Happy the Man - Happy the Man (1977)

Debuut album van deze Amerikaanse proggiganten. Veel instrumentaal, een mix van canterbury/fusion/jazz-rock. Een heel goed album, maar hun 'finest hour' was toch het album 'Crafty hands'.

Dit is een band die wat mij betreft tot de allergrootsten behoord. IJzingwekkend mooie muziek.

Vond laatst op Youtube een live uitvoering van Knee Bitten Nymphs in Limbo en wat had ik daar graag bij willen zijn...

Tja.

Ik vind het maar niks.
En ik had zo graag gehoopt dat het wat zou zijn.

Crafty Hands is het summum van deze band. Hoe is het toch mogelijk dat zulke geniale muziek uit de VS kwam he.
Maar goed, tegenwoordig zijn er bands als 4front die ook zeer aannemelijke muziek maken.
Maar Happy the Man is voor mij onovertroffen!

Je bedoelt misschien: "Dit is waarschijnlijk het eerste belangrijke progressive-rock album uit de VS." ?

Nee hoor, dat was er al een jaar eerder met dit album en ik denk dat Zappa nog een stuk eerder was ... maar vraag me niet welke want mij kan oom Frank nauwelijks boeien.

Inderdaad, een waanzinnig goede band. Toen ik deze muziek voor het eerst hoorde was ik er meteen weg van, en nog steeds. Later ben ik ook solowerk gaan kopen van Kit Watkins. Hij staat (of stond) als toetsenist in mijn ogen op eenzame hoogte. Prachtige muziek, melodieus, virtuoos...hij kwam in ieder geval in Happy the Man goed tot uiting.

Mr. Mirror's Reflection on Dreams....On Time as a Helix of Precious Laughs......applaus

oude live opname staat op u-tube. aanrader !!

Happy The Man - WGTB studios 1975 - YouTube

wel de ruis weg mixen

deze band behoort tot de beste progrock ooit gemaakt. beter bijv dan de oude genesis.

Het eerste nummer begint nog zó sprookjesachtig dat je zou kunnen denken in een soort New Age-Faerieland verzeild te zijn geraakt, maar wanneer in het tweede nummer een brutale blazer zijn opwachting maakt zit je plotseling in Gentle Giant-territorium, en verderop zijn er voorzichtige echo's van Camel en Genesis, met een mooi warm geluid van de keyboards waardoor de sound nauwelijks achterhaald klinkt. Kortom, typisch Engelse progrock van hoog niveau – afgezien van het feit dat deze band opgericht werd in Harrisonburg, Virginia. De tweede helft van het album leunt wat meer tegen de jazzrock aan, met in Carousel, Knee bitten nymphs in Limbo en Hidden moods helaas af en toe een synthesizergeluid dat ik met Chick Corea associeer en dat enigszins gedateerd aandoet, en de stem die op twee nummers opduikt past misschien niet helemaal bij de muziek (ongewild zie ik er de grijns van Zappa bij, tevens ongewenst), maar de instrumentale passages zijn bijna zonder uitzondering om je vingers bij af te likken, en aangezien we dan praten over ongeveer 90% van de plaat kom ik toch uit op een behoorlijk hoge score voor een bijzonder aangename ontdekking, met dank aan Aproxis.