Red Hot Chili Peppers - The Getaway (2016)

Ik had er een te hoge verwachting van. Er zit geen spanning in deze plaat, geen uitschieters. Ik mis de energie en gitaar.

Als je te lang op een groot stuk kauwgom kauwt gaat de rek dr uit, en bovendien proef je niks meer. Daar hebben de mannen van RHCP ook een beetje last van. Het is allemaal zó braafheid ten top, die nieuwe plaat. Niemand vraagt de de heren om te vernieuwen en het is heus prima geproduceerd, maar verder is dit gewoon rekloze inspiratieloze herhalingsmuziek.
Baslijntje hier, ingekunselde bridge daar, en de heren zijn weer klaar. Ik ook. Uitspugen dus mannen die gom, en lekker een cursus schilderen gaan volgen.

RHCP is al járen inspiratieloze pruttelpop geworden, netjes kleurend binnen de lijntjes. Ik begrijp gewoon niet hoe mensen hier opgewonden van raken zo saai is het.
Het lijkt wel uit een fabriek te komen, couplet-brug-refrein riedeltjes met die 'kenmerkende' baslijnen (lees: zelfde uitgekauwde meuk).
De singles van dit album verrasten mij niet wat dat betreft.
Ik zal hier geen score aan geven; dat zou niet eerlijk zijn.

Ben nu bezig met een tweede luisterbeurt. Gewoon een leuke plaat maar meer niet inderdaad. Voor mij persoonlijk komt niks uit boven BSSM en Stadium Arcadium van de heren. Het meeste komt lekker mellow over dus als je daar in de mood voor bent is het prima. Als ik meer zin heb in dikke funk/rock zet ik wel een andere plaat op.

Vind het gitaarspel van Josh trouwens wel aangenaam. Hij is geen Frusciante en zal dat ook nooit worden, maar probeert het tenminste ook niet. Hij houdt wel zijn eigen stijl en ik vind zijn gitaarwerk, doch iets te subtiel hier en daar, wel fijn om naar te luisteren.

Ik ben geen echt grote fan van de band maar ik heb Mother's Milk (4*), Blood Sugar Sex Magik (4,5*) en One Hot Minute (4,5*) hier wel liggen. Die laatste is ook het laatste album van de band die ik volledig beluisterd heb. Van de albums daarna heb ik nog wel Californication grotendeels geluisterd maar blijkbaar nog niet op gestemd (op dit moment). Denk dat mijn smaak / interesse toen verschoven is.

Met alle (media) aandacht voor de band en het horen van de drie singles dit album eens een kans geven. Dat is niet makkelijk om onbevooroordeeld aan te beginnen met alle negatieve posts alhier. Het is verleidelijk en gemakkelijk om daar in mee te gaan maar misschien beter om dit album niet na 1 luisterbeurt af te serveren. Het helpt de Peppers wel dat ik One Hot Minute (1995) toevallig wel een erg goed album vind want zo te horen ligt deze daar enigszins in het verlengde van. Het is een mellow album geworden, je zou kunnen zeggen soft-funk-rock. In 1995 was OHM een verrassing voor de fans alsof men Chili verlaten had voor Pepperland (Beatles-referentie), hoor je die trompet ook in The Hunter? Een piano met engelen in de intro op afsluiter Dreams... draagt dan niet bij aan het imago van de bad boys of funk, maar het zijn geen jongens meer.

Ze zijn op zoek naar een nieuw geluid na het vertrek van Frusciante en iets waarmee Anthony (en zijn stem) mee verder kan zonder totaal gesloopt te worden bij een volgende tour. Wellicht ligt er een soft-funk-blues album in het verschiet en een soft-funk-jazz album gevolgd door een soft-funk-kerstalbum om te eindigen met een duetsalbum of een covers-album. Wie zal het zeggen, denk wel dat zodra Anthony er niet meer is, de band ook ophoud te bestaan. Of zou dan Axl ook hier overnemen? Heel veel sterke teksten hoor ik niet terug, blijft weinig hangen maar het klinkt niet slecht wel als de overgebleven nummers die vorige albums niet gehaald hebben. Verder veel herhaling misschien dat er meer boven komt drijven na 5x luisteren maar bij 3x is dat nog niet het geval. Ze krijgen wel het voordeel van de twijfel en rond het af naar 3,5*

Beste stukje: de laatste minuut van Goodbye Angels en Go Robot met neigingen naar IndieRock en Electroclash.

Hmmm, ik betrapt me erop Dark Necesseties toch nog een paar keer te luisteren, toch wel catchy. Je moet de Peppers van froegah loslaten (je moet niks, ik heb dat gedaan) en idd proberen iets meer onbevooroordeeld te luisteren. Zo heb ik het album nu ook beluisterd. Vind het over het algemeen nog steeds iets te veel kabbelen, maar het heeft wel wat. Of dat wat blijvend boeit? Kweenie, Anthony's stem blijft goed klinken.

zet nog één keer Dark Necesseties op.....

We kennen allemaal de sok-act nog wel. Vier jonge honden die slechts gekleed in een sok op het podium tekeer gingen met een energie waar je u tegen zei. Inmiddels vijftigers en wat bandwisselingen verder (meest recente bandlid is gitarist Josh Klinghoffer, tevens ‘jonkie’ in dit gezelschap) en nog steeds niet uitgeraasd…. of horen we eigenlijk toch wel iets van de ouderdom terug in hun nieuwe album The Getaway?

Op het podium ogen de mannen nog steeds enorm fit; dat bewezen Red Hot Chili Peppers recentelijk nog op Pinkpop. Zelf zag ik ze jaren geleden twee keer live, de laatste keer met een compleet naakte bassist Flea die die dag jarig was en tijdens het concert werd getrakteerd op taart door een eveneens naakte Moby die het voorprogramma verzorgde; een taart die uiteindelijk zeer voorspelbaar in de gezichten van de heren terecht kwam.

Van een hoop onderbroekenlol zijn ze nooit vies geweest, maar inmiddels merk je toch wel dat ze een dagje ouder worden en lijkt de gekte ietwat af te nemen.
Dat is terug te horen in het nieuwe album waar Nigel Godrich (bekend van Radiohead) de scepter zwaait. Heel af en toe merk je wel een zeer lichte Radiohead invloed, maar dat is te verwaarlozen.

Een enorm funkfeest hoef je ook niet te verwachten trouwens, daarvoor is het album over het algemeen net ietwat te bedaard.
Maar laten we eerlijk zijn. Al door de enorme hit Under the Bridge wist het grote publiek deze band te omarmen. Zelfs brave huismoeders zongen dat nummer uit volle borst mee, en het leek per album wel wat kalmer te worden.

Stoute mannetjes ja, maar wel met een knipoog, en dat is leuk, maar niet gevaarlijk. Bedaard dus. Dat is ook een mooie samenvatting van dit nieuwe album. Het steekt goed in elkaar, er is ongetwijfeld veel gesleuteld aan de zang van Anthony Kiedis, niet bepaald een sterke zanger en de nummers klinken fris. Op zich een prima keuze van de heren.

Red Hot Chili Peppers zijn andere wegen ingeslagen zonder hun herkenbaarheid te verliezen en je kunt anno 2016 van een stel vijftigers niet meer verwachten dat ze in slechts een sok gehuld, of zelfs helemaal naakt op het podium ruige punk-funk nummers op staan te voeren. Het zou niet geloofwaardig meer zijn.

The Getaway is een prima album, alleen moet je niet meer hopen op de feestvreugde van de eerste albums. Maar die band was al langer dood en begraven. Voor de liefhebbers van het eerste uur is dit waarschijnlijk een saaie plaat, voor anderen gewoon een prima popfunk album. Meer heeft deze band op dit moment niet nodig denk ik.

Red Hot Chili Peppers noemde ik samen met de nieuwe Swans en Radiohead de belangrijkste releases van de afgelopen week.
Ik kan mij nog goed herinneren dat ze iedereen in mijn omgeving toch wel aangenaam verrasten met Blood Sugar Sex Magic.
Het magische jaar 1991, de tijd dat ook Nevermind van Nirvana, Ten van Pearl Jam, Metalica met hun Black Album, Achtung Baby van U2 en ook Gish van Smashing Pumpkins uit kwam.
John Frusciante ging ten onder aan het succes, maar kwam later als verloren zoon weer terug.
Nu reeds het tweede album met Josh Klinghoffer.
Josh Klinghoffer die er alles aan doet om als John Frusciante te klinken; gitaarspel, zang en podiumpresentatie.
John Frusciante probeerde zelf op zijn eerste albums Hillel Slovak te imiteren, dus op zich is daar niks mis mee.
Ondanks dat Frusciante na zijn drugsverslaving nog steeds zeer goed gitaar kon spelen, vond ik zijn zang een stuk zwakker, en ook vaak het gitaarspel live rommeliger.
Wil dat nu juist de kant zijn die Klinghoffer laat zien.
Oké, misschien komt hij op The Getaway wel meer tot zijn recht.
Helaas valt dat op een Under The Bridge achtig gitaarspel bij The Longest Wave na gruwelijk tegen.
Ook bij Kiedis zijn de scherpe randjes er wel af, en ook de pompende bas van Flea zit op het niveau flatline.
Misschien kunnen ze voordat ze de studio in gaan voor een volgend album eerst een reanimatiecursus volgen, om er wat meer leven in te blazen.

Lang naar deze plaat uitgekeken, en vanmiddag van de deurmat geplukt.
Eerste luisterbeurt kwam het nog niet helemaal over maar na de tweede luisterbeurt begin ik het album al zeer te waarderen.
Voorganger I'm With You heeft mij uiteindelijk nooit helemaal kunnen pakken en vind ik hier en daar wat saai. The Getaway maakt me nu al enthousiaster, het gitaarspel van Josh staat mij op dit album ook een stuk beter aan dan op de vorige plaat.

Absolute hoogtepunten voor mij: We Turn Red, The Longest Wave & Feasting on the Flowers.

Stem volgt nog wanneer ik wat luisterbeurten verder ben.

Als ik dit zo beluister, is dit slechter dan I'm With You. Wat volgens mij zwaar ondergewaardeerd was/is. Dit album heeft geen energie. Drums op I'm With You waren bijvoorbeeld nog niet zo overgeproduced en de gitaren schitterde er tenminste uit.

Cliché, cliché, maar: het album groeit bij mij

Ik vind hem best te pruimen. Beter dan Stadium Arcadium (en sowieso beter dan I'm with You).

Goodbye Angels en Go Robot zijn prikkelend en eisen mijn aandacht op. Peper. De rest luistert weg als achtergrondmuziek. Krijg bij de meeste nummers het gevoel dat het tempo een paar tandjes te traag ligt.

Op het eerste gehoor luistert het prima weg, maar is het vooral braaf en conformistisch. Weinig uitschieters (positief of negatief) en aardig mellow. Doet het prima als achtergrondmuziek.

Ik heb het album gisteren met de hoofdtelefoon beluisterd. Doet het dan ook prima wat mij betreft. Vaak aardig mellow inderdaad, maar dat spreekt mij in het geval van RHCP best wel aan. Fijn albumpje.

Gewoon een heerlijk peppers cdtje.. Als ik de Cant stops wil horen zet ik die wel op... Genieten van de stem en de lyrics van Anthony en de bas van flea.. Nice record guys!!!
Maar misschien hoor ik gewoon niet thuis tussen de zuurtjes hier.

Prima album van RHCP al snap ik de kritieken die ik hier lees wel. Ook ik mis energie en bezieling in de uitvoering van de nummers. Deels is dit ook te wijten aan de poppy productie. Jammer, want er staat uitstekend songmateriaal op dit album.
Al met al blijft dit album niet boven water in de stortvloed van releases. Daarvoor komen er teveel andere albums uit die net dat beetje extra hebben dat ik hier mis.

Niet bovengemiddeld, maar zeker ook geen slecht album.
Kan er met veel plezier naar luisteren, vind het wel een fijne plaat voor de tijd van het jaar. Eigenlijk een vaardig in elkaar gezette pop-funkplaat.
Uiteindelijk zie ik hem geen plek krijgen in mijn lijstje meest bijzondere platen, maar dat hoeft ook niet altijd. Het wisselende gevoel komt denk ik meer omdat men van RHCP toch net een treetje hoger verwacht.

Het titelnummer is echt prààààchtig, hun beste nummer in jaren!!
Zeer jammer van het abrupte einde wel, erg slordig.

Geen heel bijzonder album, maar toch prima lekkere verzameling popnummertjes zoals we dat van de latere RHCP gewend zijn. Luistert lekker weg en met name de laatste drie nummers springen er wat mij betreft bovenuit.

Klinkt lekker fris en fruitig!! Deze lust ik eindelijk wel weer!! Had ik na Californication niet meer gedacht.

Nooit zo'n fan geweest van de Peppers. Hoewel 'Blood' al lange tijd achter ons ligt blijft dat album toch het magnum opus van de band. Het mooie aan een plaat waar je geen verwachtingen van hebt is dat het vaak meevalt. Dat geldt zeker voor deze plaat. Natuurlijk 'funken' de heren bij lange niet zoveel als vroeger en is het speelse eraf. Wat je er voor terugkrijgt; Degelijke uitgebalanceerde nummers die volwassenheid uitstralen, Anthony Kiedis die nog beter is gaan zingen en een band die zich niet zozeer meer hoeft te bewijzen. The Hunter is hier een mooi voorbeeld van. Zeker geen topper van de Peppers maar een wel album dat groeit als je het een kans geeft naar mijn mening.

Als groot liefhebber van de Red Hot Chili Peppers vind ik dit een grote verbetering ten opzichte van I'm With You.
Je kan dit album niet vergelijken met Mother's Milk of Blood, Sugar Sex Magik. We leven niet meer in de jaren '80/'90 en ook zijn de Peppers een jaartje ouder geworden.
Zelf heb ik het album twee keer gehoord en ik zal 'm nog vaak draaien.

Wel bijzonder dat de mensen die de Red Hot Chili Peppers niet (meer) kunnen waarderen, hier nog wel naar luisteren. Ik vraag me dan af waarom je er dan nog naar luistert, als je weet dat je er toch niet van geniet.

Ik luister in ieder geval graag naar dit album.

Altijd een groot liefhebber van de Peppers geweest, vooral het werk tot en met BSSM. Dat horen we al heel lang niet meer. De eerste albums daarna konden goed gezien worden als een andere, misschien wat meer volwassen richting, maar een album als I'm With You heb ik gelaten voor wat het was.

Na een eerste luisterbeurt was ik best verheugd over The Getaway, maar na een paar luisterbeurten vlakt het wat mij betreft allemaal wat af. Enne, sinds wanneer hebben ze een toetsenist? Het klinkt uiteindelijk allemaal wat te gemaakt en bedacht. Ik mis de spontaniteit in de bas van Flea en in het gitaarspel, wat er bij Frusciante nog wel was. Wat ik met het album ga doen na nog een paar luisterbeurten? Misschien wel 'Give It Away' .

Ik kwam er met moeite met een aantal lange pauzes doorheen. Tegenvaller

Flea had wat tijd over na de vorige plaat en is de schoolbanken in gegaan (conservatorium) om piano te leren spelen.

Ik vind het een mooi album. Dit is lekkere rustige overzichtelijke muziek met prettige hoge gitaareffecten. Het is anders dan de oude Peppers albums, die soms wat chaotisch klinken. Heerlijk om lekker voor het nieuwe album te gaan zitten met de koptelefoon op en te draaien met een goede cd speler. Dat vind ik veel fijner voor mijn oren dan streamen, of draaien op vinyl met die irritante tikjes. De eerste keren luisteren wilde het album me niet zo goed pakken, maar nu klinkt het prima. Het mere-exposure effect, dat heb ik vrijwel altijd bij muziek. Mijn favoriete nummer van de cd tot nu toe is Encore. Ik luister dit album net zo graag als de nieuwe Radiohead.

Milde combinatie van Rock,Pop en Funk die me allerminst tegenvalt.Ik had de Red hot chili peppers eigenlijk al afgeschreven maar met the Getaway logenstraffen ze mijn eerder opgeschreven woorden.
Op deze cd hebben ze hun opwindende,wat opgefokte sound meer ingewisseld voor een rustiger,wat laidback geluid.Daarmee is hun alweer elfde album een echte luisterplaat geworden.
Vooral in het begin staan met Dark Necessities,The Longest Wave en Goodbye Angels enkele erg mooie nummers.Verderop staan wat mindere songs maar ook hier zijn er nog hoogtepunten met onder meer het prachtige Go robot.
Echt wereldschokkend is het dan allemaal misschien niet meer ( het niveau van Mother's milk of Blood sugar sex magik wordt niet gehaald) maar als hopelijk,aankomend zomerplaatje is dit een erg fijn album.
Verrassend goed.

RHCP toch altijd wel een lekker energiek bandje gevonden met een enorme drive. Maar dat is er wel een beetje af.
Deze nieuwe The Getaway is inwisselbaar met alles wat ze sinds californication doen, alles is als één grote brei op elkaar gaan lijken, met soms kleine nuance verschillen.
Josh Klinghoffer lijkt een soort wanne be John Frusciante.
Zelfde stage performance, zelfde manier van zingen waardoor ik me afvraag hoe authentiek de band nog is. De spontaniteit van toen lijkt nu een vaststaande formule geworden te zijn.

Dan hoor ik hem toch liever bassen. Overigens had het ook Chad Smith op piano kunnen zijn, die speelt ook een redelijk riedeltje (https://www.youtube.com/watch?v=QElzGNR4gbY).