Frank Ocean - Blonde (2016)

Moet de eerste titel niet Blonde zijn? Ik weet dat de titel op de cover wordt overgenomen, maar dit lijkt mij een uitzondering. Apple Music presenteert het ook als Blonde.

Ennn... ik las net dat Frank Ocean zijn contract met Def Jam heeft voltooid door Endless eerst uit te brengen. Blonde is onafhankelijk uitgebracht onder Boys Don't Cry, dat niets met Def Jam te maken heeft. Klik

Toen Blonde uitkwam was ik in eerste instantie wat teleurgesteld. Ik had me het vervolg op zijn briljante debuut toch anders voorgesteld. Omdat ik weet dat het soms echt even duurt voor je een plaat goed kunt beoordelen ben ik Blonde blijven luisteren. Na zoveel luisterbeurten hoor ik meer en meer verschillende lagen in de muziek, en begint Blonde hier te landen.
Toch is de opvolger van zijn debuut is beslist geen makkelijke plaat geworden. Frank Ocean had makkelijk een tweede Channel Orange kunnen maken, en was daar waarschijnlijk bij velen ook nog mee weggekomen. Het feit dat hij met Blonde wellicht ook een hoop liefhebbers van Channel Orange afstoot, is gedurfd maar toont ook de artiest die Frank Ocean is. Hij lijkt totaal geen concessies te willen doen, maar maakte met Blonde een plaat die hij wilde maken, een plaat die zijn lef en groei als muzikant perfect weergeeft.

Blonde, of Blond ( de album titel verwijst naar het vrouwelijk en mannelijk geslacht en schijnt een verwijzing naar zijn biseksualiteit te zijn ) is meer een persoonlijke schetsmatige plaat met gospel invloeden en meanderende gitaren geworden, zonder pakkende refreinen en hooks.
Maar god allemachtig wat is de plaat weer bijzonder fraai geproduceerd, iets dat je op een goede muziek installatie of hoofdtelefoon nog meer kunt waarnemen. Op Blonde lijken de nummer nog meer dan bij Channel Orange ineens te stoppen, klinken ze soms tot aanzetten of veranderen ze halverwege van melodie in een soort praatzang. Daarnaast stikt Blonde van het prachtige samplewerk dat in eerste instantie je wenkbrauwen doet fronsen, maar bij meerdere luisterbeurten volledig op zijn plek valt. De op hol geslagen sample tijdens de prachtige finale in Self Control is hiervan een goed voorbeeld. Ook zijn er verwijzingen naar oude muzikale helden als The Beatles in het berustende White Ferrari, en de schreeuw van wanhoop in Seigfried verwekt op subtiele wijze een tekst van Elliott Smith gedrenkt in Radiohead achtige violen.

Blonde mag dan aan de oppervlakte minder coherent linken dan Channel Orange, de eenheid zit hem dit keer vooral in het instrumentarium en de volgorde van de tracks. Daarnaast is de subtiliteit van muzikale thema's, zoals het orgeltje op de achtergrond van Be Yourself dat nog een paar keer plotseling opduikt, een verbindende factor.

Blonde geeft zijn geheimen moeilijk prijs, maar wie de plaat tijd geeft zal daarvoor zeker beloond worden.
Het is nog afwachten hoe de plaat de geschiedenis in zal gaan, maar alleen al door sublieme actie om def jam totaal om de tuin te leiden, zijn eigen label Boys Don't Cry op te richten en Blonde daarop uit te brengen, is het duidelijk dat Frank Ocean zijn status als een totaal eigenzinnige, zeer getalenteerde muzikant verdient heeft.
Een muzikaal grote meneer is geboren.

De hype rond zanger/rapper Frank Ocean was vier jaar geleden niet te volgen. Met Channel Orange bracht hij een soort van moderne klassieker uit en meteen na die release werd er eigenlijk al reikhalzend uitgekeken naar een vervolg. Na wat gedoe met de release is het album nu wel redelijk wijdverspreid te beluisteren. Wat ik wist van de voorganger is dat de muziek van Ocean wat meer luisterbeurten nodig heeft voordat het kan landen, dus die tijd heb ik ook genomen. Kan het nieuwe album van Frank Ocean de hoge verwachtingen waarmaken?

Het album wordt geopend met het favoriete schoenmerk van Frank: Nikes. Een mooie opener waarin vooral productie met de prijzen wegloopt. Vooral in het begin valt het vocaal wat tegen, maar gelukkig horen we zijn “normale” stem uiteindelijk ook terug en dat is een stuk beter. Die stem horen we gelukkig wel meteen vanaf het begin op Ivy. Een nummer met een rondzwevend gitaartje en fijne zang. De spanning en sfeer blijven lang goed behouden. Stiekem bevalt mij dit nog wel wat meer dan de opener en dat komt dan vooral door de meer overtuigende vocalen.
Pink + White heeft als basis meer de basis van vele R&B en Soul-songs. Het is een nummer dat rijp is voor de hitlijsten: toegankelijk, aanstekelijk en met de juiste dosis energie en een vrolijke vibe. Lekker ontspannen nummertje waar de stem van Ocean ook weer lekker wendbaar is. Prima song, maar niet zo prima als de tweede voorgaanden. Daarvoor is het wat te standaard.
Na een korte skit met Be Yourself horen we Solo. Dit nummer moet het toch vooral van de zang hebben. Productioneel is het vrij kaal en dat benadrukt de zang alleen maar des te meer. Mooi ingetogen nummer met de juiste overtuiging gebracht. Zeker een topsong.
Ook op het nummer Skyline To gebeurd er productioneel niet veel en lijkt het vooral de stem te zijn die het moet doen. En de sfeer die er opgeroepen wordt natuurlijk. Maar op dit nummer lijkt het voor mij allemaal niet zo heel goed te werken. Vind het een redelijk saai nummer waar ik mijn aandacht niet echt bij kan houden helaas. De eerste keer dat ik het wat minder vind op deze plaat.
Dat ook Frank Ocean soms niet meer dan alleen een gitaar nodig heeft horen we op Self Control. Dat werkt helemaal goed op dit nummer, kaal als het zijn kan is het wel bijzonder sfeervol namelijk. Voor die sfeersetting wordt nog eens extra gezorgd door de aanzet van de strijkers aan het einde en de echo op de stem. Daarna wordt het album even onderbroken door de korte interlude Good Guy.
Nights pakt het weer op met een meer aanwezig productie, waar de diepe bass goed te horen is. Sowieso een productioneel redelijk vol nummer. Er gebeurde zo te zeggen genoeg. Helaas verzand het op een gegeven moment wat te veel in standaard-R&B. Jammer, daar verliest het ook meteen wat energie en urgentie mee. Één van de mindere nummers van dit album. Daar kan, na een reprise van Solo, het nummer Pretty Sweet bij aansluiten. Wat Ocean met dit nummer van plan was weet ik nog steeds niet, maar het komt mij over als vele probeersel die nooit echt samen zijn gekomen. Een erg rommelig nummer waar ik geen draad aan vast kan knopen.
Ook Facebook Story en Close to You zijn korte snippets, of noem het intermezzo’s. In ieder geval geen voltallige nummers te noemen. Dat in tegenstelling tot White Ferrari. Ook dit nummer gaat weer voor de kale opbouw en het neerzetten van de juiste sfeer. Hier wordt weer aardig gebruik van gemaakt. Misschien omdat het veel voorkomt op het album dat het niet helemaal meer vol binnen komt, maar dit is wel gewoon een mooi nummer. En dat is Seigfried zeker ook. Het concept blijft hetzelfde, maar dit nummer is vooral beter omdat het vocaal een stuk meer binnenkomt. De bliepjes, het gitaartje en de invallende vocals zorgen daar dan verder ook nog voor. Daarnaast is de boodschap ook heel duidelijk.
Op het nummer Godspeed valt mij de vocale bijdrage van Kim Burrell op. Met haar mooie zang maakt ze het nummer mooi af, daar waar Ocean er al mooi mee begonnen was. Het album komt daarna tot zijn einde met het lange Futura Free. Een dampende track waarin heel moois gebeurd. Een waardige afsluiter van deze plaat.

Ook ik ga er niet aan ontkomen om Blonde te vergelijken met Channel Orange. En als ik die vergelijking dan maak dan moet ik niet anders concluderen dan dat dit album lang niet zo van consistent hoge kwaliteit is als dat debuut. Daarnaast wist Channel Orange mij ook meer te verrassen dan dit nieuwe album doet. Wat je over houdt is nog steeds een meer dan prima R&B/Soul plaat die opvalt tussen de grauwe middelmaat, die kan boeien en waarin Frank Ocean weer een aantal nieuwe concepten in uit kon proberen. Dit zijn vooral melancholische concepten.

(bron: Opus de Soul)

Godzijdank dat we Channel Orange nog gekregen hebben. Want dit voelt als dé plaat die Frank Ocean al z’n hele leven in zijn vingers heeft. Blonde is het bloed dat door z’n aderen stroomt, de lucht die z’n longen vult, het bonken van het hart. Twentysomething jaren in de maak, tot dat eigenste moment, dat het net goed zit. Zijn driedimensionale levenswerk, om met woord, gevoel en melodie dat four letter word trachten te vatten.

Het zijn zijn uithalen waarin vaak de essentie van de boodschap weerklinkt. De anticipatie en beleving van de kalverliefde, of uit frustratie en eenzaamheid weer solo. Ze geven weg aan of vloeien net uit zijn scherpe zanglijnen. Van een klassieke schoonheid, met bakken attitude. Frank Ocean heeft een eigen manier van zeggen, die niet meer klanken behoeft dan hij eigenhandig kan dirigeren en af en toe het geluid van een dikke knipoog toelaat.

Het rekruteren van supersterren als Beyoncé en Kendrick Lamar om ze een haast onopgemerkte rol toe te spelen, in ware Kanye-stijl, onderstreept vooral de grootsheid van het Blonde-karakter. En net als diens My Beautiful Dark Twisted Fantasy is de brede waaier aan muzikale invloeden een manier om dat in de verf te zetten, met songs die tappen uit r&b, hiphop, indierock, electronica en meer. Waar Kanye voornamelijk sierde in goddelijke bombast, blijft Blonde net heel menselijk.

Zich verstaanbaar makend met zijn al dan niet getweakte hart op de tong, genoeg om die mysterieuze menselijkheid te bewaren, worstelt Ocean met aanvaarding van volledige overgave. Het machteloos toekijken hoe liefde dermate de gang van dat andere four letter word bepaalt. “This is not my life,” tempert hij. Door na twentysomething jaren Blonde op de wereld los te laten geeft hij toch een beetje toe aan de overgave. De muziek, zijn struggles, een eigen leven laten leiden. Blonde Blond laten worden.

Toch even een positieve review om de negativiteit in de laatste comments te counteren. Dit is een album die ik echt herontdekt heb omdat het de favoriete plaat van een goede vriend is. Dit album heeft iets magisch, een zeer subtiele en warme sound met vaak alleen de stem van Frank Ocean en bijna alleen maar atmosferische achtergrondgeluiden (een licht strummende gitaar of een heel rustige soundscape). Dit in combinatie met de vaak briljante teksten is echt betoverend. Hierdoor wordt het voor mij een heel intieme en intense luisterervaring. Het is echt een album om op te zetten als je even in je eentje met de koptelefoon op in een compleet andere wereld wil zijn.

Ik snap ook dat het voor mensen die de voorgaande Frank Ocean heel erg fijn vonden (en vooral de niemendalletjes van Taylor Swift luisteren) nogal een stijlbreuk is, maar dit slecht vinden... Daar kan ik bijna niet inkomen. Alleen al dat eerste stuk van Nikes: persoonlijk blijven, referenties naar Shakespeare, maatschappijkritiek en referenties naar populaire cultuur, maar toch vloeit het zonder moeite in elkaar over, wow. Ik kan echt geen slecht nummer ontdekken hier.

Favorieten: Nikes, Solo, Solo Reprise en Futura Free

Heerlijk geweldig magnifiek. Wat een album. Prachtige songs, nog mooier gezongen (behoudens de smurfen bij nikes). Laat het volgende album maar verschijnen.

Van de week deze op vinyl besteld op de website van Frank, vandaag aangekomen via DHL. Kostte een flinke duit, maar het is wel één van de helderste pressings in mijn collectie hoor ik nu al. Prachtig album, misschien iéts minder dan Channel Orange.