Lisa Hannigan - At Swim (2016)

fall klinkt al lekker, benieuwd

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Lisa Hannigan - At Swim - dekrentenuitdepop.blogspot.nl

Het is al weer bijna 15 jaar geleden dat de Britse singer-songwriter Lisa Hannigan een onuitwisbare indruk maakte aan de zijde van Damien Rice.

Haar prachtige achtergrondvocalen schreeuwden werkelijk om een solocarrière en die kwam er uiteindelijk in 2008.

Na Sea Sew uit 2008 en Passenger uit 2011 is het deze week verschenen At Swim de derde soloplaat van Lisa Hannigan en, laat ik maar met de deur in huis vallen, het is met afstand haar beste plaat tot dusver.

Op Sea Sew en Passenger viel weinig toch niets aan te merken, maar bij beide platen had ik, zeker achteraf, het idee en gevoel dat Lisa Hannigan beter zou moeten kunnen. Dat dit zo is laat de Britse op indrukwekkende wijze horen op At Swim.

At Swim werd geproduceerd door The National voorman Aaron Dessner. Dessner heeft de derde plaat van Lisa Hannigan voorzien van een op het eerste gehoor behoorlijk ingetogen productie, maar het is een productie die uiteindelijk flink bijdraagt aan de schoonheid van At Swim en van de eerste tot en met de laatste noot trefzeker is.

De ingetogen maar ook veelkleurige instrumentatie voorziet de plaat van een rijk maar stemmig kleurenpalet en dompelt de vocalen van Lisa Hannigan onder in een bad van melancholie. Het is een bad waarin de prachtige stem van de Britse singer-songwriter uitstekend gedijt.

Waar Lisa Hannigan op haar vorige twee platen de urgentie geregeld uit het oog verloor, is At Swim zo’n plaat die vastgrijpt en niet meer los laat. Zeker bij beluistering met de koptelefoon hoor je goed hoe mooi de akoestische instrumentatie voortkabbelt maar ook verrast met prachtige accenten van onder andere piano en strijker. Je hoort verder vooral hoe mooi Lisa Hannigan zingt.

De vocalen op At Swim zijn vaak fluisterzacht, maar het zijn ook vocalen die betoveren en bezweren. Lisa Hannigan kan je op At Swim raken met directe en emotievolle folksongs die soms een bijna pastoraal karakter hebben, maar kan ook heerlijk wegzweven als een Scandinavische ijsprinses.

At Swim is een plaat die je onmiddellijk wilt koesteren, maar de ware pracht van de derde plaat van Lisa Hannigan komt pas naar boven als je de songs op de plaat meerdere keren hebt gehoord. Sinds die eerste noten op het debuut van Damien Rice koester ik het talent van Lisa Hannigan, maar op At Swim laat ze pas horen hoe goed ze echt is. Indrukwekkende plaat. Erwin Zijleman

inderdaad beter dan haar vorige 2 albums. deze heeft meer diepgang, melancholischer en uitgebalanceerd geproduceerd. Na de gebruikelijke zomercrisis kwa releases eindelijk weer een volwaardige nieuw album die de moeite waard is! Het werd tijd

Wat een verschrikkelijk goed album. Wat een heerlijke stem en wat een diversiteit. Voor mij behoort dit album tot het beste wat tot nu toe is uitgebracht in 2016.

Volgens mij heb je helemaal gelijk.

Mooie stem, zeker, ook mooi voor in de mix. Fijne productie met goed uitgekozen instrumentatie, maakt het een samenhangend geheel. Maar op de één of andere manier hoor ik in diverse nummers iets te veel Country/Americana invloeden, waar ik dus geen fan van ben. Ik dacht in eerste instantie ook dat dit een Amerikaanse was, blijk dat het album gedeeltelijk in de VS is opgenomen dus wie weet waar welke invloed vandaan kwam. Bij de intro en couplet van Tender klinkt het alsof Calexico even om de hoek kwam tijd en dat bevalt me meer. Prayer for the Dying klinkt iets wat 70s en het is net of ik Dolly Parton of Tammy Wynette daar hoor en ben er nog niet uit of ik dat mooi vind, is in elk geval Country-achtig. Op de Wiki-pagina wordt Indie invloeden aangehaald maar ik hoor ze nauwelijks.

Waarschijnlijk zo'n album dat moet groeien, is mooi maar ook glipt het meteen door de aandacht heen. Ik zou dit willen vergelijken met The Bride van Bat for Lashes die eerder dit jaar uit kwam, ook al met dito licht donkere thema. Daar staan er ook een aantal mooie nummers op die ook snel weer vergeten worden maar die zijn omringt door nummers die eruit springen, dat heb ik niet bij dit album. Wat sfeer en tempo betreft zitten alle nummers hier dicht bij elkaar. Voor mij maakt dat dan een album voor laat op de avond.

Een mooi album maar zelf kan ik geen favoriet kiezen wat het moeilijker maakt om dit spontaan op te zetten. Ik vermoed dan ook dat ik het bij een paar keer luisteren zal laten, misschien dat als ik het live hoor dat het meer gaat leven.

Na vier keer beluisteren laat ik me toch inpakken door die stem... halfje erbij.

Eigenlijk jammer dat het 5 jaar heeft moeten duren. Ze heeft zo'n geweldige stem en kan ook nog eens overweg met instrumenten. Geweldige ervaring dus om haar live te zien en horen. Na een paar keer luisteren kan ik nog niet oordelen of deze beter is dan de voorgaande twee. Vooralsnog hetzelfde cijfer.

Hij is zeer fijn deze ?

Jammer dat Lisa na vijf jaar afwezigheid toch wat vergeten lijkt. Binnenkort komt ze naar Crossing Border, en wat kijk ik ernaar uit om deze nummers live te horen! Als album is dit misschien wel de beste en meest consistente van de drie. Mooie productie. Het is vooral haar stem die heel veel met me doet.
Prayer for the Dying mogen ze op mijn begrafenis draaien.

Bloedmooi.

Ik vind Lisa Hannigan live veel beter uit de verf komen dan op plaat en helaas vormt At Swim hierop geen uitzondering. Een sprekend voorbeeld is de uitvoering van Fall bij Jools Holland die ik echt stukken beter vind dan de studioversie.

Daarnaast staat er op dit album een aantal minder sterke nummers, wat voor Prayer for a Dying en Anahorish zelfs nog een eufemisme is. Kortom, voor mij geen reden tot enhousiasme. Ik schort mijn stem nog even op tot na de tweede luisterbeurt, maar de kans dat ik daaraan toekom lijkt me klein.

Hmmm ik vind Prayer For A Dying prachtig. Sowieso vind ik het een mooi album. Mooi vervolg op Passenger. Dat ze live beter is vind ik alleen maar mooi meegenomen. 4 nov. weer op Crossing Border!

At Swim gaat van mij naar erg interessant en mooi naar matig. Nu doe ik Hannigan daar eigenlijk niet echt recht mee, want het zit allemaal wel goed in elkaar, maar er staan simpelweg wat nummers op waarbij mijn aandacht afdwaalt. Was het hele album van het niveau Tender geweest, dan waren vier sterren zeker op hun plek geweest, maar nu blijf ik ergens daaronder hangen. Als geheel is de plaat met minder dan 40 minuten gelukkig goed door te komen, en dat zorgt ervoor dat ik hem waarschijnlijk nog wel eens vaker ga draaien.

Zojuist geluisterd op Spotify. Wat een ongelooflijk fraai album is dit. Toch maar in huis halen. Had zo in mijn top 10 van 2016 gepast.

Dacht ik ook net, jammer dat ik haar nu pas leer kennen....Dit staat vrij haaks op mijn normale muzikale menu(al onderneem in wel eens een uitstapje), misschien daarom dat ze me zo goed bevalt. Origineel zal het allemaal niet zijn, maar wat mij betreft staat hier geen noot teveel of te weinig op. Lekker warm klinkende muziek en een hemelse stem, wat moet een mens soms nog meer? In dit opzicht is At Swim misschien te vergelijken met SSK van Elbow? Nergens geforceerd ingewikkeld, maar steengoed gecomponeerd en gearrangeerd.

Ok, deze is misschien niet ZO goed, maar toch...

Berichten verplaatst naar Lisa Hannigan

Live vond ik Lisa een paar jaar terug erg indrukwekkend, maar de plaat haalt dat niveau toch niet. Soms is het wat al te kabbelend, en At Swim wordt niet geholpen door het feit dat verreweg het minste nummer (Prayer for the dying) meteen aan het begin staat.

Gelukkig blijft de stem van Hannigan altijd fier overeind staan, én staat er een song met eeuwigheidswaarde op deze plaat, en dan heb ik het natuurlijk over het ongeëvenaarde We, the Drowned. Wat een nummer is me dat!