Glenn Hughes - Resonate (2016)

Eindelijk weer een soloalbum van 'The Voice'. Afgaande op datgene wat ik kan terugvinden en beluisteren op de site van Hughes kijk ik hier erg naar uit.

Eerste nummer dat gehoord heb (Heavy) klinkt veelbelovend! Hij zegt zelf dat dit zijn stevigste solo album ooit zal zijn. Afgaande op Heavy zou dat zomaar eens waar kunnen zijn. Heerlijk nummer! Al hoeft 'stevig' niet perse gelijk op te gaan met 'goed'

ook ik ben zeer benieuwd

Zeker waar, maar in het geval van Ome Glenn zal 'stevig' altijd nog wel een dikke voldoende zijn gezien zijn oeuvre en bewijsdrang.

Nu 3 nummers gehoord (1,4 en11) niks op aan te merken tot nu toe.

Wat een geweldige hardrockplaat. Dit heeft hetzelfde niveau als Addiction. Helemaal top.

Dit zou zomaar eens de beste solo CD van Glenn Hughes kunnen zijn ,hier is geen zwak moment te bespeuren en het funk/soul gedoe is vervangen door meer dan goede hardrock
Op het nummer Steady fladdert de geest van Jon lord nog even rond maar op de rest van deze CD is het instrumentarium ook uitstekend ingevuld
Chad Smith (Red Hot Chili Peppers) drumt de nummers 1 & 11 omdat dat beter bekijkt (op de video) dan Pontus Engborg maar daarmee is ook alles gezegd
Op mijn exemplaar staat ook nog het bonus nummer Nothing's The Same dat is dan met cello en gitaar maar dat is dan een mooi eindpunt voor een zeer mooie CD
Op de bijgeleverde DVD staan nog de video's van Heavy en Long Time Gone en een tekst en uitleg van Glenn Hughes over deze CD ,ook komt Chad Smith nog even aan het woord (alweer)
Die DVD draai je een keer voor de aardigheid maar de CD is zeer goed (aanrader)

Een degelijk album van Hughes met een aantal kanttekeningen. Om met de positieve punten te beginnen; de productie is glashelder (hoewel dat bij Hughes altijd wel het geval is). Daarnaast is de man weer geweldig bij stem, daar zit totaal geen sleet op.

Het album schiet met Heavy en My Town uit de startblokken; lekkere hardrock, krachtig gezongen niks op aan te merken.
-Flow is zwaar en traag maar niet hemelbestormend, zelfs een beetje saai op den duur
-Let It Shine, een beetje zelfde laken het pak. Een refrein dat op den duur een beetje gaat vervelen
-Steady en God Of Money, lekkere mid-tempo songs maar niet echt onderscheidend
-How Long, start lekker, een mooie opbouw en heerlijk gezongen
-When I Fall, de onvermijdelijke Hughes ballad. Niks op aan te merken maar het is een song die op
elk album van Glenn is terug te vinden en vormt het rustmoment van de plaat.
-Landmines; hier veer ik weer wat op van mijn stoel, funk waar Hughes op zijn manier wel patent op lijkt
te hebben. Een swingend nummer met mooie zanglijnen
-Stumble & Go, redelijk nummer met een heerlijke solo, beklijft echter niet
-Long Time Gone, een goede afsluiter waarin het beste van Hughes en zijn gevolg samenkomt.

Conclusie; ik vermaak mij ten dele prima met deze schijf. Hughes heeft weer uitstekende muzikanten om zich heen verzameld. Met name de eerste twee nummers zijn te gek en smaken naar meer, die verwachtingen worden echter gedurende de plaat vordert naar mijn idee ten dele ingelost. Wellicht groeit de schijf nog en hang ik er nog een score aan. Desalniettemin heb ik veel respect voor de beste man. Wat een productiviteit, wat een stem en wat een drive.

Dat klinkt mij heel bekend in de oren. Ben namenlijk van mening dat dat vaak het euvel is bij Hughes zijn platen.
Ken deze plaat verder nog niet. Zal eens op YouTube gaan rondneuzen.

Eens. Het nummer Heavy had bij mij grote verwachtingen gewekt maar het album houdt dat niveau bij lange na niet vast. Dit geldt inderdaad voor meerdere schijven van Hughes. Benieuwd of je dezelfde mening bent toegedaan inzake dit album.

Een geweldige bijdrage van hammond virtuoos Lachy Doley.

Een overbodige dvd.

Lekker swingend hard rock album van mr. Hughes, zoals we van de man mogen verwachten.

Opent lekker stevig met Heavy en My Town. Daarna is het eerstvolgende hoogtepunt Steady, wat ik wel een typische Glenn song vind. Lekker! Vervolgens sluit de plaat met de laatste drie nummers goed af. Long Time Gone is een heerlijke ballad. Ook de bonustrack Nothing's The Same is niet verkeerd.

Over de gehele lijn is het een fijn album geworden. Behoort voor mij zeker tot de top 10 van 2016.

Vanwege zijn werk met Black Country Communion en zijn eenmalige samenwerking met gelegenheidsformatie California Breed, zit er liefst 8 jaar tussen F.U.N.K. en zijn voorlopig laatste worp.
Heavy vormt een heerlijke opener, een van de beste songs in het oeuvre van Hughes, dat refrein kan met recht 'Heavy' genoemd worden. My Town is ook ijzersterk, Glenn lijkt wel ruiger met de jaren te gaan klinken, ook deze song is weer doelgericht, ruig, swingend en vormt een uitstekende song. Flow heeft een zware groove, is traag en lijkt in de verte wel een beetje op 'Gone', een nummer dat Hughes met Iommi in 96' opnam en later terecht kwam op zowel The Dep Sessions en op Hughes soloworp; The Return of Crystal Karma. Flow is voltreffer nummer 3 op rij, alles klopt aan dit nummer, het orgeltje zoemend op de achtergrond, een heerlijke gitaarsolo en fijn ritmewerk. Als je denkt dat de beste man gas terug neemt heb je het mis, Let It Shine kent weliswaar een traag tempo maar het contrast tussen de logge groove en de wat toegankelijker zanglijnen maken dit tot een boeiende song. Alsof je midden in de jaren 70 ontwaakt, Steady ademt 'Purple' en Glenn doet ook geen moeite om deze link te vermijden, het is degelijk maar kan mij niet de volledige lengte boeien. God of Money vormt ook weer een degelijke track, het geheel is zwaar en kent een mooie zanglijn. When I Fall vormt het eerste rustpunt en is aardig maar valt wat in niet tussen de heavy songs. Landmines hint nadrukkelijk naar voorganger F.U.N.K. een fijn nummer, afwisselend, funky, swingend, prima. Stumble & Go is weer energiek, kent een fraaie gitaarsolo en is gewoon goed. Afsluiter Long Time Gone ligt in het verlengde van Steady, wederom fraaie orgelpartijen, afwisselend en een mooi middenstuk.
Zo vormt de laatste van Glenn een voorlopig hoogtepunt in het oeuvre van Glenn, de plaat kent een uitstekende productie, is fraai gearrangeerd en de composities zijn bijna stuk voor stuk overwegend sterk te noemen. Bij de release van dit plaatje was ik gematigd positief, dat is inmiddels flink bijgetrokken, dit schijfje behoort wat mij betreft tot het beste wat hij heeft uitgebracht.

Eindstand:

1. From Now On...
2. Resonate
3. Addiction
4. Return of Crystal Karma
5. First Underground Nuclear Kitchen
6. The Way It Is
7. Blues
8. Soul Mover
9. Music for the Divine
10. Feel
11. Play Me Out
12. Building the Machine
13. Songs in the Key of Rock
14. A Soulful Christmas

Heb net het openingsnummer beluisterd. Klinkt vet ! Ik heb nog niks van Glen zijn solowerk. Wel 2 Black Country Communion cd's en die staan hier geregeld op. Ik zet in elk geval deze op mijn verlanglijstje

Hoewel zijn solo oeuvre wel wat wisselvallig is raad ik je platen aan als From Now ...en Addiction, beiden zijn toppers in mijn ogen waarbij de laatste plaat zijn grootste afrekening vormde met zijn drugsverleden.

Ok . Bedankt voor de muzikale tip

Dat zijn inderdaad wel de twee essentiële solo platen van Hughes in mijn ogen en oren. Als je van classic/melodic rock houdt tenminste. Wat milesdavisjr zegt; het is enorm wisselvallig. Deze Resonate mag er trouwens ook zeker zijn! Zijn beste solo album in jaren.