Ancient - Back to the Land of the Dead (2016)

Ancient zal voor mij altijd die band blijven die goud in handen had maar het zo nodig moest verkloten. Met 'The Canian Chronicle' hadden ze in 1996 een redelijk tot goede plaat gemaakt, ook de voorgangers waren zeker het aanhoren waard. De band kwam uit Bergen, Noorwegen, dan had je in die tijd als black metal band sowieso al een streepje voor. En als klap op de vuurpijl tekende ze ook nog eens bij Metal Blade. Niks stond Ancient in de weg om samen met oa. Dimmu Borgir, Emperor, Enslaved en immortal boven in de black metal ere-divisie mee te gaan doen.
Maar wat moest mr. Ancient, Aphazel, zo nodig gaan doen? hij vertrok naar Amerika vormde een nieuwe band en maakte een nieuwe plaat (Mad Grandiose...), en wát voor een plaat, zo'n beetje de slechtste, meest onsamenhangende plaat die ik ken. Vanaf dat moment heb ik (en volgens mij de complete metal scene) ze nooit meer serieus genomen. De platen daarna waren wel weer wat beter maar waren te geforceerd 'back to the roots' (Night Visit was volgens mij nog wel redelijk)

Tot nu echter. Deze kende ik nog niet, maar kwam ik zomaar tegen op mijn harde schijf. Een heerlijke sfeervolle plaat. Een beetje 13-in-dozijn dat wel, maar verder een heerlijke, ik zou haast zeggen, typische Ancient plaat, vocaal klinkt het ouderwets goed (aphazel had en heeft een heerlijke black metal strot). Het is typisch Ancient maar dan wél goed, dezelfde dubbel bas bater-stukken, de korte hakkende riffjes, alles opgeluikt met wat sfeervolle keyboard partijen en typische noorse black metal harmonieën zoals we die ook van Emperor kennen ('I am the black Wizzards' achtig zeg maar). Jammer dat Ancient in het verleden zo wisselvallig was want Ancient/Aphazel laat met Back to the Land of the Dead horen dat ze het wel degelijk in hun macht hebben om zich met de grote jongens te meten

Ancient schrijft al een behoorlijke tijd mee in de Black Metal kronieken, maar altijd een beetje in de schaduw van grote namen als Immortal, Darkthrone, Dimmu Borgir en Emperor. Op zich is dat wel terecht, want de melodieuze Black Metal waar ze al jaren voor staan, is op zijn zachtst gezegd niet altijd van hoge kwaliteit.

De eerste twee albums "Svartalvheim" en "The Cainian Chronicle" vond ik wel goed, ze klinken namelijk net weer een beetje anders dan de grote broeders die ik hierboven al noemde. Beide albums bevatten best wel een handvol originele ideeën.

Blijkbaar heeft de band nooit helemaal stilgezeten, maar mijn draaitafel hebben ze in ieder geval de laatste twintig jaar niet meer gevonden. Ook niet zo erg als ik het verhaal van Eddie hierboven moet geloven. Tot nu toe, want nu kruist mijn weg met dit Ancient album uit 2016. En eigenlijk is dit best wel een verademing, de band klinkt hier opmerkelijk strak! Ik ben hier wel mee in mijn nopjes, dus ga deze de komende dagen eens wat vaker opleggen.