Eric Dolphy - Out to Lunch! (1964)

Meuk....

I rest your case!

Ik bedoel het liefkozend

Vreemd, ik had hier toch wel wat meer van verwacht. Nou ja, ik had verwacht dat het me wat beter zou pakken. Op de muziek heb ik verder weinig aan te merken eigenlijk, het weet me gewoon niet te raken. Na de 4e luister beurt ga ik voor 3sterren, maar ik ga deze plaat zeker niet opgeven, wie weet...

Inderdaad, grote kans dat je tot de meerderheid behoort die tijd nodig heeft om te beseffen wat een fijn en uniek plaatje dit is

zet door!

't koste me 2 luisterbeurten om naar een vier te gaan, wat een weekje parijs wel niet met je kan doen.

Nee, een tegenvaller. Drukke jazz, die mij niet mee weet te voeren zoals werken van Coltrane,Davis en Hancock dat wel kunnen. Jammer, aangezien dit wel te boeken staat als een grote klassieker voor O.A de free jazz(volgens de The Penguin Guide to Jazz). Sterker nog Frank Zappa noemde Eric Dolphy als een van zijn grote voorbeelden(erg positief dus). Blijkbaar heb ik meer met wat conventionelere Jazzplaten. Al hou ik wel een slag om de armen. Ik schijn nog wel eens het licht te willen zien met de wat lastigere platen.

Misschien moet je de plaat echt een 7 tal keer goed beluisteren misschien dat je mening dan veranderd. Maar kan ook zijn dat Dolpy's zijn stijl je niet echt aanspreekt. Probeer anders Iron Man van hem eens. Is wat rustiger

Vandaar ook die slag om de armen. Ik blijk niet de meest stemvaste te zijn(heeft wellicht ook met leeftijd te maken) en ik heb wel vaker dat stemmen degraderen of opeens worden opgewaardeerd. Met name als ik een genre aan het doorploeteren ben die ik nog maar mondjesmaat ken.

Dat gezegd hebbende kan ik nog steeds niet heel enthousiast worden van dit werkje. Het denderd all over de place, maar er wordt bij mij geen spanning opgebouwd. Niet altijd vind ik het geluid van de xylophoon en de saxophoon, mooi klinken. En met mooi bedoel ik niet gelikt of helder.

Iron man zal ik nog wel eens proberen.

Ik leerde Eric Dolphy voor her eerst kennen op de plaat Live at the Village Vanguard en ik was onmiddellijk betoverd door zijn spel op de basklarinet. Daarom later deze jazzklassieker aangeschaft, en mijn ervaring is dat-ie steeds mooier wordt, hoe vaker ik hem draai. Ik heb vorig jaar de Rudy Van Gelder Edition remaster gekocht, en dat maakt wel enig verschil, want ik wil alles graag horen, niet alleen Dolphy (basklarinet, fluit en altsax) maar ook het prachtige bassspel van Richard Davis, het inventieve vibrafoonspel van Bobby Hutcherson (zijn soloplaten zijn ook de moeite waard!) de hier dienend spelende Anthony Williams (Miles Davis wilde hem niet voor niets in zijn ensemble) en vooral de goddelijke Freddie Hubbard op trompet. Je merkt wel dat ik gegrepen ben door dit album, aanvankelijk klonk het enigszins anarchistisch, maar na een aantal draaibeurten viel alles op zijn plaats.

De zoveelste geweldige jazzontdekking in korte tijd.

Dit zou een (te) druk album zijn, zo lees ik hier verschillende malen. Ikzelf vind dat eigenlijk wel meevallen: er gebeurt nooit teveel tegelijkertijd en het geluid is helder, waardoor het in mijn oren zelfs behoorlijk overzichtelijk klinkt. Ja, af en toe gaan de blazers redelijk los, maar dat vind ik juist fijn. Zeker omdat er tevens enkele fantastische thema's langskomen.

Er zijn echter hordes jazzplaten waarop de combinatie melodieus met vrij te horen is. Wat het echt uniek maakt is het instrumentarium. Die xylofoon en dat glockenspiel geven het geluid iets enorm verfrissends, alsof elke keer dat het glockenspiel wordt aangeslagen een verkoelende waterdruppel is. Zeker als er ook nog eens strijkers, die echt geweldig passen, en bijvoorbeeld dat fluitje in Gazzelloni voorbijkomen. Het geeft het geheel een fris en sprankelend geluid dat ik erg waardeer en dit plaatje, sowieso vol knap geschreven melodieën en heerlijk energiek spel, een eigen gezicht geeft. De bijzondere sound laat dit op elk front prima album er extra uitspringen.

Als rietblazer en fluitist voor mij niet te evenaren en daarom mijn absolute jazzfavoriet. Dit is zijn beste plaat. Het waarom wordt hier en in veel jazzlectuur uitgelegd. Een uitgebreide onderbouwing van mijn voorkeur lijkt me daarom overbodig. Simpelweg magistraal! Vergeet ook zeker niet zijn bijdragen aan het concertwerk van Mingus en Coltrane. In 1964 op zijn 36ste ver van huis in Berlijn overleden. Doodzonde.

Begin met 4* maar wat is dit goed zeg

Ik word hier een beetje nerveus van!

Van rien of van de muziek?

Voor de liefhebbers van Dolphy. Het geweldige label Resonance brengt volgend jaar januari een compilatie van Dolphy uit met nieuw materiaal met ongeveer 8 nummers die nooit eerder zijn uitgebracht. Het gaat om een 3cd die ook de albums Iron Man en Conversations bevat. Misschien wel de beste albums van Dolphy maar altijd uitgebracht op semi legale flutlabels.

En Resonance doet dan weer zn best: uitgebreid boekje erbij, nooit eerder uitgebrachte foto’s en interviews met o.a. Sonny Rollins en Sonny Simmons, nieuwe remaster.

Muzikanten die zijn te vinden op het album: o.a. Prince Lasha, Sonny Simmons, Woody Shaw, Clifford Jordan en Bobby Hutcherson.

Eric Dolphy - Musical Prophet: The Expanded 1963 New York Studio Sessions (2019) - MusicMeter.nl

Ook een plaat die ik op vinyl heb.

Ik weet nog niet goed wat ik hier van moet vinden. Ik vind het ook bijzonder dat meer dan 150 users deze plaat kennen en (gezien het gemiddelde) hoog waarderen. Ook gelijk de enige plaat van Dolphy die zoveel aandacht krijgt. Heb ik een hype gemist?

Het is een wat rustige plaat met veel aandacht voor alle instrumenten en veel ruimte voor de bas. Ik vind het bijzonder dat meesterdrummer Tony Williams zich zo weet in te houden hier. Maar goed, hij was nog jong hier.

De rest van de muzikanten zijn ook erg bekend en ik vind vibes van Hubbard erg mooi klinken bij de fluit van Dolphy.

Het is een bizarre plaat die ik meer als avantgarde dan als jazz zou typeren.

Nu ik de reacties wat teruglees, zie ik veel commentaar op het gebruik van vibes, maar waarom kies je dan een plaat uit met Bobby Hutcherson? Beetje dom dus.
Dat gezegd hebbende; Hutcherson is een briljante muzikant en hij geeft Out to Lunch zoveel kleur mee.

Niet per se muziek voor mensen die van lekkere muziek houden.

Haha tja dan begrijp ik ook niet waarom je er een freebop/freejazz plaatje bij pakt Don? Want dat genre staat niet per se bekend als 'lekker'. Wellicht kun je beter wat neuzen tussen platen van bijvoorbeeld Chet Baker of Bill Evans misschien zelfs (ik ken je smaak niet helemaal) de Blue Note Trips? Die staan over het algemeen wel bekend als 'lekker'. Anyway ik wil altijd tips geven als je een bepaalde richting zoekt.

Dit is een beetje alsof je bij de nieuwe plaat van Cannibal Corpse stelt dat het niet echt muziek is voor mensen die van romantische muziek houden

Ik ga voor deze briljante plaat toch voor de volle score. Zo heerlijk rustgevend en mooi gemusiceerd. Dolphy stelde dat dit kwintet niet één maar vijf leiders heeft. Dat zou kunnen betekenen dat het een ongeorganiseerde chaos zou kunnen zijn. Maar niets is minder waar. Het is alsof je een conversatie van vijf mensen hoort die allemaal goed naar elkaar luisteren met steekhoudende argumenten komen. Niemand zit elkaar in de weg, niemand overschaduwd de ander. Dit moet wel één van de knapste muzikale werken zijn die ik ken.

Ach, morgen is het vrijdag. Laat ik deze eens mijn thuiswerkweek laten uitluiden terwijl ik m’n urenregistratie bijwerk. Wordt vervolgd.

Ik vind het heerlijk ontspannen muziek. Enerzijds om met de hoofdtelefoon te luisteren, anderszijds om juist administratieve klussen te doen of te lezen.

Dat anarchistische ervaar ik ook wel. Ik start met 3,5. Kan de komende maanden nog alle kanten opgaan.

Ik heb mezelf weer eens getrakteerd op Out to Lunch! Blijft van de eerste tot de laatste noot een uniek en zeer genietbaar album. Wel het enige album van Dolphy waarbij ik het gevoel heb dat het echt AF is. Ik vraag me dan af of dit komt omdat zijn stijl wat verder gerijpt is of is het de invloed geweest van Blue Note productiewerk?

Ik beluisterde dit album voor het RYM top-250 review topic – anno augustus 2022 was dit RYM #241

Out to Lunch is een plaat waarvan ik de cover talloze keren voorbij zag komen in jazz-overzichten, maar waar ik tot een week geleden nooit een noot van gehoord had. In het algemeen was ik met Eric Dolphy niet bewust bekend (wellicht speelt hij mee op andere platen die ik ken, ik verdiep me daar nooit zo in). Dat hij op dit album onder meer (bas)klarinet en fluit speelt is daarbij een welkome afwisseling in mijn ontdekkingstocht door de jazz. Ook de vibrafoon ligt me goed op deze plaat – het voorziet deze verder voor mij hele ‘fatsoenlijke’ jazz van een soort frisse smaak. Die frisheid ervaar ik met name in (de tweede helft van) opener ‘Hat and Beard’ en op de afsluiter. Eenzelfde soort mintgroene luchtigheid komt van het fluitwerk op ‘Gazzelloni’. Zowel de xylofoon als de fluit interacteert voortdurend heel speels met de rest van het orkest, wat de plaat op de beste momenten lichtvoetig en vrij doet aanvoelen.

Met de overige drie nummers kan wat minder: ze klinken een beetje voornaam, een beetje verantwoord, alsof de leden van het orkest vanuit hun ooghoeken verwachtingsvol kijken naar de goedkeuring van hun muziekdocenten. Ik zal ze hier vast enorm mee tekort doen, maar op de mindere momenten voelt dit voor mij een beetje als restaurant- of salon-jazz. Het klinkt netjes en degelijk, en ja – er zijn vrije uitspattingen, maar ook die klinken heel bedachtzaam. Alsof ik in jazzdocumentaire in zwart-wit ben beland, waar een oude kenner me straks gaat uitleggen hoe ontzettend sterk en revolutionair dit wel niet is. Met name de contrabas komt in deze plaat heel verantwoord en daardoor af en toe haast karikaturaal op me over – zeker in het titelnummer en ‘Straight Up And Down’.

Out to Lunch is een interessante ontdekking waarbij de fluit en xylofoon de plaat mooi losbreken uit zijn ‘verantwoorde’ sound. Niettemin beroert de plaat me niet doorlopend en ervaar ik ook een bepaalde afstand.

Ik start met een voorzichtige 3.5*

Gyzzz, het is geen xylofoon maar een vibrafoon.

Ah, ik zie dat ik beide bewoordingen door elkaar gebruikt heb. Ik zal het ter voorkoming van geschiedsvervalsing maar even zo laten staan

Ach, er zijn er die het klokkenspel hebben genoemd.

Ik heb in elk geval je stuk gelezen. Fijn dat het bevalt. En goed om te lezen dat de dwarsfluit je ook bevalt.

Eric Dolphy's Out to Lunch! bleek een uitdagende plaat voor een nieuwkomer zoals ik in de jazzwereld. Zo begint het nummer "Hat and Beard" chaotisch en verwarrend. Maar na meerdere luisterbeurten is het album bij mij gegroeid. Inmiddels kan ik er echt van genieten en luister ik er met een heel ander oor naar dan de eerste keer. Vanaf het einde van "Hat and Beard" hoor ik nu duidelijk de richting van de muziek. Bij het nummer "Gazzelloni" grijpt de plaat me helemaal. Hoewel ik verwacht dat het luisteren naar free jazz nooit mijn grootste hobby zal worden, omdat het behoorlijk inspannend is, kan ik met deze klassieker goed uit de voeten.