Danny Brown - Atrocity Exhibition (2016)

Ik zie niet in hoe dat ook maar iets te maken heeft met de opmerking dat zijn stemgeluid het moeilijk maakt voor sommigen om hem echt te diggen. Daarnaast heb ik het niet met dit type experimentele beats maar dat ligt wederom aan mij. Oprechtheid is leuk maar de essentie van muziek is wel dat je het graag hoort...

edit: je had het over de opmerking van Rolando iets hoger over hoe DB gemaakt klinkt als Nicki Minaj. Soit, minder partytracks en wat meer duister en ingetogen. Dat zou wel eens kunnen werken in combinatie met dat stemmetje van DB dus ik ga dit toch maar eens checken.

edit 2: dit ligt me al een stuk beter omdat de producties me beter in het oor liggen. De stem van DB maakt het voor mij nog steeds een lange zit maar in zijn geheel vind ik dit best een leuk album.

Genoeg proberen is de boodschap, het kwartje is gevallen! Lost heeft trouwens een grote Wu-Tang vibe, kan het zijn dat ik die sample al eerder heb gehoord op een nummer van de Clan?

Ik heb nu 3 tracks geluisterd en vind zijn stem vrij irritant. Is dat een kwestie van wennen?

Absoluut! Let op het verschil in stemgebruik op tussen de eerste twee nummers. In de lage registers klinkt zijn stem helemaal niet als gekwaak.
De details in de productie, de ritmes van zijn raps die soms zo tegendraads met de muziek gaan en de teksten die met een verbluffende eerlijkheid alle aspecten van zwaar drugsgebruik beschrijven, het maakt dit voor mij een van de albums van 2016.

I'm like Kubrick with two bricks.

Wat een ongelooflijk lekker nummer is Lost zeg.

When it Rain

Paul White neemt het leeuwendeel van de producties hier voor zijn rekening, wat een veelzijdige producer is me dat toch! En zeer actief de laatste jaren; eerst Shaker Notes (aanrader overigens), dan Golden Rules, het album met Open Mike Eagle en dit... en nu weer een beat tape uit.

Eigenlijk gewoon een van de beste albums van de afgelopen jaren. Geweldige eigen stijl, met z'n typische stemgeluid, heerlijke hooks en stuk voor stuk geniale beats. Zou eigenlijk de aandacht moeten krijgen die het op Rate Your Music krijgt, waar het in de top 20 beste hiphop albums ooit staat.

Hoewel de eerste vijf nummers allerminst tegenvallen, heb ik altijd pas het idee dat ik echt in de mood kom van het album bij Ain't it Funny. Vanaf dat moment gaan de remmen niet meer los.

Wow, wat een track is Really Doe zeg. Knaller van jewelste!

Drie jaar na Old kwam Danny Brown met Atrocity Exhibition. Op dit album gaan de registers nog meer open bij onze excentrieke rapper. Met deze beide albums bewijst Danny Brown voor mij toch wel de beste hiphopartiest van de 10's te zijn. Zijn kracht ligt hem in het feit dat hij ingetogen tracks (From The Ground) weet af te wisselen met meer uitbundige nummers als When It Rain. Zo blijft hij boeien. Maar al klonken zijn partytracks op het eerste gehoor puur als nummers waar je lekker op los kan gaan, binnen de context van het hele album hoor je duidelijk dat de man issues heeft en zijn uitlaatklep zoekt in drugs, vrouwen en feesten.

Ook op Atrocity Exhibition laat Danny Brown zich weer van zijn kwetsbare kant zien. Een artiest die vanuit een armoedige, problematische jeugd het gemaakt heeft als hiphopartiest en er op los feest. Tegelijk nooit zijn roots uit het oog verliest en zich vaak verliest in escapisme en drugs gebruikt om zijn problemen te vergeten en daarin zijn muziek goudeerlijk voor uit komt. Die meerdere kanten van zijn persoonlijkheid weet hij naar mijn idee fantastisch naar voren te brengen ook weer op dit album.

Dat hij naar Warp overgestapt is bleek ook wel een gouden zet. Het klinkt lekker experimenteel en vliegt heerlijk uit de bocht bij tijd en wijle. 4,5 ster

Kan niet wachten op zijn nieuwe album, dit is echt een meesterwerk!

Vier sterren is natuurlijk veel te laag voor zo'n meesterwerk. Halfje erbij, en wellicht dat 'ie in de toekomst nog de volle buit krijgt.

Ik heb me de afgelopen weken, mede geïnspireerd door de hiphop 250 elders op het forum, wat uitgebreider op het afgelopen decennium gestort.

Dit album vind ik op het eerste gehoor Danny’s minst toegankelijke, maar na meerdere luisterbeurten ook zijn beste. Alles komt hier samen. Wat een schitterende beats, en wat een schitterend geheel als album. Mijn eerste en enige kennismaking met deze plaat in 2016 was Let It Rain, en ik kwam er niet gelijk lekker in.

Danny Brown’s stijl is natuurlijk al niet de makkelijkst in het gehoor liggende. Maar zijn technische skills zijn absurd goed, die man hoeft niet zijn best te doen om on beat te zijn, hij wervelt eroverheen, onderlangs, onderdoor, lachend, naar believen hinkelend en met radslagen, zoals alleen de allergrootsten dat kunnen (Kendrick...3 Stacks...etc)

Op de een of andere manier heb ik ook niet zoveel van dit album meegekregen verder, destijds. Het lijkt wel alsof deze minder bekend is dan XXX, Old en zijn laatste.

Maar wat een feest om deze nu te ontdekken, en vooral om te ontdekken hoe ontzettend goed dit is. Hoogtepunten: zo’n beetje de meerderheid van de tracks, maar o.a. de overgang van tracks 1 naar 2 naar 3, de beats op Lost en Ain’t It Funny, de totaal in de beat verzonken flow op White Lines, de gitaren op Golddust, het refrein op Today, de perfecte afsluiter Hell For It...

Dit is toch wel zijn meest bekende en geliefde album.

RYM zegt hallo... Nota bene op #68 allertijden daar, staat er doodleuk tussen Led Zeppelin I en Blood on the Tracks. En terecht.

Dan ligt het aan mij

Wat flowt deze man makkelijk zeg. Erg lekker om naar te luisteren, ondanks het wat schrille stemgeluid. Ben nog niet echt weg van de productie maar dat vergt wellicht nog wat gewenning.

Man, wat heeft deze vent toch een ontzettend irritante stem, wat ik bijzonder genoeg altijd al heb kunnen waarderen. Maar damn wat klinkt het allemaal goed! Waar was ik toen dit album uitkwam en waarom heb ik dit nooit gecheckt? Wat een sfeer, wat een artistiek geheel en wat een souplesse. Nog even paar keer rustig opleggen, erg fijn plaatje!

Door een recente enthousiaste video van Anthony Fantano ben ik deze nog eens gaan luisteren, ik wist dat het een moderne klassieker status heeft maar vond hem destijds een beetje te leftfield (naast dat ik Browns stem meestal nogal irritant vond). Nu is er de laatste paar jaar zo veel alternatieve hiphop uitgekomen die nog veel harder uit de bocht vliegt (denk JPEGMAFIA, clipping., Death Grips, de nieuwe Injury Reserve), waardoor dit ineens een redelijk toegankelijke plaat lijkt, en met die baggage kom ik eigenlijk best gemakkelijk door de hele speelduur heen. Daardoor kan ik hem ook een heel stuk beter waarderen: ergens de komende weken zal ik mijn beoordeling hier ook wel omhoog bijstellen…

Toch minstens een vol punt, mag ik hopen want:

eén van de beste hiphop platen ooit ( zegt een niet-hiphop kenner)

Vreemd dat ik hier nog geen stem had op staan, ik dacht dat ik deze ooit al eens beluisterd had. Blijkbaar niet of deels of enkel de liedjes in de MuMeladder. Ik heb wel het gevoel dat dit me ligt, maar dit is voor een groot deel door de productie. Bij de meeste hip hop albums heb ik het gevoel dat het te repetitief is, het instrumenteel te weinig biedt en dat er simpelweg te weinig gebeurt. Hier heb ik dat niet. Zeer rijke productie. Zal ik meer luisteren komende dagen.

Danny Brown heeft de beste flow in heel hip-hop, prove me wrong