David Bowie - Let's Dance (1983)

Nou... niet helemaal. Cat People (Putting Out Fire) is mijn favoriete track.

Bowie ging commercieel, maar verloor niet z'n artisticiteit. Groter probleem is misschien wel dat de songs niet allemaal zo memorabel zijn. Maar ach, een flaw in zo'n immens oeuvre lijkt me onvermijdelijk.

Toch wel een fijne plaat van Bowie waar de eerste 3 nummers direct ook de beste zijn.
Heb ergens nog de maxi single liggen van Cat People waarvan de uitvoering vele malen beter is dan de uitvoering op dit album.
Met Bowie kon het artistiek alle kanten uit dus zo verbazend is het eigenlijk niet dat onze kameleon met een " disco" album op de proppen kwam.
Strak in het pak met geblondeerd haar deed hij mij toch wel versteld staan in deze periode.

Die is geremixed danwel geproduceerd door Giorgio Moroder, die heel de soundtrack van Cat People produceerde.
Ik heb die soundtrack op lp en deze betere versie schitterd door afwezigheid in de box Loving The Alien 1983-1988.

Voor Bowie begrippen, een commercieel gedrocht.....we zijn veel beter van hem gewend

Ik ben van mening dat de volgende tracklisting:

Modern Love (4:48)
Without You (3:09)
Let's Dance (7:37)
Ricochet (5:13)
China Girl (5:33)
Criminal World (4:24)
Cat People (Putting Out Fire) (5:09)
Shake It (3:50)

een veel betere plaat zou maken dan de 3 singles vooraan...

Nou, opvolger Tonight is idd veel beter

Jij weet dondersgoed dat ik dat album niet bedoel.

In 1983 was ik volop bezig met allerlei obscure post punk bands en commercie was een vies woord. Toch had Let's Dance als single een behoorlijke impact op mij. Wat een sound! Stiekem vond ik het geweldig.

Het was zijn eerste op EMI - in totaal 3 op dat label. Het begin van dit album met de knallende drums staat me helder voor de geest, maar na de eerste drie tracks kakt het flink in, om weer te gaan sprankelen bij Cat People - memorabele film (met Natasja Kinski). MaW (a.k.a. Louis Vega/Kenny Dope) hebben ooit in een van hun tracks, You Can Do It Baby , George Benson het refrein van die song laten citeren (in die tijd draaide ik dit album al lang niet meer en ik maar denken, waar was dat ook al weer uit).

Bowie, ja zelfs Bowie, moest met zijn tijd meegaan. Nu zeg ik het helemaal verkeerd natuurlijk. David Bowie was een trendsetter, geen trendvolger. Maar kennelijk was het de man niet ontgaan dat hij een plek op de dansvloer nodig had, wilde hij nog even mee kunnen. Ook de kids zouden hem kennen.

Niet toevallig staan de drie dikke dans-hits waarmee de discovloer werd aangeveegd, hier vooraan in het rijtje. Alsof het een verzamelaar betreft. Verderop het album wordt het naar mijn mening (ook tekstueel) interessanter: Ricochet, Criminal World. Meer rock in Cat People en tot slot toch weer een dansbare: Shake It.

De onvermijdelijke knieval voor de commercie? Dat is de vraag die hier opdoemt. En hoe zwaar moeten we daar dan over vallen. Vanwege de titel en het concept moet ik toch de vraag bevestigend beantwoorden. Bowie ging hier voor succes, niet om zijn diepste artistieke gedrevenheid lucht te geven. En dat deden er meer in 1983.

Eenmaal in 83' aanbeland en onze Engelse vriend uit Brixton geeft zich schaamteloos over aan dansvloer hitjes. Van Bowie kan ik het echter hebben. Hij liep zelf altijd voor de troepen uit maar wist halverwege de jaren 70 ook al eens een commerciële/artistieke draai te maken richting andere genres. Let's Dance valt op in al zijn eenvoud, het album klinkt een stuk toegankelijker als zijn voorganger en het is duidelijk dat het team rondom Jones mikt op het grote publiek. En het moet gezegd, na Scary Monsters lijken de meeste nummers op dit schijfje wel oorwurmpjes. Modern Love en China Girl liggen makkelijk in het gehoor, zijn meezingbaar en zijn haast gemaakt voor het grote publiek. Wat dat betreft weet Bowie goed welke kant rond deze periode de wind opdraait. Het is wellicht vloeken in de kerk, maar Let's Dance vind ik nog steeds onweerstaanbaar, de beat is heerlijk. De structuur is bedrieglijk simpel maar hierin schuilt ook de kracht van de song. Het is een hele stap van Aladdin Sane en Warszawa naar deze dansvloer knaller maar dat houdt in dat Bowie wat mij betreft tot de 'groten' behoort. Alleen dergelijke artiesten komen hiermee weg. Without You, een aardige titel waarbij Stevie Ray Vaughan nog een deuntje meespeelt, hoewel de gitarist niet een hoofdrol opeist. Ricochet ademt in alles de jaren 80, maar dat hindert niet. De track duurt wat te lang, is niet spannend genoeg om de volle lengte te blijven boeien, hoewel de toevoeging van de blaasinstrumenten de boel nog wat rekken. Criminal World heeft mij nooit zo weten in te pakken. Het gitaarwerk is aardig maar ik mis net even een verassende wending of overgang. Cat People zelfde laken het pak, meer rock dan pop, maar op de een of andere manier vind ik het gebodene te alledaags om indruk te maken. Shake It is natuurlijk een uitvloeisel van de titelsong, (of is het andersom?) een dergelijke beat is aardig, en het nummer is ook niet onaardig, het kan echter niet in de schaduw staan van zijn grote broer.

Tussenstand:

1. Aladdin Sane
2. Ziggy Stardust
3. Diamond Dogs
4. Low
5. "Heroes"
6. Young Americans
7. Let's Dance
8. The Man Who Sold the World
9. Space Oddity
10. Lodger
11. Station to Station
12. Hunky Dory
13. Pinups
14. Scary Monsters
15. David Bowie

Goed album met 2 dissonanten: Without you en shake it

Hoewel Bowie eind jaren 70 ook al albums gemaakt heeft die bij mij de plank misslaan, is Let's Dance voor mij een duidelijk eindpunt van zijn relevantie. Met zijn meer experimentele albums, zoals Low, Station to Station en Diamond Dogs, in het achterhoofd is Let's Dance een opmerkelijke keuze te noemen. Ik interpreteer het als een keuze voor meer succes. Het album luistert lekker weg, maar pakt me nergens. Tikkeltje oppervlakkig ook wat mij betreft.
Het zal Bowie geen windeieren hebben gelegd, en nog steeds wordt over dit album gediscussieerd m.b.t. wat de motieven zijn geweest om dit album te maken. Deze discussie kwam ook nog even terug in de docu Moonage Daydream. Commercieel dus een zeer goede zet.

Toch blijft dit altijd het album waardoor ik Bowie als tiener leerde kennen en China Girl, Let's Dance, Cat People (Putting Out Fire) en Modern Love zijn toch wel erg lekkere nummers. Samen met Duran Duran de soundtrack van het begin van mijn tienerjaren...

Als je dit al met 2,5* - en dus een onvoldoende (5) - waardeert, vraag ik me af hoe de twee volgende albums eraf komen.

Bowie begon de jaren '80 met Scary Monsters (hier hoger gewaardeerd dan voorganger Lodger), nam in één sessie de titelsong van Cat People (op dit album) en Under Pressure met Queen op, switchte van label (naar EMI en dat was lonend) en maakte dit album met o.m. Nile Rodgers. Het was anders dan zijn voorganger(s), maar hé, hadden we dat niet eerder meegemaakt met Bowie?

Om een album met 4 succesvolle singles af te waarderen naar een onvoldoende getuigt van weinig inzicht in de positie van Bowie als game changer

Ik heb Bowies muziek pas leren kennen na zijn dood. Verder kan ik zeggen dat ik voornamelijk naar zijn werk uit de jaren 70 heb geluisterd. Dus het klopt misschien wel dat ik beperkt inzicht heb in de positie van Bowie als game changer. Maar is dat nodig om een album te beoordelen? Ik beoordeel niet op basis van hoeveel hitsingles een album heeft voortgebracht. Dat zou wat zijn! Mijn stem is op gevoel, na het luisteren van een album. Ik ben gewoon minder enthousiast over dit album. En mij valt op dat ik hem in jaren 70 veel creatiever vind.

Kan me wel vinden in wat konijnmuziek hierboven aangeeft.
Ik ben een adept vanaf Low, mijn eerste ‘zelf gekochte Bowie’. Heroes and Stage waren de volgende platen die grijs zijn gedraaid op mij Thorens. Ik ben opgevoed qua muziek door mijn broer en die had Ziggy, Aladdin Sane, Station to Station, prachtplaten.
Daarbij hij inderdaad een game changer, van Starmanr, Insane, a Young American, via een dope album richting Berlin waar de zogenaamde Berlin Trilogie is opgenomen, en dan na Lodger en het onvolprezen Scary Monster naar dit album.
Een matig plaatje wat mij betreft van onze game changer. De Titelsong redt voor mij dit album, samen met de eerste twee nummers het beste te pruimen.
De albums hierna zijn wat mij betreft zeker niet beter, daar heeft Mjuman zeker een puntje. Maar daar staan ook minder ‘succesvolle singles’ op….
Voor mij was Bowie echt terug met 1.Outside alhoewel ook daar de meningen over verdeeld zijn.
Dit album staat in mijn kast stof te trekken, tis niet anders.

Dan heb je nog heel wat te ontdekken. Je zou voor de grap 'ns op het topic kunnen kijken waar de Bowie-box uit de 80s wordt besproken. Dan kun je ontdekkken dat er meerdere users zijn die zijn teruggekomen op hun aanvankelijk negatieve beoordeling van dit album.

Het album begint met het prima - puntig - geproduceerde Modern Love - in no time zit midden je in de muziek. ook zijn stemwisselingen in dit nummer zijn heel kenmerkend. Helaas opent het album met drie (relatief) sterke songs om daarna iets in te kakken. Pas bij Cat People komt er weer een upswing.
Bowie was met dit album ook een van de eerste grote acts die het aandurfde om met Nile Rodgers in zee te gaan. Niet echt het geluid dat dichtbij Bowie lag. Maar dat doet Bowie wel vaker: radikaal voor iets anders kiezen, bijv een andere gitarist.

Mijn punt nogmaals: Bowie heeft slechter gemaakt dan deze; ik zou het iig voldoende waarderen. Voorafgaand aan de verschijning van het album had ik de 12" van Cat People al gekocht en da's een prima track. Je zou niet de eerste zijn die na de herdraai van zijn albums (ook die uit de 90s) tot een herevaluatie van zijn werk komt. Er zullen weinigen zijn die na The Next Day nog zouden hebben gerekend op zo'n voltreffer als Black Star.

Bowie zal vast slechter werk gemaakt hebben. Volgens mij kijk jij door een heel andere bril naar dit werk dan ik. Een liefhebber van een artiest heeft immers al snel een andere beleving bij een bepaald album dan een leek. Zo kijk ik als Bob Dylan fanboy ook anders tegen zijn misperen aan. Bijvoorbeeld worden Self Portrait en Empire Burlesque hier op mume volledig met de grond gelijk gemaakt, maar krijgen ze van mij een ruime voldoende. Ik kan die platen namelijk plaatsen in de omstandigheden en de tijd waarin Dylan ze opgenomen heeft en dat beïnvloed toch ook weer mijn gevoel en luisterervaring. Als liefhebber kijkt men, in het algemeen, toch meer door een roze bril (denk ik).

Lets Dance heb ik twee keer geluisterd. En hoewel Lets Dance mij na de tweede luisterbeurt iets beter beviel, was het gewoon te weinig voor een krappe voldoende. Maar wie weet kom ik daar in de toekomst nog op terug. Sowieso herhaal ik ook de platen die ik met een onvoldoende beoordeeld heb. Als ik Lets Dance voor de derde leer gehoord heb, laat ik het hier nog weten.

Konijnen dansen blijkbaar niet graag.

Dat is een juiste conclusie

Ik wel, hoewel inmiddels vaak subtiel . En daarom verdient het album o.b.v. de eerste 3 nummers alleen al een ruime voldoende naar mijn mening.
Of het commercieel gevonden wordt zal me worst wezen. Het is misschien het aloude verhaal van de rocker (hoewel dat in Bowie's natuurlijk verre van een complete titel is) die iets anders doet? Ik vermoed dat je Young Americans ook niks vindt? Dat het imo ook geweldige Hunky Dory, Ziggy en Alladin Sane als creatiever, of vooral veel excentrieker gezien worden snap ik wel.
Relevantie vind ik zo'n vage term. Die 3 singles met hun nieuwe geluid behoren tot de fijnere jaren 80 hits naar mijn bescheiden mening.

Je slaat in je eerste comment de spijker op z'n kop: ik ben geen liefhebber van dansmuziek . Dat speelt ook mee.

Een plaat waar je indertijd op feestjes niet omheen kon, net als Purple rain, Born in the USA, Thriller en Like a virgin, om ze maar even te noemen in de volgorde waarin ik ze kon (en kan) waarderen. En waar zou déze plaat in die opsomming ergens staan? Wel, tussen de eerste en de tweede, want hoewel ik Bowie in het algemeen hoger aansla dan Prince is Purple rain voor mij een *****-meesterwerk terwijl Let's dance een sluwe en knap gemaakte maar ook gevoelloze en oppervlakkige plaat is. Het drumgeluid is gelukkig niet zo gedateerd als bij veel tijdgenoten (ja, zéker ook bij Prince) maar wel vreselijk rechttoe-rechtaan, de composities zijn uitermate simpel (Without you, Shake it, jongens toch) en de teksten trekken grotendeels op niets. Nile Rodgers zorgt er voor dat alles klinkt als een klok, maar wat mij betreft maken alleen de furieuze riffs en solo's van de SRV-man en sommige baspartijen (China girl, Criminal world) de plaat de moeite waard, en pas bij het ingetogen swingende Criminal world en vooral de gemene remake van Cat people ga ik recht overeind zitten. De lelijke hoes maakt het geheel àf, maar op de verkeerde manier.

Bowie heeft zelf in een interview laten vallen dat (toen hij op de periode terug keek) Let's Dance niet z'n favoriet was om te doen. Was allemaal te braafjes. Was meer een idee van producers.
Hetzelfde verhaal met KISS en hun mega Disco hit "I was made for loving you".
Ik heb de cd van bij het vlaamse magazine Dag Allemaal voor hun 20 jarig bestaan.
20 jaar Dag Allemaal - De Sterren Van De Jaren 80
Die is wel de versie zonder het knalnummer Under Pressure met Queen

Cat People was oorspronkelijk een soundtrack en het origineel vind ik beter (sfeervoller en dreigender) dan deze overgeproduceerde versie hier.
Bernard Edwards en Nile Rodgers waren rond die tijd de meest succesvolle producers, alles wat ze produceerden veranderde in goud (bv. Chic, Sister Sledge, Diana Ross, Like a Virgin van Madonna en deze Let's Dance). Let's Dance werd het best verkochte David Bowie-album ooit dankzij de hits
Let's Dance, China Girl en Modern Love welke eerste een nr.1-hit werd. Een album verkoopt beter als daar een grote hit op staat en hoe meer hits, hoe beter de verkoop (zoals Thriller van Michael Jackson). Een meesterwerk is Let's Dance niet. Daarvoor is het album te vlak en bij momenten te banaal, zeker voor Bowie's doen. Maar zijn twee daaropvolgende albums zijn nog minder.

Ik was in 1983 helemaal weg van dit album. Dat wil zeggen: de drie fantastische singles die ervan afkwamen (de vierde, Without you/Criminal world, kocht ik ook nog, met die Keith Haring-hoes). De titeltrack werd zelfs een aanschaf op 12 inch.
Maar toen ik het album kocht, anderhalf tot twee jaar later, viel het restand van de nummers nogal tegen. Simpele nummers die weinig om het lijf hadden, maar min of meer gered werden door Bowies als altijd indrukwekkende voordracht. Alleen de remake van Cat People vond ik nog aardig te pruimen, al vind ik het origineel sfeervoller en beter.
Dat maakte het voor mijn gevoel - nog steeds - tot een zeer onevenwichtige plaat. Hoewel ik ruim voor die tijd als Bowie-singles had gekocht - vanaf '75, de reissue van Space oddity, maar ook Fame, Golden years, Sound and vision en Heroes - beschouwde ik dit album weliswaar als zijn commerciële hoogtepunt, maar niet zijn artistieke top. De kort daarop volgende aanschaf van aangeraden meesterwerken als Ziggy, Low en Heroes, maakte dat al snel duidelijk.

Toch kan ik als hitparadeliefhebber nog steeds genieten van die drie singles. Want die zijn allemaal top, al kwam ik er pas jaren later achter dat China girl al jaren eerder was opgenomen door Iggy Pop, die het ook had gecomponeerd. Met name Let's dance, het nummer, is een onverbiddelijke hit, die het ook nu nog uitstekend doet op de dansvloer, zoals ik af en toe nog mag constateren.

Het nummer - en eigenlijk het gehele album - is dan ook wel heel sterk gericht op het bscoren van een hit, dat hoor je er duidelijk van af. Nadat Bowie had gebroken met zijn vaste groep muzikanten - zelfs Carlos Alomar was uit beeld verdwenen - werd ook vaste producer Tony Visconti aan de kant gezet. Nile Rodgers was zijn plaatsvervanger en samen met hem maakte Bowie een plaat die hem maakte tot het icoon dat hij tot die tijd wellicht altijd had willen zijn - hoewel hij daar later heel anders op terugkeek. Het verhaal gaat dat Bowie de titelsong aan de producer presenteerde als een vrij rustig akoestisch nummer, waarop Rodgers gezegd zou hebben: 'How can you have a song called Let's dance that you can't even dance to?' De rest is geschiedenis...

Niettemin is en blijft Let's dance - het nummer - ondanks al zijn gecalculeerdheid een geweldige song, waarover tot in elk detail is nagedacht. Als album is Let's dance niettemin een tegenvaller. Weliswaar het commerciële, maar zeker niet het artistieke hoogtepunt uit zijn carrière.

Een aardige blog over de song Let's dance: Let’s Dance | Pushing Ahead of the Dame - bowiesongs.wordpress.com

Oh, bestaat er een versie van dit album met Under pressure eraan toegevoegd? Inderdaad, zie ik nu: een Virgin-uitgave uit 1995. Voegt het iets toe? Eigenlijk niet, aangezien ik - en ongetwijfeld velen - dat nummer al op één of meerdere andere geluidsdragers hebben. Anderzijds is het een mooie afsluiter na een aantal teleurstellende songs, waardoor het totale niveau van de plaat weer wat wordt opgekrikt. Maar het nummer was ten tijde van de release van dit album al twee jaar oud en staat er natuurlijk volkomen los van. Toch past het er qua klankkleur en sfeer wel enigszins bij. Net zoals Under pressure ook het niveau van het Queen-album Hot Space behoorlijk omhoog haalde...

Maak er toch 3 sterren van. Ben inmiddels wel iets milder geworden tegenover Let's Dance. Ook dit deed en durfde Bowie en de 3 hits: titelsong, China Girl en Modern Love zijn nog altijd de moeite waard.
Cat People luisterde ik laatst vanuit een playlijstje en vond ik best aangenaam.
Under Pressure is een nutteloze toevoeging, zoals ik dat ook op Hot Space van Queen vind.
Met enig gemak de beste song van dat album, maar het heeft verder niets met dat album van doen.