Van Morrison - Hymns to the Silence (1991)

Voor wat het waard is:
Het favoriete album van André Rouvoet van de Christenunie.

Ik hoorde het net ja...

Dan kan ik hem deze keer een beetje volgen.

Eigenlijk niet eens zo'n slecht album van Van. Zeker de eerste CD mag er wezen. Veel R & B getinte nummers. En ja er zitten wat skipmomenten op de tweede CD, vooral de religious nummers. Jammer. Het zou mooi zijn als hier 1 CD met de beste nummers van zou worden gemaakt.

Die reli-nummers vond ik vroeger wel mooi. Maar ja, dat hoort bij een ander leven. Kan ze nu niet meer zo goed verdragen.

Een mooie dwarsdoorsnede van het werk van Van, dat wel.

die happy hammond nummers hou ik nou juist niet zo van (ik dacht van alan price)

meesterwerk van van zoals hij er meerdere gemaakt heeft, maar als nachtwaker ( 12 uur ) hou ik enorm van die kalme sfeernummers waarop van terugblikt , hemels gewoon. vooral take me back, way back is zeker 10 op 10

kom terug op dit album .. Draai het meer en meer .. Maar het duurt toch te lang... een nummer of 6 a 7 vind ik zat .. Zoals ik al vaker stelde op deze site: Lange leve de oude LP kant: 20 minuten en dan een ander op zetten ..

Op zich prima Van Morrisonmateriaal, maar dit album duurt inderdaad veel te lang. Met een beetje kritische blik had hier zo de helft van weggelaten kunnen worden en dan had je een uitstekend album gehad. In deze vorm zal ik het niet zo snel nog een keer luisteren.

Als zeuren/zeiken/snazzelen een Olympische sport was geweest, had Nederland keer op keer voor goud, zilver en brons kunnen gaan, afgaand op de posts alhier.

Blijkbaar mag een werk alleen hoogtepunten bevatten - zoals de Alpen eigenlijk geen dalen zouden mogen kennen - en/of is men niet meer in staat de gristelijke/evangelische boodschap goed te ontvangen.

Perzoonlijk verteer ik de gristelijke boodschap van La Krauss of die van Carole King (Way over Yonder op Tapestry) een stuk minder goed. Vind hier een aantal prachtige songs op staan, waarvan sommige in zekere zin een symbolische waarde hebben.

Overigens het eerste album waarop Candy Dulfer verdienstelijk en herkenbaar (lyrische stijl) meespeelt.

Het is grappig om albums na vele jaren weer eens te beluisteren. Zo vond ik dit album destijds een beetje matig, althans voor Van's doen. De religieus getinte liedjes irriteerden mij ook enigszins.

Nu blijkt dit album voor mij toch bij de (vele) betere van Van te behoren. En hinderen mij de reli-liedjes helemaal niet meer. Sterren opgehoogd naar 4,5!

Een rare mix van religieuze spirituals, eigen composities over Zen-achtige onthechting, verongelijkt gebrom, nostalgisch gemijmer en oubollige jazz en blues. Een flink werkstuk van 95 minuten, maar dit bevat toch maar weinig dat ik niet al eens eerder (en beter) heb gehoord. Vernieuwing is niet altijd noodzakelijk, zeker niet bij een artiest van Morrisons kaliber (en insteek), maar ik hoor hier gewoon te weinig dat er echt uitspringt, en de twee epossen van 9-minuten-plus klinken bijna té vertrouwd (weer die twee akkoorden, weer dat zalvende Hammond-orgel) om echt te ontroeren. Ik weet niet of Morrison het in zich heeft om ooit een echt slechte plaat te maken, maar Hymns to the silence vind ik wel een behoorlijk middelmatige, hoezeer het volume en de ambitie ook een soort opus magnum suggereren.

En nu, 14 jaar later, kom ik op mijzelf terug. Inmiddels behoren die reli-nummers weer tot mijn favorieten. Het kan verkeren.

Zen Morrison zou een te voor de hand liggende woordspeling zijn. Toch straalt dit album een kalmte uit waarbij het goed toeven is. Boterzachte Hammonds , subtiele gitaartjes en de zalvende voordracht van onze ouwe knorrepot. Dat het een hoog EO gehalte heeft stoort mij niet zo. De sfeer en de flow van dit album doen het hem voor mij. Misschien ietwat te lang , maar daarvoor hebben we de programmeerknop . Een fijn album , 4 sterren waard .

Onlangs kocht ik bij de kringloop een single CD van I Can't Stop Loving You waarop vermeld stond dat Van Morrison dit lied met The Chieftains had opgenomen. Voelt een beetje als een leftover track van Irish Heartbeat. De resterende nummers waren All Saints Day en Carrying A Torch. Ik voelde me eigenlijk een beetje bekocht omdat die twee liedjes niet met The Chieftains zijn opgenomen, terwijl het CD artwork dat op een geniepige wijze suggereerde.

Album weer eens geluisterd. Blijft nog altijd een lekker album. En de mening van sommigen dat het album te lang is en beter zou zijn als er een aantal nummers weggelaten zou worden, deel ik beslist niet. Voor mij duurt het album helemaal niet lang.

voor mij duurt dit album ook niet te lang. liever een dubbelalbum met 90% "goede" muziek dan een enkel album met 50 of 70% "goede" muziek. 21 songs op dit album, waarvan 18 grotendeels bovengemiddeld goede songs van de man zelf, 2 traditionals "Just a Closer Walk with Thee" en "Be Thou My Vision" en de aloude Don Gibson klassieker "I Can't Stop Loving You".

de mix van r&b, blues, gospel, (Celtic) folk bevalt mij prima en is op veel van zijn albums uit de 70's en 80's te horen, hoewel de aanwezigheid of boventoon van die genres per album kunnen verschillen. je kunt het er in horen als je dat wil, maar persoonlijk hoor ik geen "reli-pop" op dit album, wel een aantal religieus of spiritueel getinte nummers. bij Van Morrison keren deze thema's regelmatig terug op zijn albums, maar meer in symbolische of wereld beschouwende zin.

van de r&b nummers steken "I'm Not Feeling it Anymore", "Some Peace of Mind" en het melodieuze, up-tempo "By His Grace" er bovenuit.

op "Why Must I Always Explain" horen we ook wat Celtic folk/soul klanken met een heerlijke accordeon van Neil Drinkwater en Steve Gregory op fluit, die sound met de accordeon horen we eveneens op "Village Idiot" versterkt met de prachtige accenten van "Cor anglais" (althobo) van Kate St. John.

de gospel klanken van "See Me Through" en "I Need Your Kind of Loving" bevallen mij eveneens zeer, zo
ook het spirituele door piano gedragen "Pagan Streams"

de mooiste tracks zijn wellicht het sferische, lange "Take Me Back", de titeltrack "Hymns to the Silence" en het verstilde, ingetogen "On Hyndford Street" waarop de man met een prachtige tekst terug blikt op zijn jeugd in Belfast ("On Hyndford Street, where you could feel the silence, at half past eleven on long summer nights, as the wireless played Radio Luxembourg"). de nostalgie en weemoed is zowel in tekst als muziek voelbaar op dit nummer. je ziet de jonge Van Morrison bij wijze van spreken door het oude Belfast van die tijd lopen.

niks mis mee als meningen verschillen, maar voor mij zeker geen oubollige muziek en geen nostalgisch gemijmer (de man memoreert gewoon aan herinneringen uit zijn vroege jeugd) of rare mix. ervaar dit sfeervolle album zelf als een coherent album met sterk songmateriaal en wellicht een klein aantal mindere tracks (3,5,6 en 12). geen meesterwerk, maar beslist 1 van zijn betere albums uit de 90's.
een album dat zich prima als een geheel laat beluisteren.