Orchid - Chaos Is Me (1999)

Dat is precies wat ik met deze muziek had, dat ik moeilijk onderscheid tussen de nummers kon maken, maar als je dit album maar vaak genoeg luistert lukt dat prima

Maar ik kan wel begrijpen dat dit niks voor je is hoor

Ik verhoog met een halfje, deze is net iets minder dan Gatefold en naar mijn mening even goed als de compilatie Totality. 11 schitterende tracks met als hoogtepunt: Aesthetic Dialectic al is Epilogue To a Carcrash niet veel minder. Schitterende riffs, fantastische drumpassages en de screams van de zanger zijn prachtig.

Ik vind het een ok plaatje, maar ik vind de vocalen over het algemeen maar irritant. Ik snap wel dat het bij deze muziek hoort, maar het geeft voor mij niks extra's, De riffs zijn aardig, maar prachtige melodieën hoor ik niet hoor. Nee aardig voor een keer, maar daar blijft het wel bij.

De 5* staat er dan toch!
Schitterende plaat, screamo op zijn best! Fantastische riffs, de zanger schreeuwt zijn stembanden kapot maar toch emotioneel. Kortom een verdiende 5*.

Chaos Is Me

Screamo, was een genre dat ik leerde kennen met deze "plaat", misschien niet direct de juiste plaat zou je zeggen. Want de productie klinkt erg Lo-Fi, en het is een erg rommelige en harde plaat. Maar ik bleef doorzetten, omdat Niels (user waar ik toch al erg veel goede tips heb gehaald) het nie zo maar in z'n top 10 zou zetten.
Gelukkig zette ik door, want uiteindelijk viel het kwartje, zowel voor Chaos Is Me als voor Screamo en al die andere harde genre's zoals: Post-Hardcore, Emo,...

Nu staan er al 2 zulke platen in mijn Top 10. As The Roots Undo & Somewhere at the Bottom of the River Between Vega and Altair. Toch heeft Chaos Is Me nog een speciale plaats binnen mijn muzikale hart. Geen wonder, want als liefhebber van Screamo moet je dit gehoord hebben of je nu fan bent van de mooi geproduceerde Screamo (ook meer mijn stijl) of de rommelige en Lo-Fi Screamo.

Ondanks dat het maar een kleine band is zorgen ze voor zo'n volle en drukke sound.
Verstopte riffs, geweldige melodieën, sterke drumpassages en een van de betere stemmen uit de Screamo wereld. De tracks zijn kort en explosief en ontploffen recht in je gezicht.
Er blijven je dingen opvallen, en na een tijd merk je zelfs dat je sommige songs van begin tot eind in jeh oofd kan afspelen. Ondanks de structuurloze en explosieve structuren.

Favorieten: Le Desordre, C'est Moi al is het maar om die favoriete sample die de plaat inleidt.
Maar wat na de sample gebeurt is toch meer dan boeiend.
Aesthetic Dialectic: hier is het vooral de melodie die het hem doet, geweldige melodie en dan dat rustigere stuk in het midden.

New Jersey Vs. Valhalla: een van de songs die ik al snel in m'n hoofd kon afspelen. Waarschijnlijk door de herkenbare en vooral schitterende riff.
En dan mijn absolute favoriet en naar mijn mening Orchid's (of nu volgens Last.fm ORCHID) beste song: Epilogue To A Carcrash.
Heerlijk hoe ze deze keer hun tijd nemen om naar het explosieve stuk over te gaan. Heerlijke riff in het begin en geweldig drumspel. En dan de explosie.
Daar heb ik bijna geen woorden voor. Ong. 15 minuten word je van je stoelgeblazen en als je denkt dat het niet meer beter kan worden dan komen ze met zo'n climax.
Dit is zeker een Top 20 Favorieten songs allertijden kandidaat.

Kortom: een onbekend meesterwerk, uit mijn geboortejaar.
Zelfs de hoes is geweldig, nu rest mij alleen nog de vraag waarom heb ik dit ooit verlaagd naar een 4,5*. Hup omhoog met die score! 5*

Ik luister dit vandaag weer voor het eerst sinds een flinke tijd en wat is dit toch onmogelijk intens. Plaatsje omhoog in mijn top 10? Vooruit dan maar.

Deze plaat staat al tijden in de top 10 van niels94, en aangezien ik sinds een paar maanden zelf wat dieper in de hardcore punk-wereld ben gedoken, leek de tijd me rijp om deze eens te proberen. Ik stond eigenlijk al half klaar om hard weg te rennen toen ik op de play-knop drukte, maar de eerste luisterbeurt is me alleszins veel beter meegevallen dan verwacht. Ben tot het einde blijven plakken zonder dat het bloed uit mijn oren stroomde

Ik ben normaal gesproken eigenlijk geen fan van zangers die zo krijsen, ik vind dat over het algemeen eerder lachwekkend dan meeslepend. En toch, dat gastje van Orchid doet blijkbaar toch iets goed. Niet dat ik met tranen in de ogen naar zijn gekweel zat te luisteren (ben toch een paar keer half in lachen uitgebarsten, ik vind het eerder aandoenlijk dan stoer, maar dat is waarschijnlijk ook de bedoeling) maar afstoten deed het ook niet. Dat heeft alles te maken met de krachtige muzikale omlijsting. Wat een power, wat een emotie!

Voordeel van de plaat is ook dat ie lekker kort is. Nog tien minuten van dit geram en mijn cijfer was lager uitgevallen. Toch wel een prettige eerste kennismaking met dit plaatje, nu eens kijken of het nog wat op me weet in te werken de komende weken en maanden.

Vijf jaar later hou ik meer dan ooit van krijsende zangers, vind ik dat deze plaat gerust nog tien minuten langer had mogen doorgaan, en werkt deze plaat alleen op mijn 'grijns omdat ik naar een prachtplaat aan het luisteren ben'-spieren. Met andere woorden, Orchid en Chaos Is Me hebben zeker op me ingewerkt, en gelukkig maar!

Heb 'm nu opstaan en met een halfje verhoogd! Van 2,5 naar 3 --> met nog groeimarge!

Misschien is dit plaatje dan wel wat voor je, Arthur? De perfecte combo van hysterische screamosludgetracks en rustige(re) Swansesque croonerballades.

Ik doe graag eens een poging! Gaat op de luisterlijst.

Dit waren achttien hele lange minuten...

Nu is Punk sowieso absoluut niet mijn ding, maar in dit geval kan ik ook werkelijk niet ontdekken wat hier de charme van is. Zo'n intro als bij Boy with no Arms vind ik best prima, maar dan begint die zangert herrie te maken en moet alles weer zo snel mogelijk en dan ben ik er wel weer klaar mee. Moet ook zeggen dat ik er niet veel van versta, zijn het wel goede teksten? Of is dat geen relevante vraag?

Ik versta er ook geen zak van. Voor mij persoonlijk verder niet zo'n relevante vraag.
Gauw weer eens opzetten, lang geleden!