Opeth - Sorceress (2016)

Sorceress klinkt helemaal nergens naar. Gewoon weer die stuurloze, matte prog zoals ze die al een tijdje maken. Het lijkt ook of ze er zelf helemaal geen zin meer in hebben. Er zit iig geen greintje energie meer in. Zouden ze nog albums maken omdat het contractueel nog zou moeten ofzo of omdat de hypotheek betaald moet worden?

Het laatste studioreport zegt mij genoeg. De desinteresse straalt er vanaf, wat een uitgeblust gezelschap is dit geworden zeg.

Laatste Dream Theater was net zo slaapverwekkend als deze Opeth.

Pale Communion was voor mij met voorsprong het beste album van 2014 en het beste dat Opeth naar mijn mening heeft uitgebracht. Het leek me dan ook haast onmogelijk voor de band om die LP te overtreffen.

Dat is Opeth met Sorceress dan ook niet gelukt maar het is wel weer een rijk en afwisselend album geworden. Na het akoestische intro en het jazzy begin van het titelnummer begint de plaat echt als de zware doomy gitaren van 'Sorceress' beginnen. Duidelijk is dat Opeth de lijn voortzet die ze met Heritage zijn begonnen. De seventies-rockinvloeden worden in het titelnummer in het navolgende The Wilde Flowers verder uitgediept. Daarna komt het mooie, ingetogen, Will 'o the Whisp. De vergelijking met Jethro Tull is al vaker gemaakt en mag als een compliment beschouwd worden.

Chrysalis is het eerste hoogtepunt en opent kant B. Een uptempo rocknummer dat herinneringen oproept aan Uriah Heep en Deep Purple. Akesson en Svalberg vechten hier een vet gitaar/orgelduel uit in traditie van Blackmore en Lord.
Na dit nummer gaat het even mis. Het navolgende Sorceress 2 en The Seventh Sojourn halen de flow uit het album.

Ook met Strange Brew herstelt Opeth zich nog niet helemaal. Het nummer klinkt wat te 'gezocht'. Dat gebeurt wel bij het prachtige 'A Fleeting Glance'. Het beste bewaart men voor het laatst want Era is een werkelijk fantastisch nummer dankzij een van de beste refreinen die ik Akerfeld ooit heb horen zingen.

Er valt weer genoeg te genieten dus maar door de zwakke momenten die dit album ook kent kom ik qua beoordeling niet verder dan een prima 4 sterren.

De productie is wederom lekker transparant. Met name van het gitaargeluid, dat ondanks de beperkte gain erg heavy klinkt, kan ik erg genieten. Wel ben ik met mijn voorgangers eens dat het totaalgeluid iets te dof is. Het artwork is wel helemaal top en maakt de aanschaf van de vinylversie helemaal de moeite waard.

Nu ook maar eens mijn review. Als redelijk grote Opeth (volg eigenlijk alles van Åkerfeldt) fan, heb ik sinds de aankondiging van deze cd bijna letterlijk op het puntje van mijn stoel gezeten. In tegenstelling tot vele andere Opeth fans ben ik juist erg tevreden met de wending die ze genomen hebben. Ik moet eerlijk bekennen dat ik de discografie van hen niet tot in de puntjes heb beluisterd. Sterker nog, er zijn cds die ik helemaal niet in zijn geheel gehoord heb (voor de geïnteresseerden, op volgorde van release: 1,2,3,6,10). Dat is deels te wijten aan het feit dat ik gewoon een trage muziekluisteraar ben en deels dat ik gauw vast blijf op één nummer en de rest van de cd "vergeet". Ik vermeld dat zodat als ik de uitspraak, 'Sorceress mag van mij in de top 3 beste Opeth cds staan', je begrijpt dat ik vijf cds niet meetel. 

*Persophone is een mooie intro. Heb het de eerste paar luisterbeurten veelal geskipped, maar kan het nu wel waarderen. Titelsong *Sorceress kickt daarna direct in. Wat een geweldige intro wordt daar gespeeld door gitaar, bass en keyboard. Tekstueel gezien geeft dit nummer direct een thema van de cd aan, maakt de cover ook direct duidelijker. Bekijk hier overigens een briljante cover op youtube https://youtu.be/AW6d-9ZK-NA.
*The Wilde Flowers, tempo zakt een beetje. Weer een heerlijke groove en een fantastische solo. Na de vierde minuut komt er een bijna dromerig stukje die als antwoord een heerlijk muur aan geluid krijgt. Vind de afsluiting overigens perfect, één akkoord op de piano die door echoot. Hierna komt een parel, *Will O The Wisp. Volgens Åkerfeldt heeft hij Dun Ringill van Jethro Tull als inspiratie gehad voor dit nummer. Ik word een blije man als Åkerfeldt eens beslist om een hele cd met dit soort muziek uit te brengen.. *Chrysalis is wederom een fantastische nummer. Vanaf 0:54 ongeveer begint voor een korte 15 seconden een naar mijn mening door Dream Theater geïnspireerd stukje, terwijl de gedeelte erna meer iets van Muse weg heeft. Dit nummer sluit heerlijk af, flanger past er perfect bij. *Sorceress 2 is tekstueel gezien een vervolg/antwoord op de titelsong. Heel interessant om te verschillende standpunten te horen. De een is vrij donker, boos, de ander liefdevol. *The Seventh Sojourn heeft een bijna vier minuten durende Arabisch geïnspireerde melodie, verassend mooi gedaan. Tegen het einde verandert het nummer, wordt het rustiger en maakt de overgang naar het volgende nummer ook gemakkelijker. Hier krijgen we absoluut technisch hoogstandje, *Strange Brew. Ontzettend mooi nummer, wellicht het beste nummer op deze cd en kan gemakkelijk tussen de tien beste Opeth nummers staan. Åkerfeldt zijn stem komt bij dit nummer erg sterk naar voren. Ik kan eigenlijk wel door blijven gaan over hoe fantastisch ik dit nummer vind, alle kleine details, de geweldige mix van genres. Ook hier word ik er aan herinnert hoe geweldig ik de akkoord keuzes van deze groep vind, ze eindigen meestal op zulke mooie akkoorden. De korte gitaar riff tegen de zeven minuten is briljant. Hij had iets langer van mij door mogen gaan, maar ik weet pas zeker of dat had gepast wanneer ik dat stukje op de gitaar leer en zelf meespeel. *A Fleeting Glance gaat weer helemaal terug in de tijd. Gewoon een heerlijk nummer met een lekkere solo en wederom een erg harmonisch einde. *Era pakte mij bij de intro niet, maar dat veranderde direct toen het nummer verder ontwikkelde. Ook erg sterk. *Persephone (Slight Return), mooie afsluiting.
Bonustracks
*The Ward reist ook weer terug in de tijd, geweldige nummer. Heerlijke ritme. *Spring MCMLXXIV, wat een plaat.. Het is hier vast al eens gemeld, maar de titel van dit nummer vertaalt zich naar de lente van 1974, Åkerfeldt is geboren op 17 april. Echt een fantastische rock plaat, eigenlijk net te goed om als bonus op de cd te staan. De laatste twee minuten aan solo's zitten boordevol met kippenvel momenten.
Op de live tracks geef k verder geen commentaar. Leuke toevoeging, maar zal het niet vaak horen. Hoop wel eens van deze band live te mogen genieten.

Vooralsnog de beste cd van 2016 voor mij. Het zal niet als een verassing komen dat ik deze cd 5* ga geven.

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Opeth - Sorceress - dekrentenuitdepop.blogspot.nl

Bij de Zweedse band Opeth dacht ik tot voor kort aan metal van het soort dat mij meestal niet kan bekoren. Opeth schijnt de death metal met grunts, die het jaren lang heeft gemaakt, echter een paar jaar geleden te hebben afgezworen en vervolgens te hebben gekozen voor de progrock.

Dat is een genre waarvoor je de handen van de critici ook niet snel op elkaar krijgt, maar toch heb ik voor Sorceress, de nieuwe plaat van Opeth, inmiddels al flink wat buitengewoon lovende recensies voorbij zien komen.

Daarom ben ik onlangs, voor het eerst in mijn leven, aan een plaat van Opeth begonnen en daar heb ik zeker geen spijt van.

Opeth maakt op Sorceress muziek die inderdaad flink is geïnspireerd door progrock uit vervlogen tijden, maar de band uit Stockholm combineert de wat zweverige songs vol invloeden uit de progrock met veel stevigere rocksongs, die juist flink citeren uit de hardrock zoals die in de jaren 70 populair was.

De combinatie van invloeden uit de 70s progrock en hardrock, met hier en daar een citaat uit het metal verleden van Opeth zelf of juist een akoestisch uitstapje of een jazzrock achtige passage, pakt geweldig uit. Sorceress bevat een aantal onnavolgbare songs vol muzikale hoogstandjes, maar ook voor een redelijk rechttoe rechtaan metal riff ben je bij de Zweedse band aan het juiste adres.

Wanneer ik denk aan progrock uit de jaren 70, denk ik aan een heleboel bands die allemaal hun eigen fans hadden en waarbinnen ik zelf ook mijn duidelijke favorieten had. Opeth gooit invloeden van al deze bands op een grote hoop en maakt progrock die steeds weer aan een andere grote band uit het verleden doet denken, waarbij zowel uiterst ingetogen als zeer eclectische varianten voorbij komen. Ook met de invloeden uit de hardrock is Opeth overigens bepaald niet kieskeurig.

Bij beluistering van Sorceress komt daarom een hele waslijst aan grote namen voorbij, maar ik ga er voor de afwisseling eens niet een noemen. Al deze namen gaan immers maar heel even mee als vergelijkingsmateriaal en bovendien doe je er Opeth tekort mee. Op Sorceress maakt de Zweedse band immers niet alleen rockmuziek vol invloeden, maar maakt het bovendien muziek met een opvallend eigen geluid.

Sorceress is een razend knappe plaat vol dynamiek en avontuur en vol schoonheid en ruwheid, maar naar verluid stond alles in slechts 12 dagen op de band. Het is illustratief voor de bijzondere wijze waarop Opeth met muziek bezig is.

Met hun oude metal platen kan ik nog steeds niet uit de voeten, maar van deze progrock verrassing met hier en daar een uitstapje richting de hardrock en nog wat verrassende invloeden kan ik inmiddels geen genoeg meer krijgen. Erwin Zijleman

Het album begint best oké, met een paar lekkere stevige retro rocksongs, maar halverwege de plaat loopt de boel vast in lang uitgesponnen, vage tracks en akoestisch geneuzel. Iets waar de vorige twee albums ook al last van hadden. Nee, het hedendaagse Opeth kan mij nog steeds niet erg bekoren. Ik kan de koerswijziging op zich wel waarderen, maar de muziek die de band tegenwoordig maakt doet me gewoonweg niet zo veel.

Ik blijf het toch soms vreemd vinden hoor. Opeth zie ik als een band die hun muziek continu vernieuwd en ontwikkeld. Mensen refereren wel erg makkelijk naar Blackwater Park, maar dat album was toen samen met Still Life ook al een grote verandering ten opzichte van Orchid, Morningrise en My Arms, Your Hearse. Tuurlijk bleef Opeth wel lang gebruik maken van grunts (als uitzondering van Damnation van het tweeluik Deliverance/Damnation). Maar zelfs daar met Damnation al een flinke verandering. Eerlijk gezegd heb ik zelf meer moeite gehad met Damnation, dan deze nieuwe platen. Damnation heb ik flink moeten draaien en daar begon voor mij eigenlijk de acceptatie binnen Opeth dat ik ze veelzijdiger moest zien.

Ondanks hun vernieuwen blijf ik het typische Opeth sound er steeds in herkennen, maar wel in een andere richting sinds Heritage. Toch een erg prettige verandering vind ik persoonlijk, waar andere bands hedendaags in saaie herhaling vallen of een karikatuur van zichzelf worden.

De Opeth ten tijde van bijvoorbeeld Deliverance vond ik geweldig maar dit doet me niet veel.Lang uitgesponnen nummers die alle kanten uitvliegen maar nergens echt interessant worden.
Daarnaast geen metal meer maar vage progrock en vervelende zang.
Er zitten een paar nummers tussen die nog wel gaan (Chrysalis) maar voor het grootste gedeelte vind ik Sorceress een zwak album.

Een keer eerder gehoord en toen deed het me niet veel, maar Sorceress kan me vandaag de dag prima bekoren. Geen simpele hoeveelheid herhalingen, maar weer wat nieuwe invloeden (Indiase mystiek en wat sludge) en een aantal songs die er lekker uitspringen. Helemaal het catchy Era is een hoogtepunt te noemen. Wederom geen grunts/screams, maar de zang blijft fijn om aan te horen en de gitaarsolo's wervelen wederom alle kanten op. In eerste instantie had ik verwacht dat dit album lager zou eindigen dan Heritage, maar voorlopig blijft dat album voor mij de enige uitschieter naar beneden.

Blijkt Opeth in the long run uiteindelijk wel qua scores een van mijn hoogst gerate bands ooit te zijn. Fascinerend, aangezien ik deze band bijna nooit zomaar aanzette omdat ik de muziek vaak erg zwaar te behappen vond. Tijd om hier wat verandering in aan te brengen!

Eindstand:
1. Blackwater Park 5*
2. Watershed 5*
3. Ghost Reveries 5*
4. Damnation 5*
5. Still Life 4.5*
6. Deliverance 4.5*
7. My Arms, Your Hearse 4.5*
8. Orchid 4.5*
9. Sorceress 4*
10. Pale Communion 4*
11. Morningrise 4*
11. Heritage 3*
Gemiddelde: 4,42*

Nog altijd begrijp ik dit album niet. Toen Opeth na Watershed aankondigde op de progrocktour te gaan, stond ik het hardst te juichen. Inmiddels zit ik net als veel oude fans te mopperen en te hopen dat Opeth ooit nog terugkeert naar het geluid van de hoogtijdagen. Toen de band nog echt een eigen geluid had.

Dat eigen geluid is hier echt verdwenen. Ik hoop toch echt dat het niet definitief is. Alleen de stem van Akerfeldt herinnert me er aan dat Sorceress toch echt het laatste werk van Opeth is. Waar ik op Heritage en Pale Communion eenvoudig de hand van Akerfeldt terugzie, hoor ik hier een uitgebluste band wier inspiratiebron droog lijkt te staan. De composities zijn lang, saai en zielloos. Er hangt een bepaalde sfeer van degelijkheid, maar degelijkheid is ver onder de maat voor een band van het formaat Opeth. Bij enkele solo's of bepaalde passages veer ik nog wel op, maar het enthousiasme zakt net zo makkelijk weer weg als dat songs weer voortdobberen. Terwijl ik dit stukje schrijf, luister ik naar A Fair Judgement en Burden, wat hartverscheurende songs zijn. Dat niveau wordt hier in de verste verte niet gehaald. Ik merk dat ik me dan ook aan stomme dingen ga irriteren, zoals dat Persephone (Slight Return) niets van doen heeft met Jimi Hendrix, net als The Seventh Sojourn met The Moody Blues en Strange Brew met Cream. Eeuwig jammer dit.


Eindstand:
1. Blackwater Park 5*
2. Damnation 5*
3. Deliverance 5*
4. Ghost Reveries 4,5*
5. Pale Communion 4,5*
6. Still Life 4,5*
7. My Arms, Your Hearse 4,5*
8. Orchid 4,5*
9. Watershed 4,5*
10. Morningrise 4*
11. Heritage 3*
12. Sorceress 2,5*

Sorceress: Van ‘groovy’ naar ‘psychedelisch’ en weer terug.

In de nasleep van een wervelende luistersessie als gevolg van een bijzondere gebeurtenis – het verschijnen van Opeth’s voorlopig laatste meesterwerk The Last Will And Testament – blijven we nog even hangen in het jaar 2016. Het jaar waarin het twaalfde studioalbum Sorceress het daglicht zag. Maar toen had ik daar nauwelijks oren naar. Het was de andere band uit Stockholm die de volledige aandacht opeiste. Met het album van het jaar, nota bene.

Ik kijk weer ongehinderd in de achteruitkijkspiegel en zie Sorceress voorlopig als laatste opdoemen. En misschien dat In Cauda Venenum ook nog even komt opdraven. Linksom of rechtsom, er is op Sorceress geen spatje ruwe metal meer te vinden. Je kunt met Sorceress dus niet alleen zonder gevaar de weg op, je kunt er ook lekker bij relaxen zonder dat je van schrik uit je hangmat lazert. Maar er zijn meerdere positieve dingen te melden: Mikael Åkerfeldt zingt weer beter.

Niet geheel onverklaarbaar heeft ook deze Opeth voor- en tegenstanders. Maar zoals ik eerder schreef: de band toont wel lef. Om te kunnen blijven groeien, zal je toch iedere keer weer met nieuwe bouwstenen aan de slag moeten. Bovendien zal ook Mikael Åkerfeldt niet iedereen te vriend kunnen houden. En dat moet een artiest ook niet willen.

Met favorieten als A Fleeting Glance, Sorceress, Will O the Wisp, The Ward en Spring MCMLXXIV heeft ook Sorceress een plekje in de verzameling ‘zware gitaren' verdiend. Eindelijk. Helaas heeft dat laatstgenoemde nummer wel een vreemd einde. Maar dat is vast weer zo’n ondoorgrondelijk Åkerfeldt grapje.

Het nieuwe en herziene lijstje: Sorceress stijgt en Blackwater Park zakt weer iets. Bijna niet te doen, zo’n Opeth-lijst.

01. The Last Will And Testament 5*
02. In Cauda Venenum 4.5
03. Pale Communion 4.5*
04. Sorceress 4.5*
05. Still Life 4*
06. Deliverance 4*
07. Watershed 4*
08. Damnation 4*
09. Blackwater Park 4*
10. Ghost Reveries 3.5*
11. Heritage 3.5*
12. Morning Rise 3.5*
13. My Arms, Your Hearse 3.0*
14. Orchid 2.5*