The Strokes - Is This It (2001)

Briljant album, lekker kort en alles klopt. Daarna ben ik the Strokes eigenlijk al snel uit het oog verloren.

Kan iemand me uitleggen want hier zo goed aan zou moeten zijn, want na een paar luisterbeurten is het enige wat ik hoor 11 tracks die dankzij het zeurderige stemgeluid van Casablancas allemaal op elkaar lijken. Enige die er momenteel voor me uitspringt is Barely Legal.

Valt weinig uit te leggen. Dit album pakt je meteen bij de strot, of je vindt het niks. "n tussenweg is er niet denk ik. Ik draai het na 12 jaar nog steeds regelmatig, (op vinyl, en hard) en het verveelt me nog geen seconde.

Toffe riffjes op dit album. Ik word er als het ware meteen vrolijk van. Tof album dat ik veel te laat heb ontdekt...

13 jaar na datum heeft hij nog niets relevantie moeten inboeten. Klinkt nog steeds even fris als weleer. De tand des tijds goed doorstaan zegt men dan. Blijft hun beste voor mij. Saviors of rock 'n roll! Ik blijf hem regelmatig beluisteren en vooral 12:51, reptilia, you talk way too much en meet me in the bathroom blijven me met een stoot in mijn bakkes herinneren waarom deze plaat zo geweldig is. Waarom heb ik hier ooit 4* aan gegeven? Een Dikke 4,5* en een groot applaus erboven op.

Eh, verkeerde plaat denk ik zo.

hahaha, ja inderdaad! Deze is niet even goed vind ik.

Er waren ook geruchten dat Michael Jackson tijdens een tournee dit album live zou gaan spelen.

Ik heb Get back, let it be en The Long and Winding Road als favoriete tracks aangevinkt.

Rudi, die staan op Let It Bleed van The Stones.

Ai, stom ja, die heb ik juist nog voor het jaren 90 topic genomineerd.

Dit album (en de muziekgroep) werd mij al geadviseerd om te gaan luisteren.
Zag de cd zo stoffig en verwaarloos liggen in de winkel voor één euro,
toen dacht ik.... die cd ga ik helpen en heb hem zo doende aangeschaft en thuis verzorgd.
Slecht zeker niet! Verveeld niet en het zijn lekkere rock nummers, om ook uit je dak te gaan!

Waarschijnlijk één van de belangrijkste platen van dit millennium tot nu toe

1 van de sterkste debuut platen ooit. Aan de ene kant leuk voor zo'n band, je zet jezelf gelijk ongeloofelijk goed op de kaart, anderzijds is het tragisch om je debuut nooit meer te kunnen overtreffen en alles wat daarop volgt ermee wordt vergeleken en in de schaduw komt te staan.
Stel je voor dat Thriller een debuut plaat was geweest, een beetje dat gevoel.

14 jaar na de release ook binnengeslopen ten huize Ernie

Dit is toch een van de weinige platen uit mijn tienerjaren die me nog steeds evenveel kan boeien als toen, geniaal.

toch een blijvertje. lekker zeurderige punk.....beetje Interpol-achtig ook
ik hou hier erg van !!

Ik zie net dat ik dit album ooit een waardering van 3,5 ster heb gegeven. Wat bezielde me? Duidelijk een album dat heeft moeten groeien voor mij. Inmiddels is 'ie al jaren regelmatig te horen in Huize Kwabbus, met name om één of andere reden op zonnige zondagochtenden. Fantastisch album! Ik schaal hem een ster omhoog.

Ook ik had een tijdje nodig om dit album op waarde te schatten. Lekkere rock met punksaus !

Eindelijk gevonden! Ik was deze plaat jaren kwijt (je weet wel, hoesje zonder cdtje erin), maar van de week weer gevonden. Notabene in een ander cdtje(Nocturnes van Chopin ).

Lekkerder dan verwacht, tijdlozer ook.

Bij de kringloop opgedoken dit weekend maar tijdens de eerste luisterbeurten is bij mij nog niet duidelijk geworden waarom mensen zo enthousiast worden van deze muziek. Het gebodene klinkt bij tijden wel lekker maar ondanks de korte speelduur begint dit album me tegen het einde te vervelen. Maar goed.... zoals ik in de commentaren lees hebben diverse mensen pas na verloop van tijd dit album leren waarderen..... Wie weet....

Door Alex Turner is de Hype weer wat aangewakkerd door de openingszin van de laatste Arctic Monkeys: in Star Treatment : "I wanne be one of the Strokes" :: Maar dat moeten we natuurlijk niet letterlijk nemen. Maar meer jeugdig onbevangen.. Want dat is alles waar dit album voor staat.
Net 20 waren ze toen ze begonnen en dan mag je natuurlijk zonder enige pretentie gewoon lekkere rifjes uit een gitaar halen, zonder dat er nu een echt goed songmateriaal achter zit. Dan hoef je nog ook nog niet een echte zangstem te hebben..
Alex is de 30 ook al gepasseerd en zou graag eeuwig jong zijn net zoals The Strokes klonken op hun debuut..

Zeer aardig, maar Hard to Explain is uiteindelijk toch wel heel veel beter dan de rest.

17 jaar na dato dat ik een bericht schrijf over dit album en ik kan alleen maar zeggen: niet kapot te krijgen!

Leuk, punky album. Het is wat eentonig, maar door de lengte is dat geen probleem.

5 sterren album. Take it or leave it

Reclamestuk naar externe website verwijderd.

Begint leuk maar verveelt al voor het half uurtje is afgelopen. Een prestatie op zich.

Hoes is mooier dan de plaat. Mag ik dat zeggen? Ja, dat mag ik zeggen.

wandercatszegt:En dat kon ik destijds al vermoeden, maar ik liet het toen toch aan mij voorbij gaan, onder de onbegrijpelijke "het zal allemaal wel-reflex". Maar ja als de doorgaans zo chauvinistische Engelsen bij the Guardian dit op nummer 2 zetten van de onmisbare albums van deze eeuw tot nu toe dan moet er toch wel iets bijzonders mee zijn. Het moet dus wel een iconisch new wave-/punkpop-album zijn, aansluitend in de rij van Television's Marquee Moon en het beste van The Ramones, Patti Smith en The Talking Heads - wat dat ook moge zijn (persoonlijk vind ik Smith's Wave beter dan het bejubelde debuut en Fear of music beter dan het door bijna ieder als hoogtepunt beschouwde Remain in light). Maar ik waag me dus nu alsnog aan de vraag of dit nu het album was waar de wereld in 2001 en wellicht nu nog steeds op zit te wachten? Ik kan deze vraag onverkort met 'ja' beantwoorden want het album staat vol met sterk melodieuze maar toch puntige nummers. Hoewel de zang van Casablancas op het tweede nummer inclusief stotterzang nog best hinkt naar Lou Reed vind ik dit meer een Britse plaat a la the Buzzcocks of the Undertones, juist vanwege dat melodieuze zeg maar poppy karakter (of zit meer richting Modern Lovers dan in die van de eerste 2 van the Velvet Underground). Er zit ook geen nummer tussen die maar even iets minder is en de spanningsboog onderuit trekt. De originaliteitsprijs gaat eraan voorbij (de 4,5 sterren om een verschil met Marquee Moon aan te geven) maar wie maalt daarom als je zo'n plaat oneindig mee kunt zingen tijdens het strijken of koken?