Eric Dolphy - Out to Lunch! (1964)

Ik zou het ook post-bop noemen.

Modal is niet zozeer een stijl maar meer een improvisatie vorm die meer vrijheid toelaat.

Het preciese verhaal over het hoe en wat van modal kan ik helaas door een gebrek aan theoretische blabla niet geven. Maar komt er kort en simpel op neer dat er van toon en maatsoort gewisseld kan worden zonder dat het ten koste gaat van een "gevoel van eenheid" of het melodieuze karakter. Miles Davis en vooral het album Kind of Blue hebben een (mag je zeggen, succesvolle) pioniersfunctie vervult voor deze (toen) nieuwe techniek.

Dolphy ging nog een stapje verder. Dit album schuurt dicht tegen vrije improvisatie aan. Het herhalen van de beginmelodie zorgt voor een vorm van structuur. (in de jaren 60 moest er nog wel een kop en staart aan jazz zitten )

Overige tijdgenoten die jazz maakten die qua stijl tussen (hard-bop) Charlie Parker en (free-jazz) Ornette Coleman zit, zijn b.v. : Jackie McLean, Andrew Hill, Roland Kirk, Krzystof Komeda, Archie Shepp...Allemaal fijne energieke jazz, die ook anno 2007 niet gedateerd overkomt en waarbij niet al te veel aanpassingsvermogen van de luisteraar gevraagd wordt

Ja beste mensen ook in de jazzwereld kom je platen tegen die je tegenstaan, de stuipen op het lijf jagen en je gewoonweg niet kunt begrijpen. Dit is een van die platen.

Ik kan hier dus niets mee. Hartstikke leuk hoor die beheersing, maar voor mij klinkt dit als een stel op hol geslagen apen die een muzieklokaal binnen zijn geslopen.

Zo en nu ga ik wat eten.

Dus omdat JIJ het niet begrijpt krijgt het album een 2,5...

Overigens wel vreemd dat je Coleman leuk vindt, (begrijpt) en dit niet. Ik zou zeggen, probeer het later nog eens.

Ik mag toch mijn eigen cijfer aangeven.....ik vind het gewoon niets

Ik vind Coleman inderdaad erg goed en mooi. En dat woordje begrijpen misschien ietwat nuanceren.

Natuurlijk mag je je eigen cijfer geven, maar ik vind het allemaal een beetje ongenuanceerd....mag toch?

Maar goed jij snapt deze muziek niet, anders had hier wel een hoger cijfer gestaan. Dit red jij gewoon niet met 1 luisterbeurt Hill...

Ik heb dit album vandaag 5 gegeven en ik zal binnenkort eens een stukje schrijven wat ik hier nu wel niet zo geweldig aan vind...en dat heeft niets met op hol geslagen apen of technisch interessant blablabla te maken.

Jij mag dat zeer zeker ongenuanceerd vinden fred. Misschien, heel misschien dat het cijfer naar een 3 zou kunnen stijgen als ik het nog eens beluister. Echter kan ik nu al zeggen dat dit soort jazz mij gewoon niet echt kan bekoren. En of dat uiteindelijk met begrijpen te maken heeft....ik denk het niet, maar toegegeven ik kwam met die term op de proppen

Leuk album

3,5* : Ligt wel meer tegen de 4 dan tegen de 3 aan

Erg leuke jazzplaat van Eric Dolphy. Is me beter bevallen als ik van tevoren gedacht had. Al denk ik dat 42 minuten lang genoeg voor me is.

3,5 ster.

Far Cry is met Jaki Bryard (ook niet de minste) achter de piano en net als op Out to Lunch met 5 spelers. Mal Waldron speelt wel met Dolphy in de 'At the Five Spot'-serie.

Probeer ook eens Last Date met Misja Mengelberg achter de piano

ik wacht in spanning af

En The Quest met Mal Waldron (piano) Eric Dolphy (alto sax clarinet) Booker Ervin, (tenor sax) Ron Carter (cello) Joe Benjamin (bass) Charles Persip (drums)

the Quest

Er valt nog veel te ontdekken voor mij, maar ik hou hem zeker in mn achterhoofd.

Eigenlijk is dat nog lang niet de foutste beschrijving - Je weet wel hoe ze apen gebruiken voor dierenproeven, hier klinkt het alsof Rudy van Gelder en Alfred Lion hun 'aapjes' eventjes wat lieten experimenteren met hun instrumenten, zie/hoor hier het opmerkelijke resultaat - Apen bedoel ik dan helemaal niet beledigend; (ik heb eindeloos respect voor dit Quintet), maar ik ga op dat vlak mee met wat Darwin zei

Hat and Beard, 2:40 blijft een ongeëvenaard moment in mijn Jazz-luisteren, Dolphy doet er na zijn sterke solo gewoon nog een schepje genialiteit bij in een wonderbaarlijke uitbarsting, compleet gestoord -

Dit album heeft tot nu toe vind ik, de allerbeste chemie tussen de spelers die ik ooit gehoord heb, het trio bas/drum/vibra speelt ongelooflijk schitterend in op Dolphy/Hubbard. Ofwel hebben ze die nummers erg lang ingeoefend, ofwel ligt het aan de topcomposities van Eric zelf, ofwel was het gewoon één en al Chemie die 25 Februari -

Ik weet het...een oude quote maar zo juist. De gedachte die bij mij elke luisterbeurt naar voren komt is: wat als..?

Dolphy ontwikkelde een volstrekt unieke stijl die weliswaar niet al te makkelijk "op te pikken" is, maar die daardoor ,voor de jazzliefhebber die wat dieper graaft, wel boeiend blijft.

Eric Dolphy is gewoon fantastisch! - Simpeler dan dat kan ik het niet beschrijven, lange rotzooibericht van me volgt wel ooit eens.

Op naar #4 met dit album -

Ik zie dat deze jazzknaller nog maar op een score van 4,04 staat, nog 1 of 2 middelmatige scores en hij staat niet meer in de jazztoplijst

en dat doet een beetje zeer, want dat betekent dat behoorlijk wat mensen dus niet horen wat ik hoor, niet genieten zoals ik dat doe, en zich niet verwonderen over het geniale spel van 5 topmuziekanten. Daarnaast is een jazz toplijst zonder Out To Lunch net zoiets als een poplijst zonder The Beatles...niet dat die nu zoveel voorstellen maar het gaat om het idee. ( haha dit is een grapje!! haha )

Nu heb ik voor mijn hoge waardering van dit album ook wel wat moeite moeten doen,(maar het was wel te doen hoor ) en dat terwijl ik toen ik me dit album aanschafte al volop Coltrane en Coleman luisterde.

Daarom een vriendelijk natuurlijk geheel vrijblijvend verzoek aan al die personen die dit laag beoordelen (met muzikale kwaliteiten kan het niet te maken hebben) luister hem nog eens...en nog eens...en nog eens.

Ik heb zo'n 250 jazzalbums in bezit, Out To Lunch reken na al die luisterbeurten toch wel tot mijn jazz top5.

Tot zover mijn zielige poging dit album voor de jazztoplijst te behouden...(aub nu geen commentaar dat die toplijsten en die cijfers niet zo belangerijk zijn Dat weet ik ook wel, het gaat echter om de eer van dit door mij zo geliefde album )

Sorry dat ik hier vooralsnog slechts een 4 voor geef. Uiteraard een bijzonder en prikkelend album, maar totnogtoe vind ik alleen Hat And Beard en Gazzelloni fantastisch vind. De andere drie nummers emmeren nog wat te veel voort, maar dat is wellicht een kwestie van meer luisteren. Ik sluit dus zeker niet uit dat ik op die score terug kom.

Logisch verhaal en logische score Maus..

Mausie bedankt, Mausie bedankt...Mausie Mausie Mausie bedankt...

Albums die mij gelijk pakken eindigen uiteindelijk meestal in de middenmoot. Albums waarvoor ik moeite moet doen om ze te begrijpen en waarbij uiteindelijk het kwartje valt eindigen in de top.
Zo ook dit album met een bijna kaal geluid, waarbij alle instrumenten een belangrijke rol hebben. Ook het gebruik van de vibrafoon geeft het album wat extra' s.
Het freejazz element irriteert mij in dit geval helemaal niet.
Nadat ik van Dolphy's "At The Five Spot 1 & 2" heb kunnen genieten, heb ik mij daarna langdurig op dit album gestort.
Het resultaat zie je terug in mijn lijst.

Ik zit echt met de koude rillingen over mijn rug in negatief opzicht wanneer hier die vibrafoon begint te spelen...

Verder zou ik het een prachtig album vinden.. maar daardoor verlaag ik hem nu toch naar 3, omdat ik er op die momenten echt niet normaal naar kan luisteren.

Grappig is dat, ik denk ook dat ik je wel begrijp, het is ook zo'n specifiek geluid dat bij sommige luisteraars irritatie opwekt.
Misschien beetje oubollig ?
Bij mij is dat de blokfluit, of het gitaargeluid van Brian May van Queen, maar dit geheel terzijde.

De "vibes" zorgen op dit album naar mijn idee voor een etherisch effect..mooi in contrast met het spel van Dolphy.

Over het algemeen vind ik "the Vibes" ook niet zo geweldig (funky vibes... ) maar in een wat vrijere setting vind ik he tmeestal wel meerwaarde geven

Nou ik ben dit nu voor het eerst aan het luisteren en ik vind het echt maar niks. Het gaat echt alle kanten op met allerlei rare klanken.

pakt me wel meteen bij m'n strot.........
En vwb allerlei rare klanken..... ze zijn heerlijk. Niet uit de klei getrokken maar op onverwachte momenten uit de lucht geplukt.....

Ik ga met Xel mee, het vliegt soms alle kanten op, maar irriteren doet me dat nooit en altijd op het juiste moment weet men weer de ''balans terug te vinden''. Goeie jazzplaat dus, 4!

Vind er helaas niet veel aan. Misschien komt het nog. Voor mij is het te veel gepiel en te weinig structuur en groove.

D'r bestaan verscheidene manieren om de kuddedans te ontspringen, zo heb ik ooit tijdens een voorts gezellig wandeltochtje in Gent eens een halve zool zien rondlopen die het nodig vond om met een roze hoed op zijn tronie te paraderen en ken ik iemand die bij hoog en laag zweert dat er niks boven Happy Days gaat… ik ga deels akkoord maar me daarom kleden alsof ik Arthur Fonzarelli in hoogsteigen persoon was… nee daarvoor pas ik dus.

Een beter manier lijkt me dan toch door de muzikale grenzen te verleggen, iets waar Dolphy op dit album – en laten we wel wezen, gewoon zijn hele carrière – met verve in sloeg. Het begint al bij zijn instrumentarium : een altsax, fluit en basklarinet. Vooral op het laatstgenoemde blaast Dolphy als een wervelwind je veilig en conservatief muziekbeeld aan gruzelementen, nooit dook namelijk iemand met zoveel klasse en overtuiging tussen de verschillende registers : hoog, laag, traag, snel,… zijn basklarinet jankt, huilt en snottert het uit alsof het zelf aan het woord werd gelaten.

Ook op de fluit en sax gaat hij hevig tekeer, dezelfde passie die in het liefdesspel aan bod komt, voert ook hier het hoge woord en soms, af en toe, betrap ik mezelf wel eens op de gedachte dat die Dolphy meer van zijn sax hield dan van het vrouwelijke wezen, dat hij eigenlijk een geheime relatie onderhield met die instrumenten van hem, al vind ik op andere tijdstippen dan weer dat ik geweldig uit mijn nek aan het kletsen ben…

Overigens ook hoed af voor de ritmesectie hier aanwezig. Krachtige verrassende uithalen van het drumstel, atypische baslijnen die alle verbeelding tarten, behoorlijk aangenaam wat daar allemaal in de achtergrond gebeurt.

De grootste kracht van het album ligt dan waarschijnlijk ook wel in de aparte manier waarop men de instrumenten hier benadert, iedereen lijkt met een vuur te spelen dat bij momenten aardig knettert. Wat zeg ik aardig? MEESTERLIJK!!!!!!

Dolphy

mooi gesproken, groucho

Luister dan vooral eens naar de 20 minuten durende uitvoering op The Illinois Concert uit 1963...met Herbie Hancock !!!

The Illinois Concert

Trouwens...het hele album/concert is vakwerk

edit : Ik zie nu net dat het nummer van 20 minuten het nummer ''Softly, As In A Morning Sunrise'' is en dus NIET Something Sweet, Something Tender....
Nou ja, ook dat is een absolute muzikale parel !

Leuk joh, na wat gegrabbel in de 'altijd prijs box' van het Noorse label Rune Grammafon in 2006 (of was het 2007?), kreeg ik 'Out To Lunch' aangeraden, toen een user me met voorzichtige stappen in de oude meuk jazz sleepte. Binnen een week had ik de cd van Dolphy gekocht omdat het maar een paar euro was. En ik vond het maar niets. A Love Supreme wist me bij vlagen te verbijsteren en bij vlagen snapte ik er niets van...

Nee, in 2006 heb ik zéér hard mijn best gedaan om oude meuk te begrijpen. Wat pas meer dan een jaar later enigsinds tot wasdom kwam. Coltrane in de top 10, destijds ook nog Mingus erbij, druk aan het genieten van Bitches Brew en werk van keith Jarrett... maar Out To Lunch stond slechts in de Benno's als kastvulling.

Nu, met een magere maar kwalitatief niet mindere jazz-collectie met oude meuk van Don Cherry, The Jazz Composer's Orchestra, Paul Bley, Chico Hamiltion, Charlie Haden, Paul Motian, Archie Shepp Ornette Coleman, Pharoah Sanders en nog een aantal andere uit de jaren '60, trek ik Out To Lunch éindelijk weer eens uit de kast. Ik denk dat het vanzelfsprekend is hoe ik die cd nu ervaar. Ik onthoud me dus van verder commentaar. Behalve dat ik éindelijk een score ga uitdelen.