Ritchie Blackmore's Rainbow - Memories in Rock (2016)

Inmiddels staan Perfect Strangers en Black Night op youtube. Mij bevalt het wel, de beelden zien er goed uit en het geluid is geweldig.

Dat beeld en geluid goed is dat mag ook wel in 2016 en voor de rest vind ik 6 Deep purple nummers wat veel van het goede
De drummer en bassist zijn nou niet bepaald godenzonen om het maar voorzichtig te zeggen en onze zwarte minstreel heb ik ook wel eens beter gehoord (de zanger is wel goed dus die zal wel snel vervangen worden)
Ik houd mijn kruit nog even droog tot 18 november maar slijp ondertussen wel mijn messen

Het eerste woord dat me te binnen schiet als ik de beelden zie is 'houterig'. Blackmore is de jongste niet meer maar ik denk dat ik 'Live in Koln' nog maar eens op zet.

Eén grote teleurstelling wat ik ervan gezien heb. Hoe kon hij dit als een terugkeer van Rainbow aankondigen? Eerst iedereen kaarten laten kopen, dan met zo'n knudde bezetting aankomen. Terwijl gasten als Turner, Bonnet, Hughes, Coverdale noem ze allemaal maar op, stonden te trappelen om er een succes van te maken.

Nee dan aankomen met deze knaap achter de microfoon, die zogenaamd een soort reïncarnatie van Freddie Mercury en Ronnie Dio zou moeten zijn. De man zingt in een soort Engels dat sterk doet denken aan Manuel van Fawlty Towers.

Blackmore blijkt verder nauwelijks meer hardrock te kunnen spelen. Hij beroert zijn snaren als een opa die na dertig jaar een gitaar terug vindt op zolder. Gênant. Gauw vergeten deze ellende.

Zo, dat lucht op

Nou, ik was er bij in Bietigheim en nu dus de dvd en cd in huis en geniet er enorm van. De man is 72 en versleten door zijn rock n roll leven. De gevolgen van overmatig alcoholgebruik hebben hun sporen nagelaten in zijn gitaarspel, wat niet altijd even vloeiend en origineel is. Veel dezelfde solo riedeltjes. En toch... De drummer is zwaar onderschat en doet gewoon goed wat ie doen moet met een heel basic drumstel. De bassist doet erg mooie en interessante dingen op zijn bas, de toetsenist laat oude tijden weer herleven en de zanger is zeker niet slecht! Mooie rauwe stem die ergens doet denken aan Ronnie James Dio en Freddy Mercury. Ik vond het aanvankelijk eigenlijk ook wat tegenvallen allemaal. Zeker het bijna cleane gitaargeluid van Blackmore. Maar hoe meer ik het hoor, hoe meer ik het ga waarderen. De dvd is helemaal te gek met de prachtige beelden en lichtshow. Het was gewoon een feestje wat Blackmore hield. Nauwelijks gerepeteerd met deze nieuwe bezetting en dat hoor je goed. Het is gezellig, leuk, nostaligisch en men is beslist niet goed op elkaar ingespeeld. Maar dat laatste druk bij mij de pret niet. Het is feest!

Een keer of drie al heb ik deze kunnen beluisteren en ook willen beluisteren, ook al om te begrijpen vanwaar het huidige lage gemiddelde van 3,00 vandaan komt. Mij stoort het absoluut niet dat Ritchie bepaalde licks en solo's niet meer doet, want hij is ook niet meer van de jongsten. Ik vind hem nog altijd goed bezig, want pure klasse verdwijnt niet zomaar met het ouder worden.

Mij stoort het ook niet dat de line-up onbekend is, dat de ritmesectie maar gewoontjes aanvoelt en dat de Chileense zanger Ronnie Romero het vooral moeilijk heeft met de Deep Purple nummers hierop. Op deze versie van het voor vele zangers uitdagende Stargazer vind ik hem goed bezig.

Wat mij wel stoort, is dat de groep niet goed genoeg op elkaar is ingespeeld. Ofschoon ik zelf geen muzikant ben of geen muzikale bagage heb, hoor ik aarzelingen. En is het echt nodig om bij zovele nummers de zanger de eerste lijnen te laten zingen om het nummer aan te kondigen? Ik word liever verrast, laat die gitaarriff het nummer aankondigen, je gaat veel meer sfeer scheppen.

De cd's hiervan zie ik mezelf niet kopen, de dvd misschien ooit eens. Ik heb eerder zin om nog eens die livealbums met Ronnie James Dio te beluisteren, niet alleen uit nostalgie maar omdat die opnames beter zijn. Ik mag echter niet vergelijken want die strijd kan niet gewonnen worden.

Sluit me volledig bij Stratman70 aan. Ik was erbij in Loreley en heb ervan genoten en geniet nu van de cd zoals ik in juni ook in Londen ga genieten. Beetje minder DP had ik wel op prijs gesteld, daarvoor gaan we, ook in Juni, naar de Ziggo Dome. Voor mij 4,5 sterren.

Ik ben groot fan van Rainbow en Deep Purple. Juist daarom begrijp ik niet dat iemand hier blij mee is. Ik vind het een grote afgang.

Ik snap dan weer niet waarom jij er niet blij mee bent. Het ontroert mij vanaf bijna de eerste seconde. Blackmore heeft niet voor de makkelijkste oplossing gekozen door de bekende namen er aan toe te voegen, maar heeft een geweldige (onbekende) zanger en een fantastische band neergezet. Dat hij zelf iets minder "scherp" is dan vroeger mag geen verrassing zijn op deze leeftijd, maar nog steeds is hij een fantastische gitarist. Voor mij is het de eerste DVD/Blu Ray van Rainbow met een perfect geluid. Genieten van de band, de zanger en de grote meester himself!!!!!!!!!!

Volgens mij heeft hij de line-up letterlijk door zijn schoonmoeder laten regelen, die tevens manager is van de trollenbende Blackmore's Night. Het klinkt en ziet er uit als een amateur band op een veel te groot podium. Statische, ongemakkelijk slappe hap. Gauw vergeten dit.

Het maakt denk ik wel verschil of je er bij was.
En of je een artiest in perspectief kunt plaatsen, leeftijd en zo.
En in het echte leven heb je ook wel eens last van De buurman, zo'n negatieve zeikerd.



Ja ja.
Jammer.

Maak van je hart geen moordkuil, knul.

Ha,ha, jij kijkt zeker regelmatig naar de rijdende rechter.

Nee, kijk ik nooit naar.
Ook niet naar Opsporing Verzocht, afschuwelijke tokkieprogramma's.

Dit is een soort veredelde cover band waar ik niet echt wakker van lig ,misschien een keertje leuk om te luisteren maar meer ook niet
Die Blackmore dacht zeker ik zet een paar mafkezen op dat podium dan valt het bij mij wel mee nou niet dus
Ook is onze gitaarvirtuoos al tijden aan het rollebollen met een van de achtergrond zangeressen dus die komen ook wel iets te vaak in beeld maar het zij zo
Hierna is nog een concert in Birmingham gegeven dat komt ook nog uit op CD het is maar dat je het weet

Is dat niet gewoon ouderdom? Ik heb gelezen dat Blackmore al een tijdje last heeft van artritis. Lijkt me een plausibelere verklaring dan overmatig alcoholgebruik eerlijk gezegd.

Ik heb wat beelden gezien op YT en Blackmore is minder soepel.
Maar de man is toch al jaren op een ander pad bezig.
Wellicht zal de roep om een korte reunie voor Blackmore financieel interessant geweest zijn.
Tegendraads als altijd komt hij met een line-up die totaal anders is.
De zanger ( niet onbelangrijk) blijft goed overeind, maar overall is het natuurlijk in het verleden beter gedaan.
Beter is om het hier bij te laten en Blackmore zal dat ook wel doen denk ik.

Deze zomer weer concerten in Engeland en effe een filmcamera eroverheen en dan kan ik met de Kerst me eigen weer afvragen waar ik in godsnaam toch mee bezig ben
Dat ik niet goed bij mijn hoofd ben is al jaren bekend maar gekker moet het toch niet worden

Ouderdom zal vast en zeker meespelen. Maar er zijn ook genoeg gitaristen van zijn leeftijd die nog behoorlijk vloeiend spelen. Inderdaad heeft hij last van artritis en dat zal zeker een grote rol spelen. Ik lees net dat de klachten van artritis verminderd kunnen worden door matig alcoholgebruik.

Van wat ik ervan gelezen heb lag het er ook aan dat het de eerste show was, even inkomen nog ofzo. Bij de laatste show ging het alweer soepeler. Maar ja, ik was er niet bij, dus ze kunnen van alles schrijven

Wat ik er van heb gezien op youtube was echt dodelijk saai. Hele statische bedoening, houterig spel van Blackmore en een zanger die continue heel raar in elkaar gedoken staat te zingen.

Als Ronnie Dio nog had geleefd, dan kon Blackmore niet om hem heen en zou het raar zijn, dat deze
niet mee zo doen. Ik vind het ook erg raar, dat er zoveel Deep Purple nummers worden gespeeld.
Rainbow heeft zelf voldoende goede nummers, die gespeeld hadden kunnen worden.

Ronnie James Dio had er waarschijnlijk nooit aan meegedaan. Tenminste als ik af ga op alle interviews waarin hij dat zegt. Al was er een moment, toen Cozy Powell nog leefde, dat een reünie aardig dichtbij kwam. En dat is waar het em daarna ook in zat, er moesten Van R.J. Dio originele leden in de line-up zitten, dus ook niet iemand van de niet Dio jaren van Rainbow. En toen bleef er nog wel een Blackmore / Dio samenwerking over, maar zo'n dergelijke naam zal Ritchie wel weer niet geweldig gevonden hebben.

Ik was bij Rainbow live in Loreley en voor een jonge fan van 28 die nooit de kans heeft gehad om Blackmore live te zien rocken in zijn jongere jaren, was dit toch wel een hele fijne ervaring.
Natuurlijk kan hij het allemaal niet meer zo snel, wild en agressief als vroeger.
Maar ik kan ook niet zeggen dat dit mij echt gestoord heeft.
ik heb de avond genoten, als dit het beste is wat ik van hem kan krijgen op zijn 73ste jaar dan neem ik dat alsnog met beide handen aan.
En natuurlijk valt het niet te vergelijken met zijn jongere jaren en de band is duidelijk ingesteld op het feit dat hij dat ook niet meer kan.
Alles word een stuk rustiger, langzamer en met minder agressie gebracht.
Maar je zag duidelijk dat Blackmore er plezier in had en de band gezellig met hem mee deed.
Hij ging zelfs een stapje verder door zelf naar de microfoon te stappen en het publiek toe te spreken.
Dit doet hij anders nooit.
Hij zat goed in zijn vel en zat te dollen met het publiek en zijn andere bandleden.
en hij had een lach op zijn gezicht, die de hele show aanhield en we weten allemaal dat dit bij Blackmore zeer zelden voorkomt.

Kortom, misschien muzikaal niet op het niveau van zijn jongere jaren, maar wel een aardig cadeautje van een oude man voor zijn trouwe fans.

3,5*

Degelijke rockplaat. Goede zanger, alhoewel er beteren zijn geweest aan de zijde van de heer Blackmore. Blackmore is voor zijn leeftijd redelijk in vorm en dat maakt het aangenaam luistervoer.

De aanloop naar deze reünie volgde ik op de voet. Doogie White, van de laatste incarnatie van Rainbow (1995), was de ideale zanger geweest om de verschillende periodes van de groep te overbruggen. Ritchie Blackmore koos echter voor andere muzikanten plus een dameskoortje, waarin ook zijn eega Candice Night. Van de nieuwe namen kende ik alleen klasbak Jens Johansson van respectievelijk Silver Mountain en Yngwie Malmsteen's Rising Force.

De dag na hun eerste optreden verschenen de eerste beelden op YouTube. Ik fronste de wenkbrauwen: een bedaarde hippiebassist in een harembroek en een drummer met een klein drumstel en een hanenkam? Dat was andere koek dan hun voorgangers!
Was Ronnie Romero inderdaad de wereldzanger, zoals bandleider Blackmore hem had gepresenteerd? Ik bleek allergisch voor zijn scherp-rauwe stem en vooral zijn geknepen stembanden. Blackmore zelf speelde stram, duidelijk ouder geworden. Ik kon hier niet naar kijken zonder dit Rainbow te vergelijken met de legendarische versies van de jaren '70 en '80, maar ook die kortstondige fase in 1995 was stukken overtuigender.

Bijna negen jaar later valt het me eigenlijk mee, al is de som der delen veel te mager. Drummer David Keith bijvoorbeeld is gewoon góed en dat hij een t-shirt van Depeche Mode draagt (album 101) is een leuk detail. Belangrijker is de muziek.
Grootste bezwaar, hierboven reeds door Sir Spamalot opgemerkt, is dat de groep niet goed ingespeeld lijkt. Het is te vaak te aarzelend, zeker rond het in- en uittro van een nummer. Tweede minpunt is dat energie en dynamiek hier en daar node worden gemist. Ik noem als voorbeelden Since You Been Gone (te langzaam) en Stargazer (mislukte climax).
Derde manco is dat Blackmore door artritis de dynamiek in zijn spel ontbeert, met de flauwe solo in Stargazer als meest schrijnende voorbeeld. Ten slotte is jammer dat niet één nummer van album Stranger in Us All langskomt; daar had wel een Purple-meezingnummer (Black Night, Smoke on the Water) kunnen worden ingekort of weggelaten.

Romero is, ondanks sympathieke uitingen over zijn overleden voorganger Ronnie James Dio tijdens Man on the Silver Mountain, niet de man om diens kwaliteit ook maar te benaderen. Ook zijn vlakke vertolking van Mistreated is kenmerkend, waar ik met heimwee terugdenk aan wat Coverdale en Dio hier deden. Hij mist simpelweg talent, zowel qua stembanden als emotie.
Wél positief ben ik over de toetsenpartijen van Johansson, die op het niveau van van eerdere klavierenmannen in de entourage van Blackmore musiceert: Jon Lord, Tony Carey, David Stone, Don Airey en David Rosenthal.

Een laatste reeks optredens onder de vlag van Rainbow had een uitroepteken verdiend, niet een een kaarsje dat op z'n best wat flakkert. Het publiek had zicht- en hoorbaar een leuk avondje uit - gelijk hadden ze! - voor thuis kan men beter één van de vele eerdere livealbums van de groep kopen.
Wie het met mij oneens is, kan bovendien de alternatieve concerten van deze regenboog aanschaffen: Live in Birmingham 2016 en Memories in Rock II.

Met het recente nieuws over Blackmores hartaanval wilde ik dat ik milder was. Toch is mijn conclusie dat Blackmore een reünie als deze eerder had moeten doen, toen hij nog meer dynamiek in zijn spel kon leggen. Daarbij vrees ik dat het nog veel erger kan: later dit jaar volgt een reünie van Black Sabbath, waar de zanger noodlottig genoeg weinig meer schijnt te kunnen... Hopelijk krijg ik daarin ongelijk.