Simple Minds - Real to Real Cacophony (1979)

Redelijk wat geëxperimenteer dat niet altijd even goed uitdraait maar bij een 5-tal nummers draait het uit op schoten in de roos. Meer en meer komt de eigenheid groots naar boven. Eigenzinnig net zoals de hoes. Ook de kwalitatieve instrumentale song duikt hier voor het eerst maar niet het laatste op. We zijn vertrokken voor een groots avontuur.

Verschenen in november 1979, was Real to Real Cacaphony er zes maanden na het debuut. Anders dan toen werd het meeste werk in de studio geschreven.
Opnieuw klinken overeenkomsten met de prille synthpop, zoals opener Real to Real iets wegheeft van Gary Numan. Tweede nummer Naked Eye zou je als postpunk kunnen kwalificeren met lekkere drumeffecten in het spel van Brian McGhee, dankzij de productie van John Leckie. Die hoor je ook in het melodieuzere Citizen (Dance of Youth).
Carnival (Shelter in a Suitcase) springt bijna als ska - maar dan bruisende wave met gitaar (Charles Burchill) en toetsen (Michael MacNeil) om voorrang strijdend, terwijl Factory aangename monotonie bevat met aangenaam klagerige zang van Jim Kerr. Die wijzigt sowieso zijn stijl per nummer mee met de muziekstijl.
Die diversiteit aan stijlen bereikt een hoogtepunt aan het einde van kant 1 met twee instrumentale nummers: eerst het korte Cacaphony en dan 3'33" vervreemdende klanken in Veldt.

Kant 2 opent dan verrassend toegankelijk en dansbaar via repetitieve baslijn (Derek Forbes) in Premonition, op Changeling domineert weer synthpop, derde instrumentaal Film Theme doet z'n naam eer aan in de geest van Bowies Berlijntrilogie. Meer synthwave met stevige gitaar in Calling Your Name en slotlied Scar.

Een album vol creativiteit. Niet alles is even spannend, maar door alle afwisseling en de soms donkere sferen, passend bij het Schotland van die dagen. Ook daar regeerde Margaret Thatcher, druk doende de verouderde economie te vernieuwen door keiharde saneringen, leidend tot hoge werkloosheid. Voeg daar de atoomdreiging bij en je hebt de sfeer rond Real to Real Cacaphony.
Dat lijkt negatief, maar juist daarin bruiste het talent van dit vijftal. Anders dan bij de voorganger haalden de Schotten er echter niet de Britse album- of hitsinglelijst mee...

Dit is echter spannender dan mijn vorige halte in de reis door new wave van (momenteel november) '79, Let It Roll van Dr. Feelgood. Dan ben ik toe aan twee punkpioniers. Eerst The Boys, die aan het einde van die maand hun vaak vrolijke derde album uitbrachten.

Vanavond de Simple Minds sessie even begonnen met dit album, vanaf Factory zit ik er weer lekker in. Wat een bijzondere band is dit toch ook geweest, onvoorstelbaar dat ze zo zijn afgegleden naar het huidige flauwe la-la-la niveau. Er was destijds niets wat klonk als de Minds en Kerr en Burchill hebben dit ook nooit terug gekregen. Heeft natuurlijk vooral te maken met het verdwijnen van de harde kern die toch wel erg bepalend is geweest voor het experimentele geluid.

I second that….

Edit: alles voor ‘Factory’ is ook prachtig. Do you second that?…

Haha, nou ik vindt dat niet per se prachtig, maar wel zeer bijzonder en ik kan het nu ook goed hebben maar moest er destijds wel even aan wennen, net als een hap uit een Granny Smith appel. Vanaf Factory gaat ie bij mij werken maar ik draai het album altijd van begin tot eind dus ik neem de eerste nummers zeker mee.

Alleen Carnival (vooral) en Veldt (een beetje minder) zorgen dat mijn waardering niet hoger dan 4* wordt.
Die nummers skip ik altijd. Krijg nu vast weer een reprimande van Chameleon Day

Yep. Billetjes bloot. Dan kan de zweep erover. Heerlijke nummers. ‘Veldt’ recent nog in een playlist gezet. Heerlijk krautrock infused nummer!