Simple Minds - Acoustic (2016)

Dit album was gewoon een leuk souvenirtje bij de betreffende tour. niet meer en niet minder. Niet noodzakelijk maar eerder voor eigen speelplezier gedaan.

Het heeft gewoon alles te maken dat menig wave-band dankzij reünieconcerten of dit soort ongeplukte zetten erin is geslaagd om hun eigen mythische beeld vakkundig om zeep te helpen. Je kunt per slot van rekening je eigen mythische status maar eenmaal een fatale slag toedienen; ik hoef maar te denken aan de reünieconcerten van Visage, het optreden van Only Ones bij Jools. Positieve uitzonderingen waren Magazine (met Noko ipv the late John McGeogh, sadly missed, en Gang of Four, retestrak bij dezelfde Jools). Van Simple Minds herinner ik me graag de muzikale kracht van de drijvende synths ondersteund pulserende combi van drum en bas en daar doet dit album echt geen recht aan; in oorsprong "straf bier" zou Youp van 't Hek zou dit waarschijnlijk de Buckler-versie van hun muziek vinden
Hier wordt alles voor New Gold Dream nog gedraaid; NGD heb ik te vaak gehoord (al blijven Colours, Hunter, en King nog wel ferm geërecteerd).

Long Black Train is een fraaie cover van Crooner Richard Hawley. Goed dat Kerr even wijst in de richting, waar hij zn inspiratie vandaan haalde voor dit Accoustic tussendoortje.

Ik ben best een fan van akoestische albums, maar het blijkt dat Simple Minds er niet de band voor is. Hun nummers moeten juist groot en theatraal en verliezen als ze terug worden gebracht naar iets kleins de dynamiek. Desalniettemin een leuk album.

Als Simple Minds fan van de eerste uur heb ik nu pas goed naar deze plaat kunnen luisteren. Ik heb iets tegen akoestische albums. Maar had dat beter moeten weten.
Ze staan bekend dat ze tijdens hun live optredens en met hun twelve inches toendertijd altijd wel verrassende intro’s maakten en nog meer verrassende loopjes maakten in hun muziek.
Nu doen ze dat ook, en het klinkt leuk. Daarnaast legt Burchill verrassende accenten op bepaalde melodielijnen.
Jarenlang...euhhh......sterker nog meer dan 35 jaar dachtte ik dat mcneil met zijn toetsen het geluid sterk benadrukte. Na zijn vertrek vond ik the Simple Minds ook wat minder. Maar Burchill heeft dus ook sterk invloed op hun muziek, meer dan ik dachtte. Is nu vooral ook op hun laatste 2 reguliere albums te horen.

See the lights vind ik beter dan het origineel! Toen haakte ik al een beetje af, maar hier kan ik met plezier naar luisteren.
Ze hebben er in deze sessie er duidelijk lol in, en totaal geen doemmuziek he! Ze beloven ons immers al jaren gouden bergen...lol

Heb dit album nu 2 keer beluisterd als toch wel groot liefhebber van Simple Minds maar het doet me weinig. Alive and kicking en Dont You zijn aardig maar meer ook niet. Misschien komt het nog.

Gisteren hun acoustische concertt gezien op NPO 3. Wat de reden was dat dit concert uitgezonden werd ( nieuw album in aantocht, ze komen binnenkort spelen in Nederland?) ik weet het niet,..wat mij betreft hadden ze dit helemaal niet gedaan, of..een heel goed concert. Is dit Simple Minds wat ooit zo populair was in de jaren '80. Het lijkt wel Gospel Rock. Hier zag ik het hele ouvre verkracht worden wat ooit zo goed was. Simple Minds op z'n nadagen om eerlijk te zijn.De enige echte Simple Mind is wat mij betreft nog Charlie Burchill, de gitarist,..daar valt niet veel negatiefs over te zeggen,.die doet zijn ding, zoals gewoonlijk goed. Maar hoe de oude hits in een nieuw jasje gestoken worden is vaak tenenkrommend ( zie "Promised you a miracle) als voorbeeld,..tenenkrommend. Jim Kerr vind ik de laatste jaren vreselijk commercieel bezig. Is het geen greatest hits album, dan wel een live album, danwel een acoustisch album. OOk nog uitgevoerd op het podium als een bejaarde man. Charlie Burchill maakt bij hun gewone shows de sound nog compleet. Waar blijft nieuw song materiaal, of nieuwe energie waar deze band aan toe is.

Nou ja, sinds 1985 is nieuw songmateriaal al niet meer interessant.
Vanaf toen is het al een retro ding geworden en wordt het uitgemolken.

Ik moet bekennen dat ik het wel leuk vind Chelsea girl te horen in deze versie. Misschien is het ook het feit dat er aandacht is voor dit oudje.

Ik was aanwezig tijdens deze tournee in Oostende (Kursaal) en vond het concert goed. Het concert dat gisteren op NPO3 getoond werd, vind ik dan wel zwak. Het echt bijwonen beviel me, het op tv zien niet.

Over het bericht van Soundwave:
- Het klopt dat Jim Kerr een oude man geworden is. Zijn stem is ook grotendeels vergaan en hij heeft veel vocale ondersteuning nodig van de meezingende dames. Charlies hoofd is wel heel zwaar geworden, maar door zijn nog steeds weelderige haardos oogt hij jonger.
- Het klopt dat deze versies van de nummers tegenvallen in vergelijking met de originele versies. Soms is het zelfs beschamend. Het hele circus errond met al die nieuwe gezichten ergert me ook. De drumster brengt wel een nieuwe flair met zich, maar ik mis goeie ouwe Mel Gaynor.
- Het klopt volgens mij niet dat alleen Jim Kerr heel commercieel geworden is. Simple Minds is al sinds 1995 gereduceerd tot een duo. Charlie is dus evenzeer commercieel geworden door het uitbrengen van verzamelaars, deluxe boxen en live-albums. Dit verwijt je volgens mij beiden en niet alleen Jim. Voor mijn part mogen ze heel zeker live-albums uitbrengen, maar dan wel van oude concerten (1979-1984).

Over het bericht van OOOOO: ik vind dat er wel nog interessant songmateriaal verschenen is na 1985. Minder dan voorheen, maar ze maakten toch nog steeds goede albums. Pas vanaf dit akoestische probeersel lijken ze helemaal uitgespeeld te zijn en kunnen ze live niet meer overtuigen.

Waar ik nog op hoop:
- een echt sterk nieuw album (weinig kans toe, het lukt tijdgenoten U2 ook al jaren niet meer)
- eindelijk eens aandacht voor oude liveconcerten op cd in prachtige kwaliteit en voorzien van een boekje met uitleg en foto's
- eindelijk eens aandacht voor dvd-materiaal: docu over de carrière en ook hier oude liveconcerten

Waarom zou dit niet kunnen? De Rolling Stones geven het goede voorbeeld met hun reeks 'from the vaults'.

Het doet wel pijn het vast te stellen, maar de gloriedagen zijn helemaal voorbij.

Ik zag dat concert gisteren ook in een flits voorbij komen op NPO en bleef langer hangen dan ik bij voorbaat dacht. Dat kwam niet omdat ik gegrepen werd door wat ik hoorde, maar met name wat ik zag. De teloorgang van deze band kan niet beter in beeld gebracht worden dan deze registratie. Dat de beide mannen oud worden, wat maakt het uit, het is wat ze nog willen uitstralen. Ik ben er niet zeker van wat dat is. Volgens Kerr zelf hebben ze nog veel plezier in optreden en daarom staan ze nog steeds op het podium. Dat stralen ze echter niet uit imo.
Deze voorstelling was nog pijnlijker dan hun optreden tijdens Night of the Proms, vele jaren geleden. Gelukkig revancheerden ze zich tijdens de 5x5 tour, toen hadden ze echt plezier op het podium om de oude vergeten nummers van weleer weer eens te spelen.
Dat hun gloriedagen al lang voorbij zijn, weet iedereen, maar geef dan aan waarom je nog steeds bestaansrecht hebt als band. U2 zou eigenlijk hetzelfde moeten doen.

U2 en simple minds vergelijken blijft toch appels met peren, waar U2 tot een absolute top band is uitgegroeid, de status van de Stones zeg maar, zijn Simple Minds al vanaf eind jaren 80 in een vrije vlucht naar beneden beland, daarmee beweer ik overigens niet dat U2 altijd fantastisch was, maar dat is een ander verhaal
De live registratie van acoustic heeft wel iets beschamends, oude mannen die nog hip willen zijn, zo komt het over, geen enkele uitstraling meer, de nummers komen ook niet tot leven zonder het typische simple minds geluidstapijt, er blijft in de kale versies maar weinig van over.
Heel spijtig, simple minds was van 1980 tot 1984 echt ongenadig goed.

Heb hem vanochtend nog eens opgelegd, en toen viel me wel op dat ik goedkeurend zat mee te tappen en te hummen. Andere versies, maar met bezieling en vakmanschap gespeeld en gezongen. Ja, het grote geluid zit er niet in, wat ze als elektrische band wel hebben, maar de spanning en magie is niet verloren gegaan, maar zit in mooie details, achtergrondvocalen en hier en daar een wat gedurfde aanpak. Niet alles is even geslaagd, maar ik beleef hier toch meer plezier aan dat ik van mezelf dacht, toen ik het weer eens hoorde. Op vinyl, waar ik nu geen spijt van heb, want niet meer te betalen.

Ik had hier eerder een link naar mijn recensie geplaatst, maar die staat niet meer online. Die recensie, ontdaan van wat overbodige, ondertussen gedateerde balast plaats ik hier:

Om het wat oneerbiedig te stellen: Acoustic is eigenlijk de zoveelste Best Of van de band, maar dan unplugged. Met ook nu de onvermijdelijke Alive and Kicking en Don't You (Forget About Me). Laat ze dat gerust op de aankomende Acoustic Tour brengen: het dak gaat eraf, maar voor dit album hadden misschien wat spannendere keuzes gemaakt kunnen worden, toch?

Om het met de woorden van één van Jim Kerr's ex-vrouwen te zeggen; Don't Get Me Wrong!. Acoustic is een prima album. The American staat ook 'naakt' als een sterk gefundeerd huis, See The Lights wil ik vanaf nu liefst alleen nog in de unplugged-versie horen, de zoetgevooisde stem van KT Tunstall tilt Promised You A Miracle naar een nieuwe hoogte, natuurlijk zingt ook Kerr verdienstelijk. Ook sterk: Glittering Prize, Someone Somewhere in Summertime en zeer zeker Chelsea Girl, misschien wel de énige niet zo voor de hand liggende Simple Minds-song op dit album. New Gold Dream, Waterfront en Sanctify Yourself klinken ook best goéd, maar dit zijn nét die nummers die het best tot hun recht komen in hun full power-opzet bedenk ik me dan. Liever elektrisch.

Acoustic is zonder meer een uitstekend album maar bevat weinig tot geen verrassingen. Of toch. Voor het absolute hoogtepunt van de plaat moet je wachten tot het allerlaatste nummer. Simple Minds brengen een ronduit schitterende cover van Richard Hawley's Long Black Train. Slik. Kippenvel! Jim zingt dit prachtig, meer van dit jongens!

En dat wil niet zeggen dat ik om meer covers bedel, het Neon Lights-debacle indachtig. Maar waarom niet wat meer durf: misschien een aantal songs uit Street Fighting Years (1989), zeker de titeltrack of bijvoorbeeld This Is Your Land of Let It All Come Down lenen zich perfect voor de unplugged-behandeling, die eerder live gebrachte versie van Home (2005), of beter nog Space uit het 'verloren album' Our Secrets Are The Same (1999). Enfin: élke Simple Minds-fan weet vast nog wel nummers te bedenken die Acoustic tot een écht spannend album hadden kunnen maken.

Het album laat alleszins wel horen hoe de Simple Minds-hits overeind blijven, teruggebracht tot hun essentie en eenvoud, akoestisch in alle kwetsbaarheid.