George Kooymans - Jojo (1971)

Deze wordt in me collectie met eerbiedwaardige traan gedragen. Dit is George solo en de sfeer en stemming die ik erin proef is een eenzaamheid. Ik vind het geen perfect album, maar wel staan er een paar mooie op die me grondig weten te raken, en dan meen ik ook recht door me hart. Om een 1 of andere reden draag ik een diep ontzag voor dit album.

tja een zeer jonge kooymans die zulke mooie liedjes schreef (met jay Finton geloof ik) en natuurlijk die strijkers erbij doen het goed.

Prachtig album, in feite een verborgen nederlandse klassieker....

Het album ruist helaas te veel, maar de nummers zijn heerlijk, de doffe discodrum blijft onverwachts lekker klinken, hoe vaak ik er ook naar luister. Voor George zelf is dit album ook zeer dierbaar. Dat zegt mijn inziens genoeg.

keep on doin it sjors ... maak nog maar eens zo'n album

Liep hem vandaag tegen het lijf!

Kwam deze laatst tegen op vinyl! Ik hou van 's mans stemgeluid, en dit was dus een no brainer voor me. Mee dat ding!

Het valt me niet tegen, maar merk toch dat ik 'm in de Earring interessanter vind dan solo. Het blijft wat mat.

De afsluiter Don't Be Lonely is voor mij het hoogtepunt van het album. Van dat soort tracks hadden er meer op mogen staan. Toch wordt t nergens slecht, en krijgt dit album gewoon een waardige voldoende.

Weekje verder, wat draaibeurten erbij gehad, halfje omhoog. Toch wel mooi album! Mooier dan ik m in den beginne vond.

En vandaag maar weer eens op de draaitafel. Helaas is de aanleiding nu wat triest.

Kooymans ernstig ziek, laten we hopen dat t goed komt met dit icoon!

ALS is inmiddels bekend. Dat is een erg beroerde diagnose.

Platenlabel Red Bullet brengt dit album opnieuw uit op 25 november. Vooralsnog alleen op CD, maar dat is wat mij betreft wel prima. Ben wel geïnteresseerd, al ik wil het album eerst nog eens goed beluisteren. Ik heb het in een ver verleden wel eens aangehoord en was toen niet zo onder de indruk. Waarschijnlijk omdat het te weinig rockte à la de Earring. Dit is meer een singer-songwriterplaat, geloof ik.

Maar ik sluit niet uit dat ik het in de herwaardering best bijzonder ga vinden. Ik heb wel de soloplaat van Barry Hay die rond dezelfde tijd verscheen in huis, zowel op LP als op CD. Die klinkt ook niet echt als de Earring, maar vind ik erg goed. Pluspunt is ook dat de hoes erg mooi is en vooral op LP goed tot zijn recht komt.
Deze van George is heel anders, maar wellicht is de stemmige zwart-withoes ook een indicatie van de - eveneens stemmige - muziek. George liep destijds wel een beetje voorop met dit soort sfeerhoezen. Taylor Swift en Ilse deLange kwamen er pas jaren later mee (ze zijn ook een stuk jonger natuurlijk... ).

Tussen haakjes: deze LP verscheen oorspronkelijk onder de artiestennaam Jojo, zonder de vermelding van George Kooymans groot op de hoes. Dat is op latere uitgaven - en ook op de nieuwe CD van Red Bullet - kennelijk aangepast. Officieel moet dit dus veranderd worden hier op MuMe, maar voor de vindbaarheid laten we het maar zo...

Ik heb wel het label laten aanpassen. Lost and Found is het label van de CD-heruitgave uit 1999, maar de originele LP verscheen natuurlijk gewoon op Polydor, net als de Earring-platen uit die tijd.

Een plaatkant van een oude dubbelverzamelelpee is gewijd aan de soloalbums van Kooymans en Hay:

Golden Earring - Rock of the Century (1976)

'Low Rider' is dan wel een lang rocknummer, compleet met scheurende saxen, en de andere twee van 'Jojo' sfeervolle, meer rustige liedjes die zeker de moeite waard zijn. Heb notitie genomen van die heruitgaven, ben alleen bang dat als ik die soloalbums bestel achteraf blijkt dat het beste al op die compilatie staat.

Over het album van George kan ik (nog) niet oordelen, want die ken ik nog niet goed genoeg. Maar voor dat eerste solo-album van Barry Hay gaat je veronderstelling - naar mijn smaak - in elk geval niet op. Je kunt 'm het beste eerst op een streamingdienst beluisteren om je eigen oordeel te vormen, maar het zou best eens kunnen dat je aangenaam verrast wordt door de overige nummers. Ik vind persoonlijk Roll another rock een van de minste nummers van dat album, terwijl Barry vijftien jaar later een betere versie van Did you really mean it opnam (allemaal 'naar mijn mening' dan natuurlijk).

gaucho ik heb ze beiden gereserveerd bij Bol. Kunst was even iets erbij te vinden om verzendkosten te ontlopen en dat lukte al snel. Een week van tevoren reserveren is een mooi tijdstip hiervoor. Je weet niet hoe groot de oplage is en hoe hoog de animo. Van die tweede helft jaren 80 soloalbums heb ik hoogstens 'The Beat Goes On' van George Kooymans ooit gehoord. Van deze eerste soloworpen heb ik ooit vernomen dat Hay meer progressief is en Kooymans idd. meer singer/songwriter. Een verrassend sterk album van Hay en een lichte tegenvaller van Kooymans kan dus zomaar de uitkomst zijn, als ik zo eens een verwachting uitspreek.

'Did You Really Mean It' vind ik in die '87-versie toch minder dan het origineel, afgaande op YouTube. Er ligt minder gevoel in zijn zang al is de instrumentatie wel interessant met die saxofoonsolo. Er wordt wel wat anders van gemaakt in die uptempoversie die wat als een softere Golden Earring aandoet. Wat het origineel en Roll Another Rock aangaat, heeft men gewoon de toegankelijkste nummers op 'Rock of the Century' gezet.

Het beste van George Kooymans staat ook op die 'Rock of the Century'-LP: 'South Side Lady' en 'Lay It On Me', zoiets als 'Low Rider' had ook heel goed door Joe Cocker gemaakt kunnen worden, maar aan die eerste twee lijkt door de inbreng van verschillende gastmusici de meeste aandacht besteed. Zo speelt Eelco Gelling op 'Lay It On Me. Er staan natuurlijk nog wel meer nummers op die plaat en daarvan is 'A Drifter's Love' mijn favoriet. 'Lovin' and Hurtin' daarentegen een niemendalletje. Voor de rest een redelijk genietbaar album.

Fraai uitgevoerde digipaks dit keer, met origineel artwork en Barry Hay zijn album is voorzien van poster. Zijn album duurt ruim zeven minuten langer dan dat van Kooymans en hij had wel wat in zijn mars, maar op de een of andere manier een tikje vermoeiend en ga ik meer voor de rust die Kooymans biedt.

Op 14 Maart a.s wordt deze uitgebracht op Light Green Vinyl, in een zeer limited aantal van 750 exemplaren:

George Kooymans - Jojo (Remastered) Lim./coloured vinyl (lp) *Pre-order* - RockArt Shop - shop.rockart.nl

Nummer 297 van deze uitgave in huis gehaald.

Heerlijk laidback solo album. Luistert gewoon meer dan prima weg