Van Morrison - Too Long in Exile (1993)

goeie , wat brave cd van Van, geen meesterwerk maar gewoon een goeie vakkundige plaat die zeker niet tot zijn beste hoort maar ook zeker niet tot zijn slechtste

Ik vind de sfeer op dit album wel heel lekker. Lekkere pure muziek, met behulp van John Lee Hooker op sommige nummers. Gloria is hier ook heel leuk gebracht, maar mijn favoriet is het pure blues-nummer: Big Time Operations.

En om terug te komen op dat brave: Morrison is al een tijd lang erg in de Here of niet? Alhoewel dat hier niet echt terug te horen valt.

Lekkere lome jazzy R & B en blues of bluesy Jazz. Met R7 B of...... Toch een beetje de roots van Morrison. Continu van een goed niveau maar inderdaad geen echte uitschieters.

Kijk, dàt vind ik er ook van. Biezonder sfeervol album voor de late uurtjes, maar dat is bij Van The Man wel vaker het geval.
Voor mij springt Lonely Avenue er toch een beetje uit.

Leuk plaatje.
4 ****

Hoe kun je in godsnaam (wel toepasselijk voor Mosrrison hihi) dit echt iets voor de late uurtjes vinden? Klinkt best een beetje denigrerend.

Weer eens opgezet vandaag. Hoewel ik de laatste tijd meer naar de Van Morrison uit de jaren '70 luister blijkt Too Long in Exile toch echt van het niveau van bijvoorbeeld Tupelo Honey of Moondance.
Het is een wat bluesgericht album. Je hoort een lekker ontspannen zingende Van met een stel puike muzikanten om zich heen.
Opmerkelijk is hoe Van in Big Time Operations de muziekindustrie op de korrel neemt. Zeer actueel vandaag de dag.
Het oude Gloria is in een nieuw jasje gestoken met prachtige bijdrage van wijlen John Lee Hooker, die zich ook in Wasted Years nog eens laat horen.
Naast de blues ook enkele ballads. In the Forest vind ik daarvan echt prachtig.
Het album eindigt met het fraaie I"ll take care of you dat overgaat in een voornamelijk instrumentaal Tell me what you want. Mooie sax daarin.
Van heeft hier wel echte klassemusici om zich heen. Een prima album hoor

Doc Pomus' Lonely Avenue is prima gecovered, en Van herneemt zijn eigen Gloria, samen met oude bluesgod John Lee Hooker, ja, deze plaat heeft zo zijn magische momenten. Leuke plaat door blues beïnvloed, maar het soulgehalte is ook groot.

mooie plaat, die soms wel erg lief aandoet.
verder vind ik het lastig om de hele plaat uit te zitten, maar toch erg lekkere songs van Van

Onderhoudende plaat van ''Van The Man '' . Geen schokkend album maar wel weer een plaat die klopt . Wederom voorbeeldig gemusiceerd en zoekt hij het weer in de Blues en Soul maar dan wel op zijn typisch eigen manier . Geen ruimte voor individueel gedoe , maar des te meer een echt geheel met zwoele sax klanken en zijn stem blijft indrukwekkend .

Dit is een tamelijk middelmatig en routineus klinkend album van Van Morrison. Ik vind ik het sloom en gezapig. Het klinkt tamelijk soft en weinig spannend. Gloria, dat hij met John Lee Hooker zingt kan me niet erg overtuigen. Wasted Years (ook samen met Hooker) vind ik dan weer wel goed, Morrison zingt dat heel krachtig.
Morrison's zang op dit album is vaak (in mijn oren) ongeïnspireerd. Zijn gehinnik ontsiert bovendien een verder heel aardig Good Morning Little Schoolgirl. Lonely Avenue vind ik een aanfluiting.
De hoogtepunten zijn helaas schaars en de dieptepunten talrijk. Wel een eervolle vermelding voor Ronnie Johnson - het is altijd genieten als hij gitaar speelt.

Als ik zeg dat dit de laatste plaat van Van Morrison was die ik nog heb gekocht, dan klinkt dat alsof ik dit zó'n afknapper vond dat ik al zijn latere werk links heb laten liggen. De werkelijkheid is dat ik een aantal van die latere platen wel degelijk heb beluisterd, maar dat ik daarop steeds hoogstens drie nummers per plaat de moeite waard vond. Too long in exile daarentegen is een uitstekende "bookend" van mijn Van Morrison-verzameling, ontspannen en toch spannend en met een lekker sobere band (ritmesectie, Hammond, tweede gitaar en wat blazers) in plaats van de overdadig-warme arrangementen van bijvoorbeeld Hymns to the silence.
        De plaat valt voor mij in drie delen uiteen. De eerste helft begint met lekker losse bluesachtige nummers maar gaat vanaf Ball and chain duidelijk meer de romantische kant op, met het hoogtepunt Till we get the healing done als een soort slotstuk van een "healing"-trilogie (na And the healing has begun op Into the music [1979] en Did ye get healed? op Poetic champions compose [1987] – of heb ik ergens een Healing gemist?). Na deze climactische reeks is het dan tijd voor het speelkwartier met eerst drie bluesnummers (waarop vooral opvalt hoe de stemmen van Morrison en Hooker absoluut niet bij elkaar passen) en daarna drie afschuwelijke jazznummers. Before the world was made heeft ook nog een jazzy inslag maar is daarnaast ook gebaseerd op Morrisons prachtige melodie en Yeats' fraaie poëzie, en dat kleine meesterwerkje is het startsein voor de beide bluesy en heerlijk intense slotnummers.
        Zoals misschien al duidelijk is geworden kan het tweede zestal nummers mij in feite gestolen worden, maar ook zonder dat halve dozijn kom ik uit op 55 minuten geweldige muziek die zoals gezegd tegelijkertijd ontspannen en spannend klinkt en die bovendien een zeer hoge draaibaarheidsfactor heeft. Fraaie kleurstelling van de hoes ook, en voor mij een mooi uiteinde van mijn rijtje Van Morrison-CD's.

Als fan van Van beschouw ik de periode 1993-2006 als een mindere periode. Ik merk dat ik die albums meestal links laat liggen. Daarom ben ik nu bezig om deze albums weer eens opnieuw een kans te geven.

En over de gehele linie blijkt het niveau nu eigenlijk best wel mee te vallen. Zo ook Too Long In Exile, dat zich vooral in de richting van de blues beweegt. Maar Gloria heb ik altijd al een draak van een nummer gevonden, en deze nieuwe versie had voor mij beslist niet gehoeven. Maar de rest is best oké. Dus vooruit: halfje erbij!

Van er maar weer eens bijgepakt. Was een tijd geleden dat ik deze beluisterd had. Fijne plaat, misschien ietwat lang , maar daarvoor hebben we de programmeerknop. Before The World Was Made is in mijn beleving een stuk mooier gedaan door Mike Scott . Nu verliest door de suffe voordracht van Morrison het prachtige gedicht van Yeats al zijn zeggingskracht. Naar het einde toe kakt de plaat sowieso wat in. Al met al nog wel een ruime voldoende voor het eerste deel. 3 en halve ster

Van mij had ie langer in exile mogen blijven. Heb hem aandachtig en tevreden gevolgd vanaf Them. Maar dit vind ik een zich voortslepend zeuralbum waardoor ik bijna vergat ik fan van hem was.

een lichte tegenvaller na de sterke voorganger het dubbel-album "Hymns to the Silence", maar niet zo slecht als hierboven soms gesuggereerd. veel blues en (soul) jazz op dit album, met gastmuzikanten o.a. Candy Dulfer, Georgie Fame en John Lee Hooker.

de sterkhouders op dit album zijn de blues "Bigtime Operators" met heerlijke gitaar riffs van de man zelf en Ronnie Johnson, de blues ballad "In the Forest" dat een licht folky sound mee krijgt dankzij de prachtige klanken van het instrument Cor Anglais bespeeld door Kate St. John, "Wasted Years" wederom een fraai blues nummer waarop hij de vocalen deelt met John Lee Hooker en "Before the World Was Made" dat mede wordt ingekleurd door de "vibes & recorder" van Teena Lyle, waardoor dit nummer zich weet te onderscheiden van de overheersende blues/jazz klanken op dit album.

de dominante jazz sound op o.a. "Lonesome Road", "Moody's Mood for Love" en het instrumentale "Close Enough for Jazz", dat later in een gezongen versie zou verschijnen op het album "Born to Sing: No Plan B", zal voornamelijk jazzliefhebbers aanspreken.

"Lonely Avenue" een nummer van Doc Pomus, dat ik liever hoor in de versie van Ray Charles, zou later opnieuw verschijnen op het album "Roll with the Punches". op de klassieker "Gloria" deelt hij wederom de lead vocalen met John Lee Hooker. deze versie had wel wat rauwer en vuiger mogen zijn en haalt niet het niveau van de energieke versie op zijn klassieke live album "It's Too Late to Stop Now".
de steriele versie van een andere klassieker "Good Morning Little Schoolgirl", een nummer van Sonny Boy Williamson, wil helaas ook niet beklijven.

zoals gebruikelijk wordt er geweldig gemusiceerd op dit album, maar voor mij is dit "Too Long in Exile" geen topper of zelfs semi-topper binnen het rijke oeuvre van de man. de magie van zijn albums uit de 70's en de 80's is hier ver te zoeken.

Album werd geproduceerd door Van Morrison
Recorded at The Wool Hall Studios, Bath, England & The Plant Recording Studios, Sausalito, U.S.A.