Dit album gekocht bij een bibliotheek uitverkoop van cd-s. Ik las dat het progressieve blue grass was. Laatste jaren ben ik wat geïnteresseerd geraakt in blue grass, mede door een festival in Rotterdam en de hele appalachian folk scene.
Crooked Still is dus progressieve bluegrass. Want bij bluegrass denken we aan wat oude heren met cowboyhoeden die de technisch lastige snelle traditionele bluegrass spelen, maar er is een veel rijkere scene rond om heen.
Crooked Still uit Boston heeft als eerste een afwijkend instrrumentarium. Geen viool en geen mandoline, in hoeverre is het dan nog wel bluegrass ? Wel is er een cello , banjo en double bass en soms gitaar. Zangeres Aoife O Donovan zingt de sterren van de hemel, In recensies wordt Aliison Krauss aangehaald, maar Crooked Still is minder braaf, levendiger, sensueler en verrassender. Ook las ik ergens een vergelijking met de Duhks, waar ik ook een cd van heb, dat vind ik meer passen.
Dit is de tweede plaat van Crooked Still en de muzikaliteit en plezier spat er van af. Zelfs niet liefhebbers van country/blue grass zullen zich misschien wel gewonnen geven. Enerzijds denk ik door het afwijkende geluid door de instrumenten, maar ook door de verrassende wijze vorm gegeven traditionals en de keuze van bepaalde liederen. Daarbij de loepzuivere zang van Aoife en een topalbum is afgeleverd. Het gooit hoge ogen bij de recensenten en er is intussen ook een vinyl versie van uit gegeven.
Crooked Still laat zien dat bluegrass allesbehalve duf is , maar weet het zo op een prachtige folkachtige manier neer te zetten, dat je ook nieuwsgierig wordt waar de bluegrass vandaan komt.
Een echte aanrader.