Manic Street Preachers - The Holy Bible (1994)

Ik heb een beetje een vreemd gevoel bij dit album. Na ontelbaar keer luisteren blijf ik het iedere keer iets beter vinden, maar toch kan ik mijn 4* maar niet verhogen naar 4,5*. Misschien omdat er niet echt uitschieters à la Motorcycle Emptiness of La Tristesse opstaan. Hoewel Ifwhiteamericatoldthetruthforoneday it'sworldwouldfallapart toch wel in de buurt komt. Wat een heerlijk nummer is dat toch. Die verschillende tempowisselingen in het lied vind ik geweldig. De anti-racismelyrics klinken misschien wat simpel op het eerste gehoor, maar ik vind ze toch vrij briljant.
Conservative say there ain't no black in the union jack
Democrat say there ain't eunough white in the stars and stripes
Compton, Harlem, a pimp fucked a priest
The white man has just found a new moral saviour

Het album blijft zeer sterk over de hele lijn, ik kan er eigenlijk eindeloos naar luisteren.
4****, potentieel 4,5.

Wat Closer voor Joy Division is; is The Holy Bible voor de Manic Street Preachers; het laatste album met Richey Edwards. Welk gemis in latere albums duidelijk blijft; Everything Must Go is dan ook een eerbetoon aan hem. She Is Suffering vind ik het beste nummer van dit album.

The Holy Bible is wat mij betreft nog steeds het allerbeste album van Manic Street Preachers. Donker, grimmig, confronterend, tekstueel sterk, felle zangpartijen THB heeft het allemaal. Een zwaar onderschatte plaat.

Netals Six van Mansun is deze plaat groter dan de artiest zelf. Kan niet zeggen dat ik een fan ben van Manic Street Preachers, eerder het tegenovergestelde. Desondanks zijn ze op deze plaat er in geslaagd een volstrekt uniek geluid te ontwikkelen, gepaard aan grotendeels catchy songs.

Wat betreft de alom geprezen teksten moet gezegd: qua poetische waarde stellen ze niets voor. De meeste songs handelen om thema's als anorexia, de holocaust, prostitutie zonder hier ooit een poetische blik op te werpen. Ook als intelligente analyses schieten de teksten te kort: het betreffen veelal pretentieuze, depressieve wanhoopskreten van een puber die ze niet meer helemaal op een rijtje heeft.

Hiermee wil ik niet zeggen dat de teksten binnen de context van het album niet werken: op een of andere manier zijn de Manics er in geslaagd de muziek en teksten tot een onlosmakelijk, organisch geheel te smeden. Geen 5 sterren vanwege een bij tijd en wijle inzakkende momenten.

O ja. Ook aan te raden is de Amerikaanse remix van deze cd, die een paar jaar geleden als bonus verscheen bij de Deluxe-uitgave. De gitaars en drums klinken op sommige nummer werkelijk explosief.

Ik blijf dit een moeilijk album vinden. Er staan voor mij, in verhouding met andere Manics albums, te weinig nummers op die me pakken (ik mis de goede rif en catchy melodie die ze toch echt wel kunnen schijven) en ik vind de productie erg zwak. Toch blijf ik 'm steeds weer draaien in de hoop dat 'ie gaat 'landen' want ik zie hier zoveel hoge waarderingen. Maar bij mij is dat (nog?) niet het geval. Ik hoor toch echt 10x liever Everything Must Go.

Dit album hoorde ik pas de eerste keer na Everything Must Go.
Had ik daar nog hoop op het levend terug vinden van Richey James Edwards.
Als je The Holy Bible dan vervolgens hoort, ben je wel overtuigd dat zijn gemeende zelfmoord de oorzaak van de verdwijning is.
Het hoopvolle van Generation Terrorists is hier ver te zoeken.
Gelukkig heeft hij zichzelf nog kunnen ontwikkelen, en neigt het gitaarspel niet meer naar Slash.

Een geëngageerd en pretentieus album dat ik wel interessant vind maar net tekort schiet om als prima bestempeld te worden.

Het is een donker en depressief album dat mij doet denken aan In Utero van Nirvana (mogelijk is daar de inspiratie vandaan gehaald), maar de Manics hebben wel een eigen sound vooral vanwege de aparte en felle hoge zang. Op dit album worden heel wat controversiële onderwerpen behandeld : racisme, prostitutie, holocaust, communisme, anorexia nervosa ... Ik heb echter de indruk dat de band te veel hooi op zijn vork wil nemen, dat engagement komt bij momenten geforceerd over en de teksten zijn soms te sloganesk. Melodisch en instrumentaal is het behoorlijk, ik kan geen zwakke song opnoemen maar échte uitschieters die mij in vervoering brengen staan hier ook niet op. Toch ga ik dit album nog regelmatig draaien (en opvolger Everything Must Go wil ik ook horen).

Ik denk dat je die wel goed gaat vinden.

Zelf vind ik dit het magnum opus van de Manic Street Preachers, op This is Yesterday na brengt elk nummer mij wel in vervoering.

Ik vind dit het meesterwerk van de Manics. Wel duidelijk dat Richey het "moeilijk" had. Op collector's versie mooie uitleg over ontstaan van dit grimmige werk. Eerste CD was wel wat spannender en nog at meer Fuck You!

Wederom een mooi album, maar ik vind m net iets minder dan de voorganger. Kan na meerdere luisterbeurten natuurlijk nog veranderen. En ik vind trouwens This Is Yesterday het mooiste nummer, als 1 van de weinigen . Zitten mooie gitaarpartijen in

Wereldplaat! Heeft lang ongedraaid in de kast gestaan, maar de laatste tijd weer opnieuw in de gratie geraakt. Vond 'm bij uitkomen direct al mooi, maar heeft geleden onder luister-overkill denk ik. Destijds had ik nog niet zoveel muziek, en dit was gewoon een héle goeie plaat.

In ieder geval, net mijn score verhoogd naar maximum haalbare want dat is ie gewoon waard. Lees bovenstaande commentaren, destilleer daar de positieve opmerkingen uit en ik hoef niks meer toe te voegen. Meesterwerk!

Dit is een van hun betere albums, allemaal wat steviger, klinkt prima. Ondanks (of misschien wel vanwege) het ontbreken van hun hits.

Revol het intro is later gebruikt door Kaiser Chiefs, of horen andere dit niet? In Modern Way

I.t.t. tot meerdere mumers, ben ik niet echt onder de indruk van dit Holy Bible. Het ligt ws. wel het dichts bij hun roots, maar doet mij niet echt veel en vind de muziek onderling ook niet echt onderscheidend. Ik vind dat ze later betere nummers zijn gaan maken, beter zijn gaan spelen en dat de zang ook erop vooruit is gegaan.

Volledig mee eens. Ik vind dit zelfs maar een saaie plaat.

Afzichtelijke hoes, maar een prima, nog prille Manic Street Preachers plaat.
Best een rauwe vrij harde plaat, waar in mijn oren zelfs wat punkrock voorbij komt.
Wel een plaat die je bij de les houdt in ieder geval.
Het heeft nog geenszins het meer gepoleiste geluid waar de band later mee op de proppen kwam.
Ik hoor hier in ieder geval een hoop kwaadheid en grimmigheid.
Dat vertaald zich zowel muzikaal en tekstueel.
Niet iedere song is even raak, maar de oprechtheid en de sleazy aanpak pakt mij in de meeste gevallen wel aardig bij de lurven.
Het wordt wat gestructueerder en georganiseerder vanaf de volgende schijf Everything Must Go.
Maar de bevlogenheid op The Holy Bible werkt goed.
4 sterren.

Intenser dan deze worden ze niet
De hoes hebben ze van een kunstenares, die had m eerder gemaakt, de band vond het passen bij hun album.

Ja, die hoes geeft niet aan dat het hier om een lekker in het gehoor liggende mainstream plaat gaat.
Maar inderdaad, zo intens en rauw als deze heb ik ze ook niet meer gehoord.
Maatschappelijk kritisch bleven ze wel, maar muzikaal beduidend toegankelijker.

Precies
De volgende is wel mijn favoriet van ze. Het Truth album daarna heeft zeker zn momenten, daarna ben ik afgehaakt. Nooit meer de moeite gedaan albums van later van ze te beluisteren.

Idem hier.
"Truth" is een fijn album - ook het 1e wat ik kon van de band trouwens.
Wel wat bombastisch, maar songmatig prima.
Daarna uit het oog verloren.
Terecht of onterecht weet ik eigenlijk niet.
We komen ze vanzelf wel weer tegen de komende "00" jaren.

Ja waarom haak je ineens af he..is de vraag. Gebeurt wel bij meer bands. Maar we gaan t id komende jaren zien

We gaan het zien.

De liefde voor dit album vindt zijn oorsprong in 1998, toen ik als 5e klasser van de middelbare school het album vond in de tweedehands bak van 't schijfhuys te Haarlem, deze winkel hield niet heel lang hierna op met bestaan. Hoewel een heropening in het huidige vinyltijdperk zo een gek idee nog niet is.

Voor nog geen tientje legde ik de hand op een picture disc exemplaar van het album. Eerst in de winkel beluisterd uiteraard. Op vrijwel alle nummers is de bijzondere vocale power van Bradfield waar te nemen, met She is suffering en PCP als uitschieters. Dat Bradfield tijdens de vocale uitspattingen ook nog eens solistisch vuurwerk op zijn Les Paul levert, vind ik nog steeds bewonderenswaardig. Naast zijn krachtige zang wordt de man dan ook vele malen genoemd in de registers van 'underrated guitarists'.

De briljante gitaarlicks van Bradfield sieren dit album van begin tot eind. Zijn hemels zuivere rockstem als toetje. De lyrics van (wijlen) Edwards en Nicky Wire maken het een epos om nooit te vergeten. De geschiedenis van moordenaars, dictators, politieke schandalen en die van recalcitrante kunstenaars is nog nooit zo prachtig in een muzikale vorm gegoten.

1984 !!! (boek van George Orwell)

Dat was ik op vakantie aan het lezen toen ik op bladzijde 126 bovenaan las "I hate purity. I hate goodness. I don't want any virtue to exist anywhere. I want to be corrupt to the bone". Ik wist niet wat me overkwam, dit was bijna precies wat bij nummer.... (ik moest het even opzoeken... ) negen 'Faster' in het begin gezegd wordt. Het komt gewoon uit dit boek! Het was een goede vakantie, helemaal omdat ik de rest van de tijd iedere dag dat nummer in mijn hoofd vond

Ik herinner me nog hoe ik deze cd meteen kocht toen ie uitkwam. Ik had Gold against the soul ook al doof gekocht vanwege die hit op hun debuutalbum (wat ik pas veel later aanschafte).
Ik vond dit meteen een bijzonder goeie plaat. Lekker duister, stevig, goeie gitaren.... ging erin als koek.

In de OOR las ik de recensie, nadat ie bij mij al lang en breed door de ballotage was gekomen. Dat was niet best. Er stond iets over rommelig geloof ik, dat ze te moeilijke onderwerpen aansneden (auschwitz, anorexia) en dat ze belezen deden. Ik had geen idee en was het er totaal niet mee eens. Ik vond het vet. Die herinnering is echter wel blijven hangen. Maar hier hadden ze gelijk; 1984 dus, waar een paar zinnen uit geciteerd worden. En dan belezen genoemd worden. Is dat erg?

Overigens, hier staat meer interpretatie van de tekst Manic Street Preachers - Faster Lyrics | SongMeanings

en als je op die site wat doorklikt leer je dat het intro van The Intense Humming of Evil komt uit het Neurenburg proces. Er wordt verklaard wie de namen zijn die genoemd worden in de nummers en nog veel meer interessante weetjes.

Haha, OOR. Goed geschreven. Het IS inderdaad nogal diepgaand. Maar is dat erg? Helemaal niet! Beter dan menig hap-slik-weg / ene oor in, andere oor uit muziekje. Wat is het toch een meesterwerk. Ik ga mijn score verhogen. Oh, wacht..... staat al lang op 5. Omhoog in mijn top tien dan. Op naar nummer 2

1001 Albums you must hear before you die

De random number generator bracht me dit keer bij nummer 777, ofwel Manic Street Preachers - The Holy Bible (1994).

Van Manic Street Preachers heb ik ooit hun verzamelalbum Forever Delayed 'blind' gekocht op basis van de eerste 3 nummers. Doordat de rest van hun verzamelaar voor mij niet hetzelfde niveau haalde als de eerste 3 nummers, ben ik me nooit verder gaan verdiepen in de band. Tot nu dus.

The Holy Bible laat een heel ander geluid horen dan ik van de band kende. Het is een stuk ruwer, ongepolijster. Bijna punkrock, zoals bikkel2 het hierboven omschrijft. Verder vat zijn review voor mij ook prima het album samen. Het is ongepolijst, oprecht, sleazy en bevlogen.

Aan de andere kant mist het album voor mij wel enkele toppers om echt bij te blijven. Het album is vreemd genoeg ook weinig gegroeid. Ik vond hem na een luisterbeurt meteen goed, maar enkele luisterbeurten later kom ik ook niet echt verder dan 'goed'.

Hoewel de sound van het album me goed bevalt, is het toch de vreemde eend in de bijt die ik het beste vind. This Is Yesterday vind ik echt een topnummer! Dat is voor mij ook meteen het enige nummer op deze plaat dat ik los zou luisteren, denk ik.

Typisch plaatje dat ik misschien wel eens zou meenemen als ik hem ergens in een uitverkoopbak tegenkom en waarvan ik dan zeker zou genieten in de auto, maar waarvan de kans even groot is dat hij in de vergetelheid gaat belanden.

Favorieten: This Is Yesterday, PCP, Yes

3,5*

The Holy Bible . Of je hebt er weinig mee , of je vind hem fantastisch. Ik zit in het laatste kamp.
Wat meer gaspedaal , wat minder oor voor strelende melodie , maar lekker vol erop en gaan. De band op zijn puurst. Mijn vrouw is redelijk liefhebster van de MSP , maar voor deze plaat loopt ze gillend een blokje om. Het klinkt ongepolijst en soms zelfs onaf. Een onderschatte plaat. 5 sterren

Hmm ik hou meer van de melodieuze nummers van de Manics.
En op deze cd staan deze niet echt ..
Nee, helaas is dit niet mijn cup of tea, heb het meermaals beluisterd, maar hij valt bij mij gewoon niet.

'De disintegration' van The Manic Street preachers, om maar eens een vergelijking te maken? Het buitenbeentje in de catalogus van de band. Donker is het zeker. Zowel tekstueel als muzikaal. Het leeuwendeel van de teksten komt van Richey Edwards, het bandlid dat niet lang na de opnames spoorloos verdween. De lyrics zijn een aaneenschakeling van puntige oneliners. Daar moet je van houden, maar dat doe ik. Politiek en punk worden hier gecombineerd. De muziek is zeer melodieus en vind ik mooi geproduceerd. Het beste album van The Manic Street Preachers naar mijn mening.

Haha, om de 6 à 8 jaar 'moet' ik kennelijk iets kwijt over dit toch wel bijzondere kunstwerk. Heb 'm alweer een tijdje niet gehoord maar vanmorgen popte ineens 'this is yesterday' in mijn hoofd. Ik zet deze plaat op en voilà, gelijk op vol volume over de koptelefoon. Heerlijk!

Teruglezend zie ik hoe menigeen het nummer waarmee ik wakker werd het beste van de plaat vindt, òf juist de minste. You hate it or love it.... Verder viel me op dat het al een fiks aantal jaren rond de 3,75 schommelt. Zowaar geen slechte score. Ook de stemverdeling is goed verdeeld over 3,5 / 4 / 4,5 en 5 sterren. Dat wil volgens mij zeggen dat het echt een stabiele schare aanhangers heeft.
Ook de favoriete tracks ontlopen elkaar bijna niks; 31 / 30 / 30 en 26 stemmen voor de eerste vier. Steady. Waar bij albums met een hitsingle, die de meeste punten krijgt is dit meer een 'insiders' album als ik het zo mag noemen. Zijn hier überhaupt wel nummers op single uitgebracht?

Hierna verdween zoals bekend Richey Edwards en daarmee ook de rauwheid vind ik. Ik kon niet wachten tot de opvolger (hoe heet ie ook alweer.... die lichtblauwe) uitkwam, die is een aantal weken uitgesteld. Ik steeds naar de platenzaak maar helaas, nog niet binnen.... Toen ik 'm eindelijk had viel het een beetje tegen. Een liedje over surfen in Australië, iets met 'removables' een nummer over een interieurontwerper.... tja. Ik vond het een beetje lafjes.

Na 'This is my truth tell me yours' ben ik afgehaakt. Had ik midden jaren '90 nooit verwacht want ik was (ben) groot fan (van de eeste drie albums). Heb ze ook vaak life gezien en James Dean Bradfield is inderdaad een meesterlijke gitarist.

Overigens wel leuk om te lezen dat bij andere albums van hun er juist mensen zijn die de eerste paar cd's niks vonden en dus hun latere sound beter kunnen pruimen. Mooi toch hè muzieksmaken..... Ik zet 'm gewoon nóg een keer op.