Simple Minds - Good News from the Next World (1995)

Vind dit wel een aardig album..mijn eerste concert ooit was van deze tour..daarom speciale herinneringen aan. Verder een lekker rockachtig album zonder veel diepgang 3,5*

Moest wennen aan dit album, maar kan het nu erg waarderen. Het beste werk van de Minds uit de jaren '90 (wat toch een zwak decennium was voor de band). Je hoort dat ze er zin in hebben, veel nummers met een positieve boodschap. Charlie gaat helemaal los op z'n gitaar en de overige (sessie) muzikanten spelen zeer strak. Goede drumpartijen en lekker baswerk!

Ik heb dit album heel veel gedraaid en net zoveel keer keihard mee geblèrd. Negentienvijfennegentig was geen leuk jaar voor mij, maar met deze "Good News from the Next World" van Simple Minds ben ik er weer bovenop gekomen. Inmiddels zit ik alweer in de volgende wereld! Mooi hoor!

Ik ben bezig met hun albums vanaf 1995: dit album, Neapolis, Our Secrets Are The Same, Neon Lights, Cry, Black & White en deel 2 van Graffiti Soul (coveralbum) zijn intussen al heel vaak beluisterd.
Conclusie: hoewel het nooit tipt aan de magische gloriejaren 1979-1984, kan ik echt genieten van deze albums. Neapolis is misschien de favoriet uit het lijstje.
Nog een conclusie: de band doet er nog steeds toe en heeft dat altijd gedaan.
Enige tegenwind: 1979-1984 blijft onovertroffen, gewoon magistrale albums, uniek, met niks te vergelijken. Deze latere hebben dat niet, ze zijn gewoon heel goed.

Ik zal het album nog eens kritisch onder de loep nemen, het enige album van de Minds die bij mij een onvoldoende scoort.

Dit album slechter dan de volgende en de daarop volgende? Nee... hoor!
Het dieptepunt moest nog komen

Deze valt behoorlijk goed mee hoor, 't is ver van de originele new wave Simple Minds sound, 't is ook wat te volgezet met details die allemaal opgeblazen lijken, maar de melodieën blijven goed overeind. She's a river is een goeie opener, Night Music en And The Band Played On vind ik ook echt goed, en Criminal World blijft toch ook hangen op één of andere manier.

Album weer is beluisterd na vele jaren....alsof je in een achtbaan zit.
Bombastisch, druk, en weinig subtiel maar luistert nog steeds heel lekker weg.
Stuk beter dan Real Life, hun vorige album. Dat is echt een zwakke broeder.

Geen slecht album van de mannen en zeker hun meest stevige (als het om het rock gehalte gaat). Waarom elke song echter 5 minuten moet duren is mij een raadsel, het haalt de vaart uit deze schijf. Voorganger en het commerciëlere Real Life kan mij meer bekoren, is wat toegankelijker en klinkt wat gevarieerder. GNFTNW bevat wel degelijk een aantal prima songs; She's a River vind ik een knaller van een opener, wat een lekker ritme. Night Music en Hypnotised zijn ook prima nummers. Hierna begint het toch wat te knellen, het wordt allemaal wat stroperig. 7 Deadly Sins kan er ook nog mee door, echter de laatste 20 minuten voelen aan als een lange zit. Desalniettemin een dikke voldoende voor dit schijfje vanwege de uitstekende productie en enkele prima songs. Nog vermeldenswaardig, in mijn ogen speelt gitarist Charlie Burchill een uitstekende rol op dit schijfje, soms bekritiseerd vanwege een gebrek aan talent of inbreng maar op deze plaat mag ik hem erg graag aanhoren.

Ik heb niet zo heel erg veel op met de eerste jaren Simple Minds, zal ik eerlijk opbiechten.
Globaal gesproken, afzonderlijke nummers daargelaten, begint mijn waardering voor de band een rol te spelen vanaf New Gold dream en Sparkle in the rain.

Ik ben dan ook wars van de kritiek op Once upon a time en Street fighting years, prima albums.
Op Good News from the Next world van weer een paar jaar later, besluit Kerr cs eens flink door te halen met de band. Het hele album spetteren alle nummers als een warm Simple Minds bad over je heen, zonder rustpauze.

Waar moet dat heen, vraag je af, maar het gekke is dat het geen brei is geworden waar geen einde aan komt. Dat had gekund. Maar de Simple Minds geven daarentegen een masterclass sterk componeren, waardoor, kort samengevat, de muziek op deze "Wall of Sound" gekenmerkt wordt door luidruchtig, herkenbaar en vooral opvallend goede songs.

Good News from the Next World is zeker geen slecht plaatje maar het lukt de heren niet om je de volle 3 kwartier te boeien. Negen songs in bijna 50 minuten, als het variatie troef is vormt dat geen probleem maar dat is op deze schijf niet altijd het geval. Met name op de tweede helft van schijf wordt het geheel toch wat langdradig. Met name het feit dat de Simple Minds in de jaren 90 voorspelbaarder voor de dag zouden komen had zijn weerslag op de muziek. Kortom, elke song duurt 5 minuten en als de formule; couplet, refrein, solo, couplet, refrein niet af en toe wordt losgelaten voelt de plaat bij vlagen te lang aan. Absoluut een redelijke plaat maar een status aan deze plaat meegeven zoals musician dat doet is zijn goed recht maar vind ik wat al te veel eer. De productie is trouwens wel om door een ringetje te halen.

milesdavisjr, ben nu al benieuwd naar jouw chronologische zoektocht door het oeuvre van Simple Minds.

Ik ook! Krijgen we weer zo'n heerlijke U2 vs. Simple Minds battle. Net zoals in die goede jaren 80.....waarbij overigens het merendeel van de participanten in de "strijd" gewoon van beide bands hielden.

Ha ha, U2 was bij tijd en wijle al een opgave dus Simple Minds doe ik mijzelf niet aan. Enkele platen vind ik best goed maar een groot gedeelte van het oeuvre van deze Schotten vind ik saai. Dat geldt uiteraard niet voor een worp als New Gold Dream wat ik nog steeds een topper vind.

Ik ga voor het poldermodel; U2 & Simple Minds zijn me even lief.
Beide bands hebben in het verleden geweldige albums afgeleverd.
Wellicht overbodig om te vermelden: daar behoort Good News From The
Next World dus duidelijk niet toe.

Dit album blijft niet de volle drie kwartier boeien. Na enkele nummers lijkt alles hetzelfde wat je hoort. Door album had wat dat betreft ook 15 jaar eerder gemaakt kunnen zijn...
Niet onaardig, maar zeker niet bijzonder.

Gewoon een fijn album met een beetje psychedelische rocksongs. Totaal geen diepgang, maar boeit het?
Wat jij vigil?

Dat is Goed Nieuws!

Ik hou best van een beetje bombast maar je kan ook overdrijven en ik vind dat Jimbo en Charlieieieie dat hier wel een beetje doen.

Great Leap Forward blijft prachtig, Band Played On ook wel en She's the River een fijne single maar verder ben ik weinig enthousiast helaas.

Dit was iig geen grote stap vooruit tov Real Life, dat hier trouwens slechter gewaardeerd wordt op deze site dan dit album

Ja dat laatste is redelijk onverklaarbaar, een gotspe zelfs

Zoals gezegd, hou je er van, dan ga je er ook voor, voor dit album.
Ik weet niet goed waar mensen die dit album niet zien zitten wél precies op zoek zijn bij de Simple Minds. Misschien omdat het pop-element eigenlijk een beetje de nek is omgedraaid.
Maar ik blijf het een groots album vinden.

Misschien de subtiliteit en de creatieve improvisaties, die leiden tot spannende songs?

en een beetje lucht hier en daar. Iedereen mag dit een prachtige plaat vinden maar min of meer zeggen dat dit het Simple Minds geluid is ( weet niet goed waar mensen die dit album niet zien zitten wél precies op zoek zijn bij de Simple Minds) vind ik wel wat straf.

Te veel eer geven is overdreven, maar niet meer overdreven dan degenen die beweren dat het vanaf 1985 helemaal fout liep met de band.

Ach, gelukkig heeft ieder z’n mening, prima toch?

Ik kom hier wellicht. nog op terug, met wat meet tekst en uitleg, maar ik geef deze plaat een heropwaardering naar 3 punten zowaar, jawel een volle mep erbij...

Voortschrijdende inzicht enzo, en het bedroevende niveau van de nieuwe plaat, het plaats zaken in een ander perspectief.

SM gaven me destijds de indruk mee te willen gaan met het ruigere geluid van toen.
Een ultieme poging om met FM-rock en lange manen de VS terug te kunnen heroveren.
Vond niet alles geweldig maar toch met oa. Hypnotised, She's a river en 7 deadly sins kwamen ze al bij al sterk uit de hoek.
En duidelijk ook uit hun comfortzone.
Al bij al toch een aangenaam album.

Vind dit toch een beetje een zwakke worp. She is a river is nog lekker maar daarna kakt de boel alarmerend snel in. Toch is het een meesterwerk vergeleken met de laatste albums.

Ik kende de singles She's a river en Hypnotised (heerlijke groove!) wel want die waren destijds niet van de muziekzenders te slaan. De rest van het album nooit geluisterd. Waarom is me een raadsel want sinds ik de cd sinds een maand of wat terug ergens heb gekocht zit ie best vaak in de speler in de auto. En wat blijkt? Zomaar het stevigste album van de band. Charlie gaat los als op geen enkel ander album van ze. En dat hoor ik graag. Heb altijd het gevoel dat hij veel meer in z'n mars heeft dan hij kwijt kan (mag?) in deze band. In een nummer als And the band played on laat hij een heerlijke riff horen die het nummer echt naar een hoger plan tilt. Ben het met de meesten eens dat het eind wat tam is. Dat komt met name door de gekozen afsluiter This time. Geen slecht nummer maar in mijn beleving niet geschikt als afsluiter van een album. Jammer want het album is verder erg tof!

Good News vind ik een van de sterkere albums van de heren. Het gitaarwerk van Burchill vind ik ook erg fijn klinken op deze plaat. Prijsnummers voor mij zijn She's a River - die stuwende riff blijft lekker - en ook ik ervaar And the Band Played On als een fraaie track.
Het is jammer dat elk nummer 5 minuten moet duren, daarvoor zijn de meeste songs net niet spannend en gevarieerd genoeg. Desalniettemin een vrij degelijke schijf.