Talk Talk - Laughing Stock (1991)

Oei, 't is wel even slikken voor diegenen die Talk Talk alleen maar kennen van hits als 'Such a Shame' of 'Life's what you make it'. De band heeft vanaf 1988 met het album The Spirit of Eden het roer drastisch omgegooid en gekozen voor een volstrekt eigen stijl die het midden houdt tussen jazz, ambient en avant-garde... maar tegelijkertijd geen van drieën is, 'n 'probleemgeval' dus. De opvolger Laughing Stock zet die lijn nog rigoureuzer EN overtuigender voort. De muziek - die bijna compleet wordt voortgebracht door een breed scala van akoestische instrumenten - lijkt niet meer van deze wereld te komen en trekt zich ook niets aan van zaken als tijdsverloop of direct herkenbare structuren en ontwikkelt zich schijnbaar spontaan vanuit het niets. Maar ondanks het in eerste instantie bevreemdende effect, spreekt 't intuïtief een soort oergevoel aan, 't raakt je onwillekeurig. Na uitbrengen van de cd leek 'ie aanvankelijk in de vergetelheid te verdwijnen, maar door de jaren heen is hij uitgegroeid tot een cultfavoriet en is bovendien van grote invloed geweest op diverse ambient acts in de jaren 90. Niet makkelijk, maar verplichte kost!

Talk talk is één van de beste voorbeelden van een band met een schizofreen oeuvre. Het vroege en late werk verschilt haast als dag en nacht. Van synthpop naar een soort van trance-inducerende ambient rock. Het is me het overstapje wel.

Laughing stock wordt vrijwel altijd in één adem genoemd met haar voorganger, Spirit of Eden. En niet ten onrechte, want de weg die op dat album wordt ingeslagen (Het wordt algemeen beschouwd als het eerste slocore-album), wordt hier verder gevolgd. Met enkele subtiele verschillen: sommige liedjes zijn nóg verder ontdaan van alle franje (Myrrhman, Taphead, Runeii), waardoor eigenlijk alleen het skelet van het nummer oveblijft. Gelukkig komt de daaruit voortvloeiende mysterieuze, haast spookachtige stemming de intensiteit alleen maar ten goede en past Hollis' stem, die bij een eerste luisterbeurt wat hol en vervelend in de oren kan klinken, verbazingwekkend goed bij dit concept.
Ascension Day bevat druk hi-hatwerk en barst een aantal keer uit in een flinke kakofonische gitaarramsessie, zo ook op het einde. Echter, in plaats van een rustige dood sterft het nummer bijzonder abrupt, waarna meteen de prachtige intro volgt van After the flood, een van de twee 10 minuten durende hoogtepunten van het album. Dit nummer is haast het tegenovergestelde van de eerder genoemde. Er gebeurt van alles: orgel, drums, gitaar, piano, percussie, van alles wordt uit de kast getrokken om een dikke deken van geluid om Hollis' breekbare bariton te wikkelen. Het nummer klinkt bij de vocale en instrumentale uitbarstingen haast apocalyptisch, alsof we op weg zijn naar het einde. Daarentegen gaat de storm langzaam liggen en gaat het nummer vloeiend over in de kale baslijnen van Taphead. New grass is het andere hoogtepunt. Het hele nummer wordt gedragen door een stoïcijns drumloopje dat nooit veranderd, alsmede door een hemelse steelgitaar, even onveranderlijk (op een enkel intermezzo na), waardoor het nummer een ongekend hypnotisch effect heeft. Pure schoonheid.

Lauging stock mag dan niet zo revolutionair zijn als Spirit of Eden, de uitwerking is van een even hoog niveau en de rauwe muzikale pracht bij tijd en wijle zelfs nóg tastbaarder. 4,5/5

Werkelijk prachtige plaat. Ik luister het niet erg vaak, maar telkens sta ik weer versteld van de schoonheid. Zo rustig, jazzy, bijna hypnotiserend, de prachtige stem van Hollis. Laughing Stock herbergt een soort schoonheid die zich weinig expliciet tentoospreidt, maar gedurende de hele tijd subtiel op de achtergrond ligt, zich steeds meer kenbaar makend.
Heerlijk op een brakke zondag met een kop thee.

Nu ik eigenlijk heb uitgelegd waarom ik Spirit een bijzonder waardevol album vind, nu even waarom ik dat niet vind van deze Laughing Stock. Waar meneer Hollis (overigens echt wel een muzikale held, laat daar geen misverstand over bestaan.. ouwe Leo Blokhuis, waarom je licht niet eens schijnen over dit soort écht interessante artiesten ipv die flauwe jaren 70 troep waarmee jij blijkbaar bent opgegroeid?) op Spirit nog een prachtige concordantie weet te vinden tussen het raster "dreampop" en enige jazzy invloeden, schiet hij hier door in het volledig loslaten van welke hoek dan ook. Vergeten is hij echter om te beseffen waar de kracht ligt van de meeste rock/pop.. namelijk catchy hooks, uitdagende wendingen en een patroon wat verrassing in zich heeft. Zonder patronen eigenlijk ook geen verrassing. Alles komt dan redelijk lukraak op je trommelvlies terecht.. zeker als je menig nummer eerst 3 minuten moet beluisteren voordat de kabbelende brij zich omzet in iets concreets. Dat mist dit album volstrekt. Het lijkt nog het meest op een sterren elftal zonder enige coaching (zeg Real Madrid).. de individiuele acties zorgen nog wel voor een lichtpuntje hier en daar, maar het leidt nergens heen en de prestaties vallen steeds weer tegen afgezet tegen het spelersmateriaal

Op ontdekkingsreis denk ik ? Tip van mij: Mark Hollis - Mark Hollis zoals je weet, de zanger van Talk Talk heeft nog even een zeer prachtig 'vervolg' album gemaakt. In mijn opinie een opvolger van Laughing Stock en Talk Talk - Spirit of Eden

Opgeslagen in het hersenarchief. Ga deze binnenkort maar eens aandacht geven.
Evenals Colour Of Spring en Spirit Of Eden.
Ooit wel eens flarden gehoord. Maar lang geleden.....Moet er maar eens serieus werk van gaan maken.
Ultieme herfst/winter muziek toch ??

Meer jazz invloeden op dit album, soms moet ik denken aan Miles Davis, dan weer aan de ontwikkeling van Dead Can Dance, maar zels een Jason Molina's soberheid hoor je terug.
Samen met The Soul Cages van Sting de twee herfst albums van dat jaar.
Ik begrijp wel waarom mij dit album nooit zo is opgevallen.
De postpunk bands waren op hun retour, Madchester overheerste, en vanuit de VS kwam de gitaarrock met Seattle als vaandeldragers.
Ik had de jaren 80 al afgesloten, maar Mark Hollis deed dat pas met dit album.
Ondanks dat het anders klinkt als It's My Life, hoor ik The Colour Of Spring nog wel terug, en zeker ook Spirit of Eden, maar ook dat album ontdekte ik jaren later.
Dit zit net zoals The Unforgettable Fire van U2 in de experimentele hoek, nooit begrepen dat Achtung Baby als experimenteel werd beschreven, want die was veel toegankelijker.
En The Unforgettable Fire is toevallig ook net als deze, een herfstalbum.
Ik had verwacht meer moeite met Laughing Stock te hebben, maar deze luisterd eigenlijk nog beter weg dan voorganger Spirit of Eden.
Waarom deze niet zo succesvol was?
Zoals ik al eerder aangaf, past hij niet echt in het tijdsbeeld.
De waardering kwam uiteindelijk jaren later; misschien doekte Hollis daarom Talk Talk wel op, omdat hij dacht dat de wereld nog niet aan dit soort muziek toe was.
Living In Another World.

N.a.v. dit topic beluisterde ik dit album.

De cover herkende ik meteen ergens van. Maar verder ken ik de muziek van Talk Talk niet echt. Ik moet zeggen dat ik de opener Myrrhman een erg mooi nummer vind. Ook Taphead bevalt me goed. Evenals Runeii. De rest vind ik best prima, zonder echte wauw tijdens het beluisteren. Stem is ook even wennen, verder wel een goede volle sound.

Goed album maar pakt me wat minder dan Spirit Of Eden en vind het daarom ook minder goed, maar alsnog erg goed