Small Faces - Ogdens' Nut Gone Flake (1968)

Een van de weinig bands uit de jaren 60 die ik wel ok vind.

Een positieve, naar niet echt relevante bijdrage. Heeft Michiel Cohen dit album wel beluisterd?

tondemanschreef al weer jaren geleden:



Is iemand wel eens opgevallen dat Ronnie Lane de fantastische bassloop uit Hey Joe van Noel Redding in Song Of A Baker heeft gesmokkeld? Komt gelijk achter de gitaarsolo aan.

Wel een relevante bijdrage. Leuk verhaaltje van die bassloop. Ten eerste: Ik luister nooit naar Jimi Hendrix en ten tweede wist ik niet dat Jimi Hendrix ook basgitaar speelde.

Heb het aangepast. Hey Joe van The Jimi Hendrix Experience met bassist Noel Redding.



Wat je maar onder relevant verstaat, maar goed.
En de kers op de slagroom is wel: "ik luister nooit naar Jimi Hendrix". Dat zoiets nog bestaat. Ja, die vermaledijde zestiger jaren die na 1998 in één keer de prullenbak in konden, daar hoort Hendrix natuurlijk ook bij.

Hendrix is bij mij al veel eerder de prulebak ingegaan of beter gezegd de kast. Ergens rond 1992/93 kreeg ik een vinyl album van hem. Een of andere Franse persing. Heb het ding 1 keer gedraaid en is toen in de kast beland. Daar ligt het nog steeds.

I rest my case.

Ja, net voor het eerst deze prachtige plaat gedraaid en viel me meteen op.

Laxy Sunday en Tin Soldier. Twee monumentjes in de pophistorie. Maar dit album heb ik nooit eerder beluisterd. En dan sluit ik me aan bij de reacties die er op neerkomen dat er op (de tweede helft) van dit album te veel gepraat wordt. Het zijn fraaie stukjes muziek die een beetje 'verknoeid' worden door gesproken woord. Zonde. Het scheelt bij mij minimaal een hele *. 3* i.p.v. 4* derhalve.
27 in de 100 Greatest Albums of 1968 en 21 in de 1968 chart van 1968.

Een speciaal album, vooral als we het album in de tijd plaatsen. Anno 2021 is het niet zo sensationeel als een popmodrockband de helft van het album vorm geeft in de vorm van een soort sprookje. Destijds in 1968 is het behoorlijk baanbrekend geweest.

De zogenoemde A-kant: een zeer sterk deel met nummers die allemaal als singel zouden kunnen fungeren. Instrumentaal opener Ogden's Nut Gone Flake kan gewoon nog steeds als opkomstmuziek worden gebruikt. Het zeer sterke Afterglow opent zacht akkoestisch, om dan even stevig elektrisch te gaan, gevolgd door lekkere wisselingen. Het galmende Long agos (...) blijf ik een heerlijk nummer vinden. Sowieso de break vanuit Afterglow naar Long agos doet het al goed, verder is het zachter spelen en weer voller terugkomen in het nummer een mooi effect. Rene blijft een glimlachend brengend nummer. Het plezier in de zang is zo overduidelijk hoorbaar, top. Song of a Baker is de rockknaller met de heerlijke gitaarsolo, gevolgd door het feestende Lazy Sunday.

De B-kant heeft inderdaad iets minder muziek doordat er een verteller is. Echter, de muziek die er is, is heerlijk. Zo is het vlot rockende Rolling Over gewoonweg te kort, die had langer mogen zijn.

Een bijzonder en gedurf album. Anno 2021 is daar met terugwerkende kracht heel makkelijk vanuit een luie stoel inclusief 50 jaar kennis van de popmuziek over te oordelen. Maar als ik probeer te verplaatsen naar de stand van de muziek van 1968, hoe creatief het proces toen was: hulde voor dit album.

Ik heb jarenlang met het gevoel rondgelopen dat de 45-edit langer was, dus net ( maar eindeluk eens een keer ) gechecked op JoepTjoep. Helaas pindakaas, even lang dus ! De MONO miks klinkt wel veel heftiger dan in stereo maar dat heeft daar niks mee te maken natuurlijk

Heb deze elpee ook gehad. Was er zeer mee in m 'n nopjes vroeger. Helaas tijdens een feestje heeft iemand de ijdele lef gehad 'm te pikken. Nu: vele jaren later/onlangs in Engeland voor een paar overvaart dagjes kwam ik o.a. de eerste cd uitvoering van dit album tegen, waar ik wel even erg blij van werd. Thuis gekomen: de cd in de (JVC) speler draaiende vond ik 'de sound wel erg wisselend klinken. Via de elpee (met ronde hoes) klonk alles nog redelijk puik in orde dacht ik via m 'n oude Dual pick-up.. Via deze cd klinken Song Of A Baker + Rollin' Over helaas een tikkeltje schreeuwerig in 't middensegment van 't geluid. Maar ja... 1968 en wel een zeer opvallend psychedelisch product natuurlijk. Een vraagje aan de connaisseurs hier: Klinken de latere remasters beter?.

Als je inderdiet de eerste CD uitgave op Castle hebt is het antwoord: Jazeker ! Rond de 50e jaardag van deze plaat zijn er nieuwe remasters gemaakt van de hele Immediate kattatogus van de Small Faces.

Psoonlijk ben ik blijven hangen bij de 2012 MONO RI op Charly en die klinkt al fabeltasties.

In de hausse van Engelse bandjes in de jaren zestig, behoorden een groot aantal van die bands tot het beste dat het land heeft voortgebracht. De in Londen geformeerde Small Faces hoort daar zeker bij.

Zanger en gitarist Steve Marriott, bassist Ronnie Lane, drummer Kenney Jones en toetsenist Jimmy Winston begonnen de band in het midden van die "roaring sixties". In 1966 werd Winston vervangen door Ian McLagan en tot dat moment had de band al materiaal uitgebracht, waarvan de single "SHA-LA-LA-LA-LEE" het tot de top 3 in Engeland geschopt had. In de Nederlandse Top 40 was het een kleine hit. "ALL OR NOTHING" was in 1966 de eerste nummer één hit in Engeland, waarna in 1967 klassiekers als "ITCHYCOO PARK" (nummer 3 in de Nederlandse Top 40), "TIN SOLDIER" en de Nederlandse nummer één hit "LAZY SUNDAY" volgden. Op 24 mei 1968 verscheen het derde album "OGDENS' NUT GONE FLAKE" van het viertal. In Amerika kwam in 1967 het album "THERE ARE BUT FOUR SMALL FACES" uit, maar dat was een louter Amerikaanse release. "OGDENS' NUT GONE FLAKE" verscheen dus in 1968, twaalf tracks, ruim 38 minuten prachtige muziek, waarvan één kant gebaseerd is op een sprookje. De albumtitel en hoes waren ontleend aan het tabaksmerk Ogden's Nut-brown Flake, dat eind 19e eeuw in Liverpool werd gefabriceerd.

“OGDENS’NUT GONE FLAKE” gaat van start met het instrumentale titelnummer, dat een soort variant is op de geflopte single “I’VE GOT MINE” uit 1965. Heerlijke melodielijn, lekker gitaarriffs en power drums, een geweldige opener. Het psychedelische “AFTERGLOW (of your love)” was in 1969 in Nederland de laatste hit die de band scoorde. Het orgelspel en de zang zijn de hoogtepunten in deze rocker. Aanstekelijk, dat vind ik van “LONG AGOS AND WORLDS APART”, zonder dat de drums daarvoor zorgt. Die vallen pas na zo’n anderhalve minuut in en dan is het nummer al over de helft. Mooi gitaarspel en de zang zorgen ervoor dat dit nummer mij pakt. Toetsenist McLagan neemt de leadvocalen voor zijn rekening in dit nummer. “RENE” is het langste nummer van het album, wordt gezongen in het cockney-Engels en dat zorgt voor een mooie aanvulling aan deze spannende rocker. Het middenstuk wordt gevuld met pakkende riffs, subtiele mondharmonica bijdragen en mooi orgel- en pianospel. “SONG OF A BAKER” begint met een Cream-achtig begin. Een bluesy rocker met goede melodielijn, gitaarriffs en samenzang, topnummer! In “LAZY SUNDAY” zingt Marriott ook weer in het cockey-Engels en de het drumwerk van Jones vind ik in dit nummer erg gaaf.

“Kant twee” van "OGDENS' NUT GONE FLAKE" is getiteld “HAPPINESS STAN” is heeft een concept. We volgen Stan die op zoek gaat naar de andere helft van de maan, nadat hij een nacht een halve maan had gezien en niet inzag wat daar de reden van is. “HAPPINESS STAN” is het eerste nummer daarvan en begint met een verteller, die voor de samenhang moet zorgen. Het nummer is een geweldige track, tempowisseling, prachtige instrumentatie en melodielijn. Ook “ROLLIN’ OVER” begint met de verteller, Stanley Unwin heeft dat voor zijn rekening genomen. Als de muziek eenmaal begint krijg je een echte Small Faces track te horen, toetsen, drums en zang zijn perfect in balans in deze pakkende rocker. “THE HUNGRY INTRUDER” begint als een ballad, maar is een lekkere sixties song waarin Marriott en Lane de leadzang delen. “THE JOURNEY” begint met aanstekelijk drumwerk, orgelspel en nummer blijft wat mij betreft een beetje hangen in goede bedoelingen. Goed gespeeld en gezongen, zonder dat het ergens echt spannend wordt. In “MAD JOHN” wordt het mindere vorige nummer weer goed gemaakt. Prachtig gitaarspel begeleid Marriott die fantastisch zingt. Opnieuw cockney zang in “HAPPY DAYS TOY TOWN", gedeelde leadzang door Marriott en Lane en een mooi slotakkoord van een prachtig album.

Kritische noot is dat de gesproken delen soms te lang zijn, waardoor mijn aandacht wat verslapt. Als ik puur naar de muziek kijk, dan is dit een terechte klassieker en is het ook terecht dat dit album de eerste plaats in de Engelse albumlijst wist te behalen. Niet lang hierna ging de band uit elkaar. Marriott ging naar Humble Pie, de rest richtten samen met Rod Stewart The Faces op en in 1975 kwamen de heren weer even samen, overigens maar kort met Ronnie Lane, die al snel na de reünie het kwartet verliet. Small Faces horen wat mij betreft bij die grote groep van sixties bandjes, die het muzikale landschap voorgoed deden veranderen en dit album is daar een ultiem voorbeeld van.

De historische importantie druipt van deze plaat. Enerzijds de boogierock van Marriot, anderzijds de wat meer britse modrock van Lane. Waarbij Lazy Sunday wel echt een klassieker van jewelste is. Een andere song die al direct tot mijn favorieten gerekend kan worden is Afterglow, echt fabuleuze song, een geweldige compositie en een waanzinnige productie (das basgeluid is heerlijk).

Ik vind de verschillende kanten van deze plaat erg gaaf, en juist de muzikale collage spreekt mij erg aan. Ik luister nu een stream-versie met een Mono- en Stereo-versie. Ik moet ze nog vergelijken, maar ik merk dat ik erg neig naar de Mono-versie, waarvan ik de productie echt fantastisch vind.

Opvallend trouwens dat Small Faces nooit genoemd worden als proto-progband, terwijl kant b toch echt erg naar de progressive rock neigt. Ik kan me zo goed voorstellen dat het een hoop proggers heeft beïnvloed. Het is een gaaf verhaal met ook mooi fluitspel van Lyn Dobson die ik ook hoog heb zitten.

Dertig jaar geleden gekocht bij de Zeeman, voor een habbekrats. Ik zat nog op de middelbare school en heb hem vaak moeten uitlenen. Erg populair album, deed het goed op feestjes. Zal hem weer eens opzetten.