Miles Davis - Cookin' at the Plugged Nickel (1987)

Ik ben er toch niet zo weg van, ondanks dat er vaak met lof over Miles' optredens in de Plugged Nickel wordt geschreven. De opnameklank is dun en steriel en de improvisaties wat te pielerig.

Met: Miles Davis (trompet); Wayne Shorter (tenorsax); Herbie Hancock (piano); Ron Carter (bas); Tony Williams (drums)

Ik sluit me wel enigszins aan bij de mening van Stijn hierboven, in ieder geval dat er beter opgenomen liveplaten van Miles Davis zijn. Het luisteren naar de ritmesectie lijdt daar echt onder (vooral Hancock, toch vaak een beetje de lijm die alle rare ideeën van deze band bij elkaar houdt). Davis zelf heeft ook niet bepaald een topdag, eigenlijk, sommige stukken in zoiets als 'Stella by Starlight' zijn ehm, wat minder dan virtuoos.

De band vertelde dat ze wat té goed op elkaar ingespeeld raakten (en zich wellicht verveelden omdat Davis live bijna alleen de bekende standards en succesnummers wilde spelen, en niet of nauwelijks de composities die ze in de studio opnamen). Ze wilden graag onvoorspelbaar klinken. Het dwarrelt misschien daarom soms een beetje alle kanten uit, het ontbreekt een beetje aan dynamiek, maar wie het geduld opbrengt hoort hoe de band elkaar in alle stormwinden wel blijft vinden. Dat dwingt soms zoveel bewondering af, dat ik daarvoor nog wel eens naar vier sterren zou kunnen gaan. Maar zelf kan ik dat geduld niet elke dag helemaal opbrengen, als ik eerlijk ben.

Nog meer geduld is nodig voor de verzamelaar van zevenenhalf uur met alle opnames van dit concert, die in tegenstelling tot deze wel op Spotify te vinden is. De mastering daarop klinkt iets beter dan hier, dus misschien kan die me ooit nog wel enthousiaster maken. Maar dat is echt een project voor een ander keertje.