Eric Dolphy - Out to Lunch! (1964)

Sensationeel, Passievol, Controversieel, Spannend, Uitdagend, Tintelend, Scherp, Sexy, Prikkelend, Opwindend, en zo kan ik nog wel even flauw doorgaan met termen die de lading deels dekken als het gaat om dit album.
Helaas stierf Dolphy vrij snel na de release van dit meesterwerk. Wie weet wat hij allemaal nog meer in zijn mars had.
In elk geval heeft hij een mooie erfenis in de vorm van dit album nagelaten!

Inderdaad, aERo. Mooi verwoord. Ik houd het dus kort.

Wederom een meesterwerk met een prachtige bezetting. Zelfs Freddie Hubbard wist zich in dit gezelschap goed te handhaven. TIP! Voor diegene die dit album een warm hart toedraagt. Luister eens (in hoeverre dit niet al gebeurt is) naar Point of Departure van Andrew Hill en Dialogue van Bobby hutcherson.

Uitstekende tip. 2 topplaten!

Als Eric Dolphy niet zo tragisch aan zijn einde was gekomen in 1964 (hij stierf in feite onnodig, omdat Duitse doktoren dachten dat hij 'weer zo'n jazzjunk' was - in feite was hij juist superclean), zou dit album wel eens de blueprint kunnen zijn gaan vormen voor de richting die de avant-garde jazz op ging in plaats van het werk van John Coltrane rond deze tijd... Volkomen unieke blazer, die Dolpy. Op basklarinet zette hij de toon met springerig spel. Maar vergeet ook zijn begeleiders hier niet, met onder anderen de onvolprezen master-vibrafonist Bobby Hutcherson.

Something, Sweet, Something Tender is het hoogtepunt van de plaat maar de rest is ook niet mis. 4,5*

Toen ik de plaat net had vond het al 4,5* waard maar dat worden er nu 5. Het ongeevenaarde spel van Dolphy, de balans tussen structuur, thema's en de vrijheid in deze plaat zijn optimaal. Superplaat, wellicht in de nabije toekomst zelfs top 10 matriaal.

Yep!

Volgens mij hoorde ik een vibrofoon... niet echt mijn instrument. Ik vind dit op 1 nr na iets te 'druk'. Ik weet niet waarom, maar 't weet me niet te raken. Het 2de nummer is wel prachtig. Veruit 't mooiste nummer. Ik ga voor 3,5*. Hier en daar zijn er wel leuke stukjes, zoals rond 4:30 van 't eerste nummer. Dat stukje vind ik echt mooi. Wie weet zal 't me in de nabije toekomst wat beter bevallen

3,5*

Zo op het eerste gehoor:
Dit is weer zo'n Jazz-plaat die ik lang in bezit heb, maar wacht met luisteren, zelfde geval met The Black Saint and The Sinner Lady, nouja vandaag dus deze wonderplaat opgelegd, het voldoet niet aan mijn verwachtingen en stelt me toch ietwat teleur, ik had andere muziekale verlangens maar alsnog erg goed eigenlijk Allemaal erg goede instrumenten, vibranofoon i.p.v. paino: erg leuke combinatie en eens wat anders.

4* voor nu, ga ik wel nog niet geven, dit groeit hopelijk nog naar de 5*.

Top dat je dit in je rotatielijst hebt gezet Dardan. Ik heb eigenlijk veel te lang gewacht om hier een bericht te plaatsen, maar woorden schieten me ook tekort. Zoals aERo al zegt:


Dit is gewoon een topalbum, ik kan het simpelweg niet beter verwoorden.

Niet de soort jazz die je zou verwachten, en welke ik had verwacht. Desondanks is ook dit een erg goede plaat. In werkelijk elke seconde van deze plaat gebeurd er wel iets boeiends of onverwachts, en de nummers zijn ongelooflijk spannend opgebouwd, waarbij het erop lijkt dat Dolphy je wil laten wachten / hopen op een muzikale eruptie. Die blijft uit. Echter vind ik het absoluut niet erg, de nummers waren toch al zo boeiend. De beste zijn wat mij betreft Gazzelloni en het titelnummer.

...

Daar heb ik niks meer aan toe te voegen, deze Cd net voor de 4de keer geluistert ofzo, de eerste 3 keren viel het ietwat tegen, maar nu kreeg ik die klik . Wat een album! Eric Dolphy was gewoon een begaafd man, totaal geen piano maar daar heb ik geen nood aan, ik luister laatste tijd toch Bil Evans meer dan genoeg. (2 a 3 keer per dag). Hat And Beard en Out To Lunch zijn briljante composities, fantastisch duo die 2

5*

Totaal geen touw aan vast te knopen , zo beschouw ik deze plaat. Ik heb er gewoon gewoon woorden voor, gewoon sterke composities, gouden duo. 3 verschillende blaasinstrumenten gespeelt door een man op een meesterlijk niveau, totaal chaotisch maar toch gevuld met een zelfde begin- en eindebeat. Het zit me allemaal echt vreemd & mysterieus in elkaar gefixed maar toch merk je dat het geniale Jazz is, verdient een plaatsje in mijn top10.

5* blijft dik staan. Beste Blue Note wat mij betreft. Alhoewel ik denk dat Wayne Shorter - Speak No Evil deze misschien overtreft.

Nu twijfel ik, na al die enorm positieve berichten over deze plaat, Dolphy is toch degene op xylofoon, toch?
Of haal verwar deze plaat met een andere....dan wordt het echt tijd dat ik deze ga beluisteren!

Dolphy speelt hier Bass Clarinet (#1 en #2), Fluit (#3), Alto Sax (#4 en #5) .

OK ga 'm luisteren (meende dat ik dat al eens had gedaan maar ik haak echt af als er 'gepingeld' wordt op zo'n xylofoon..
N.b. Briskey al kunnen beluisteren?

heb je aandelen in die band?

Nee, maar jij misschien.....vind het zo jammer dat niemand de moeite neemt om er eens naar te luisteren.
Ik heb de band via de 'Jazzedelic' CD (zoals die bij elke JAZZ-editie wordt meegeleverd) ontdekt en tja, vind het nogal OK zeg maar....
Maar goed, zal er over ophouden...
Terug naar Dolphy. net via Bol.com geluisterd. Klopt, ik ken de plaat. Vlgs mij is nr. 'Straight Up An Down' ooit (begin jaren '90) door Koot en Bie gebruikt voor hun Keek Op Week (evenals ze Mingus hebben gebruikt, waar zij groot liefhebbers van zijn red..)
Vond en vind het niet mijn ding. Easyfan gaf een mooie omschrijving: 'totaal geen touw aan vast te knopen'...zo ervaar ik het ook, maar dan meer hegatief zeg maar. Mij dus te onrustig (neigt naar free-jazz, waar ik niet zo veel mee heb).
Toch (h)erken ik ook wel dat dit qua compositie wel aardig in elkaar zit: 3 stars.
N.b.
En, idd, die verd**de xylo- of vibrafoon, om GEK van te worden!

Ik heb net even die band van je via Bol .com geluisterd en ik geef ze 2 stars....



Nou...knettergek word je ervan, vooral als Dolphy er op speelt...

Die vibrafoon vind ik persoonlijk wel muziekaal en verd**d goede zet . Waarom? Eens wat anders zoals violen in Jazz. Die xylofoon vind ik gewoon goed klinkend, ik herriner me als klein kind erg geamuseert te hebben op zo'n kleine versie daarvan, ik vroeg me tijdje geleden af voor ik dit album kende hoe zoiets in Jazz zou klinken, welja grappig genoeg vond ik hier toevallig het resultaat. Geniaal? Toch wel Niet dat het te vergelijken valt met geweldige piano-stukken om bij weg te dromen of drum-toevoegingen waarbij je uit je dak gaat. Voor mij gewoon een vorm van jeugdsentiment .

Voor geweldige vibrafoonjazz: Modern jazz quartet - Fontessa, of Bobby Hutcherson - Dialogue.

......16 en al gevoelens van 'Sentiment': LOL !!
Ik zal jullie niet meer lastig vallen, maar deze plaat is 'Just Not My Cup Of Tea' (vrij naar Lou Reed, toen een journalist begin '70 vroeg wat hij van The Doors vond.....).
Rspct & grtz

Dit is een van mijn favoriete jazz albums. Zoals hierboven al is opgemerkt, moeten liefhebbers van dit album eens luisteren naar Point of Departure van Andrew Hill. Dit album is met vrijwel dezelfde bezetting (dus met Eric Dolphy) een maand na Out to Lunch opgenomen.

Tja, dit album is ook niet helemaal mijn ding. Blijf het nummer Something Sweet, Something Tender wel 1 van de mooiste Jazz nummers vinden, prachtig!

Of Andrew Hill - Judgment! (ook met Hutcherson op vibes)

Of Evollution Van Grachan Moncur III, geweldig abum met o.a. Bobby Hutcherson en Jackie McLean.

Na de zoveelste luisterbeurt valt me deze keer dit op, dit is toch 'Modal Jazz'? Ik bedoel, oke het was toen idd 1963, Free Jazz kende zijn opbloei en was al immens populair aan het worden. Hard-Bop werd ook nog gemaakt. Maar dit album is qua structuur zo gelijk aan 'Kind of Blue':

Elke track kent een beginmelodie dat exact hetzelfde herhaald wordt op het einde, hierna begint elke speler met zijn Solo. Meestal opent Eric, Freddie speelt erna mooi in, de rest is voor de anderen. Op het einde dan die herhaling en compositie voorbij. Zo klinkt dit toch?

Bij Something Sweet, Something Tender is dat idd wel niet het geval.

Is dit nu Free Jazz? Hard-Bop, of Modal zoals ik denk.

Ik denk post-bob, wat ongeveer staat voor van alles een beetje.

Post-bop is een term voor muziek die tussen bop en free jazz in valt, en dus prima van toepassing op deze plaat inderdaad. Al zit dit zelfs al meer in de free jazz-richting dan bop.