Cream - Disraeli Gears (1967)

Ik heb al eerder de loftrompet gestoken over het jaar 1967 en dit album hoort daar natuurlijk ook helemaal bij.

Ik zou het willen definiëren als vooral een geweldig rockalbum met linkjes naar de blues en de psychedelica, gespeeld door leden van een select groepje muzikanten, die vallen in de categorie "van wereldniveau".

Dat wisten zij toen nog niet maar inmiddels zijn we met z'n allen 44 jaar wijzer en is het slechts een feit.

Ik vind The Cream, het gitaarspel van Clapton, op sommige momenten geniaal. Maar er zijn ook momenten.... Het begin is ijzersterk, de eerste vier nummers van ongekend niveau. Tales of Brave Ulysses, track 6, één van de beste nummers in z'n soort die ooit zijn uitgebracht.

Maar ik betreur dan toch de aanwezigheid van Blue condition tussendoor. Later volgt ook nog Mother's lament. Misschien een relativerend muzikaal grapje, ik vind het het geheel eigenlijk een beetje ontsieren. Daar komt nog bij dat ook Take it back voor mij het eerdere niveau niet weet te halen.

Dus hoewel eigenlijk niets dan hulde voor het vernieuwende geluid van die tijd, sterke composities en dito spel, geen volledig aantal sterren.

"Disraeli Gears" is de volgende stop in de indrukwekkende carrière van Eric Clapton. Na zijn pure blueswerk bij John Mayall & The Bluesbreakers, is het nu tijd voor Cream. Samen met bassist/zanger Jack Bruce en drummer Ginger Baker maakt Clapton met "Disraeli Gears" een psychedelische rockplaat diep geworteld in de blues en jazz. Het zal een klassieker blijken te zijn en een bevestiging van de goddelijke status van Clapton. De diversiteit van Clapton, maar ook van Bruce en Baker spat van deze plaat af. Baanbrekend voor die tijd. De opener is gelijk raak met "Strange Brew", waar een duidelijke verwijzing naar Albert's King "Born Under a Bad Sign" is te horen in het basloopje. Verdere hoogtepunten zijn natuurlijk het meesterlijke "Sunshine of Your Love" met die klassieke riff en vanzelfsprekend het hypnotiserende "Tales of Brave Ulysses". Een must voor elke Eric Clapton fan en voor elke zichzelf respecterende muziekliefhebber. "Disraeli Gears" is een mijlpaal in de muziekgeschiedenis.

Cream blijf ik altijd vergelijken met The Jimi Hendrix Experience uit dezelfde periode.
Een sterke drie eenheid; meesterlijke gitarist, met een geweldige ondersteuning van bas en drumpartijen, die het geheel naar een andere dimensie stuwen.
Met een groot verschil; een beetje muziekkenner heeft zeker gehoord van de namen Ginger Baker en Jack Bruce, terwijl er minder vaak een lichtje gaat branden bij Noel Redding en Mitch Mitchell.
Toch is hun aandeel net zo belangrijk te noemen.
Laatst de documentaire over Ginger Baker voor de 2e keer gezien, en ik begin het steeds meer te begrijpen.
Zijn woeste, doorleefde uiterlijk in combinatie met zijn rode krullen is indrukwekkend te noemen, zeker als je ziet hoe hij als een slager te keer gaat achter het drumstel.
Hij wordt samen met Keith Moon gezien als de grootste drummers uit deze tijd, maar wat een verschillende persoonlijkheden.
Keith Moon was een clown, Baker een geweldenaar.
Animal van The Muppet Show moet wel van hem zijn afgeleid; inclusief veel roodkleurige behaaring.
De spanning tussen Jack Bruce en Ginger Baker is op het album niet te horen, maar daarvoor kun je beter live opnames uit deze periode bekijken.
Een kwelling om te zien, en Clapton was toen absoluut geen God, maar meer een misdienaartje die ergens tussen de duivel en engel instond, te bang om partij te kiezen.
Maar zelfs Clapton was in deze periode, en uiteraard bij Derek and the Dominos op zijn best.
Want wees eerlijk, solo wist Clapton veel minder te overtuigen dan tijdens deze super periode bij twee supergroepen.
Zijn status heeft hij vooral aan Cream te danken.
De invloed van Jack Bruce hoor je zelfs in Nederland terug, tenminste ik wel in de zang bij bands als Cuby and the blizzards, Focus en Brainbox.
Het zal ook wel mee spelen dat bij mijn vader in de platenkast Cream tussen Brainbox en Cuby stond, en dat ik bij het luisteren van zijn albums altijd mooi netjes bij het begin van het alfabet begon.

Ik weet nog goed toen ik met (onder andere) deze cd in de rij voor de kassa stond. Twijfels, twijfels, want die kitscherige roze hoes. Ik had gelezen dat het een klassieker was en in die dagen (ongeveer tien jaar geleden) begon ik geïnteresseerd te raken in de platen die oude metalbands geïnspireerd hadden. Maar ja, hier zat Clapton in en zijn solowerk, voor zover ik daar bekend mee was, vond ik altijd maar saai.

Toch pakte dit album me helemaal in Sunshine Of Your Love en vooral Tales Of Brave Ulysses zijn absolute favorieten geworden. Disraeli Gears staat vol met geweldige rocksongs. De blues van het debuut hebben daar toch behoorlijk plaats voor moeten maken, maar dat vind ik absoluut niet erg. Het vakmanschap van dit trio is wederom goed hoorbaar en het resultaat is een stuk pakkender. Strange Brew is me misschien nog wel te ingetogen, maar dat is Cream te vergeven. BLue Condition daarentegen doet me echt weinig. Daar klinkt het me allemaal te slordig. Dan heb ik veel liever de jolige nummers als SWLABR en Take It Back. Het lachen vergaat me dan wel weer bij Mother's Lament. Zal vast een insiders joke zijn, maar ik vind het een ronduit vervelende afsluiter van wat een erg goed album is. Sinds lange tijd weer een verlaging, want 5* vind ik toch teveel van het goede.

Tussenstand:
1. Disraeli Gears
2. Fresh Cream

Tales Of Brave Ulysses is toch wel een werkelijk magistrale epische song die verdomd nog aan toe toch echt veel te kort duurt. Het is jammer dat er ook songs als Blue Condition, Take It Back en Mother's Lament op staan en dat de band niet meer van die epische liederen neerzet, dan was de score nog wat hoger geweest. Alsnog niet verkeerd, Sunshine Of Your Love is sowieso ook een fantastische single, maar ik vind de band toch het beste als ze wat verder gaan dan simpelere bluestracks.

Tussenstand:
1. Disraeli Gears
2. Fresh Cream

Een legendarische band die nog geen 2 en een half jaar heeft bestaan, maar een onuitwisbare indruk heeft achtergelaten. Zo zou je de carrière van Cream kunnen omschrijven, want het trio Jack Bruce, Ginger Baker en Eric Clapton kwam, zag en overwon. Met name de live optredens waren een ervaring die velen toen als iets ongelofelijks hebben ervaren. Op plaat klonk het misschien allemaal net iets minder, maar wat mij betreft nog steeds erg goed.
In de zomer van 1966 ontstond de band, in december van dat jaar verscheen “FRESH CREAM” en 11 maanden later verscheen “DISRAELI GEARS”, namelijk op 2 november 1967. In iets meer dan 33 minuten komen 11 weergaloos mooie liedjes aan je voorbij. Met het psychedelische “STRANGE BREW” trapt het trio af, een wat vreemd klinkend nummer en een aanstekelijk sloom ritme. “SUNSHINE OF YOUR LOVE” is een regelrechte Cream klassieker, geschreven door Bruce, Clapton en Pete Brown. Het intro is al legendarisch, het stuwende ritme briljant bedacht en de melodische invulling geniaal, wat een geweldig nummer. “WORLD OF PAIN” is een meer poppy liedje, wah wah gitaar en mooie samenzang van Bruce en Clapton. “DANCE THE NIGHT AWAY” is een lekker bluesy swingend uptempo nummer met mooie gitaarbijdragen van Clapton, “BLUE CONDITION”, geschreven en gezongen door Ginger Baker, is bluesy en een wat minder nummer, wat mij betreft, op “DISRAELE GEARS”. “TALES OF BRAVE ULYSSES” is weer een geweldig nummer, met briljant gitaarwerk, stuwend ritme en een heerlijke melodie, “SWLABR” een uptempo rocker, “WE’RE GOING WRONG” is weer een wat rustiger nummer, na 2 uptempo rockers een rustpuntje. Het drumwerk van Baker is ingenieus en daar is het hele nummer op gebouwd, briljant. “OUTSIDE WOMAN BLUES” is een oudje van Arthur Reynolds die door Clapton werd gearrangeerd en gezongen, pure blues wat mij betreft, waar Clapton in excelleert. Voor “TAKE IT BACK” geldt dat eigenlijk ook, blues, en mondharmonica (Jack Bruce), gewoon een lekker nummer. “MOTHER’S LAMENT” is het slokakkoord. Deze traditional wordt door het drietal in mooie harmonie gezongen. Daarmee komt een einde aan het tweede album van Cream en net zoals het debuut is dit album een klassieker.
Na dit album verscheen in 1968 “WHEELS OF FIRE” met het geweldige “WHITE ROOM” en daarna ging de band uit elkaar. In 1969 verscheen “GOODBYE” met een paar studio opnames, maar op een een kleine reeks concerten in 2005 bleef Cream de band die aan de basis heeft gestaan van veel power trio’s. Een unieke superband!

Hoe sterk The Yardbirds ook waren, als ik hun covers naast originele bluesnummers zette, klonken die minder dan de originele versies. Ik had wat schrik dat het met Cream ook het geval zou zijn. Maar de covers zijn hier gelukkig beperkt. Nog beter zijn ze er in geslaagd om de blues niet zomaar eigen te maken door het harder te spelen, maar er hun eigen ding mee te doen. De link tussen blues en de psychedelische muziek. Wat ook de aanzet zou zijn om alsmaar langer de gitaar te laten klinken in virtuoze solo's.

De nummers van Cream nog kort en strak en gaan dus ook niet meteen vervelen. Maar kan me wel voorstellen dat ze live wat meer aankleding kregen. Daar komt het dan ook beter tot haar recht dan in een studio.

Disraeli Gears kan ook rekenen op enkele hits met vooral Sunshine of Your Love als hoogtepunt. Je hoort duidelijk de inspiratie van Jimi Hendrix. Mooi hun stevig de muzikanten elkaar inspireerden en de muziek op korte tijd evolueerde.

Het album is iets meer dan een half uur, zodat het zeker niet verveelt. Leuk om nog eens op te zetten.

Een degelijk en goed album van Cream dit. Het is een goede mix van blues, pop en rock. De stemmen klinken ook best wel naar The Beatles, maar dat is niet zo verwonderlijk aangezien dit soort popmuziek ook vrij typerend was voor de eind jaren '60 (1967). Het album verveelt in elk geval zeker niet en met Strange Brew, Sunshine Of Your Love en Tales Of Brave Ulysses staan er ook zeker toppers op. Met name het laatste nummer is weergaloos en dat duurt eigenlijk nog te kort. De rest doet er niet meer zoveel toe, maar is ook zeker niet ondermaats. Al met al een leuk uitgebracht album van Eric Clapton en 'zijn' bandleden.

Zeven prachtige en intense nummers op een bijzonder sterke plaat waar helaas tijdens de slottrits de spanning een beetje uit wegvloeit, en aan dat nummer van Ginger Baker wil ik maar helemaal geen woorden vuil maken, want met nóg minder kraak of smaak komt muziek toch niet gauw. Gelukkig blijft de voornaamste algehele indruk toch die van aan album dat afwisselend opwindend, mistroostig en onheilspellend op mijn gemoed werkt, met net zoals op het debuut de zang, de composities en het drumwerk als voornaamste troeven, maar met nu bijna alleen maar eigen composities, hetgeen de band de gelegenheid geeft om een beetje uit de twelve-bar-blues-structuur richting psychedelische rock te bewegen, en de vrijheid die dat oplevert grijpen ze met alle zes handen aan (of beter gezegd ácht, gezien de inbreng van producer Felix Pappalardi). Jammer dat de plaat maar zo kort duurt, maar voor langere Cream-nummers hebben we altijd nog de concerten.