Steven Tyler - We're All Somebody from Somewhere (2016)

Rock? Ik dacht dat het de bedoeling was dat dit plaatje Country zou worden. Afijn, ik zal eens kijken of ik al iets van een preview kan beluisteren, o.i.d.

Eigenlijk verrassend goed. Toen het nieuws kwam dat dit een country plaat zou worden hield ik mijn hart vast en na het beluisteren van de eerste 2 singles, Love is Your Name en Red, White & You, had ik de hoop volledig opgegeven.
Maar na een eerste luisterbeurt gister, is dit gewoon een heel goed album. Het klinkt echt niet als Aerosmith, wat een pluspunt is en er staan een aantal sterke composities op zoals My Own Worst Enemy en Gipsy Girl. Tot nu toe een degelijke 3 sterren maar kan dit nog verhogen.

Best een leuk album eigenlijk, de cover van Piece of my Heart is wat potsierlijk (net zoals de hoes maar dit terzijde) maar verder valt het niet tegen.

Steven Tyler en country? Ik vreesde het ergste, maar besloot de "Demon of Screamin'" toch het voordeel van de twijfel te geven. Maar ik ben eigenlijk plezierig verrast. "My Own Worst Enemy" is een mooie albumopener, al had wat mij betreft dat stevigere coda weggelaten kunnen worden. De titeltrack heeft een lekkere groove. En luisterend naar de diverse tracks vind ik het best een prettig plaatje. "It Ain't Easy" vind ik de topper van dit album. Lekkere relaxte muziek met af en toe een bite. Een pedal steel gitaar hier, een accordeonnetje daar - krijg er een beetje Tom Petty / Counting Crows gevoel bij. Best lekker op een zonnige middag. De covers van "Janie" en "Piece of My Heart" hadden weggelaten worden.

De nummers zijn elk geschreven met externe componisten. Toch vind ik de nummers tekstueel niet uitgebreid. Korte coupletjes en refreintjes, en pas tegen het einde komen die typische Steven Tyler dubbelzinnige teksten langs. Voor de rest houdt hij zich "rustig" op tekstueel gebied.

Ik heb veel van Aerosmith in de kast staan, maar dit is best een leuke aanvulling. Gewoon, eens wat anders. Ik vind dat wel fijn.

Niet bepaald uniek en soms wordt het mierzoet. Natuurlijk zijn er sterke momenten, maar de slappe en de Florida Georgia Line-achtige zang wegen te zwaarder. Het is een vrij vermakelijk album, maar nergens bijzonder.

Lang niet verkeerd, echt niet. Had een paar fillertjes eruit gelaten en je had een beste plaat gehad. Nog goed bij stem die ouwe baas.

Ik wist tot aan afgelopen dinsdag niet eens van het bestaan van deze plaat. Vind Aerosmith een leuke band, en heb er een aantal platen van, maar volg het verder weinig.
Vind wel dat Tyler (nog steeds) een waanzinnig goede zanger is, die op zijn leeftijd zijn reputatie nog steeds waarmaakt.

Ik kwam deze LP in de uitverkoop bak voor 10 euro tegen bij Plato, en kon 'm dus op basis van bovenstaande zonder probleem blind kopen, want heel erg slecht kan dit nooit zijn. En dat is het dus ook niet.

Je moet het gegeven Aerosmith even proberen uit te schakelen, en daar blijft een heel aardig solo album over! Leuke combi met rock en country. Eigenlijk zonde dat deze plaat niet meer aandacht heeft gekregen. Aan de andere kant heeft dat er wel voor gezorgd dat ik m nu voor een prikke kan toevoegen aan de collectie!

Steven Tyler gaat in de rug gesteund door the Loving Mary Band op tournee, eerst door Amerika en later in Europa. Daarbij heeft deze zanger nog een verrassing in petto, een heel aangename moet ik zeggen. In zijn kielzog geeft ook The Sisterhood Band een aantal optredens. Deze band bracht begin juni een ep/cd uit met de verradelijke titel; Summerlist, met 7 eigen geschreven nummers. Twee dames. Alyssa Bonagura en Ruby Stewart, met een positief uitstralend 'bitch' gehalte zijn de blikvangers. Die vocaal bij momenten uit de bocht dreigen te vliegen en graag het randje opzoeken. Dat levert naast lichte ergernis rauwe en intense liedjes op met een flinke Nashville tint. Luistert machtig mooi weg en geeft een boost aan de prachtige zomeravonden.

Ben wel benieuwd wat de connectie/band is tussen Steven Tyler en The ( super) Sisterhood Band