Red Hot Chili Peppers - The Getaway (2016)

Ik ben geen echt grote fan van de band maar ik heb Mother's Milk (4*), Blood Sugar Sex Magik (4,5*) en One Hot Minute (4,5*) hier wel liggen. Die laatste is ook het laatste album van de band die ik volledig beluisterd heb. Van de albums daarna heb ik nog wel Californication grotendeels geluisterd maar blijkbaar nog niet op gestemd (op dit moment). Denk dat mijn smaak / interesse toen verschoven is.

Met alle (media) aandacht voor de band en het horen van de drie singles dit album eens een kans geven. Dat is niet makkelijk om onbevooroordeeld aan te beginnen met alle negatieve posts alhier. Het is verleidelijk en gemakkelijk om daar in mee te gaan maar misschien beter om dit album niet na 1 luisterbeurt af te serveren. Het helpt de Peppers wel dat ik One Hot Minute (1995) toevallig wel een erg goed album vind want zo te horen ligt deze daar enigszins in het verlengde van. Het is een mellow album geworden, je zou kunnen zeggen soft-funk-rock. In 1995 was OHM een verrassing voor de fans alsof men Chili verlaten had voor Pepperland (Beatles-referentie), hoor je die trompet ook in The Hunter? Een piano met engelen in de intro op afsluiter Dreams... draagt dan niet bij aan het imago van de bad boys of funk, maar het zijn geen jongens meer.

Ze zijn op zoek naar een nieuw geluid na het vertrek van Frusciante en iets waarmee Anthony (en zijn stem) mee verder kan zonder totaal gesloopt te worden bij een volgende tour. Wellicht ligt er een soft-funk-blues album in het verschiet en een soft-funk-jazz album gevolgd door een soft-funk-kerstalbum om te eindigen met een duetsalbum of een covers-album. Wie zal het zeggen, denk wel dat zodra Anthony er niet meer is, de band ook ophoud te bestaan. Of zou dan Axl ook hier overnemen? Heel veel sterke teksten hoor ik niet terug, blijft weinig hangen maar het klinkt niet slecht wel als de overgebleven nummers die vorige albums niet gehaald hebben. Verder veel herhaling misschien dat er meer boven komt drijven na 5x luisteren maar bij 3x is dat nog niet het geval. Ze krijgen wel het voordeel van de twijfel en rond het af naar 3,5*

Beste stukje: de laatste minuut van Goodbye Angels en Go Robot met neigingen naar IndieRock en Electroclash.

We kennen allemaal de sok-act nog wel. Vier jonge honden die slechts gekleed in een sok op het podium tekeer gingen met een energie waar je u tegen zei. Inmiddels vijftigers en wat bandwisselingen verder (meest recente bandlid is gitarist Josh Klinghoffer, tevens ‘jonkie’ in dit gezelschap) en nog steeds niet uitgeraasd…. of horen we eigenlijk toch wel iets van de ouderdom terug in hun nieuwe album The Getaway?

Op het podium ogen de mannen nog steeds enorm fit; dat bewezen Red Hot Chili Peppers recentelijk nog op Pinkpop. Zelf zag ik ze jaren geleden twee keer live, de laatste keer met een compleet naakte bassist Flea die die dag jarig was en tijdens het concert werd getrakteerd op taart door een eveneens naakte Moby die het voorprogramma verzorgde; een taart die uiteindelijk zeer voorspelbaar in de gezichten van de heren terecht kwam.

Van een hoop onderbroekenlol zijn ze nooit vies geweest, maar inmiddels merk je toch wel dat ze een dagje ouder worden en lijkt de gekte ietwat af te nemen.
Dat is terug te horen in het nieuwe album waar Nigel Godrich (bekend van Radiohead) de scepter zwaait. Heel af en toe merk je wel een zeer lichte Radiohead invloed, maar dat is te verwaarlozen.

Een enorm funkfeest hoef je ook niet te verwachten trouwens, daarvoor is het album over het algemeen net ietwat te bedaard.
Maar laten we eerlijk zijn. Al door de enorme hit Under the Bridge wist het grote publiek deze band te omarmen. Zelfs brave huismoeders zongen dat nummer uit volle borst mee, en het leek per album wel wat kalmer te worden.

Stoute mannetjes ja, maar wel met een knipoog, en dat is leuk, maar niet gevaarlijk. Bedaard dus. Dat is ook een mooie samenvatting van dit nieuwe album. Het steekt goed in elkaar, er is ongetwijfeld veel gesleuteld aan de zang van Anthony Kiedis, niet bepaald een sterke zanger en de nummers klinken fris. Op zich een prima keuze van de heren.

Red Hot Chili Peppers zijn andere wegen ingeslagen zonder hun herkenbaarheid te verliezen en je kunt anno 2016 van een stel vijftigers niet meer verwachten dat ze in slechts een sok gehuld, of zelfs helemaal naakt op het podium ruige punk-funk nummers op staan te voeren. Het zou niet geloofwaardig meer zijn.

The Getaway is een prima album, alleen moet je niet meer hopen op de feestvreugde van de eerste albums. Maar die band was al langer dood en begraven. Voor de liefhebbers van het eerste uur is dit waarschijnlijk een saaie plaat, voor anderen gewoon een prima popfunk album. Meer heeft deze band op dit moment niet nodig denk ik.

Red Hot Chili Peppers noemde ik samen met de nieuwe Swans en Radiohead de belangrijkste releases van de afgelopen week.
Ik kan mij nog goed herinneren dat ze iedereen in mijn omgeving toch wel aangenaam verrasten met Blood Sugar Sex Magic.
Het magische jaar 1991, de tijd dat ook Nevermind van Nirvana, Ten van Pearl Jam, Metalica met hun Black Album, Achtung Baby van U2 en ook Gish van Smashing Pumpkins uit kwam.
John Frusciante ging ten onder aan het succes, maar kwam later als verloren zoon weer terug.
Nu reeds het tweede album met Josh Klinghoffer.
Josh Klinghoffer die er alles aan doet om als John Frusciante te klinken; gitaarspel, zang en podiumpresentatie.
John Frusciante probeerde zelf op zijn eerste albums Hillel Slovak te imiteren, dus op zich is daar niks mis mee.
Ondanks dat Frusciante na zijn drugsverslaving nog steeds zeer goed gitaar kon spelen, vond ik zijn zang een stuk zwakker, en ook vaak het gitaarspel live rommeliger.
Wil dat nu juist de kant zijn die Klinghoffer laat zien.
Oké, misschien komt hij op The Getaway wel meer tot zijn recht.
Helaas valt dat op een Under The Bridge achtig gitaarspel bij The Longest Wave na gruwelijk tegen.
Ook bij Kiedis zijn de scherpe randjes er wel af, en ook de pompende bas van Flea zit op het niveau flatline.
Misschien kunnen ze voordat ze de studio in gaan voor een volgend album eerst een reanimatiecursus volgen, om er wat meer leven in te blazen.

Gewoon een heerlijk peppers cdtje.. Als ik de Cant stops wil horen zet ik die wel op... Genieten van de stem en de lyrics van Anthony en de bas van flea.. Nice record guys!!!
Maar misschien hoor ik gewoon niet thuis tussen de zuurtjes hier.

Milde combinatie van Rock,Pop en Funk die me allerminst tegenvalt.Ik had de Red hot chili peppers eigenlijk al afgeschreven maar met the Getaway logenstraffen ze mijn eerder opgeschreven woorden.
Op deze cd hebben ze hun opwindende,wat opgefokte sound meer ingewisseld voor een rustiger,wat laidback geluid.Daarmee is hun alweer elfde album een echte luisterplaat geworden.
Vooral in het begin staan met Dark Necessities,The Longest Wave en Goodbye Angels enkele erg mooie nummers.Verderop staan wat mindere songs maar ook hier zijn er nog hoogtepunten met onder meer het prachtige Go robot.
Echt wereldschokkend is het dan allemaal misschien niet meer ( het niveau van Mother's milk of Blood sugar sex magik wordt niet gehaald) maar als hopelijk,aankomend zomerplaatje is dit een erg fijn album.
Verrassend goed.

Nou, dat is het dus niet geworden. By The Way en ook de eerste schijf van Stadium Arcadium zijn nog stukken beter dan dit album. Toch heeft het zeker zijn momenten met het titelnummer, Dark Necessities, Sick Love en Encore. Een nummer als Detroit vind ik dan weer tenenkrommend, Kiedis' zang op dat nummer is echt verschrikkelijk slecht.

Alhoewel Californication een gelijkaardige speelduur heeft en wel de gehele speelduur blijft boeien, is The Getaway weer een te lange zit en dat is jammer. Ze hadden beter nog wat nummers kunnen weglaten. Maar met het titelnummer en Dark Necessities kunnen ze wel weer twee classics toevoegen aan hun oeuvre, dus dat is wel mooi.

Lekker album van de Peppers, al is het allemaal wederom erg ingetogen en toegankelijk. Echt vlammen doet de band nergens meer; tegenwoordig lijkt hun kracht te liggen in het schrijven van poppy meezingers die zich direct in je hoofd nestelen. Toegegeven; dat kan de band wel erg goed inmiddels. Songs als Dark Necessities, Go Robot en Encore liggen bijzonder fijn in het gehoor en zijn behoorlijk verslavend. Geen verrassingen al met al, maar wanneer je dat geen probleem vindt is dit een prima plaat.

Ik ben om!
Geweldig album.
Geen zwakke plekken. Met Goodbye angels, Feasting on the flowers en Detroit als uitschieters.

Echt een prima plaat van deze heren. Eigenlijk precies hoe ik ze nu graag hoor. Dat rauwe funkgeluid van vroeger hoeft van mij niet meer. Ik vond 'I'm With You' als een pan macaroni.. alle ingredienten zaten er weliswaar in, maar het verraste nergens. RHCP by numbers, maar een beetje zouteloos.

Op The Getaway zijn de kruidendokters Dangermouse en Nigel Godrich ingeschakeld en zie: zij weten de standaard Pepper ingredienten te voorzien van precies de juiste kruiden, waardoor je een smaakvol geheel krijgt. The Getaway is hun meest subtiele plaat in jaren. Je hoort dat er veel tijd is gestoken in het krijgen van de juiste sound. De plaat klinkt heel vertrouwd, maar toch ook fris. Subtiel gebruik van bas, synthisizer, trompet, piano en vele andere instrumenten. Echt vernieuwend is het niet (al komt de wat jazzy afsluitende trilogie nog het dichtst in de buurt), maar de Peppers geven je het gevoel dat ze nog wel wat jaren meekunnen, en dat had ik na I'm With You eigenlijk niet meer verwacht.

Ok, ik hoor niet direct echte klassiekers als een 'Under the Bridge', 'Californication' of noem ze maar op, maar over het algemeen is het songmateriaal hier best sterk. 'The Getaway', 'Dark Necessities', 'The Longest Wave', 'Sick Love', 'Encore', 'Detroit' en vooral de machtige afsluiter 'Dreams of a Samurai' zijn de hoogtepuntjes. Alleen 'Goodbye Angels' (met het irritante 'heyoheyoheyo') en het wat teveel naar disco neigende Robot Love vind ik wat minder.

Dus een fijne, subtiele en zomerse plaat van de Peppers. Geen harde funk, maar smaakvolle pop hier en dat is prima. Geen BSSM of Californication, maar het niveau van subtoppers als By The Way of Stadium Arcadium wordt wel degelijk gehaald. Dus je zou kunnen zeggen: hun beste plaat in 10 jaar.

Verrassingen zijn de wereld nog niet uit. Ik zat niet te wachten op The Getaway en was eigenlijk niet van plan er naar te gaan luisteren, al was de single 'Dark Necessities' weer alleraardigst. Toch heb ik hem opgezet na de release en was halverwege al klaar. Saai, traag, middelbare mannen muziek.

Na de vakantie zette ik de plaat opnieuw op en langzaam begonnen er stukjes op hun plaats te vallen. Allerlei subtiele stukken muziek drongen zich op en merkte ik dat ik The Getaway steeds meer ging waarderen. Het is alsof de band de kunst van het songsschrijven nu pas echt onder de knie heeft gekregen, al kan de toevoeging van producer Danger Mouse daar zeker een rol in hebben gespeeld. Luisterend naar het klankpallet en de ruimtelijke mix, merkte ik dat de gekte van John Frusciante nu echt verdwenen is. Dat opent de rest van de muziek. Klinghoffer is veel dienender en dat creëert ruimte die is opgevuld door de ritmesectie, andere instrumenten en Brian Burton. Hij is soms meer een vijfde Pepper dan een producer zo lijkt het.

Zo alles bij elkaar optellende, nestelt The Getaway zich naast Blood Sugar Sex Magik, wat ik toch wel zie als mijn favoriete RHCP plaat. Ze zijn totaal anders en gelukkig maar. De heren zijn van 20gers 50gers geworden. Met iets van een schok realiseer ik mij dat BSSM 25 jaar oud is. Enige progressie mag er toch wel in zitten? Die is er en als dat te danken is aan Danger Mouse, then so be it.

Het hele verhaal staat hier op WoNo Magazine.