Anouk - Fake It Till We Die (2016)

Na het popavontuur van eerder dit jaar, Queen for a Day, zou Anouk met dit album weer opschuiven richting funk en soul. Zelf omschrijft ze Fake It Till We Die als een album met een 'underground feel'.
Ik ben benieuwd of dit album inderdaad wat meer afwijkt van de mainstream.

Het eerste nummer is zojuist vrijgegeven (en klinkt best poppy imho): Down Daddy Down

Down Daddy Down schuift richting een trage ska / funk mix, jammer dat die vocalen te clean klinken. Als je dan toch meer voor underground wil gaan, maak de vocalen dan ook iets smeriger. Heb de indruk dat de brass uit een (80s) synth komt, had liever het echte spul gehoord.

Overigens gaat ze tekstueel weer verder op de voet van Dirty Girl. Ik denk dat ze de nummers van Sly & Robbie als inspiratie heeft gebruikt. Daardoor heeft het wel wat, mogelijk beste nummer van Anouk dit jaar.

PS Zoekend naar een video kwam ik een remix tegen op YT van dit nummer uit november 2014 dus echt nieuw is het niet, wel deze versie.

Down Daddy Down is voor mij persoonlijk wellicht het beste wat ik ooit van Anouk heb gehoord.

Lekkere groove, vocaal sterk en vervolgens een knalharde tekst die er geen doekjes om windt maar toch meer is dan onzorgvuldige platvloersheid.

Als ze deze zelf heeft geschreven dan daarvoor hulde.

Een zekere creatieve sprankeling meen ik wel te kunnen bespeuren en vandaar ben ik best gegrepen.

Bij RTL Late Night waar ze te gast was om haar album Queen For A Day te promoten liet ze weten al met deze plaat bezig te zijn, waaronder een song over een wilde nacht met een man die wel van wanten wist en deze song "Down Daddy" the day after had geschreven
Deranged wel zelf geschreven dus.
Ze speelde hier een heel klein stukje van wat toen nog echt een demo was, met 'n iets andere tekst trouwens: Anouk – Down Daddy - RTL LATE NIGHT - YouTube
Een youtuber is er mee aan de slag is gegaan.
knap gedaan wel overigens.

Niet alleen in het krijgen van kinderen is ze zeer productief.
Laat artiesten hun albums ook vaak als hun baby's beschouwen.

Burn Motherfacker, Burn Motherfacker, Burn in Hell, hell,, hell,,
Zojuist de preview van "Burn" gehoord wat overige de nieuwe single wordt.
Stoer, en funky, vooral dat laatste.

In combinatie met "Down Daddy" klinkt het wederom vernieuwend maar vooral meer experimenteel dan haar laatste platen.

De tweede single Burn is uit en is overladen met ingrediënten. Het heeft een nep soort van (ingehouden) woede waardoor het stoer moet klinken, maar het is geen "nobody's wife". Men heeft zich bij de productie niet ingehouden en dat gaat maar net goed.

Wel fijn dat ze het experiment opzoek en dat we niet twee keer op hetzelfde album getrakteerd worden achter elkaar. Meer funky bas, fuzzy gitaar en een lekker gedempt kerkorgel en dito blazers.

Live zal dit nummer waarschijnlijk veel leuker klinken, desondanks na Down Daddy Down en Dirty Girl het leukste nummer van Anouk dit jaar.

Burn bevalt me wel, maar ik heb het gevoel dat het niet helemaal los gaat, daarbij had een lange blazerssolo ook niet misstaan. Wel heel anders dan we van onze Haagse wandelende babyfabriek gewend zijn.

Wat een TOP plaat!
Anouk is onwijs goed bij stem en voor de verandering zijn 't allemaal feel good songs.
Anouk is verliefd en dat is te horen.

Waar haar platen normaal alle kanten op gaan is dit album net als "Sad Singalong Songs" wel echt 1 geluid (geheel) waarin alle nummers een kop en staart hebben en mooi in elkaar overlopen.

Heel Soulvol / Funky gedaan met heel veel blazers, too much? Vind ik niet maar veel is het wel.
Gewoon rijkelijk geproduceerd!
De producers zijn toch wel los gegaan met dit album.

Lekkere Curtis Mayfield feel op de opener "There He Goes" wat halverwege ineens een down tempo reggae vibe krijgt.

Anouk blijft verassen elke plaat klinkt anders maar je hoort toch altijd duidelijk Anouk en die stem blijft gewoon te gek!
Maar waar het naar mijn idee misschien wat te mainstream werd bij de vorige platen heeft ze hier de creativiteit terug gevonden wat mij betreft. Het plezier is terug ofso.
Mooi om te zien hoe iemand zich naar 15 jaar blijft en durft te vernieuwen, live nog altijd aan is! En toch altijd gewoon lekker zichzelf is gebleven.

Net nieuw gekocht en nu al erg onder de indruk. een geweldige cd met Ballades, Funk en soul. een kanjer van een plaat.

Een wolf in schaapskleren, dat is wie ik ben.’ Anouk geeft een directe weergave van haar karakter in het dampende slotnummer Down Daddy Down. Haar carrière in ogenschouw nemend lijkt een van kleur verschietende kameleon een betere keuze. Moeiteloos schakelt ze over van stoute rockchick (Graduated Fool) naar commerciële songfestivalkoningin (Sad Singalong Songs) en alles wat daar tussen zit. Birds is exemplarisch voor de experimenteerdrift van Anouk. Op Fake It Till We Die echter geen melancholie, wel een bonte mix van funk, soul en ritmische blazerssecties.

Het beste voorbeeld daarvan is het funky Waste Your Water. ‘All my mistakes made me the woman who I am today,’ zingt ze in de bridge naar het refrein. Ondertussen word je meegenomen in de aanstekelijke melodie, waarin koperwerk de boventoon voert. Ze toont berouw over haar fouten in het verleden, maar is niet beroerd om deze direct weer te ontkrachten in de gelijknamige titelsong. ‘Blame it on tomorrow, blame it on the sun.’ Met andere woorden: het ligt aan alles behalve Anouk. Is dit de wolf in schaapskleren? Laten we het maar rustig aan doen, neem de tijd voor het uitgesponnen Take It Slow. Een uitstekende track met warme synths, haar karakteristieke stem, mooie blazers en een dampende groove.

Eigenlijk is er weinig dat hier mis gaat. Alle songs staan bol van het nodige blazerswerk en weten de voeten van de vloer te krijgen. Het korte Brothers & Sisters swingt in ieder geval de pan uit. Bij het einde aangekomen moet Anouk haar frustratie botvieren in een lied vol liefde. Waar ze eerder in I Just Met A Man twijfels heeft over de liefde, ‘can we get along, in the long-term,’ schreeuwt ze het in Down Daddy Down uit aangaande haar seksuele avontuurtjes. ‘You sure love my legs and what is in between. Spare me the eyes when you’re eating me alive.’ De wolf is los.

Nederland weet waar de wolf haar roedel vandaan haalt. Er zijn al zes nakomelingen geboren. Het optreden voor een groot (internationaal) publiek is daarbij slechts bijzaak. Onze kameleon hoeft niet zo nodig naar Amerika, ook al had ze leuk contact met de society-ster Perez Hilton. De fanschare weet ook dat ze niet zo gecharmeerd is van een uitgebreide tour door Nederland. Ze kiest zorgvuldig haar locaties en data, zo is het volgend jaar de beurt aan het Ziggo Dome. Buiten deze concerten om geeft ze in tv-programma’s een openhartige analyse van haar voorkeuren wat betreft het mannelijk geslachtsdeel. Groots en meeslepend, jawel.

Haar handelsmerk is een combinatie van brutale, soms venijnige uitspraken met een stevige dosis muzikaal talent. Op Fake It Till We Die lijkt het erop dat de Haagse voor een duidelijk concept kiest. De voorgaande twee platen grossierden in mainstream popmuziek met gladde kantjes. Ditmaal zijn de composities weer verzorgd aangekleed met stijlvol blaaswerk en minutieus ingezette orgeltjes. Kortom: een plaat met kleur. Hier gaat de zon zelfs op totaal verregende dagen van schijnen.

4*(Ook te lezen op Nieuweplaat)

Mamma heeft de kritiek op haar vorige album goed begrepen.
De trend van blazers in de popmuziek is lekker vet opgepakt.
Prive is er ruim genoeg te bespreken
Samen geeft dat een heel fijn nieuw abum

Zo bij de eerste beluistering wel een lekker album, durf zelfs te zeggen interessanter dan haar vorige.

zo op het eerste gehoor ben ik het hier mee eens. Eerlijk gezegd had ik haar al afgeschreven en vind ik het vorige album teleurstellend, maar ik ga hier even voor zitten.

Anouk op haar best, met een album wat echt een album is en geen losse verzameling los zand tracks. En blazers... daar hou ik wel van. Wat een geslaagde old skool sfeer ademt dit album uit, top!

Een nieuwe van Anouk, de derde sinds Sad Singalong Songs in 3,5 jaar tijd, ze houdt de vaart erin. Maar dat album uit 2013 was mooier dan de twee die erna volgende. Zelf vind ik New York Motel het beste en dan Urban Solitude en dan Sad Singalong Songs maar zo geldt dat ook bijna voor de rest van de stemmers op MuMe. Een paar van Anouk's albums heb ik nog niet geluisterd maar deze krijgt een kans vanwege een paar leuke singles.

Anouk pakt groots uit in de opener There He Goes. Een mix van late 60s / vroege 70s R&B /Soul/Funk en met percussie en blazers doet het bijna aan als een big band productie, afgerond met orgeltje en koortjes. En dan na 3 minuten een soort mellow fade-out. Erg mooi gedaan, vooral die laatste twist, in een nummer dat tekstueel niet veel om het lijf heeft. Het gaat vervolgens over in soort slow ska van I Just Met A Man. Een nummer over een man maar eigenlijk over tolerantie in een stijl zoals je inderdaad ook in de late 60s / vroege 70s meer hoorde maar dan uit de VS. Blue Motel heeft dat mooie refreintje / hook wat het even boven de vorige twee nummers doet uitsteken. Wederom blazers en accent op de percussie, een favoriet en misschien volgende single?

Dan de tweede single Burn heeft wat van een Mark Ronson nummer, overladen met ingrediënten, wel mooi dat als kerkorgel klinkende synth(?). Het heeft een ingehouden woede waardoor het enigszins stoer doet klinken, maar het is geen "nobody's wife". Men heeft zich bij de productie niet ingehouden en dat gaat maar net goed. Maar tussen de rest van de nummers valt die overdaad niet op. Waste Your Water moet dat over tranen/verdriet gaan, die zij een ander aangedaan heeft? Minste nummer tot nu toe voornamelijk tekstueel. Het einde met het orgel/synth maakt dan nog wat goed. Take It Slow klinkt bijna als een cover van een 80s nummer, hunkert richting Sade. Denk dat deze mijn favoriet wordt, ook omdat het weer gas terug neemt en ook iets opener en meer sober is, ook als sober hier relatief is. Zit toch behoorlijk wat productie in dit nummer, meer uitgewerkt om het met minder instrumentatie te kunnen doen.

Handyman een ingetogen nummer, bijna ballad, met een foute titel en een foute quasi duet met even zo foute teksten maar misschien ook wel weer een guilty pleasure, ook als dat zeggen in deze context ook fout is. De overgang naar Fake It Till I Die is dan mooi en eenvoudig. Ook met deze tekst kan ik niet veel. Schuld neerleggen bij objecten die nooit schuldig kunnen zijn, ach ja. Wel weer een mooie fade-out/fade-in overgang waar er meer van op het album staan een waarmee het dus ook als een geheel aanvoelt. Long Way lelijke handclap-uit-een-doosje gebruikt in een matig nummer, stoort me wel erg. Klinkt ook als het al laatste als lapmiddel is ingezet om het nummer op te krikken. Ook het happy family gevoel van Brothers & Sisters doet me weinig en weer die irritante handklap. Wellicht gemaakt voor haar koters. My Man en dit keer is Anouk "Nobody's Wife" zelf wel bezitterig geworden, maar wel door hem geïnspireerd, over welke van die mannen in haar leven zou ze het hebben? De eerste single Down Daddy Down schuift richting een trage Ska / Funk / Dub waar je Sly & Robbie zou kunnen voorstellen die haar wat toegefluisterd hebben. Blijft één van de leukste nummers op het album.

Fake It Till We Die, bevalt me beter dan de vorige twee albums en misschien dat deze ook kan uitgroeien tot de op 3 na favoriete album maar om eerlijk te zeggen zet ik nu nog liever de nieuw van Lady Gaga op, die op dezelfde dag uitkwam en die tekstueel interessanter klinkt. Anouk's teksten sinds Sad Singalong Songs zijn niet hoogstaand op een paar uitzonderingen na in die 3,5 jaar. Maar de productie en het andere geluid maakt veel goed op dit album.

Grotendeels mee eens. In iedergeval een grote vooruitgang in vergelijking met de laatste platen. Productie al veel beter, maar nog wat teveel binnen de lijntjes en te clean; gemiste kans. Voorlopig 3.5*

100% eens. De 3 peilers van de pier van Scheveningen.
Anouk is artistiek goed bezig. zonder het brood op de plank te vergeten.

Gewoon naar 4. Heerlijk album. Niet tekstueel, maar vooral instrumentaal. De kamer vult zich met warmte als deze cd opstaat. Ben geen fan van Anouk, maar dit is gewoon top.

En dan doet ze het ineens weer. Heerlijke funky soul van Anouk!

Ik ben ook aangenaam verrast door dit album.
Knap om op zo'n korte termijn zoveel prima albums uit te brengen.

Fijn album van onze eigen rockbitch. Hoewel ze tegenwoordig meer grossiert in andere muzikale richtingen. Dit is een behoorlijk funky album geworden. Er staan verscheidene tracks op die een behoorlijke groove hebben en dan nog eens fijn gelardeerd met de nodige blazers en een fijn orgeltje, dat overal opduikt. Maar de eerlijkheid gebied ook te zeggen dat er een paar mindere broeders tussen de nummers staan. Maar door de bank is het niveau behoorlijk hoog en houdt het album zich goed staande. Het klankbeeld is, zoals al eerder aangehaald, behoorlijk warm en doet aan de 70's denken. Mooie coverart, ik heb de digipack uitvoering, dat maakt het plaatje af. Die kost hetzelfde als de jewelcase versie.

Anouk heeft de rockkant volledig losgelaten, maar qua soul blijft ze aan kracht winnen. Gouden strot die de hier en daar simpele nummers een flinke boost geeft.
Burn en Down Daddy Down zijn de minst gelikte en daarmee de beste nummers van dit album.

Bericht met beledigende inhoud verwijderd.

Toch maar een halfje er af; ik luister hier nooit meer naar en dat zegt genoeg voor mij.

En alweeer een nieuw album. Pfoe, hoeveel albums heeft ze nu wel niet gemaakt? En ook weeer een nieuwe stijl. Dat juich ik vaak toe, maar bij Anouk wordt het een rommeltje en geen compleet plaatje. En dus weeer een slecht album. Al blijft de schade bij deze nog redelijk beperkt.

Blue Water, Burn, Waste Your Water, Down Daddy Down zijn de leukste nummers en dan houdt het wel op. De rest ligt allemaal dichtbij elkaar aan. Het lijkt allemaal veel op elkaar en dat maakt het altijd zo eentonig bij Anouk.