De La Soul - 3 Feet High and Rising (1989)

''Mirror, mirror on the wall
Tell me, mirror, what is wrong?
Can it be my De La clothes
Or is it just my De La song?''

Tsja, als je het mij vraagt zijn deze lyrics legendarisch. Als 15-jarig jochie kende ik het hele nummer uit mijn hoofd en op straat met je vriendjes meezingen met dit fantastische nummer. Leuke herinneringen aan dit nummer

De La Soul was anders in die tijd. Ik noem dit gekscherend hippie-hop. Nadere uitleg lijkt me overbodig, kijk maar eens goed naar de hoes

Maar ook qua muziek was en is dit goed verteren voor mij als niet hip-hopliefhebber. En ik denk dat dat voor velen geldt. De La Soul heeft ervoor gezorgd dat dit genre bij mensen aansloeg die er niet zoveel van moesten weten. Wat dat betreft zijn ze voor velen een belangrijke pijler geweest.

Dit album is vooral melig en dat is de grote kracht hier. Eye Know en The Magic Number blijven werkelijk fantastische nummers. Grote favoriet is altijd Say No Go geweest. Ik las net dat er samples voor gebruikt zijn, maar dan wel heel erg goed gedaan. Telkens als dat nummer speelt, dan kun je onmogelijk stil blijven zitten

Zo heel af en toe trek ik dit album weer uit de kast, maar dan ook vooral vanuit nostalgisch oogpunt. Waan ik mezelf weer even terug in de straat waar gespeeld werd met vriendjes.

Verder ben ik De La Soul niet echt meer gaan volgen eigenlijk, maar ben best wel benieuwd naar de opvolger hiervan. Schijnt wat donkerder te zijn dan dit album.

Al met al verdiend dit album een dikke 4 sterren van mij.

De La Soul is cool

Dit is niet een recensie van mijzelf. Maar wel eentje die voor mij precies aangeeft waar dit album over gaat en waar dit album voor staat: (bron: statemagazine.nl)

1989 is onmiskenbaar het jaar van drie niet al te stoere schoolvrienden uit Long Island die in werkelijk alles verschillen van de rest. Waar tijdgenoten zich vereenzelvigden met bijvoorbeeld een hard, crimineel imago, groffe teksten, rauwe beats en een millitant zwart bewustzijn tapt De La uit een compleet ander vaatje. Zij lopen rond in goofy Hawai-bloesjes, dragen een optimistische boodschap uit en komen vooral los en relaxed over. Met intelligente teksten op het randje van grappig, wacko, nerderig - onschuldig in ieder geval. Het levert ze al snel de bijnaam hippies van de hiphop op. In de clip van Me, Myself & I wordt fiks de draak gestoken met het stereotype door het trio met de curieuze namen Posdnuos, Trugoy the Dove en P.A. Pasemaster Mase. Het is mede deze afwijkende en frisse mentaliteit die De La Soul één van de leidende groepen van de Native Tongues-posse maakt, een stroming binnen de hiphop die sterk leunt op Afrocentrische teksten en ritmes uit de jazz. Andere leden zijn A Tribe Called Quest, Queen Latifah en de Jungle Brothers.
Nadat Stetsasonics Prince Paul een demo van Plug Tunin' in handen krijgt, blijft een contract bij Tommy Boy niet lang uit. In het voorjaar van 1989 verschijnt het mede door hem geproduceerde 3 Feet High and Rising. Samplen, eind jaren tachtig in schwung gekomen, is het woord. Bussen vol heel of half afgedankte artiesten worden door rappers herontdekt en mannen als James Brown zijn plots weer relevant. 3 Feet staat dan ook bol van de samples. Het album is een kleurrijke potpourri van knip- en plakwerk met de meest verrassende en (zeker voor die tijd) ongewone samples (wat dacht je van Steely Dan en Led Zeppelin?). Vele flarden muziek geknipt uit een platenkast vol muziekgeschiedenis. Hoeveel platen zitten er wel niet in verwerkt? Kijk maar eens op www.the-breaks.com. De La Soul wordt al snel aangeklaagd door de rock-groep The Turtles, voor het gebruik van een sample van hun single You Showed Me. Hiphop zou nooit meer hetzelfde zijn. Sinds die tijd moet werkelijk ieder stofje muziek dat door een ander is gecomponeerd worden gecleard. Lees: toestemming worden verkregen en bovendien een flink bedrag storten op een bankrekening.

3 Feet is een nieuw, fris geluid. Hiphop wordt opgeschud en opnieuw uitgevonden, wat dit album tot een van de sleutelplaten in de popgeschiedenis maakt. Het zijn niet alleen de rappers die veel indruk maken, maar vooral het geluid en de attitude. De lijnen van het speelveld waarbinnen hiphop zich afspeelt waren door Public Enemy al behoorlijk opgerekt maar zijn door dit album helemaal achter de horizon verdwenen. Alles kan voortaan. Skits (voor het eerst op dit album), hoorspelletjes, rare samples, grappen, maffe combinaties, lange samples. De La Soul laat het horen en weet bovendien alles te verwerken in tijdloze, knappe popliedjes. Nummers als Say No Go en Me Myself & I kunnen rekenen op fikse hitnoteringen en zijn nog altijd relevant. 3 Feet High is organisch (ondanks zijn totstandkoning), muzikaal en radiovriendelijk. Het is 1989 en de toekomst van rap lag open. Sinds 3 Feet heeft De La Soul nog maar sporadisch het hoge niveau van dit album weten te evenaren. Wie weet verbazen ze nog een keer, ze zijn er immers nog steeds.

Op Me Myself and I, Say No Go, The Magic Number en Eye Know (ja ik weet het de singles van dit album) na heeft dit album de tand des tijds slecht verdragen......... Het klinkt nu allemaal behoorlijk gedateerd, maar daarom niet minder goed.

Destijds was het voor mij dan tenminste een verademing in Hip Hop / Rap land........ Tussen al het geweld van Ice T, Ice Cube, Public Enemy en ook wel The Beasty Boys gaven de heren van De La Soul een soort van Flower Power mood aan het genre........ Fris, fruitig, speels en doordrenkt van humor en zelfspot / -reflectie.......

1 van mijn all time favoriete albums, een hiphop album zonder zwaktes en tijdloos zoals nu te merken is. Origineel qua productie en tekstinhoud, muziek die je vrolijk maakt. Luistert heerlijk weg imo, elk nummer klinkt anders en het is toch geen verzameling nummers maar een echte plaat. Zelfs de skits zijn geen opvulling maar voegen iets toe aan het album, vrij uniek. Niet voor niks een klassieker. 5/5

Naast die paar geweldige singles, staan er nog een paar sterke nummers op 3 Feet High and Rising. Change in Speak, Ghetto Thing, Tread Water & This Is a Recording 4 (L.I.V.E.). En op de bonusdisc van de reissue uit 2003 staan de 12" versies van Jenifa Thought Me & Potholes In My Lawn, die ik wel echt goed vind, beter dan de albumversies. Daar staan ook leuke remixen van de singles op en nog wat sterke tracks, zoals Freedom of Speak & Double Huey Skit. Kortom: veel (erg) goede nummers als je het allemaal bij elkaar optelt.
Als je dan ook nog bedenkt dat dit hun debuutplaat is en dat ze een veel meer relaxte stijl neerzetten, die effect had op het hip hop wereldje, dan is dit toch een opvallend, origineel en sterk album. 4,0* voor het gewone album, 4,5* voor de reissue met bonustracks en 12"- en remixen.