Nick Cave & The Bad Seeds - Skeleton Tree (2016)

Die tip over Jan Swerts zal ik eens ter harte nemen. Kende de beste man niet, maar neem je tip uitermate serieus.

De documentaire 'one more time with feeling' deed voor mij de muziek pas goed tot zijn recht komen en beter doen begrijpen. De film toont de worsteling van Cave, vrouwlief, maar ook de toewijding en het vakmanschap van de hele crew o.a. Warren Ellis. Hierdoor is mijn waardering alleen maar toegenomen.

Gemiddelde cijfers kritieken beslissen dat Bon Iver : 22, a million en Nick Cave & the bad seeds : Skeleton tree gedeelde eerste plek kijgen voor album van het jaar! En terecht! The Best Albums of 2016 - Album of The Year - albumoftheyear.org

Ik ben het helaas met je eens. I Need You is bijv. zeer emotioneel, maar ik vind het werkelijk een draak van een nummer en ook nog eens tergend slecht uitgevoerd. Ik kan het nog geen 2 minuten aanhoren en het duurt 6 minuten!
Ik heb de indruk dat het Grote Verdriet een kritische blik tav de selectie en uitvoering van de songs in de weg heeft gestaan.

Maar gezien het hoge gemiddelde, ben ik een uitzondering in deze beoordeling. Ik heb het echter diverse malen geprobeerd met dit album, maar het wil maar niet landen, terwijl ook ik het allemaal super aangrijpend vind wat er gebeurd is. De plaat van Jan Swerts komt dan wel weer binnen, die van The Apartments ook.

Hehe eindelijk iemand die het ook durft toe te geven. Draak van een nummer dat zeker geen 6 minuten waard is.

Idd!!

Jongens, 'I Need You' is prachtig. De tekst is echt ondermaats, maar jeetje, wat een nummer is dat verder.

I Need You is prachtig ja. Net omdat de tekst zo on-nickiaans kaal en simpel is, en net omdat de zang on-nicksiaans schor en ongecontroleerd klinkt. Beide elementen raken me enorm.

Al is Rings of Saturn wel mijn grootste favoriet hier. De door rauwe emoties gevulde desolaatheid van Skeleton Tree is nergens zo bloedstollend effectief als op die song.

Ik was even i need you met distant sky aan het verwarren ?
I need you is mooi ja, distant sky vind ik niks. En das dan de favoriet hier blijkbaar op musicmeter ?

Distant Sky was al mijn favoriet maar na het zien van One More Time with Feeling misschien nog wel meer

Idd. De film is gewoon een must-see.

Na Car Seat Headrest de tweede plaat uit de top 100 van dit jaar die ik beluister.

Klinkt niet zoals ik had gedacht, verwachtte wat meer up tempo. Bevalt me wel beter dan Teens of Denial tot nu toe maar zal nog wel een paar luisterbeurten duren eer ik dit kan doorgronden.

Iets te zwaarmoedig voor mij. Kwaliteit staat buiten kijf maar er hadden iets meer nummers zoals het titel nummer op mogen staan.

Tja, om eerlijk te zijn vind ik niet dat de kwaliteit buiten kijf staat. natuurlijk, het blijft Nick Cave dus slecht wordt het niet, maar ik heb (net als sommige anderen hier) moeite om context en kwaliteit van elkaar te onderscheiden. Hetzelfde ik ook met Tonight's the Night van Neil Young, dat weliswaar niet over verlies van een zoon gaat, maar wel over verlies en rouw. Bij Neil Young heb ik het idee dat de context vaak gebruikt wordt om gebrek aan kwaliteit te vergoelijken, en dat gevoel bekruipt mij hier ook.

Maar ja, misschien ben ik gewoon niet zo'n fan van de huidige bad seeds...

Daar zit bij mij vooral het probleem, denk ik. Ik vond de voorganger ook al niet het meesterwerk dat velen er wel in zagen. Niet zozeer door Cave, maar vooral The Bad Seeds.

Met de laatste twee albums mis ik de groove in het geluid. Ik zou een herintrede van Mick Harvey en Blixa Bargeld + een stapje terug voor Warren Ellis zeer waarderen. Ik heb de soundscapes wat gehad, geef mij die dreigende ritmes maar weer terug....

Hear, hear!!

Vandaag weer eens gedraaid omdat ik One More Time With Feeling moet gaan bespreken, en het valt me op hoe goed deze plaat luisterbaar is zonder 'm aan het overlijden van Arthur Cave te linken.

Dat vond ik lange tijd juist lastig, omdat ik de nummers voor het eerst in de film hoorde en die context meespeelde bij het beluisteren. Maar de laatste tijd draai ik hem vaak als ik 'gewoon' een Caveplaatje wil horen. Dus het slijt.

Waar verschijnt je bespreking?

One does not simply listen to a Caveplaatje.

Zeker niet deze, deze keert me binnenstebuiten en het titelnummer doet het regenen buiten, maar huilen binnen..

iemand een idee waarom "rings of saturn" als enige song van de plaat niet voorkomt in de film?
Heb overigens ergens gelezen dat ze al bezig zijn met een nieuwe plaat die opnieuw in het verlengde zal liggen van de vorige twee, dus opnieuw soundscapes , de 3 platen zouden dan een drieluik vormen en een periode afsluiten waarna weer nieuwe(re) paden bewandeld zouden worden

Nogmaals geprobeerd maar nu zelfs ,0 5 eraf. Het botert gewoon niet tussen mij en deze plaat. Van Nick Cave's vorige plaat kon ik zeer genenieten, maar hier werken de loops me op de zenuwen ondanks het verdrietige verhaal.
Heb thuis een prachtige hard copy vinyl versie liggen, maargoed dat is dus nogal een miskoop imo.
Als ik iemand er blij mee kan maken en de plaat kan ruilen voor een andere Nick Cave, pm me even. Niet geschoten is altijd mis

Ik kan Nick Cave in al zijn vormen hebben, maar beluister liefst de stevigere albums/nummers van hem. Deze groeit en groeit gelukkig, want recente setlist laat zien dat ie vrnl. dit werk gaat spelen. Heb nog tot october om hem helemaal te apprecieren dus........
Is ook een kwestie van zorgen de juiste mood te bereiken voor een concert.

Wat is Distant Sky toch een heerlijk nummer!

Geef mij maar de wat onheilspellendere eerste songs en het slotnummer. Ik houd er niet zo van als tekstuele betekenissen er zo dik bovenop liggen.

De live-vertolkingen van dit album komen in mijn beleving niet echt uit de verf, helemaal niet in die 15.000+ arena's die Cave nu aandoet. Ik sla een x over.

Nick Cave & The Bad Seeds – Skeleton Tree

Op 16 mei 2015 zag ik Nick Cave voor het eerst live. Het was in het World Forum Theater in Den Haag, een magische show. Ik had van tevoren geen voorstelling van hoe Nick in zo’n show zou zijn.
‘The Man in black’, niet al te vrolijke muziek, een zanger achter zijn piano. Maar ook de publiekstrekker van The Birthday Party. Een wilde, manische dichter, die haast angstwekkend energiek te keer gaat.
We kregen ze die avond allebei te zien: hij was in topvorm. Als bewonderaar van zijn gehele oeuvre werd ik die avond verwend. Krachtige vertolkingen van nummers uit de Tender Prey-jaren.
Prachtige ballads van The Good Son en The Boatman’s Call en een heleboel Push The Sky Away. Nick maakte grapjes, bezweerde en ontroerde. Het had haast niet beter kunnen zijn.

Daarna meteen 10,000 Days On Earth gekeken.
Daarin zag ik een artiest die met gepaste trots en weemoed terugkeek op zijn leven en carrière.
Hij had zichzelf naar buiten gedroomd.

Twee maanden later volgde een nachtmerrie. Het noodlot van Arthur Cave was absurdistisch wreed.
In een boek had het als vergezocht geklonken. Experimenteren met LSD bij de kliffen van Brighton...
Oerstom natuurlijk, maar je zou het Arthur, Nick en zijn hele familie hebben gegund dat het daarbij gebleven was. Een leerervaring, met de staart tussen de benen naar huis, een week huisarrest.
Het liep helaas anders af.

Toen ik het nieuws hoorde, trok ik gelijk het Nick Cave-shirt wat ik in mei gekocht had aan.
Uit een soort solidariteit met mijn held. Nutteloos natuurlijk, maar zo voelde het wel.
Ik walgde even van mezelf toen er een stemmetje in mijn hoofd klonk:
‘Maar wat zal het een muziek opleveren…’¨

Niemand had het Nick Cave kwalijk genomen als dat juist niet gebeurt was. Als hij nooit meer een piano had aangeraakt. Maar ik geloofde toen al niet dat dat het geval zou zijn. Vroeg of laat, zo dacht ik, zou Nick in de muziek houvast proberen te zoeken… en ontzettend mooie muziek maken.
En dat gebeurde.

Niet alle fans zullen tevreden zijn.
Niet iedereen was zo gecharmeerd door Push The Sky Away als ik, met de tape-loops en de minimalistische composities: die stijl zet zich voort op Skeleton Tree, zij het op geheel andere wijze. Maar iedereen moet het er toch over eens zijn dat het ongelofelijk knap is dat dit album zo snel na Arthur’s dood al op de planken lag… met een film erbij.
Vervuld van een intensiteit die bijna beklemmend is.

In Nick Cave’s oeuvre is het een mijlpaal, omdat het iets laat zien wat denk ik zo erg bij het leven hoort (wat weet ik er nou van...) Zowat iedere plaat van Cave klinkt anders, er zit voortdurend ontwikkeling in, vol energie, maar ook emotionele zwaartekracht.
Skeleton Tree is het stil staan.

Het komt niet voort uit een drang om jezelf opnieuw uit te vinden.
Het komt voort uit het onvermijdelijke stilstaan van al het leven, wanneer er zich een verdriet aandient wat zo groot is, dat het al het andere klein laat lijken. Het is moeilijk voor te stellen wat voor een impact Arthur’s dood op de ontwikkeling van deze plaat, die toen al in aantocht was, heeft gehad. De muziek doet vermoeden dat het roer radicaal is omgegooid, dat er nieuwe nummers zijn geschreven, nieuwe opnames hebben plaats gevonden. Aan de andere kant was Cave nooit wars van het donkere. De titeltrack van Push The Sky Away had bijvoorbeeld zeker niet misstaan op Skeleton Tree met zijn fatalistische sfeer. Toch was er toen nog niets aan de hand, zou je zeggen, dus wie weet…
Het is al even moeilijk voor te stellen hoe een dergelijk verdriet moet voelen, als je nog nooit zoiets hebt meegemaakt. Maar hoewel Skeleton Tree misschien wel Nick’s meest persoonlijke plaat is, kan er door het algemene thema van de rouw toch nog mee te identificeren zijn.

Iedereen maakt wel eens wat mee.
Het abrupte einde van een veelbelovende liefde, de onverwachte dood van familie.
Alleen zijn op momenten van groot verdriet: dan kan een plaat zoals deze helpen.
Juist omdat het wonden erkent die je anders zou willen negeren.

De confrontatie met jezelf die tot kunst verheven wordt.
Jesus Alone heeft gelijk dat confronterende in zich.
Donkere wolken trekken zich samen, alles verduistert.
Tot alleen de nachtmerrie nog zichtbaar is… want die is echt aan de gang.
Smekende fluitende tonen suizen door het nummer heen.
Weeklagend gezang naar het einde toe. Zacht, gebroken, maar zo intens.
Er kan niet verder geleefd worden, je bent in je vlucht naar beneden gehaald.
Er moet verwerkt worden, en dat moet je alleen doen.
Tegen het einde lijkt Nick haast uit elkaar te vallen van verdriet.

Rings of Saturn ligt wat lichter op de maag.
Even lijkt de rouw niet het thema de plaat te worden.
Het doet meer denken aan Mermaids van de voorganger.
Misplaatst is het niet. Het past in de sfeer van de plaat, zonder gelijk de moed te drukken.
Goed dat het het tweede nummer is.
Er volgen aktes die moeilijk op te volgen zijn.
De Nick Cave van 2013, van Mermaids en Rings of Saturn, is niet meer geloofwaardig voor wie Girl in Amber heeft gehoord.

Girl in Amber doet mijn hart stilstaan.
Het staat qua intensiteit aan de top, met nummers als The Mercy Seat… maar op geheel andere wijze. Het is innig somber en hartverscheurend mooi. Verlies doet alle momenten van geluk nietig lijken. Het maakt niet uit wat er te beleven valt, hoe intens je ergens van geniet. Uiteindelijk eindigt alles met mensen die sterven en mensen die achterblijven, gepijnigd door het verdriet van onomkeerbaar verlies.
Totdat je uiteindelijk zelf sterft.

Ondertussen vraag je de dood om nog even te wachten. Niet zozeer met jezelf, maar eerder met het wegnemen van de mensen van wie je houdt. Maar het is onverbiddelijk: je gaat mensen verliezen.
Als ik rouwende mensen wil troosten, weet ik nooit wat ik moet zeggen.
Als ik zelf rouw weet ik ook niet wat ik moet zeggen. En ondertussen zijn er dan al die mensen die denken dat het ‘er-constant-over-praten’ zal helpen. Je pijn degraderen met overzichtelijke woorden...

Soms is dat juist niet wat je nodig hebt.
Soms wil je een hele dag in bed liggen en alleen maar janken:

‘Don’t touch me, don’t touch me’

Nick geeft ons geen boodschap, geen filosofisch inzicht in zijn rouw.
De woorden zijn hier niet overzichtelijk, ze willen geen verhaal vertellen.
Prachtige, droevige regels tekst kruipen door elkaar heen.
Om in een klein, eerlijk moment iets weer te geven van de onbegrijpelijkheid van leven en dood, rouw en afscheid.

'If you wanna leave, don’t breathe a word, just step away and let the world turn’

Nick zingt het en laat zich gelijk weer meesleuren door zijn rouwende regels, met brekende stem:
'The phone it rings no more, the phone it rings and you won’t stay'

M’n moeder heeft het nummer van mijn oma nog steeds in haar telefoon staan, bij de favorieten.
Maar ze zal haar nooit meer kunnen bellen – die vanzelfsprekendheid is door een plotselinge herseninfarct voorgoed verdwenen. Ze kan alleen nog maar herinneren.
Ik troost haar en hou mijn eigen verdriet voor me.
’s Avonds verwerk ik het voor mezelf.
In het donker, luisterend naar Nick's Skeleton Tree.
Girl in Amber luister ik twee keer.

Magneto is al even ontregelend.
Het is een ontregeling die ik op zoek als ik somber ben.
Het is het gat, de leegte, die is achtergebleven.
Het afscheid dat door mijn geest nog niet genomen is.
Mijn maag draait haast om als Nick zijn immense verdriet beschrijft.
De ellende van het dagelijkse leven dat zich door de rouw heen perst.
Een nieuw symbool doet zijn intrede in Nick’s poëzie: The supermarket
Het symbool voor iets dat zo normaal is dat het pijn doet voor de rouwende ziel.
Het zal later nog terugkomen.

Anthrocene kenmerkt zich door abstractere poëzie.
De toon is niet zozeer droevig, meer dromerig. Het is wat lichter van toon, maar wederom niet misplaatst. Toch is ook hier de zwaarte te horen. Het vermoeide zuchten van de synths enerzijds.
Schrille keyboard-klanken van de hogere machten anderzijds: There are powers at play more forceful than we

Het duurt iets te lang, waardoor het een wat mindere onderbreking wordt.
Maar het minpunt is van korte duur.
Nick zingt nog: close your eyes, little world, and brace yourself…

Brace yourself...
Passender kan het niet.
We worden gewaarschuwd ons klaar te maken.
Een emotionele mokerslag volgt.
Vanuit de verte keert de nachtmerrie terug, begeleidt door de synths. Zware, drukkende tonen maken zich meester van het nummer. Nick valt in op zijn breekbaarst. Er volgt geen poëtische spraakwaterval zoals in oudere nummers. De regels worden langzaam gezongen, regels worden herhaald. De schrijver in Nick blijft bij dezelfde regels terugkeren: Nothing really matters when the one you love is gone
Het contrast met zijn gebruikelijke stijl is in I Need You het pijnlijkst duidelijk.
De supermarkt blijf terugkeren: de arena voor Cave’s dagelijkse gevecht met de buitenwereld die gewoon doorgaat.

Voor mij is deze plaat meer geworden dan gewoon een nieuw buitengewoon mooi album van Nick Cave. Met name Girl in Amber en I Need You roepen gevoelens en beelden bij mij op.
Het laatste gesprek met mijn oma dat ik een maand geleden via Skype had. Geen vuiltje aan de lucht, zo leek het. Wel leek ze veel ouder op een scherm. Matige beeldkwaliteit legde opeens een nadruk op de waarheid: ze wás veel ouder geworden.

Op dat moment, kampte ik nog met een liefdesverdriet. I Need You zette ik daarbij graag op.
De worsteling die erin doorklinkt, vond ik bij m’n gevoel passen. De worsteling met onvervulde verlangens, die je maar niet wil vergeten. M’n ex was waar ik met m’n hoofd was, dat laatste gesprek.
M’n oma, m’n familie voelde vanzelfsprekender: de onvoorwaardelijke liefdes. Een week later kreeg ik een telefoontje dat ze niet meer lang zou leven. En toen kreeg alles een heel andere lading.

In die laatste dagen, en daarna, bleef ik Skeleton Tree veel draaien.
Het deed me nog steeds veel, maar nu op een andere manier. Plotseling had ik te maken met een definitief afscheid. Een afscheid van een heel andere orde. Dit verdriet ging niet over een relatie, over een korte en voortdurend intense periode, die opeens moest eindigen. Dit ging over iets dat 21 jaar geduurd had, niet voortdurend intens was, maar waarin kleine mooie momenten, verspreid over zoveel tijd, hun eigen intensiteit hadden opgebouwd. Een intensiteit die opeens heel duidelijk wordt als het te laat lijkt. Plotseling is daar die drang naar nog een laatste gesprek, een moment tussen mij en mijn oma om die 21 jaar mooi af te sluiten. Maar dat moment komt nooit, hoe oneerlijk je je ook door de dood behandeld voelt.

I will miss you when you’re gone away… forever

De steeds herhalende pijnlijke akkoorden van I Need You drukken dat uit: de onverbiddelijke vergankelijkheid, een mens, opgeslokt door de eeuwigheid.
Je verdwijning begint bij je oorsprong.

Als The Boatman’s Call ging over het loslaten van een liefde, dan gaat Skeleton Tree over het definitief loslaten van een geliefde. In Green Eyes maande Nick zijn anonieme liefde de deur te sluiten, hem achter te laten in zijn kamer, om zijn liefdesverdriet te verwerken.
In Distant Sky is het Nick die de vleugels neemt. Om op te stijgen en nooit meer terug te komen.
Het klinkt als een wens, het leven laten voor wat het is en zijn zoon navolgen.
Eric Clapton zong over hetzelfde thema in zijn Tears in Heaven.

Clapton zong in prachtige bewoordingen over hoe hij wist dat hij uiteindelijk door alle rouw moest zien te leven, omdat hij nog niet thuishoorde in de hemel.
In Distant Sky wordt dat gedeelte niet letterlijk gezongen.
Maar het is het gevoel wat ik krijg als ik de finale van het nummer hoor.
Daar zit het afscheid in, omdat Nick weet dat hij door moet en daardoor Arthur moet laten voor wat hij nu is: een herinnering. Met de nodige ellende die daarbij komt kijken.
Vanwege die tekstloze verwoording van dat gevoel vind ik Distant Sky meesterlijk.

Het enige minpunt is de aanwezigheid van Else Torp.
Thematisch gezien mooi, omdat je zou kunnen zeggen dat ze Susie een stem geeft.
Ook zeker mooi gezongen, maar toch trek ik het soms maar matig. Het contrast van de gebroken, zwaar emotionele zang van Nick Cave met haar engelengeluid is misschien te groot.
Maar dat zijn allemaal details.

Uiteindelijk zet Nick Cave een hele bijzondere plaat neer. Met de titeltrack wordt die waardig afgesloten. Een rouwend nummer, maar ook troostend. Een spaarzaam moment van acceptatie dat de dingen gaan zoals ze gaan: And it’s alright now
Het ‘now’ duurt maar even, maar is waardevol.

Ik wens Nick toe dat die momenten steeds vaker zullen voorkomen. Zijn meest persoonlijke plaat is ook mijn meest persoonlijke Nick Cave-plaat geworden. De muziek ervan is verweven met grote momenten van mijn verdriet. Maar mijn verdriet hoort bij het leven, en het tast mijn levenslust niet aan. Arthur’s dood had nooit zo vroeg moeten gebeuren: het ‘hoort er niet bij’. Maar het is gebeurd en ik wens Nick alle kracht toe in de verwerking ervan. Als dat betekent, dat we de komende jaren niks meer van hem horen, dan is dat zo. Dan is Skeleton Tree een waardig afscheid geweest.
Maar wie weet…




Aldus een recensie die ik schreef in December 2016. Toen kon ik de moed niet opbrengen om iets dat zo persoonlijk was online te zetten. Maar als Nick Cave dat met Skeleton Tree kon doen, dan is dit daarbij vergeleken een schijntje. En daarom voel ik zo'n dankbaarheid voor deze man. Voor de momenten waarop ik mijn liefdesverdriet niet met een 'Yesterday' kon dichten, maar naar dit zwaardere werk moest grijpen. En nog dankbaarder ben ik voor de steun die deze muziek gaf toen ik een vlucht naar huis moest nemen, toen opeens mijn oma op sterven lag. De reis werd daardoor iets waarbij ik troost bij mezelf kon zoeken. En ook tijdens de autoritten - terug van het ziekenhuis - pratend met m'n vader over de dood, over donkere snelwegen. Ook toen stond dit album op.

Nu is dat alweer een aantal maanden geleden en haal ik die gevoelens weer naar boven door te luisteren naar Skeleton Tree. Met wat bier bij de hand, zodat het allemaal net wat harder binnenkomt. En ik kan niks anders dan bewondering hebben voor deze man.

Ook omdat hij weer van zich heeft laten horen: hij is weer aan het toeren. En ik zal erbij zijn als hij in oktober naar Antwerpen komt. Nu in een andere hoedanigheid dan alleen maar als fan, zoals bij dat ene mei-concert in Den Haag. Want door al die lagen artiest is die menselijkheid van 'm nu wel dubbel en dwars doorgedrongen.

Prachtig verwoord King of Dust!

Phoeh, wat een verhaal King of Dust. Hulde, ik vind er bijna geen woorden voor. Fantastisch geschreven. Het lijkt een heel lang stuk maar het leest als een trein. Ik krijg meteen weer zin om dit meesterwerk weer eens te draaien. Nog veel sterkte verder.

Tja zo'n man
met al zijn woorden
en het blijft strijden

Dat zei ik tegen de dame die haar fiets naast de mijne had staan bij de bioscoop, terwijl ik toevalligerwijs zojuist in de zaal ook al naast haar zat bij het ondergaan van "One more time with feeling". Misschien had ze het traantje gezien dat ik wegpinkte. Cave 'lost his faith in narrative'. Maar allerminst in woorden, daar is dit album het sprekende bewijs van. Want moedig als nooit tevoren geeft Cave hier woorden en klanken aan het onbenoembare. En slaagt daar wonderwel in. Waar ik nog wel een tijdje het gevoel had "Wat moet ik hier eigenlijk allemaal mee? Er is toch immers niet iemand uit mijn eigen familie of nabijheid overleden?" Maar naar verloop van tijd wordt het niet zozeer licht, maar zeker dragelijk. Dat is wat grote kunst doet, woorden en klanken geven aan het onbenoembare, kruipen door de modder en reiken naar de hemel.

Let us go now, my darling companion
Set out for the distant skies
See the sun, see it rising
See it rising, rising in your eyes

Ik wist vooraf dat het nummer Distant Sky voorbij zou komen in de Ziggo Dome vrijdag 6 oktober. Ik wist niet hoe het gebracht zou worden. Nou, met Else Torp op een videoscherm. Een prachtig hoogtepunt van het optreden, maar niet eens behorend tot de absolute hoogtepunten die avond.
Een hoogmis onder leiding van Nick Cave. Zelden zo'n bezwerend en intens optreden meegemaakt, en dat heeft heel veel te maken met Skeleton Tree, het album dat zo donker klinkt, het album dat menigeen bij zijn strot wist te grijpen vorig jaar. Een album dat terecht hoog in de jaarlijstjes wist te eindigen, een album dat centraal stond deze bijzondere avond.

Hoe zou Nick de dood van zijn zoon verwerken?! Deels met dit loodzware album (dat naar verluidt al voor een deel af was toen het tragische ongeluk plaatsvond), des te meer met de documentaire Once More with Feeling en misschien toch zeker wel met de tour, een tour waarvan niemand zeker wist of er überhaupt ooit nog eentje zou komen.

Zo indringend als die optredens zijn, zo indringend zijn de nummers van Skeleton Tree. Nummers waar velen al genoeg over geschreven en gezegd hebben. Nummers die onder mijn huid zijn gaan kruipen na ruim een jaar. Donker is het zeker, maar ik ervaar vooral hoopgevende pracht, ook na al die draaibeurten, en Distant Sky is gek genoeg het lichtend voorbeeld op dat vlak. Het is het buitenbeentje, het meest duidelijke licht in de duisternis.

Het verbaast me enigszins dat velen met mij dit nummer aanwijzen als één van de favorieten van dit album. Ik denk dan juist eerder aan I Need You, dat veel rauwer is, klaagzang pur sang. Intiemer krijg je het bijna niet voorgeschoteld op Skeleton Tree. Mijn andere favoriete nummer dus.

Nu dit album al een jaar aan het rijpen is durf ik wel te zeggen dat het alleen maar aan kracht wint en dat zo'n optreden dat alleen maar versterkt. Ik vind het nog steeds geen makkelijke zit, dan kan ik The Boatman's Call, ook traag en donker, wat makkelijker beluisteren. Maar Skeleton Tree heeft inmiddels wel een zeer markante plaats in zijn discografie verworven of je dat nu wil of niet. Je kunt er gewoon niet omheen.

Op Skeleton Tree staat de tijd voor eeuwig stil, zoals zijn optreden in de Ziggo Dome voor altijd stil zal staan in mijn geheugen. Een prachtige drie-eenheid is voor mij afgerond: album, documentaire en concert. Vader, Zoon en de Heilige Geest.

Mooi geschreven aERo !
Ik was gisteravond in Duesseldorf. Umwerfend !
Nog niet zo lang terug schrok ik van de setlist die maar niet wilde veranderen nl. 100% Skeleton Tree en gelukkig wel opgevuld met super nummers zoals Jubilee Street, Red Right Hand en Stagger Lee......
Niet dat ik dit album niet goed genoeg vond verre van, maar mocht van mij wel wat rauwer.
Mocht.... gelukkig viel het kwartje enkele weken geleden.

Nog steeds dikke spijt dat ik eerdere optredens van hem gemist heb, maar deze superavond heeft toch een 0.5 erbij opgeleverd ☺️