0
geplaatst: 4 november 2017, 13:17 uur
OM*G...!!
Nu wij ons weer vergapen aan een nieuwe mis van Amenra, blijkt er al meer dan anderhalf jaar (!!) een preek te liggen die het equivalent van de invloed van Amenra voor doom is: Belfry van Messa (vrij vertaald uit het intaliaans: Mis) .
Hoe is dit in godesnaam door mij, maar ook door andere (doom) metallers hier op MM gemist...?!
Messa zijn vier italianen met (experimentele) pretenties. Geen enkel lid komt rechtstreeks uit de doom/stoner, maar het collectief besloot om, met hun individuele (deels geschoolde) kwaliteiten, muziek te maken die in de basis het sabbathiaans geloof aanhangt, maar dan hervormd.
Met drones, jazz, ambient, dark blues en (progressieve) doommetal wordt een muziektoren gebouwd, waar je u tegen zegt. In de gereedschapskist om dit nieuwe bouwwerk op te tuigen zitten de bekende elektrische intrumentaria, akoestische gitaren, klarinet en een zootje electronica.
'Alba' opent met een vier minuten durende drone/soundscape en heeft op zichzelf geen voorspellende waarde voor de opvolgende tracks, maar het is een must om deze sfeer te ondergaan. Net zoals het laatste nummer (een akoestische seventies lullaby) deze functie ook heeft. Deze twee nummers klemmen en bevestigen de essentie van alle nummers die er tussen staan: een moderne uitwerking van een klassiek concept, wat doom in de basis is.
Babalon is een catchy en zeer dynamisch, maar donker (niet traditioneel opgebouwd) nummer met een heerlijk meedeinrefrein.. De gitaarsolo is de kers op deze track.
Faro opent daarop breekbaar (naar de achtergrond gemixt) en trekt met een dikke baslijn de aandacht naar zich toe, opdat je maar op scherp staat als The Hour of the Wolf aanvangt met de zijdezachte vocalen van Sara die prachtig uitgebouwd en in kracht aanzwengend, uitmonden in een van de prijsnummers van dit album. Een moderne ode (met dito solo) aan de ons bekende jaren 70 doommetal bands.
Blood laat het conventionele dan weer los en experimenteert met structuur en stijl. Het opent met een zwaar aangezette desolate doomriff, Sara zingt, door een octaafje hoger, met wanhoop. Ik voel een licht verdriet/vrees, maar niet voor lang. Halverwege is daar de stijlbreuk, de ontsnapping aan ellende, pijn en sleur: de (zeker niet klassiek bespeelde) klarinet vertelt ons dat er hoop is . Maar voor hoop moet je wel wat doen, voor je het weet zit je weer in de wanhoop...
Tomba is een dreigend, tribal en organisch intermezzo. Ambient. Een uitgestorven kale vlakte die zindert van spanning. Had veel grootser mogen worden uitgebouwd. New Horns dat er op volgt, past mi niet. New Horns op zichzelf is een degelijk rocknummer, maar heeft de minst toegevoegde waarde op dit album.
Het instrumentale Bell Tower verwijst uiteraard naar de klokkentoren op de cover. Het schip van deze kerk is gesloopt en het meer is kunstmatig aangelegd. Al bijna zeventig jaar heeft deze toren in de omgeving van Messa een mytische aantrekkingskracht. De klokken die in dit nummer te horen zijn, komen dan ook uit een mythe, in werkelijkheid hangen ze niet meer in de toren.
Met outermost dwalen en slenteren we auditief over een van onze (mentale) kerkhoven, ook in dit nummer lijkt de mensheid gedoemd tot falen. Tergend, wat we ook doen. (The black chants are growing their sound > Your inner temple is falling down > We will be dancing on your graveyard >
Singing a hail song to the stars). De sfeervolle doom past deze jas.
Huiswerk mensen....
Nu wij ons weer vergapen aan een nieuwe mis van Amenra, blijkt er al meer dan anderhalf jaar (!!) een preek te liggen die het equivalent van de invloed van Amenra voor doom is: Belfry van Messa (vrij vertaald uit het intaliaans: Mis) .
Hoe is dit in godesnaam door mij, maar ook door andere (doom) metallers hier op MM gemist...?!
Messa zijn vier italianen met (experimentele) pretenties. Geen enkel lid komt rechtstreeks uit de doom/stoner, maar het collectief besloot om, met hun individuele (deels geschoolde) kwaliteiten, muziek te maken die in de basis het sabbathiaans geloof aanhangt, maar dan hervormd.
Met drones, jazz, ambient, dark blues en (progressieve) doommetal wordt een muziektoren gebouwd, waar je u tegen zegt. In de gereedschapskist om dit nieuwe bouwwerk op te tuigen zitten de bekende elektrische intrumentaria, akoestische gitaren, klarinet en een zootje electronica.
'Alba' opent met een vier minuten durende drone/soundscape en heeft op zichzelf geen voorspellende waarde voor de opvolgende tracks, maar het is een must om deze sfeer te ondergaan. Net zoals het laatste nummer (een akoestische seventies lullaby) deze functie ook heeft. Deze twee nummers klemmen en bevestigen de essentie van alle nummers die er tussen staan: een moderne uitwerking van een klassiek concept, wat doom in de basis is.
Babalon is een catchy en zeer dynamisch, maar donker (niet traditioneel opgebouwd) nummer met een heerlijk meedeinrefrein.. De gitaarsolo is de kers op deze track.
Faro opent daarop breekbaar (naar de achtergrond gemixt) en trekt met een dikke baslijn de aandacht naar zich toe, opdat je maar op scherp staat als The Hour of the Wolf aanvangt met de zijdezachte vocalen van Sara die prachtig uitgebouwd en in kracht aanzwengend, uitmonden in een van de prijsnummers van dit album. Een moderne ode (met dito solo) aan de ons bekende jaren 70 doommetal bands.
Blood laat het conventionele dan weer los en experimenteert met structuur en stijl. Het opent met een zwaar aangezette desolate doomriff, Sara zingt, door een octaafje hoger, met wanhoop. Ik voel een licht verdriet/vrees, maar niet voor lang. Halverwege is daar de stijlbreuk, de ontsnapping aan ellende, pijn en sleur: de (zeker niet klassiek bespeelde) klarinet vertelt ons dat er hoop is . Maar voor hoop moet je wel wat doen, voor je het weet zit je weer in de wanhoop...
Tomba is een dreigend, tribal en organisch intermezzo. Ambient. Een uitgestorven kale vlakte die zindert van spanning. Had veel grootser mogen worden uitgebouwd. New Horns dat er op volgt, past mi niet. New Horns op zichzelf is een degelijk rocknummer, maar heeft de minst toegevoegde waarde op dit album.
Het instrumentale Bell Tower verwijst uiteraard naar de klokkentoren op de cover. Het schip van deze kerk is gesloopt en het meer is kunstmatig aangelegd. Al bijna zeventig jaar heeft deze toren in de omgeving van Messa een mytische aantrekkingskracht. De klokken die in dit nummer te horen zijn, komen dan ook uit een mythe, in werkelijkheid hangen ze niet meer in de toren.
Met outermost dwalen en slenteren we auditief over een van onze (mentale) kerkhoven, ook in dit nummer lijkt de mensheid gedoemd tot falen. Tergend, wat we ook doen. (The black chants are growing their sound > Your inner temple is falling down > We will be dancing on your graveyard >
Singing a hail song to the stars). De sfeervolle doom past deze jas.
Huiswerk mensen....
0
geplaatst: 1 april 2018, 21:55 uur
Zeer veel potentieel op deze plaat, maar het komt er nog niet helemaal uit op Belfry. Doom/stoner is de hoofdmoot maar daarbij een flinke drone- en ambienttouch en nog wat jazz. Het jammere is dat die drone/ambient/jazzelementen zelden samensmelten met de doom/stoner, waardoor de plaat als geheel een ietwat gebroken indruk maakt. Op het langste nummer (Blood) gebeurt dat wel en zorgt het voor het mooiste moment van de plaat, een bezwerende trip met een dreigende klarinetsolo. Het doomwerk is gewoon oerdegelijk, in de stijl van een band als Windhand. De nieuwe plaat genaamd Feast for Water is een verbetering op alle vlakken. Daar schrijf ik later meer over.
* denotes required fields.
* denotes required fields.