Kitaro - Dream (1992)

Na lange tijd weer eens gedraaid en blijft toch een lekkere plaat om te luisteren.
Het 1ste nummer is gelijk al mooi, heerlijke muziek voor de late avond en lekker wegdromen.
Ook Yes frontman Jon Anderson zingt hier op 3 lange stukken wat weer aan Vangelis en Jon doet denken.

Heb ook nog the best of met zeer mooie nummers maar die staat niet in de lijst hier.

absoluut zijn mooiste

Ik heb helemaal niets van Kitaro, tot ik las dat Jon Anderson hier drie stukken op zong. Het hoge gemiddelde bij dit album deed de rest. Nu heb ik Dream met één druk op de knop gekocht en afwachten maar.

Ik ga niet vooraf luisteren via youtube, dan is alle lol er al van af. De titels van de nummers doen wel vermoeden dat er op rustieke wijze wordt gewerkt met ruisende zeëen, vogels in het gebergte en zoemende insekten in het regenwoud.

Maar misschien beledig ik Kitaro hier wel tot op het bot en dat is zeker niet de bedoeling. Ik heb ook een natuur-cd met regen- en onweersbuien en zal daar niets negatiefs van durven zeggen. Prima ambiance overigens, voor Jon Anderson.

Een bijzonder fantasierijke plaat. Sprookjesmuziek!. Veel orkestrale, haast soundtrackachtige instrumentatie. De elektronische toets van Kitaro vervult daarbij haast een ondersteunende rol. De gastvocalen van jon anderson zijn erg sympathiek. Enkele nummers(island of life) bevatten melodieën die wat cheesy aanvoelen. Het is het enige smetje op dit album.

Een van mijn meest favoriete albums.

De combi Jon en Kitaro is magisch, net als John en Vangelis, en Jon bij Yes.

Hans, je hebt er enkel nooit een cijfer opgeplakt zo te zien, ik ben daar wel benieuwd naar eigenlijk

Wat mij is het in ieder geval (veel) meer dan een zeebries en knapperend haardvuur.

Het is even terug
Ik heb het album er bij gepakt. Ik moet opbiechten dat het bij de eerste keren afluisteren niet echt heeft beklijfd. En dan sneeuwt het al gauw onder. Maar ik moet vanmiddag beoordelingen schrijven dus het lijkt mij prima om er in de tussentijd naar te luisteren.
Het begin doet een beetje filmisch aan dus ik ben benieuwd.

Ik heb dit album van de week eens helemaal gedraaid, aangewakkerd door het recente nieuwe album van Jon Anderson. Ik heb de song Lady of Dreams ooit eens ergens langs horen komen en vond het meteen prachtig, maar was er nooit aan toegekomen om deze hele plaat te beluisteren. Is prima bevallen.

Ondanks dat Dream een heel succesvol album was voor Kitaro, is het persoonlijk altijd een album geweest wat wat ondergesneeuwd bleek te zijn t.o.v. albums uit dezelfde periode, zoals Kojiki en Mandala die ik erg hoog heb zitten.
Na wederom beluisterd te hebben, begrijp ik weer waarom: Dream haalt het niet bij de genoemde albums in die zin dat de plaat sterk begint, maar naarmate die vordert vooral in de tweede helft wat minder sterk is.
Dat ligt niet eens per se aan Jon Anderson, die prachtige vocalen levert op drie tracks, waarvan vooral "Lady of Dreams" erg opvalt en van de drie nummers waarop de beste man te horen is, de beste blijkt te zijn.

De plaat opent nochtans sterk met het desolate en intiem mooi klinkende "Symphony of the Forest" om subtiel over te lopen in het geheimzinnig en wat duister klinkende "Mysterious Island".
Na een plechtig slot volgt een mooie overgang en volgt Jon's eerste bijdrage op "Lady of Dreams" en het is meteen één van de betere nummers: meeslepend, mooi en een sterk, wat steviger middenstuk zorgt voor een prachtig nummer en laat horen dat Jon prima past bij de sound van Kitaro. Jon zong al eerder mee op gelijksoortige klanken van Vangelis, Mike Oldfield en Tangerine Dream en het moge duidelijk zijn, dat de combinatie van elektronische muziek en de altijd fijne vocalen van Jon prima samen gaan.
Ook "A Drop of Silence" is prachtig. Een eenzame piano-melodie staat hier centraal, met zweverige keyboard-ondersteuning. Het is een vrij kort, maar sterk stukje muziek en tevens ook één van de hoogtepunten van het album.
"A Passage of Life" borduurt vooralsnog mooi voort op het album en laat horen hoe Kitaro prachtige overgangen binnen zijn nummers kan verweven tot één geheel. Groots, intiem, soms wat (mier)zoet klinkend, mysterieus etc. Het zit allemaal verborgen in dit nummer en laat de kenmerkende sound van het latere, wat meer orkestrale Kitaro-werk prima tot zijn recht komen. Tevens laat Kitaro met dit nummer horen ook open te staan voor het meer traditionele soundtrack-werk (even los van zijn werk voor de Silk Road-documentaires). Het was niet voor niets dat hij een jaar later de Heaven & Earth-soundtrack zou maken voor de gelijknamige Oliver Stone-film waarmee hij veel succes zou oogsten.

De tweede helft van het album is helaas wat minder, maar gaat wel mooi van start met "Agreement" waarop Jon's tweede bijdrage staat. Het Midden-Oosters getinte karakter geeft de broodnodige afwisseling met zich mee en alhoewel ik het nummer iets minder vind dan "Lady of Dreams", is het verder een prima aanvulling op de rest van de plaat. Ook staat hier sterk gitaarwerk op.
"Dream of Chant" zorgt voor een dromerige overgang binnen de muziek, maar helaas wordt de plaat daar wel wat meer richtingloos door. Mede vanwege het aansluitende "Magical Wave" wat traditionele zang laat horen op een wijze zoals Kitaro het al eerder liet horen op een nummer als "Hikari No Mai" van zijn tweede album From the Full Moon Story. Het klinkt intrigerend, maar gek genoeg juist op dit album wat misplaatst. Maar dat kan aan mij liggen, gezien Kitaro natuurlijk wel vaker teruggrijpt op dit soort muzikale uitstapjes. Ze passen echter wat minder bij de rest van het songmateriaal dit keer.
Middels "Symphony of Dreams" wordt er echter weer teruggegrepen op vooral de eerste helft van de plaat en is meer een soort collage van thema's die eerder te horen waren op o.a. "Symphony of the Forest" en "Lady of Dreams". Kitaro deed het specifiek herhalen van thema's al eerder op Kojiki, maar daar voelt en klinkt het beter en sterker dan zoals het hier naar voren komt. Het is een mooie aanleiding om weliswaar toe te werken naar het slot van de plaat, maar ik wordt er helaas niet geheel door meegesleept. Het is wel met gevoel en passie gebracht allemaal.
Uiteindelijk sluit het album af met het positief geladen "Island of Life" en is een mooie afsluiting van één van de meer succesvolle albums van Kitaro, mede door toedoen van Jon Anderson's bijdrage.

Het maakt Dream uiteindelijk tot een album die niet over de gehele linie even lekker loopt, zeker vanwege de wat geforceerde en niet helemaal op zijn plek vallende nummers "Dream of Chant" en "Magical Wave".
Het zorgt er daardoor voor dat ik een beetje op twee benen hink bij dit album; ik hoor dat het gewoon weer Kitaro is die zijn herkenbare ding doet en dit doet hij eigenlijk met verve, maar de topper in de vorm van Kojiki twee jaar eerder uitgebracht en de klapper die hij middels Mandala twee jaar later zou afleveren, is het niet.
Het is echter een behoorlijke gulden middenmoter die ik een forse 3,5 punten toeken met wellicht een optie naar 4 punten in de toekomst. Dream is namelijk allesbehalve een slechte plaat. Gewoon degelijk dit keer, met een mooie extra in de vorm van Jon Anderson's bijdrage.