David Bowie - Let's Dance (1983)

Ik was in 1983 een verdrietig mens. Bowie, de artiest die lak had aan conventies (verdient ook wat retrospectief - hij was bepaald geen ster tegen wil en dank), maar ik had de man hoog zitten.
De single bracht me nog wel in beroering, maar dat had meer met de dames tegenover me op de vloer te maken, maar tjonge... wat daarna kwam.... Bowie onwaardig is zo'n beetje als on-nederlands goed. Een verzonnen kwalificatie.
Heb het vaak opnieuw geprobeerd (welke dubbele bodem zie ik over het hoofd), maar nee. Dit dient als plat vermaak en dat lukt maar matigjes. Geloof dat mijn ouders dit wel gezellige muziek vonden.
2,5 is ruim bemeten

In de periode tussen '72 en '73 begon Ik Bowie fanatiek te volgen, mijn eerste single was The Jean Genie, vrijwel direct gevold door het album Aladin Sane, in hetzelfde jaar kocht ik met terugwerkende kracht zijn vooruitgesnelde albums, in dat jaar lag zijn werk dus vrijwel continu op de draaitafel.

Het was Bowie's Glam periode die volgde op wat ik zijn singer-songwriterfase noem: SPace Oditty, Hunky Dory en het werk uit zijn zestigerjaren periode.

Ik heb al zijn moodswings en kameleon-achtige, grillige periodes dus zeer nauwgezet gevolgd en las gretig alles wat er geschreven werd en bekeek alles wat er werd getoond.
Het waren indrukwekkende jaren waarin veel gebeurde en Bowie ook vaak met excentrieke en shockerende one-liners de pers wist te halen. Zijn farewell party na zijn zogenaamde laatste optreden ever (later bedoelde hij waarschijnlijk zijn laatste optreden als Ziggy met zijn Spiders) want niet lang daarna begon zijn Amerikaanse tour. Hij was onvermoeibaar en het is een wonder -zeker wanneer je de documentaire Five Years bekijkt, waarin Bowie graatmager en volledig doorgesnoven achter in een Limousine door L.A. rijd- dat hij deze fase heeft overleefd.

Maar het blijkt juist waarschijnlijk zijn meest productieve en in mijn ogen -en oren- ook zijn meest creatieve periode te zijn geweest. Wanneer je in één decennium op de proppen komt met :
The Man Who Sold The World - Ziggy Stardust - Aladin Sane - mijn favoriete Diamond Dogs- gevolgd door een waanzinnige make-over naar soul en funk met Young Americans en het knettergoede Station To Station dan gevolgd door de fenomenale Berlijn Trilogie : Low - Heroes en Lodger om tenslotte af te sluiten cq het nieuwe decennium te beginnen met het buitengewoon creatieve Scary Monsters...dan behoor je wel tot de absolute wereldtop. Ik ken weinig acts die zichzelf zo intensief en zo vaak hebben vernieuwd als Bowie in zijn hoogtijdagen (de seventies).

Misschien dat ik hem daarom ook heel vergevingsgezind ben... In 1983 zag ik hem pas voor de eerste keer, wel direct twee keer in één weekeinde in de Kuip te Rotterdam op wat later bleek zijn meest succesvolle tour te zijn geweest, The Serious Moonlight tour, waar Carlos Alomar gelukkig weer aanwezig was als band leider. Ik zou hem nog diverse keren zien daarna en ben hem tot aan zijn heengaan intensief en nieuwsgierig blijven volgen. Hij behoort absoluut tot de soundtrack van mijn jeugd.

Let's Dance heb ik altijd wel 'verantwoord' commercieel gevonden, na zijn creatieve output van Scary Monsters wilde hij compleet wat anders, ik denk dat er ook van een creatieve bloedarmoede sprake was en hij zich echt bewust met een commercieel team heeft omringd, Rodgers en Edwards waren destijds mega hot, enkel het -zijn tijd vooruit zijnde- Kookoo van Deborah Harry haalde helaas niet de score die het verdiende, dit terzijde...

Terug naar Let's Dance, los van de drie mega hits vond ik ook Ricochet en Criminal World goede tracks en de remake van Cat People heeft mij ook nooit tegengestaan.
Waarom het opvolgende album 'Tonight' (uit '85) altijd zo'n slechte pers heeft gehaald is mij tot aan de dag van vandaag een raadsel. Ik vond het beter te pruimen dan Never Let Me Down uit '87, wat Bowie later zelf ook als een van zijn minste albums beschouwde.

Maar met Loving The Alien, Blue Jean en zijn prachtige uitvoering van the Beach Boys classic God Only Know's en het rockerige, I Keep Forgetting heb ik het altijd een aardig album gevonden....

Ik had meer moeite met zijn 'Earthling' album wat ik behoorlijk hysterisch vond....al die gekmakende intro's... maar dat kwam pas weer een decennium later

Het laatste prima album voor hij finaal afgewerkt was nogal wat jaren bij me.
Eigenlijk was dit muziek die ik niet zo vond matchen met Bowie.
Nou is het wel zo dat het een prettige aaneenschakeling is van iets disco achtigs.
Beste herinneringen aan de uitgaansperiode `83 , weegt ook mee aan dit album.
Ze draaide Let`s dance- Modern love en China Girl elke week in de kroeg en disco.
Geweldig om zo wereldberoemd door te breken eindelijk .

Ik zou zowel bij Queen als bij Bowie (en nog wel een paar artiesten) kunnen schijven hoe grappig ik het altijd heb gevonden dat een groot deel van hun fans bij de kleinste aanzet van ritmisch gitaar gebruik (laat staan een keyboard of slagwerk dat verder gaat dan het traditionele drumstel zoals bijvoorbeeld conga) direct werd geroepen: ze zijn disco gaan maken! Waarbij disco als iets totaal onacceptabels werd gezien. Hoe oud ik ook ben, om deze aversie te voelen ben ik dan weer net te jong. En het leuke is dat een generatie van ver na mij bij gebrek aan betere terminologie ook van alles disco noemt wat maar een beetje naar jaren 80 neigt.

Met Nile Rodgers aan het roer als producent, enkele leden van zijn disco band Chic in de de gelederen en de klanken die keyboardspeler Sabino uit zijn instrument tovert is er wel degelijk een link met disco.
Je hoort duidelijk enkele new wave invloeden maar ook elementen uit de dance scene zijn op het album verwerkt.
Bowie weigert echter afstand te doen van zijn rhythm & blues achtergrond en dat maakt dat dit plaatje niet bestempeld kan worden als een album dat op 1 lijn gesteld kan worden met de dance platen uit de jaren 70.
Hetzelfde kan gezegd worden van het decennium dat hierop zou volgen met de dominante synthesizer partijen en kille beats, met name in de dance/disco scene. Bowie was natuurlijk vee te eigengereid om zich vast te laten pinnen of in een hoekje te laten drukken.
Wat overigens niet wegneemt dat de jaren 80 wat mij betreft vanuit creatief oogpunt zijn zwakste periode was.

Als je David Bowie op youtube eens luisterd Let`s dance de KIA commercial remix is voor mij de allerbeste disco re-mix van Bowie .
In een woord knallend!

In het voorgaande een hele hoop OHK (Oud_hollandse Kullekoek) in kort bestek wat punten van kritiek:

1. als je toch "labels"gaat hanteren - disco - weet dan waar je het over hebt.
2. Er is niet één "disco". Disco in de (late) 70s is een heel ander disco dan die uit de 80s en 90s. soms is het onderscheid tussen "disco"en bepaalde house (deep house) wel heel moeilijk aan te geven. Later, deze eeuw, zie je wel dat disco en house samen worden gevat als "dance" - net zoals soul r&b, rap, swinbeat etc wel worden aangeduid met urban.
3. Niemand met enige brede muzikale kennis zou het in zijn hoofd halen Chic als disco te betitelen. Eerder funk (light), R&B (oude stijl - niet arrenbie) met een snuif Philly-soul. Sister Sledge met wie Nile Rodgers wel werkte kan je op bepaalde momenten wel als zodanig typeren (maar niet over de hele linie).
4. Bowie had al eerder ervaring met wat nu wel eens als ürban "wordt aangeduid: Young Americans (m.n. titelnummer en Fame) en Golden Years. Met dat nummer en nog een nummer (dat me nu even ontschoten is) heeft hij zelfs in Soultrain (US tv-programma) gestaan als een van de eerste blanke artiesten.
5. In Modern Love kan je die funk riffs herkennen die Bowie al eerder gebruikte in Fame - een typische funkmanier om gitaar te spelen; denk aan The Furious Flames van James Brown; de riff in fame is van Carlos Alomar en door hem ook gebruikt in James Brown's Hot, hot, hot, I Wanna Be Loved - hij speelde destijds ook bij Brown.
6. David Bowie volgend sinds Ziggy Stardust, mede dankzij de recensie van Elly de Waard in Vrij Nederland, ben ik een liefhebber van zijn werk, zijn switches, wendingen, creativiteit. Voor mij was dit album destijds een klap in het gezicht, veel te commercieel. Tijd heelt veel wonden, kan het nu wel draaien. Dit echter als "disco' willen wegzetten getuigt - scusi, ursäkta mig, perdona me, mes excuses, Verzeihung - van muzikale onkennis

Dat. Laat staan Nile Rodgers. Rodgers werd er door Bowie vooral bij geroepen om hem te helpen een funkier, hitgevoeliger sound te creëren, met het idee eindelijk eens een grote hit te scoren. Dat is, door de inbreng van megahitmaker Rodgers en enkele fantastische videoclips die niet van MTV te branden waren, zeer behoorlijk gelukt. Bowie ging van club- en concertzaalartiest meteen door naar stadionvullend megaster. Commerciële knieval zegt u? Dat was hem na al die briljante albums in de 70's van harte gegund.

Mjuman: Precies. Ik heb altijd gevonden dat Let's Dance perfect aansloot bij Young Americans, Fame, Golden years en niet te vergeten Fashion.
Ik noemde ritme gitaar maar het besef wat funk (specifiek ritme gitaar met dempingen en nog meer nadruk op de groove), of bijvoorbeeld dus een strakke funky riff (Chic), bas of laat staan slagwerk ("the funky drummer"), dat is al helemaal uitgestorven. Nog veel vager dan disco dus. Niet perse op MuMe denk ik, maar wel bij de achter in het alfabet generaties "we zijn gelukkig van die saaie hokjes af". Ook hoor ik geregeld blues en soul op een hoop gegooid worden en dan zakt me helemaal de moed in de schoenen.

Brown's behoefte was trouwens nog net iets urgenter (need to be loved ipv wanna). En het lijkt of hij zijn funk hier terug claimt. Ik weet eigenlijk niet of Alomar's samenwerking met Bowie ook te maken had met de frictie tussen de dwingende en slecht betalende James en zijn JB's toentertijd.