Atmosphere - Fishing Blues (2016)

Hi, this is a recording! Heerlijke beats & grooves strooit Ant over ons heen. Gevarieerder dan op de vorige platen, wat met 18 nummers een goed iets is. Maar wel doordrenkt met die fraaie flow van Atmosphere, zeker door de sterke raps van Slug. Dat is echt genieten geblazen. Instrumentaal is de plaat ijzersterk, het staat vol met fijne gitaren en mooie toetsen. De productie is trouwens uitstekend. De bassen zijn bijvoorbeeld echt geweldig.

De sterkte van het geheel is één van pluspunten van deze 3LP. Toch staan er ook nu weer een aantal geweldige nummers op. Openingssong Like a Fire gelijk maar en Ringo direct daarna, Pure Evil met fantastisch koortje, When the Lights Go Out met sterke gastbijdragen van DOOM & Kool Keith, het 'spacy' Everything, het relaxte Chasing New York en het erg mooie Won’t Look Back met Kim Manning. Om er maar een paar te noemen. Het is weer puur genieten geblazen met Atmosphere op dit Fishing Blues!

Ik vind, net als op southsiders, de variatie wel leuk op dit album. Sommige tracks liggen in het verlengde van de sound die ze hadden op hun vorige 2 albums, andere tracks gaan dan weer meer terug naar WLGYL en YCHFWH. Links of rechts laten ze, mede door de gastartiesten, dan weer een heel andere sound horen. Het is nog steeds niet heel innovatief en heel herkenbaar maar het klinkt toch allemaal wel weer heel erg aangenaam waardoor dit op termijn toch ook weer tegen de 4.5 gaat aantikken. Ik mis dan wel de typische uitschieters die de vorige twee albums hadden maar het algemene niveau ligt erg hoog.

Ik wacht op de officiële digitale (I-tunes) release en gelukkig is dat morgen al. Ben zo benieuwd. Ik vind singels Ringo, Pure Evil en No Biggie al zeer vermakelijk. Vooral Pure Evil valt goed in de smaak, maar ben benieuwd naar het album in zijn geheeld.

Atmosphere - Fishing Blues (Full Album Stream - 360 Video) - YouTube

Klinkt alweer erg goed

Ik inmiddels de 3LP in handen en wat is dat een plaatje zeg. Echt schitterend zwaar tri-fold artwork, inclusief mooie binnenhoezen. Dus als je een platenspeler hebt...

Mmmmm, ik weet het nog niet. Album is zeker goed, maar of ik het net zo goed/beter vind als voorgaande albums.....
Vind het tweede gedeelte sowieso beter. Gastartiesten zijn wel erg relax, met name deM atlaS en the Grouch.
Toch nog een paar keer luisteren, voordat ik definitief oordeel en stem.

Gedoe met de levering van de cd, wegens kwestie tussen label en distributie, als ik het goed begrijp. Wie van jullie heeft er al een fysiek cd-exemplaar, en zo ja, hoe ben je daar aan gekomen?

Ik zag op bol wat staan, via dodax. Sowieso aantal dagen tot levering, dus ik ben benieuwd. Nu nog niet binnen uiteraard.

Best fijne producties dit keer. Beter dan normaal.
Maar de stem van Slug blijft niet te harden. Kleine 3 dan maar een keer.

Toch blijven proberen

Even benieuwd: waarom luister je naar een plaat waarvan je de stem van de zanger niks vindt?

Seismic Waves en When the lights go out, vind ik de mindere tracks op dit album.
Next to you en pure evil zijn favoriet!

Nadat ik Southsiders met gemengde gevoelens heb geluisterd, (Ik vond namelijk de bonus tracks op dat album een stuk beter dan de rest...) ging ik met een nogal kritische gedachtegang luisteren naar Fishing Blues.
In de auto... album op... en rijden maar. De eerste luisterbeurt had ik zo iets van hmwah... het is meer van het zelfde...
Bij de 2e luisterbeurt begon ik de instrumentals wel te waarderen, en de lyrics te voelen. En langzaamaan begon ik dit album nog beter te vinden ook!
Ik had met Southsiders en The Family sign niet echt het gevoel dat het album als 1 geheel over kwam. Dat heb ik met Fishing Blues zeker wel! De heerlijke instrumentals van Ant blijven me geboeid luisteren, terwijl Slug er naadloos op rapt.
Wat een lekker album is dit zeg... en dan met nadruk als ik aan het cruisen ben!
Na 20 jaar blijft Atmosphere nog steeds op een hoog niveau zijn ding doen, die maar weinig rappers op dit moment hem na doen!

Mijn favorieten:
1) Won't look back
2) When the lights go out
3) Chasing New York
4) Seismic Waves
5) The Shit that we've been through. ( Die auto- tune haan op het einde is trouwens geniaal! )

Hmmm misschien ook maar eens in de auto gooien dan

Tot dusverre ben ik niet erg onder de indruk. Een paar lekkere nummers, zoals No Biggie, maar het is allemaal gewoon niet zo bijzonder. Het album voelt te lang omdat de nummers te weinig memorable momenten bevatten, en Slug is als rapper wel goed, maar allang niet meer zo boeiend als hij ooit was. Eerlijk gezegd vind ik het album al snel gewoon saai worden. Ik vind alleen de producties van Ant wel weer om je vingers bij af te likken, maar er wordt vaak te weinig mee gedaan door Slug of de gastartiesten. Daarover: als je Aesop Rock niets laat toevoegen, laat hem dan gewoon weg. Jammer dat hij geen echte verse heeft.

Maar wie weet draai ik nog bij. Atmosphere blijft een van mijn favoriete hiphopacts, dus ik zal het nog wat kansen gunnen. Wel leuk dat ze een beetje een andere, wat luchtigere sound proberen.

Ik vind juist No Biggie niet zo'n bijzonder nummer.

Op No Biggie heeft Slug weer wat van dat vuur dat hij op andere nummers een beetje lijkt te missen, daarnaast vind ik het een fijne beat. Maar inderdaad, als je het naast andere toppers uit het Atmosphere-oeuvre legt...

Voor de duidelijkheid: het is fijne muziek om op te hebben staan - want ik klink nu een beetje zuur. Ik verwacht alleen meer van Atmosphere. Hoewel ik van tevoren, op basis van de reeks nummers die het duo de laatste tijd heeft uitgebracht, al geen hoge verwachtingen van dit project had.

Had je je rapcrew maar niet Team Zuur moeten noemen, citroentje van me.

Gewoon, omdat het een populaire rapplaat is.

Na een paar luisterbeurten heb ik nog steeds het gevoel dat het me te bekend in de oren klinkt. Op the Family Sign ging men voor een andere sound en dat werkte heel erg goed voor mij ondanks een paar mindere nummers. Southsiders was wat minder maar voor mij een nipte 4.5 door een paar topnummers en het toevoegen van de nodige dosis variatie.

De uitschieters zijn er nog (klassiek de opener en afsluiter onder andere) en de gastartiesten zorgen voor een sound die we nog niet op een Atmosphere album hoorde. Genoeg kwaliteit, genoeg variatie, mooie producties en een redelijk goeie Slug. Maar het mist allemaal wat scherpte in mijn ogen/oren...

Misschien komt het doordat ik zo veel Viktor Vaughn heb geluisterd, maar When the Lights Go Out benadert wat mij betreft de perfectie.

Rock, klassiek, Folk meer mijn dingetje maar ik zit dit eens te beluisteren vanavond en ik geniet er zowaar van. Dat rapperige hoeft dan niet maar stoort me niet. Vind het in compositie goed in elkaar steken met logische opvolgingen van sounds door het album heen. Sferisch vind ik het prima zelfs.

Voor mijn moeite een zeer vreugdevolle 3.5 sterren en morgen luister ik het nog een keertje

Het was van voor de tijd van deze blog, maar in 2014 was Southsiders van alternative hiphop-grootmeesters Atmosphere mijn plaat van het jaar. Vroeger dan verwacht kunnen we nu al opvolger Fishing Blues aan onze haak slaan. Zo’n early release is langs de ene kant natuurlijk super leuk, want fuck yeah Atmosphere, maar tegelijkertijd is het moeilijk om niet op zijn minst een heel klein beetje bang te zijn voor een teleurstelling. Is Fishing Blues een mooi afgewerkt product, of waren rapper Slug en producer Ant vrouwen en kinderen plots zodanig beu dat elk excuus goed was om weer voor een paar maanden op zwier te gaan?

Atmosphere is een geval apart binnen de hiphop, al sinds het verschijnen van debuut Overcast! (1997), en zeker vanaf het ironisch getitelde You Can’t Imagine How Much Fun We’re Having (2005). Slug is al een bijna obsceen goede rapper - type rauwe, eerlijke, pissige straatdichter met kater - en in combinatie met de super inventieve Ant (zijn devies: ‘alles kan een goede beat worden’) is het feestje compleet. Bij wijze van spreken dan, want Slugs vaak prachtige teksten hebben alcoholisme, verscheurde familiebanden en vertrokken liefjes als vaakst terugkerende onderwerpen.

Aan die succesformule is opnieuw niet echt gesleuteld op Fishing Blues. Het grootste verschil is dat Slug zijn ding niet altijd meer alleen doet, maar op sommige nummers ook een gastvocalist verwelkomt. Dat pakt bijna altijd wel goed uit (vooral DOOM en I.B.E. zijn vermakelijk) zonder dat je je moet beginnen afvragen waarom Atmosphere dit niet al eerder gedaan heeft. De prijs voor mooiste guest vocal gaat overigens naar de volslagen onbekende Kim Manning, die op Won’t Look Back het refrein verzorgt met de stijl en klasse van een jonge Erykah Badu of Lauryn Hill. Hoogtepunt van de plaat.

Verdere prachtnummers zijn onder andere opener Like A Fire, Ringo (de vooruitgestuurde single), Pure Evil, Perfect en No Biggie. Slug is als tekstschrijver dan wel wat gekalmeerd in vergelijking met tien jaar geleden, hij komt nog altijd met goede vondsten (“You gotta grow more toes if you wanna fill these shoes […] You wanna wake up the world but there's a button for snooze” klinkt het bijvoorbeeld in Perfect) en ook technisch kan hij nog steeds goed mee, zoals we van hem gewend zijn. En ook Ant doet opnieuw zijn ding, en dat doet ie opnieuw goed.

Maar da’s ook een beetje de reden waarom Fishing Blues toch een stap terug lijkt na albums als Southsiders en When Life Gives You Lemons, You Paint That Shit Gold (2008). Op Fishing Blues krijg ik voor het eerst de indruk dat Slug en Ant na bijna twintig jaar op dat punt in hun carrière zijn beland waarop aan kwaliteit dan wel nog niet is ingeboet, maar de magie gewoon niet altijd meer vanzelf komt. Koppel dit aan de inclusie van één of twee vervelende nummers zoals Next To You (ik snap de insteek, maar toch liever poëtisch en subtiel dan direct en plat) en mijn eindconclusie is dit: Fishing Blues is een sterk album waar sommige groepen een moord voor zouden doen, maar in het grote en Jerom van Suske en Wiske-sterke Atmosphere-oeuvre niet één van de prijsbeesten. Er valt zeker genoeg te genieten op deze plaat, maar is dit je eerste Atmosphere-album, dan moet het beste nog komen.

(Dit bericht komt van mijn muziekblog The Irresistibles. Het is zeker niet de bedoeling dat al mijn blogposts op musicmeter terechtkomen, dus wie benieuwd is naar meer mag altijd de facebook-pagina liken. Bedankt!)

Daar ben ik het mee eens, nu ik het album in de auto heb liggen, kan ik het heel erg appreciëren. Kwalitatief steekt het uitstekend in elkaar en blijft het niveau, op hier en daar een mindere track, lekker hoog. Ook zijn er enkele uitschieters die het niveau omhoog trekken en wat atypische nummers die voor variatie zorgen. Maar het lijkt me toch weer net een trapje omlaag ten opzichte van Southsiders dat dan weer minder was dan The Family Sign, hetgeen op zijn beurt...

Het klinkt allemaal heel Atmosphere-achtig en dus wel lekkerder dan de meeste albums die uitkomen, vandaar ook de 4 maar ik mis toch net dat tikkeltje extra. Die Doom feature is lekker, tracks als Like a Fire, Evil, No Biggie, Won't Look back,... zijn allemaal heel erg vet maar leg ze langs de beste nummers van Atmosphere en het is net dat tikje minder. De beats zijn nog steeds uitermate sterk maar het verrast je niet meer, Slug is wat minder scherp geworden (al blijft het een top MC),... Nu is dat ook wel moeilijk en als ze met een 100% andere sound komen, kan het ook tegenvallen en had je zoiets van "geef mij maar een typisch Atmosphere album". Als je telkens komt met geweldige muziek, wordt het natuurlijk heel erg moeilijk.

Na een paar voor mij klassieke albums ("you can't imagine" en "when life gives you lemons") wist me het vorige album niet te beklijven en na aantal keren al links laten liggen, nu deze opgepakt en hij brengt me wel weer in de sfeer voor atmosphere, gelukkig

Wat een geweldig album, ik draai het album nu al een paar keer per dag en het verveeld maar niet. Stiekem in gedachte, wat zou Rob van dit album gevonden hebben?

Daar zou ik dus ook wel benieuwd naar zijn. Toch de man die me Atmosphere heeft doen ontdekken. Misschien niet over de hele linie even sterk maar er valt genoeg te genieten op dit album.

Mij ook... Ik moest meteen aan hem denken toen ik zag dat Atmosphere een nieuw album heeft uitgebracht. Ik heb het album deze week nog eens opgelegd en het blijft een beetje een teleurstelling. De producties van Ant zijn nog steeds om van te smullen en het geheel voelt als een verzameling van de verschillende geluiden die Atmosphere doorheen de jaren heeft geproduceerd en dat toch weer een tikje verdergezet. Maar Slug klinkt echt wel een stuk minder scherp en ik mis toch die paar toptracks om het geheel een boost te geven. Na WLGYLYPTSG, hun meesterwerk, hebben ze met elk album toch een stukje kwaliteit ingeleverd. MAAR desalniettemin, is dit helemaal geen slecht album, een nipte 4 is geen schande maar wel minder dan je van Atmosphere kan/mag verwachten. Ik ga me ook maar eens aan die EP zetten met leftovers.

Ik had hier een 4* gezet en die ga ik niet weghalen maar toch heeft deze Fishing Blues mij nog steeds niet volledig te pakken. Allemaal best lekker maar weinig grote uitschieters. Wel meer up tempo dan Mi Vida Local die ook een 4* heeft maar ook niet in mijn top 5 zou komen van hun albums. Het is echt heel constante kwaliteit die deze mannen leveren maar als je een paar keer de lat enorm hoog hebt gelegd kunnen platen als deze niet tippen aan je voorgaande werken.
Zie ook The Roots waar ik "And then you shoot your cousin" ook veel minder beoordeel door de geniale voorgangers.
Atmosphere "herpakt" zich wel op laatste worp Whenever, die voor mij 1 van de platen van 2019 was.

En 3 jaar later moet ik zeggen dat deze toch enorm gegroeid is.
Alweer een heel sterk Atmosphere album dat mischien net te lang is maar de hoogtepunten zijn heel goed.
Won't look back is een all time favoriet ❤️
Net zoals Sevens Travels heb ik er wat luisterbeurten voor nodig gehad maar ook deze is een plaat waar ze met trots op mogen terugkijken