Yusef Lateef - The Blue Yusef Lateef (1968)

Zeer bluesy en groovend. Enorme soul ook. Prachtig werkje!

Tussen twee erg sterke albums door (Psychicemotus en Yusef Lateef's Detroit Latitude 42° 30' Longitude 83°) ook twee albums (The Golden Flute en deze plaat) die nog altijd verdienstelijk zijn, maar wel duidelijk wat minder. Inderdaad, een fijne groove heeft het wel, maar een nummer als Six Miles Next Door klinkt een beetje als jazz voor beginners. Net wat te cheesy voor een artiest als Yusef Lateef.

Groovy is deze plaat zeker. Het is eigenlijk best wel erg bluesy ook. Veel mondharmonica. Ik vind het zelf niet zo heel sterk, en ik neig meer naar zijn rustigere werk.

Aardige bluesy jazzplaat van Lateef, die echter wat al te vaak van de hak op de tak lijkt te springen. Lateef bespeelt een hele waslijst aan instrumenten, zelfs oosterse instrumenten als koto en shehnai, en we horen hem ook zingen, als ik me niet vergis.

Meestal draait het wel goed uit, al staan er enkele mij nietszeggende stukken op het album. Het gebruik van de mondharmonica hier vind ik ook niet bijster geslaagd, ik vind diens aanwezigheid nu en dan wat te prominent.

Voor de rest een aangename luisterervaring, met Like It Is, met heerlijk oosters klinkend saxspel van Lateef en Moon Cup, erg vinnig en oosters getint, als leukste nummers.

3,5 sterren

Ook al is dit niet één van 's-mans beste werken, ik kon deze reissue van Music on Vinyl niet laten liggen. Dus deze plaat heb ik nu ook in mijn collectie.

Ik vind dat deze er qua stemgemiddelde bekaaid vanaf komt, gewoon een sterk Lateef album wat mij betreft. Op RYM ligt het gemiddelde ook een stukje hoger (3,62).

De stemmen zijn wel erg éénsgezind. Bijna allemaal een 3,5*.

En weet je wat het is? Als ik een plaat thuis heb, draai ik het vaker dan dat ik albums stream. Dus deze gaat vaak gedraaid worden. Dan gaat (denk ik) vanzelf mijn waardering omhoog.

Lekker album, maar het waait teveel alle kanten op en dat is mijn enige bezwaar. Als individuele tracks vind ik het uitstekend, maar als geheel loopt het niet lekker zo.

Ik doe er toch een halfje bovenop. Deze plaat is echt heerlijk maf, en ik vraag me af of Ian Anderson van Tull deze niet stiekem ook in de kast had, naast Rahsaan Roland Kirk.

Een veelzijdige plaat waar het plezier en de zelfverzekerdheid vanaf spat. Lateef doet wat hij zelf wil en dat is te horen.