Jordan Rakei - Cloak (2016)

Neo Soul from aussie land in een nieuw jasje. Heerlijk van het begin tot het eind, en dat voor een debut album.
nr 13 Tawo is live te zien Geweldig Puur

Mooi debuut dat waarschijnlijk bij velen onopgemerkt voorbij zal gaan, dat is jammer want Jordan Rakei heeft veel in huis. De plaat klinkt verzorgd, heeft een mooie warme rijke productie en heeft een prachtig artwork.
Mooi!

Het is mij eigenlijk nooit gelukt voldoende aandacht te besteden aan de EP Groove Curse van Jordan Rakei. Aandacht die de EP zeker wel verdient zou hebben. Ik pak daarom de kans aan om die aandacht nu wel te geven aan zijn eerste volledige LP. Ik ben namelijk door de EP ervan overtuigd dat deze Australiër wat in zijn macht heeft. Nu is er alleen nog de hoop dat hij dat natuurlijk ook doorzet naar Cloak, want anders sta ik nog in mijn hemdje en hij ook.

Het lijkt er in ieder geval op dat Jordan mij met opener Midnight Mischief meteen gerust wilt stellen. Het is namelijk een fijn, ontspannen nummer waar duidelijk een eigen stijl in doorklinkt. Een stijl van een warme sound, met moderne invloeden maar ook met oog voor het verleden van de R&B en Soul muziek. Niet alleen van het verleden trouwens, want Snitch heeft wel wat weg van de muziek van d’Angelo. En dat is toch een hedendaagse soulheld. De rapper is misschien wat overbodig, maar verder is Snitch een heel fijn nummer geworden.
Een andere, meer swingende kant van het soulspectrum kiest hij met Blame it on the Youth. Een zeer lekker nummer waarop je niet stil kan blijven zitten, dat is gewoonweg onmogelijk. Daar zorgt ook de mooie muzikale omlijsting wel voor.
Misschien dat Rakei toch ook meer richting de hedendaagse soulartiesten kijkt als ik van te voren dacht. Op The Light hoor ik namelijk de zanglijnen van een Musiq Soulchild op een productie die zo van Raphael Saadiq had kunnen zijn. Een zeer fijn nummertje zo bij elkaar. Net zo fijn als Talk to Me dat is. Een nummer met veel afwisseling in die 3 minuten en 6 seconden. Goed gedaan.
Na een korte interlude laat Jordan ons ook kennis maken met zijn rustigere en meer ingetogen kant. Dit resulteert in het mooie Rooftop. Een geslaagde stap zijwaarts. Die rust zet hij door op Lost Myself. Als zit er in dit nummer op de achtergrond ook een fijn ritme verborgen.
Om dan het roer volledig om te gooien via het eclectische Toko. Een nummer wat we lekker doorheen stuiteren en een nummer dat bewijst dat Rakei van vele markten thuis is. Andermaal bewezen met Cupid’s Cheese, mijn favoriet van dit album. Aan de ene kant een nummer met moderne beats, aan de andere kant juist heel soulvol. Ngaiire voegt ook wat moois toe aan dit nummer met veel variatie.
Hoe Jordan Rakei er vocaal er voor staat horen we dan weer op Theta State. Dit nummer staat en valt met de vocalen en dat bevalt mij prima. Net zo prima als het ontspannen Sworn Enemy. Ik hoor hier dan weer een beetje Dwele in terug. Ook de jazz is niet ver weg in dit nummer.
Het album sluit dan af met het relaxte Tawo, waarin vol het leuke pianootje opvalt. Jordan Rakei laat zijn veelzijdigheid weer horen ten einde van deze zeer geslaagde plaat. Een man die meer aandacht verdient en ook nodig heeft gezien de kwaliteit van zijn muziek.

(bron: Opus de Soul)