The Who - My Generation (1965)

zeer goed debuut van the who, een groep die veel gensters zou geven en een aanleiding vroeger om iedere jongere een bandje te laten stichten , ook voorlopers van de hele punk wereld , toen al !!!!!

Voor een debuut-album vind ik dit album heel goed.
Het Engelse album 'My generation' verscheen eind 1965 op het Brunswick-label.
In Amerika werd het in april 1966 uitgebracht als 'The Who sings My generation' op Decca (van MCA). Het enige verschil is dat op de Engelse versie de cover 'I'm a man' aanwezig is en op de Amerikaanse de Pete Townshend-compositie 'Instant party'. Dit nummer is in Engeland verschenen als 'Circles'.
In april 1966 werd 'Circles' ('Instant party') in Engeland eerst als b-kantje van 'Substitute' uitgebracht en is snel vervangen door het instrumentale 'Waltz for a pig'. Het verscheen ook als b-kantje van 'A legal matter', maar dan weer in een andere versie.
Op het Engelse album staan 8 eigen composities, aangevuld met 2 James Brown-covers en 1 van Ellas McDaniel (Bo Diddley). The Moody Blues coverden voor hun debuut-album ook James Brown-songs (waaronder 'I don't mind').
Toen ze nog The High Numbers heetten, namen ze naast eigen werk ook covers van Bo Diddley en Holland/Dozier/Holland op.
Het nummer 'Much too much' is gecomponeerd door Pavey/Doonican, maar op de Amerikaanse LP staat het als Pete Townshend-compositie vermeld.
Townshend staat op de achterzijde van de hoes vermeld als Peter Townshend.

Het Amerikaanse MCA bracht 'The Who sings My generation' op CD uit. De Engelse versie verscheen pas veel later met veel extra's. Ik heb de heruitgave van Virgin op vinyl en de Amerikaanse versie heb ik zelf een keer met het programma Spin Doctor op CD-R gezet. De Amerikaanse versie vind ik vanwege 'Instant party (Circles)' een tandje beter.

Of je pakt de Engelse versie, en pindakaast 'Instant Party' erachter als extra track . Dat doe ik met stones-albums ook wel eens, die hadden (net als veel bands in die tijd) ook de neiging om de leukste singletjes niet op hun albums te zetten. Dat was blijkbaar onbeleefd .

Dat middenstuk van Out In The Streets...
Net alsof Pete z'n gitaar te lijf gaat met een schuurmachine.

Mmm, halve ster eraf. 3 sterren wil hier zeggen: een leuk album, maar het geheel is gewoon niet al te speciaal. Deze klinkt te gedateerd naar mijn smaak; als je aan gelijk wie vraagt uit welk decennium dit komt, zullen ze steevast jaren '60 zeggen. Als je groot aanhanger bent van typische oldies, is deze iets voor jou, maar geef mij toch maar de latere The Who-platen, daar zijn ze nog veel meer hun eigen ding gaan doen en interessantere composities gaan schrijven.

Daarentegen staat hier één nummer op dat ik wel een klassieker vind en dat is natuurlijk My Generation: de bewuste stotter ("Why don't you all ffffffff....ade away?!"), de stoere basstukjes van Entwistle, Moon die weer tekeer gaat op de drums, hier valt alles wél op zijn plaats en springt het eruit. Verder ook nog het vermelden waard is het geïmproviseerd experimentje The Ox, dat een welkome afwijking is van anders vrij typische rock 'n' roll-nummertjes.

Ik vind een aantal nummers echt geweldig. My Generation (Bass solo!!!), The Kids are Alright, The Ox en Browns Please, Please, Please. De energie spat ervan af. Hier zat veel potentie in en dat zou dan ook later blijken. The Who zou de jaren hierna alleen maar groeien. Het is wel erg Beatlesque. Maar dan in positieve zin. Moon in de clip van My Generation is hilarisch!

"My friends call me Keith, you can call me John"

Die is inderdaad hilarisch. Maar ik had het over de videoclip niet de live versie waarin Moon zijn drumstel opblaasd met explosieven. Bekijk de videoclip maar eens. Als je goed oplet zie je dat Keith Moon niet met het nummer mee drumt. Hij zit gewoon in de lucht te zwaaien en lomp op de snare drum te tikken. Dit deed hij wel vaker in videoclips. Ik vind het erg grappig.

Ik blijf dit een wat overschat album vinden, en ik ga zelfs een halfje zakken. Allemaal leuk en aardig, maar het is wel een grote Beatles en beatgroepjes rip-off. Als er zoiets zou bestaan als auteursrechten op 'het Beatles geluid' dan werd The Who aangeklaagd voor 'The Kids Are Alright'.

In een tijd dat het er nog toe deed, verschenen er van dit album een Amerikaanse versie, met als titel The Who sings My Generation, en een versie voor de rest van de Wereld, My Generation.

Helemaal hetzelfde zijn ze niet. De Amerikaanse versie krijgt vanaf track 10 een wat andere volgorde, eerst The Ox dan A legal matter en het album eindigt vervolgens met Instant party (Circles) dat track 10 vervangt op de versie van de 'overige' landen, het nummer I'm a man. Te sexueel getint, heb ik wel eens gehoord.

Er is vooral ook een groot verschil in hoes: bovenstaande is voor ons natuurlijk overbekend. Maar eigenlijk vind ik dat de Amerikanen een mooiere hoes hadden. Een heerlijke sixties foto van de leden van The Who op de voorgrond, schuin van onderen gefotografeerd met de Big Ben op de achtergrond. De deemoedige titel The Who sings My Generation staat op een dusdanige manier geschreven dat je gelijk weet, zelfs voelt, over welk tijdstip er hier wordt gesproken. Dit waren nog eens tijden.

Ook de muziek is uiteraard volledig aan de tijd aangepast en bepaald nog niet zo tijdloos als de volgende albums van The Who. We hebben, oneerbiedig gezegd, hier nog te maken met een alleraardigst debuut. Een, beweren boze tongen, snel in elkaar gezet album in vervolg op de eerste single successen van The Who.

Dat het talent al voor handen is, blijkt al vooral uit nummers als de titelsong en The Kids are Alright. Want ondanks dat het 1964/1965 is en het ook erg als de sixties klinkt met veel jongensproblemen in de liefde, klinkt het al wel als The Who. Nog verre van volledig, maar daarmee heeft het ook z'n charme.

Maar The Who leerde snel bij en de opvolgers A quick one en The Who sell out van één en twee jaar later geven precies weer hoe snel. Toch in de tijd bekeken, kon The Who met dit album redelijk voor de dag komen. Stonden, met uitzondering van de inmiddels klapwiekende Beatles, de meesten nog niet te oefenen en na te spelen, in 1965?

Ik vind dat juist heerlijk dat ze dat Beatles geluid nemen in de 'Kids Are Allright' en dat veel ruiger maken, met meer R&B invloed, veel aggressiever en energetischer. Heerlijk nummer.

En als nu elk nummer dat 'Beatles geluid' bevatte snap ik je probleem, maar het bevat juist zoveel afwisseling.'My Generation' en 'I Can't Explain' zijn heerlijke nummers en compleet 'The Who' zelf. Verder vind ik de soul covers van James Brown ook super geslaagd. Ik vind hier geen enkel slecht nummer opstaan. Ook 'A Legal Matter', 'Circles' en 'Much Too Much' zijn outstanding. Ik vind dit album trouwens beter dan wat de Beatles in '65 deden met Help! en Rubber Soul, maar daar gaan velen mij in tegen spreken waarschijnlijk. Hij werd trouwens op dezelfde dag als 'Rubber Soul' gereleased.

Ik vind ook de deluxe editie een aanrader, niet alles op de bonus cd is goed maar daar staan toch nog heel goede liedjes op zoals 'Anyway, Anyhow, Anywhere' en '(Love is Like A) Heatwave'.

Deluxe Edition is ook zeker een aanrader. Klinkt als een klok!

Alleen hebben ze zitten klooien met de mix van "My Generation". De tweede gitaar hebben ze verwijderd, waardoor het een beetje leeg klinkt. Daar tegenover staat dan wel weer een instrumentale versie van het nummer, mét de overdubs...

Bij de FNAC in Nice hadden ze een aantal exemplaren van de originele Amerikaanse CD versie op MCA label voor 7 euro te koop, met ander hoes (Big Ben) en de titel The Who sings My Generation. Lang naar gezocht en eindelijk gevonden. Met Instant Party (Circles) en zonder I'm A Man. Ook de moeilijk te krijgen Magic Bus CD op MCA label lag daar gewoon voor 7 euro op voorraad.

Als ze de bonus nummers:
Circles/daddy rolling stone/i can't expalin and bald headed woman op
het regulier album hadden gezet, dan was het album een stuk beter geweest.

My generation/The Ox/A legal matter en Out in the street
steken er met kop en schouders boven uit.

Van de overige nummers gruwel ik.

Het nummer The Good's Gone doet qua thematiek als wat betreft toonzetting en opbouw als een indienummer aan. Peter Buck en Michael Stipe moeten er goed naar geluisterd hebben. Een klein pareltje dat ik in eerste instantie over het hoofd heb gezien.

Het debuut van The Who klinkt eigenlijk heel erg op het werk van The Beatles in de periode tussen het debuut en Rubber Soul. De reden waarom ik dit vind, is omdat er veel gelijkenissen zijn tussen die stijl van albums bij The Beatles en dit debuut. De stem doet me heel erg denken aan de beginperiode van The Beatles en ook het geluid lijkt helemaal op The Beatles. Uitzondering op de regel zijn My Generation en I'm a Man. Vooral laatstgenoemde is totaal geen nummer die zou passen bij de discografie ten tijde van het debuut van The Beatles. En omdat we toch bezig zijn over I'm a Man, wat een geweldig cover is dat toch. Eigentijdse versie in midden jaren '60. Het origineel is dan ook één van mijn favoriete nummers uit de jaren '50.

Over de beoordeling kan ik heel simpel zijn. Een vier is een prima cijfer, want revolutionair is het niet en het is al meerdere keren beter gedaan (vooral door The Beatles). Maar toch klinkt het goed genoeg om meer dan een voldoende te krijgen.

Daar ben ik het niet helemaal mee eens. De gitaarsound van The Who verschilt behoorlijk met die van The Beatles en de heftige ritme sectie ontbreekt bij The Beatles. Een instrumentaal nummer als The Ox waarin men helemaal los ging hadden The Beatles niet en ondanks de nodige introspectieve nummers van John Lennon was de band niet in staat om een donker nummer te produceren als The Good's Gone.

Met de zang an sich heb ik die associatie niet zo. Met de manier van zingen des te meer. I Don't Mind, La-La-La-Lies, The Kids Are All Right zijn stuk voor stuk nummers die erg aan The Beatles doen denken en zo nog een aantal.

Al met al vind ik dat dit album genoeg een eigen gezicht heeft. Qua energie en heftigheid vind ik het zelfs bij tijd en wijle vooruitstrevend.

Pete Towhshend liet zich in die tijd niet al te lovend uit over the Beatles al had dat naar mijn mening meer te maken met het rebelse imago wat ze wilde aanmeten. Maar eerlijk is eerlijk ,vrijwel alle bands in die tijd zijn beinvloed door de Beatles. Op dit debuut vind ik echter eigenlijk alleen The Kids are allright echt typisch Beatlesachtig. De rest is toch vooral rythm en blues in de stijl van de vroege lp's van de Kinks en Stones. In die zin vind ik hem ook niet eens opvallend al moet het in die tijd wel behoorlijk pittig hebben geklonken. My Generation is natuurlijk geweldig maar A legal matter word vaak vergeten als vroege Who klassieker. Heftige openingsriff.

Aardig gevarieerde plaat van The Who is dit hee. Af en toe heeft het een lekker energiek nummertje, andere keer weer een rustiger nummertje. Zoals vaker bij een debuutplaat worden allerlei stijlen uitgeprobeerd en dat maakt het wel een fijn album om naar te luisteren. Please, please, please vond ik bijvoorbeeld naar soul neigen. I Don't Mind deed me denken aan James Brown, dat vond ik dan weer minder tof. Daartegenover staan echter weer superswingende nummers zoals A Legal Matter en My Generation. Al met al best oke, maar zeker niet uitzonderlijk.

Sterk debuut van The Who dat één van de grootste rockbands zou worden. Ik kan best aannemen dat deze band door The Beatles is beïnvloed, zij waren immers de voornaamste trendzetters toen en velen begonnen een band nadat ze The Beatles aan het werk hebben gezien. Maar The Who is geenszins een Beatles-kloon, integendeel, deze band had toen al een eigen geluid dankzij de krachtige zang van Roger Daltrey, de hoge achtergrondzang, de typische bas en gitaargeluid en het roffelende drumwerk van Keith Moon.
Hier staan vooral eigen nummers en enkele covers daartussen, The Who klinkt hier ruig en energiek waardoor deze band wel eens protopunk wordt genoemd. My Generation was hun eerste grote hit en rockklassieker en er zouden er nog veel volgen. The Kids Are All Right en A Legal Matter vind ik ook uitstekend.

Goed debuut-album vanwege de vele sterke nummers. Wat wel opvalt is dat dit album zeer braaf is in vergelijking met het latere werk van The Who. Los van een veel ruigere klank en ontwikkeldere sound zijn latere nummers veel experimenteler. Dit is pop. Goed geplaatste pop, erg goed uitgevoerd en toonaangevend voor haar generatie.

Toffe plaat met heel veel favorieten van mij!
Al moet ik wel zeggen dat als je deze koopt, koop de 2CD versie. Ik ben misschien een van de weinige die zo denkt maar CD2 heeft de meeste toffe nummers!

Heerlijke debuutplaat, met name door Townshends karakteristieke gitaargeluid en de soms losse dan weer strakke instrumentale aanpak. Net als The Byrds' Roger McGuinn speelt Townshend voornamelijk hier op een Rickenbacker, maar bespeelt het instrument op een totaal andere manier (veel losser).
Ook erg effectief is hun mix van folky elementen (gitaar, double-tracked zang) in combinatie met hun grovere soul en r&b-invloeden, wat op momenten voor een unieke blend zorgt (neem het bijna morbide The Good's Gone).
Hierdoor onderscheiden ze zich ook moeiteloos van andere grote Britse R&B-bands als The Animals en the Stones en laten ze horen in 1965 op minstens gelijke voet staan met deze bands.

Als ik naar oude Everly Brothers albums luister, is het soms net of ik naar de vroege Beatles luister. Alleen waren de Everly Brothers eerder met dat typische geluid. Zo origineel waren The Beatles nu ook weer niet. Ook Carl Perkins en Buddy Holly invloeden zijn duidelijk aanwezig. Dat The Who de meest succesvolste band probeert te overtreffen is trouwens niet vreemd.

En wat is nu het punt dat je precies wilt maken?

De Everlys waren, als je een beetje doorredeneert ook al niet origineel, Buddy Holly niet en Carl Perkins ook niet.

En wat nu? Wil je zeggen dat The Beatles en The Who er gemiddeld niks van bakten omdat de Everly Brothers er al waren en Carl Perkins en dat ze daarom hun muzikale aspiraties beter achterwege hadden kunnen laten?

Het eerste album van The Everly Brothers was ook niet hun beste en stond vol met de invloeden uit die tijd.
Met alle respect, maar halverwege de jaren '60 waren de jaren '50 iconen uitgeblust, niet meer aan de top, niet vernieuwend meer en muzikaal ver achter bij inderdaad bands als The Beatles en The Who.
Temptation, een EB hit uit 1962, wat ik best aardig vind gedaan, was bijvoorbeeld ook door anderen geschreven en al een hit voor Bing Crosby in 1933.

My Generation van The Who, daar is maar weinig terug te vinden van de brave Everly Brothers, eerlijk gezegd. De titel is perfect gekozen: de voorbode van een veranderende tijd en andere muziek. Zelfs al zou er af en toe leentjebuur zijn gespeeld.
Maar het zijn hier toch echt de artiesten zelf die schrijven en spelen. Dat ze nog geen vijf jaar eerder hun eigen helden hadden, zal niemand ze kwalijk nemen.

Heerlijke plaat van The Who. Overduidelijk het geluid van de 60-er jaren, maar toch agressiever dan generatiegenoten als THe Beatles. Drie uitstekende muzikanten die in de stijl van Cream en The Experience elkaar de loef proberen af te steken met een zanger die het met moeite kan bijbenen qua vocale kwaliteiten, maar met het charisma dat deze band nog goed kon gebruiken.

Even gelezen, ik zie veel discussie over de Amerikaanse en Engelse uitgaven maar niemand heeft het over de Nederlandse uitgave van 1966 die The Kids Are Alright heet met dezelfde tracks als de de engelse uitgave van My generation.
De hoes is heel anders, met een foto van the Who ik vermoed ergens in Soho.
Vrij zeldzaam ook, uitgebracht via Brunswick en mono.

Goed, nu we in de marathons Led Zeppelin en Black Sabbath hebben gehad, nemen we toch nog een stapje terug naar een band die voor de ontwikkeling van zowel punk als hardrock en heavy metal een enorm belangrijke invloed is geweest. Ik ken The Who vooral van Tommy en de standaard hits die je op de classic rock stations voorbij hoort komen, maar heb er nooit echt complete albums van beluisterd. Daar gaan we nu verandering in brengen.

Klinkt voor zijn tijd bij vlagen toch nog behoorlijk stevig. Nu zijn er bij vlagen nog wel een paar Beatles-esque songs, maar als het rockt, dan rockt het ook goed. My Generation is vanzelfsprekend een hoogtepunt me thet furieuze drumwerk, bassolo en rammende gitaarpartijen, maar ook Please, Please, Please is nog best rauw en It's Not True heeft lekker rauw gitaarwerk. The Ox is misschien nog wel een hoogtepunt, waar Moon helemaal bezeten klinkt.

Geen album dat ik per se snel uit mezelf op zal zetten, maar alsnog helemaal in zijn tijd gezien erg tof. Benieuwd hoe deze band zich per album zal ontwikkelen!

Leuk om na Led Zeppelin verder te gaan met The Who. Het was Keith Moon die de New Yardbirds officieus omdoopte tot Lead Zeppelin. Op een of andere manier heb ik nooit echt de aanzet gehad om me te verdiepen in het werk van deze legendarische band. Toch heb ik vier albums van ze in de kast staan. Op My Generation kan ik ook niet zeggen dat ik er helemaal warm van word. De hitsongs zoals de titeltrack en The Kids Are Alright doen het goed. The Ox is ook zeker wel gaaf, maar de rest variert van aardig tot lichtjes irritant. In de jaren zestig was het coveren van oude blues nog erg in trek, maar tegenwoordig zul je covers als I'm A Man niet meer tegenkomen. Dat The Who nog veel te leren heeft, hoor je wel op A Legal Matter. Toch is de sfeer op dit album wel goed en overheerst een positief gevoel. Grappig dat mijn generatie tegenwoordig aardig wat moeite heeft met de generatie die in de titeltrack bezongen wordt. Moet ze nageven dat ze toen wel hun bek opentrokken in tegenstelling tot mijn leeftijdsgenoten.

Blijft nog steeds een verschrikkelijk leuk beat-album. Toen ik nog in de Overamstelstraat in Amsterdam woonde en, tot verdriet van mijn vader mijn haar liet groeien, kwam regelmatig bij mooi weer uit een van de openstaande ramen het geluid van La-La-La-Lies, maar naast dit prachtnummer en andere melodieuze nummers op dit album, staan er ook de nodige wat ruwere stukken op, die de invloed van bijvoorbeeld James Brown en Bo Diddley verraden. Het album klinkt lekker ongepolijst, en toch warm - dit mede dankzij de producer, Shel Talmy. Het onvolprezen Ace-label is trouwens gestart met een aantal compilatie-albums met zijn producties.
Hoogtepunt op dit debuut vind ik The Ox, dat is geïnspireerd door Link Wray, maar er staat overigens geen enkel echt zwak nummer op.
Constateerde zojuist dat ik drie versies heb: een vinylheruitgave uit 1980, de dubbel-cd met bonusnummers, en de Amerikaanse versie op cd. Ze mogen alle drie blijven.