Een kleine uitleg van waarom Bon Iver deze kant is opgegaan met zijn muziek:
Bon Iver - boniver.org
After Bon Iver, Bon Iver, it felt as if the well had gone dry. Confronting himself also meant facing this loss of direction sense in his music. Through different groups of friends—close, passing, new, old—he began to assemble proto-melodies, vague textures and specific moods from hundreds of hours of recorded improvisations. These were the skeleton keys to unlock not just how 22, A Million could sound, but how it was felt, what it was for, what is was about: the power of human connectivity through music. The poly-fi record formed at the congruence of a bold yet delicate sonic palette. These sounds were the way out from the suffocating enclosure and captivity of anxiety.
Als je Justin Vernon een beetje hebt gevolgd de laatste tijd, dan had je kunnen zien dat Bon Iver, Bon Iver maar een voorproefje was van zijn nieuwe manier om zich te uiten. Zijn vele experimenten met James Blake en Colin Stetson, of zijn 'urban'-uitspattingen met onze Kanye, Travis Scott, POS of Jason Feathers. Tussendoor nog een Volcano Choir-album gemaakt, en een jazz- én bluesalbum opgenomen - laat het duidelijk zijn dat Vernon een duizendpoot is die graag andere dingen doet. Zelfs met zijn laatste nummers als Bon Iver is hij experimenteler en met een extra (digitaal) laagje;
Time's gone inside out, Heavenly Father en
Friends. Dat dit zo'n grote verrassing is voor velen, vind ik dan ook opvallend.
Ikzelf moest eerlijk gezegd wel wennen aan de 'baslijn' van
10Deathbreast, maar verder is het een zeer goed nummer. Beide. Die breezah-titels hadden van mij niet gehoeven, en ook het spuuglelijke artwork (tot nu toe) is een misser; maar uiteindelijk gaat het toch om de muziek, en we moeten blij zijn dat Vernon zijn liefde en energie weer heeft gevonden.