Prince and the Revolution - Purple Rain (1984)

Net de extra dvd behorende bij de film Purple Rain bekeken. Ik voelde me gelijk weer die 14-jarige tiener die deze grootheid in zijn hart sloot.
De acteerprestaties in die film negeren we maar.
De soundtrack niet.
Het was When Doves Cry waar ik helemaal voor viel en toen in Nederland de titelsong op single als opvolger verscheen was ik om.
Een andere favoriet is de opener Let's Go Crazy.
De eerste tonen "Dearly Beloved" deden mij al zinderen van spanning. Dominee Prince verkondigt hier dat "There's something else - the afterworld".
Een heerlijk pompend en scheurend gitaarnummer.
Deze gaat over in het poppy duet met Apollonia Take me with u.
Een nummer dat oorspronkelijk niet eens voor deze film bedoeld was. Het valt dan ook enigszins op in de hele setting van het album: het is erg pop.
The Beautiful Ones is voor mij een hoogtepunt op dit album. Hier valt een legendarisch stukje muziek te horen. Het krijsende "Do u want him....or do u want me" is ongelooflijk. Wat een emotie spat hier van af. Ongelooflijk gewoon.
Computer Blue is het eerste nummer op een Prince-album waarin hij samen een compositie schrijft. In dit geval met Wendy & Lisa. In het intro spelen zij dan ook een rol: "Wendy ? Yes Lisa. Is the water warm enough ? Yes Lisa. Shall we begin ? Yes Lisa." Dit terwijl de gitaar enorme feedback produceert.
Hierna het geile nummer Darling Nikki. Prince kan enorm krijsen en dat etaleert hij volop in dit ophitsende nummer over het masturberende sexbeest Nikki. De muziek is samengesteld uit de herkenningsmelodie van twee Amerikaanse TV-series uit de jaren '60: The Munsters en The Adams Family.
Aan het einde hoor je een boodschap achteruit afgespeeld. Uiteraard was het leuk om dit zelf eens goed te draaien, maar het was op zich niet nodig, want de tape werd goed afgespeeld tijdens de Purple Rain live shows: "Hello, How R U. I'm Fine. Cause I know that the lord is coming soon". Een grap, want het was een antwoord op alle godsdienstfanatici die platen achterstevoren afdraaiden om te kijken of er geen duivelse teksten te vinden waren.
When Doves Cry beschouw ik nog steeds als muzikaal hoogstandje in de popgeschiedenis. Een kaal gearrangeerd nummer, dat live altijd veel meer met toeters en bellen werd gespeeld.
I Would Die 4 U. Ook op single verschenen. De 12" versie vond ik geweldig. Deze duurde erg lang maar de funk spatte ervan af. Met een hoofdrol voor Sheila E op percussie. Ook deze versie kan ik goed waarderen. Het is het eerste van 3 laatste nummers op dit album dat live werd opgenomen in First Avenue.
Baby I'm a Star neemt het stokje dan ook naadloos over. Een lekker party-nummer waarop Prince zijn live-uitspattingen goed kon laten zien. Choreografisch waren dit soort nummers adembenemend: wat kon de man dansen.
De epische afluiter Purple Rain is een mooi en ontroerend slot van dit album.Het is één groot crescendo en heeft een gedragen slot.
Als de laatste tonen verstorven zijn rest er mij slechts één ding: ontroering. Heel mooi, en dat komt tot op de dag van vandaag nog best eens voor als ik dit nummer weer hoor.

PURPLE RAIN 1984

Het moet de integratie van de synthesizers zijn waardoor ik ZZ Tops
Eliminator, Van Halens 1984 en Princes Purple Rain graag op één lijn zet.
Amerikaanse (hard)rock ontdekt Britse synthpop.

En dit plaatje van Prince is toch wel echt een rockplaat geworden.
Heel weinig sporen van zijn funky dirty mind te bespeuren.

Zijne purperen hoogheid start de mis met Let's Go Crazy.
Een batterij synths geeft kleur aan deze gospelrock: Liefde voor Muziek.
Raymond van het Groenewoud zong het op zijn manier na in 1990.

Sheila E op percussie in het verslavende Take Me with U.
Terecht een vijfde single van het album in de US. Het handelsmerk
van Prince is in deze de manier waarop hij synths ritmisch inzet.

The Beautiful Ones is een ballad met nagalm.
Prince likt met zijn falsetto stem de meisjes geil.
Muzikaal niet zo bijzonder, de vocalen redden de song.

Op Computer Blue probeert Prince de introductie van de synths
ook muzikaal te omlijsten. Het drumwerk wordt haast mechanisch.
Begeleidingsband The Revolution gedraagt zich als een levende sequencer.
Prince weeft daar dan Hendrixiaans gitaarspel door.

Na twee niet onaardige albumtracks, is het weer tijd voor kinky talk.
Bezong Cyndi Lauper eerder dat jaar de geneugten der masturbatie
in She Bop, dan brengt Prince met Nikki Darling zijn eigen versie.

When Doves Cry is wat mij betreft het beste nummer van Prince.
Zijn kunstmatig klappende ritmes, zijn fallusgitaar en zijn kreetjes.
De ritmes van Michael Jackson zijn opzwepend, die van Roger Nelson sensueel.
Ze verleggen de ambities van de dansvloer naar de slaapkamer.

I Would Die 4 U (de single die door het kerstgedruis van Band Aid,
Wham! en Frankie Goes to Hollywood wat lager in de top 10 eindigde) heeft
de allures van een stadiumrocker. In de lijn van Queens We Will Rock You.

En net als je denkt te gaan zitten voor de finale van het titelnummer,
gooit Prince er nog een vinnige albumtrack tegenaan met Baby i'm a Star.
Dat zelfverklaarde sterdom werkte anno 1984 nog perfect.
Zijn daarop volgende films waren pijnlijker vond ik.

Purple Rain dan ... toen nog tot 4 minuten gekortwiekt in 7" formaat.
Een compositie die zo naast alle Child in Times, Stairway to Heavens,
Knocking on Heavens Doors en Paradise by the Dashboard Lights kan staan.

Hoed af voor deze Prince & The Revolution.

Ik weet niet of de bijhorende b-kantjes (alle vier terug te vinden
op zijn 3CD hits en b-sides collectie uit 1993) ook in de film figureren.
Ze lijken hoorbaar wel uit dezelfde sessies te stammen.

17 Days matcht ritmisch met zijn a-kant: When Doves Cry.
Prince bidt dat de regen mag neervallen ... een link met het album.
Eigenlijk zou het niet misstaan om het album met die extra nummers
eens heruit te brengen. Een eerste, prima b-kantje.

Erotic City (b-kant Let's Go Crazy) doet me meteen denken
aan White Horse van Laid Back. Beide nummers dateren oorspronkelijk
uit exact dezelfde periode ... toeval wellicht, maar wel frappant.
Een nummer waarin Prince vocalen laat dialogeren.

En dan is er God (b-kant Purple Rain)
Dat wordt een heel doorleefde ballad die balanceert
tussen falsetto gospel en soul. Het lijkt zelfs alsof Prince
zijn stem soms doet klinken als ware het een vocale gitaarsolo.

Another Lonely Christmas (b-kant I Would Die 4 You)
zit qua brede galm in het spectrum van lead song Purple Rain.
Maar het nummer is beschouwender, op zelf electie gericht.

Heel sterke set van in totaal 13 songs.
Perfecte balans tussen rock, soul en synths. Prince met ambities.
Geen wonder dat Jacko zichzelf snel tot King of Pop kroonde.

Met Purple Rain was daar de omslag in de carriere van Prince. De 5 eerdere albums werden niet al te goed ontvangen en het grote publiek liet de "krijsende kabouter uit Mineapolis links liggen.

Door deze Soundtrack bij de gelijknamige film die semi-autobiografisch is en verhaald over een buitengesloten ventje uit een arm en asociaal gezin die zijn heil zoekt in de muziek zet Prince hier een statement neer en beiden zowel de film als de Soundtrack werden grote kas-knallers.

Het lijkt wel of hij met zijn Film er bij het grote publiek voor zorgde dat Prince ineens "begrepen" werd en zijn muziek (her)ontdekt werd.

Het album is een behoorlijke koerswijziging t.o.v. zijn vorige albums die vnl op synthesizer funk waren gebaseerd en progresive teksten bevatte. Op Purple Rain gooit hij er veel meer Rock, Pop en Soul in iets waar mee hij op 1999 al was begonnen, maar op dit album veel beter uitwerkt. Op nummers als When Doves Cry en Computer Blue gillen de gitaren je om de oren en zijn de drumcomputers ook zeer nadrukkelijk aanwezig. Het titelnummer is zowaar een soort van Rock Ballad, Let's Go Crazy vlamt aan alle kanten, I Would Die 4 U swingt de pan uit Take Me With U is een zeer goed popnummer en The Beautiful Ones een schitterende ballad.
Het album is het eerste waar de "typische" Prince sound op te horen is een geluid dat een cross-over is tussen R&B, Soul, Pop en Rock doordrenkt in een Funk basis.
Prince wist dat hij om echt door te breken zijn teksten toch eenigsinds moest matigen maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan en op Darling Nikki verhaalt hij vrolijk over een mastruberende nymfomane waar door Prince ook nog de twijfel achtige eer krijgt om verantwoordelijk te zijn voor de leeftijd stickers op albums in de V.S.

Het imense sucses van Purple Rain en de singles van dat album maakte van Prince in de V.S. in 1 klap een superster een status waar hij in het begin maar moeilijk mee om kon gaan, maar waardoor hij artestiek nog verder evolueerde tot een zeer goed artiest, de albums die nog zouden volgen (Around the World in a Day, Parade, Sign O The Times en Lovesexy) zijn stuk voor stuk toppers. Ik vergelijk de periode 1984-1989 van Prince altijd met de periode 1972-1976 van Stevie Wonder die in die periode ook op zijn artistieke hoogtepunt was met 5 top albums.

Purple Rain is een van de betere albums van Prince Roger Nelson en markeert het begin van een zeer sucsesvolle periode zowel commercieel als artestiek voor His Royal Badness

4.5*

Natuurlijk waren we al bekend geraakt met 1999.
Maar de combinatie van muziek en clip van When Doves Cry sloeg in als een bom.
Die gitaarsolo als introductie voor de komende beelden.
Countdown met de smakelijke stukken uit Purple Rain.
Prince was opeens een held.
Ondanks zijn vrouwelijke laarsjes met te hoge hakken.
Waardoor het voor deze kleine mens mogelijk was om op een te grote motor weg te rijden.
Ik vergeef het hem allemaal.
Die film moest ik zien, en de soundtrack hoorde uiteraard in mijn bezit.
Met dat laatste gingen mijn ouders wel akkoord.
Voor dat eerste heb ik nog twee jaar moeten wachten.
Tweede klas Mavo onder muziekles met 25 pubers naar een wippende Prince en Apollonia kijken.
De leraar met rode oortjes, want die had geen besef wat hij had mee genomen.
En dan nog die vertaling van Darling Nikki.
Die goede man had het eventjes moeilijk.
Ondanks dat de nummers perfect op het witte doek tot zijn recht komen, heeft het album dit niet nodig.
Hier hoor je de veelzijdigheid al van een groot artiest.
En deze kant van Prince bevalt mij het beste.
Natuurlijk zijn de latere funkplaten van hoog nivo.
Laat mij maar een meer rock georiënteerde Prince horen.
Waarbij zijn eigenzinnige gitaarspel het meeste opvalt.
Geen zoetsappig eindresultaat.
Zelfs de ballades The Beautiful Ones en Purple Rain kennen hun uitbarstingen.
Helaas werd dit wel gevolgd door een overdosering uit de Prince stal.
Sheila E, Sheena Easton, The Time en Wendy and Lisa moesten het allen van hetzelfde typerende drumgeluid hebben.

Waar is al die discussie van de laatste dagen goed voor?
Nou... ik heb het album weer eens opgezet, na toch wel een jaar of 6 denk ik. Laat ik eens een nummer voor nummer recensie geven:
1. Let's go crAzy: geweldig energiek overdonderend nummer, met niets te vergelijken. Ik heb net weer eens lekker zitten dansen in de kamer, de laatste keer dat ik dat deed woonde ik ergens waar de buren me niet konden zien, maar i don't give a damn haha, als ik weer s op een 80s feest ben ga ik dit nummer zeker aanvragen bij de DJ en dan ....lets get nuts! Levenslust, daar gaat dit nummer over. Ik ken weinig nummers die dat beter uitdrukken.
2Take me with you: niet zo bijzonder, toch goed te pruimen
3: Beautiful ones: alweer zo'n overdonderend nummer (past qua sfeer meer bij "Temptation" van Princes album "Around the World" dan bij de rest van Purple Rain), een soort hoorspel, met veel spanning en emotie.
4 Compute blue: beetje saai.
5 Darling nikki: de eerste zinnen shockeerde mij destijds wel `knew a girl called nikki guess you could say she was a sex fiend(1), met her in a hotel lobby masturbating with a magazine, she said how you like 2 waste some time i i could not resist when i saw little nikki grind´
en muzikaal zit het ook lekker in elkaar...
NB, woordenboek engels nederlands over ´fiend´: a person who is extremely addicted to some pernicious habit
6 When doves cry: geen woorden voor, kale beat, heel minimaal, spaarzame en zeer lekkere gitaar, intens, een van zijn meesterwerken.
7 I would die 4 u: lekker dansnummer, erg funky, verder heb ik er niet zoveel mee
8 Baby i´m a star: lekker vrolijk!
9. Purple Rain: pfff heb m echt 10 jaar niet gehoord. Ik heb ook nooit de radio aan. Geweldig! De single vond ik al top, toen ik in 1986 ofzo de album versie hoorde, met part 2 (het nonsingle gedeelte) dacht ik, wow, dat is een meesterwerk. En ook psychedelisch verantwoord! Wat een creativiteit.

Heb mijn stem meteen maar opgehoogd van 4,5 naar 5,0. Niet alle nummers zijn geweldig, maar het viertal Lets go Crazy, Beautiful Onesm When Doves Cry en Purple Rain zou al een 5,5 waard zijn!

16 jaar was ik toen deze plaat uitkwam. Waarom ik juist aan deze plaat mijn bescheiden zakgeld uitgaf, weet ik niet meer. Ik volgde de hitlijsten al een tijdje, en Controversy, 1999 en Little Red Corvette waren ongetwijfeld al favoriete singles geweest.

De plaat werd grijsgedraaid, op vele cassettebandjes gezet en uitgedeeld aan wie ik ook maar enthousiast kon maken. En zie: mijn nicht, die in dezelfde straat woonde, kreeg zo'n bandje en werd prompt mede-fan.
Ik werd even de 'manager' van een groepje dat zij op de been bracht voor een plaatselijke Soundmixshow. Ze playbackten 'I would die 4 u' en ik moet zeggen: het zag er fantastisch uit: fantastisch dansje, kostuums en hairstyle zo heerlijk eighties Maar helaas, de Vlaamse boerenbuiten was niet klaar voor Prince, ze werden voorlaatste.
Een of andere kleuter die Silvy Melody playbackte, won toen. Dat sterkte ons alleen maar in onze overtuiging dat Prince hip was

Vreemd genoeg leek ik op de middelbare school de enige te zijn die van Prince hield, en zelfs op kot deelden velen mijn muzieksmaak, behalve voor Prince. Pas de laatste jaren ontmoet ik lotgenoten die in hun jeugd hetzelfde hadden met deze plaat als ikzelf.

Het is fantastisch om een elke noot van een plaat te kennen, elk woord te kunnen meezingen en er nog steeds door opgezweept te worden. Elke keer opnieuw die energie, vanaf de openingswoorden 'dearly beloved ...', het eerste gekrijs uit zijn ziel in The Beautiful Ones, het intermezzo dat het tweede deel van Computer Blue lijkt te zijn maar dan toch uitmondt in energieke hysterie, het opzwepend vulgaire Darling Nikki waarbij Prince heel zijn ziel blootlegt: 'COME BACK NIKKI COME BACK' en dan dat psychedelische einde. En dan die kant 2: When Doves Cry zonder bas wat nog steeds heel bevreemdend is, het feestje I Would Die 4 U dat overloopt in Baby I'm a star - ja, daar is dat zalige gekrijs weer - en tenslotte de afsluiter der afsluiters in de lange versie ...

Dat durf ik niet te zeggen maar dat Prince een veelzijdig en productief muzikant is staat als een paal boven water. Een gitaarvirtuoos is hij niet (al is hij beïnvloed door Jimi Hendrix) maar zijn gitaarspel is degelijk en past bij zijn sound.

Ondanks de zeer matige film is de bijbehorende soundtrack wat mij betreft een prima album. Ik vind niet alle nummers even sterk, maar het geluid op "Purple Rain" kan me goed bekoren. Met name ook, omdat Prince bij tijd en wijlen zeer sterk gitaarwerk laat horen. Dat begint al met de opener "Let's Go Crazy" en dan vooral de eruptie aan het eind. Persoonlijk trek ik de vocale capriolen van Prince niet altijd goed. Zo vind ik het gekrijs gewoon niet mooi. Ik snap dat het bijdraagt aan de emotie en de beleving, maar op mij heeft het toch een averechts effect. Dat neemt niet weg dat "Purple Rain" als album zeer lekker wegluistert. Met name de titeltrack vind ik een pareltje. "Purple Rain" behoort zeker niet tot mijn favoriete albums, maar ik vind deze toch zeer genietbaar.

En dan had ik hier zelfs nog niet eens gestemd voor Purple Rain

Bij het te bedenken van het aantal sterren, vroeg ik mij af of, uiteindelijk bekeken, Purple Rain nu het Magnus Opus van Prince is geweest. Ik was bij het verschijnen van de albums eigenlijk meer onder de indruk van Sign o' the Times en uiteindelijk is Parade mijn meest gedraaide Prince plaat.

Purple rain het meest verkochte album van His Royal Badness.
Ik denk dat de periode 1984-1988 in ieder geval Prince zijn meest succesvolle periode zal zijn geweest, commercieel, maar uiteindelijk ook artistiek.

Ik weet niet hoe anderen dat ervaren, maar ik heb Purple Rain eigenlijk niet zo vaak meer in mijn cd speler zitten. Dat geeft de kwalificatie 4,5***** (heel erg goed) en niet meer die van wereldalbum waar je me altijd wakker voor mag maken.

En dat heeft er ook mee te maken dat ik niet alle gedeelten even fraai vind. Take me with u bijvoorbeeld. The Beautiful Ones duurt even, voor het op gang komt. Voor mij draait Purple Rain vooral om Let's go crazy, When doves cry, Baby I'm a star en het titelnummer. Dan vind ik Parade completer, afwisselender en sterker, zonder mindere momenten.

Véél beter dan verwacht!! Magistraal album met de ene prachtsong na de andere. Persoonlijke favorieten zijn The Beautiful Ones en Darling Nikki, al kan je moeilijk om When Doves Cry en de titelsong heen. Geen echt mindere songs, alles is schitterend van begin tot eind.

Onverwacht een zeer dikke 5* voor dit album, én zelfs een top 10 notering.

We gingen naar de Rembrandt bioscoop aan de Oudegracht in Utrecht met een groep vrienden. Voor we naar de discotheek gingen wilden we die nieuwe muziekfilm van Prince niet missen. We wisten niet wat we zagen en vooral niet wat we hoorden. Wat een fantastische muziek: funky soul met rock.

Alleen al het begin met Let's Go Crazy: hoe goed kan je beginnen? Wat een lekkere gitaar zeg! Daarna zingt de vrouwelijke ster van de film Apollonia ook mee op Take Me With U, wat met mooie percussie van Bobby Z. begint. Een favoriet trio is de intrigerende muziek op het intense The Beautiful Ones, zelden heeft een artiest zo mooi geschreeuwd op een song, Computer Blue & het ronduit geile Darling Nikki.

When Doves Cry is natuurlijk een hoogtepunt uit het oeuvre van Prince en is een voorbeeld van de mengelmoes van Funk, Soul & Rock die Prince zo mooi kan brengen. Het was een wereldhit, net als het duo I Would Die 4 U en het heerlijk funky Baby I'm A Star. En toen moest Purple Rain als afsluiter nog komen, met de sublieme gitaarsolo op het einde.

Wij waren weggeblazen en zijn daarna naar de kroeg gegaan en raakten er maar niet over uitgepraat. Vanaf dat moment was en ben ik een hele grote Prince fan.
RIP Prince: Baby You're A Star!

In januari komt dan eindelijk de deluxe editie van Purple Rain uit lijkt het.

Warner gaat nog bekend maken in welke vorm, maar er lijkt een bonus disc bij te komen.

Het zesde album is het eerste echte meesterwerk (voor zover de vorige 3 dat niet ook al waren). Na zijn commerciële doorbraak in Amerika kreeg Prince binnen Warner heel veel ruimte. Hij mocht zelfs een film maken. De film had ook een soundtrack nodig en dat werd dit album Op een gegeven moment stonden zowel de film, het album en een single tegelijk op de 1e plaats. Als soundtrack is het eigenlijk mislukt, want dan hadden minimaal Jungle Love en The Bird van The Time en Seks Shooter van Appolonia Six er ook op moeten staan.
Purple Rain is veel meer een rock album dan de vorige albums en tekstueel houdt Prince zich voor zijn doen in. Dit alles zorgde ervoor dat Prince volledig mainstream werd en wereldwijd doorbrak. Critici, kenners en popliefhebbers waren het er op dit moment over eens dat Prince 1 van de allergrootste aritesten was.
Het verhaal van de film is flinterdun en allen Morris en Jerome (van The TIme) acteren goed. Dankzij de muziek werd de film 1 lange videoclip en werd het slechte verhaal met dito acteerprestaties verbloemd.
Het album dan:

Let's Go Crazy
Direct al een magistrale opener. Het eentonige kerkorgel met een prekende Prince erbij. Steeds meer instrumenten worden toegevoegd tot het nummer explodeert in een pompende funkrocker met een weergaloze gitaarsolo op het eind. Dit was het nummer waardoor ik definitief groot fan werd en is jarenlang mijn favoriete Prince nummer geweest.

Take Me with U
Duet met Appolonia (de tegenspeelster in de film) waarbij haar looks het duidelijk winnen van haar vocale prestaties. Neemt niet weg dat een fantastisch popnummer is in de paisley stijl van Manic Monday en veel nummers van REM.

The Beautiful Ones
Zonder enige twijfel het beste nummer van de plaat en één van de allerbesten uit Prince zijn carrière. Het nummer begint als een "reguliere" ballad met Prince in falsetto die zich beklaagt altijd teleurgesteld te worden door mooie vrouwen. In de climax schreeuwt hij haar in gospelstijl toe dat zij moet kiezen tussen hem en zijn rivaal (in de film gespeeld door Morris Day). Vocaal is dit absoluut top. Niemand kan zo mooi schreeuwen als Prince en het kippenvel staat bij mij dan ook tot de hemel.

Computer Blue
Prince vergelijkt de liefde in geheel eigen stijl met computers. De gitaar in dit nummer, zeker in de lange versie, is briljant.

Darling Nikki
Het enige nummer waarin Prince tekstueel zijn oude zelf laat horen. Een masturberende vrouw in een hotel lobby zette Tipper Gore ertoe aan in actie te komen, wat uiteindelijk resulteerde in de Parental Advisory stickers. Muzikaal lijkt het nummer qua opbouw op The Beautiful Ones, maar dan in een agressievere variant. Op de achtergrond hoor je grommende gitaren en een ware kakafonie aan instrumentatie.

When Doves Cry
Briljante popsong, zonder bas!!!! Bedenk het maar. Toch mis je de bas geen moment. Dit was mijn eerste kennismaking met Prince en ik was meteen verkocht. Voorstukjes van de film (met Appolonia) overtuigden mij te gaan. De muziek in de film deed de rest; een levenslange verslaving werd geboren. When Doves Cry wordt ervan verdacht wat autobiografische elementen te bevatten, maar daar is Prince een leven lang vaag over gebleven.

I Would Die 4 U
Een kort en vrij eenvoudig funk nummer. Pas na de lange versie van 20 minuten ging ik dingen horen in het nummer die ik nog niet eerder gehoord had en werd dit ook een favoriet nummer van me.

Baby I'm a Star
In dit nummer is Prince net zo bescheiden als de gemiddelde rapper, helemaal NIET. In de film komt dit na het emotionele hoogtepunt waarna alle problemen als sneeuw voor de zon verdwijnen. De synths van Dr. Fink zijn fantastisch en Prince laat horen hoe goed de MPLS Sound is.

Purple Rain
Het titelnummer en de ultieme Prince klassieker. Gebaseerd op eenvoudige country rock, door Prince omgetoverd tot de ultieme power ballad. Ik heb dit nummer lang wat saai gevonden tot de gitaarsolo, maar dat kan ook uit recalcitrantie komen omdat iedereen het zo goed vond. Tijdens de PR tour heeft hij echter versies van dit nummer gespeeld die 18 minuten bijna orgastisch genot geven. Rustige opbouw met mooi gitaarwerk tot de climax waar hij losgaat en in de albumversie dan nog de minutenlange, wegebbende toetsen die je bij laten komen van de emotie in dit nummer (vooral in de film voelbaar).

Purple Rain is dus zo'n plaat waar geen foute noot opstaat en die elke muziekliefhebber in zijn collectie hoort te hebben.

Heb de Deluxe Expanded Edition (die eind juni 2017 uitkwam) net op tijd afbesteld: los van de verschrikkelijk goedkope verpakking, is met de remaster het originele album weer eens heerlijk verkloot. De geremasterde versie kent dan ook een veel slechtere dynamic range dan het origineel.

De andere albums in het boxje zijn in dat opzicht beter, maar volgens een kritische luisteraar (die Adobe Audtion gebruikte) op het bekende muziekforum www SteveHoffmann.tv , kent de 12" van 'Erotic City' gelijk aan het begin een hinderlijke 'drop out', Ook in 'Computer Blue' is zoiets te horen, met daarnaast een geluidsprobleem in het rechterkanaal. Ook met 'Velvet Kitty' en 'Our Destiny/ Roadhouse Garden' is het nodige mis op geluidstechnisch gebied.

Bron: Prince - Purple Rain Deluxe Edition 2017 | Page 4 | Steve Hoffman Music Forums - forums.stevehoffman.tv

Natuurlijk, je kan dit allemaal slikken, de kosten van de 3CD/1DVD zijn op zich niet hoog, maar ik had graag meer betaald voor een betere versie in ook nog een stevigere en luxere verpakking.

Het is mij in ieder geval duidelijk genoeg dat Warner Brothers en/of de master engineer (i.s.m. overigens Prince zelf) veel aandacht heeft geschonken aan zijn werkzaamheden (not). Ik val voor de vele songs van de B-kantjes en 12"'s van Prince maar weer gewoon terug op het oude vinylwerk.

Misschien over tien jaar een nieuwe kans op een betere versie van het album met de nodige B-kantjes?

Tijdens het lezen van mijn vorige Prince-recensies zal het jullie vast niet ontgaan zijn dat ik tussen alle loftuitingen door ook altijd wel wat te sakkeren had. Nummer X duurt te lang, beslissing Y had hij niet moeten nemen, enzovoort. Spoiler alert: niks van dit alles op Purple Rain. Dit is namelijk één van de meest perfecte platen die ik ken.

Hier wil ik toch wel eventjes persoonlijk worden: ik werd Prince-fan in 2006, in de periode dat ik thuis lag te herstellen van een vrij zware rugoperatie. Dat was uiteraard behoorlijk irritant, maar ook niet allemaal kommer en kwel: ik kon namelijk de hele dag tv kijken, joepie! Tussen 11 en 12 uur ’s middags was er op TMF (herinnert u zich deze nog?) een programma dat Essential 80s & 90s heette en - what’s in a name – dus een uur lang alleen maar oude videoclips draaide. Ik was pas 13 dus dit was een geweldig hulpmiddel om me bekend te krijgen met die ‘oude muziek’, waar ik in die tijd een fascinatie voor ontwikkelde. David Bowie, Simple Minds en Michael Jackson zijn slechts enkele van de grote namen die ik op deze manier ontdekte, maar Prince was degene die de grootste indruk maakte.

When Doves Cry, zo’n nummer had ik nog niet eerder gehoord. En eigenlijk nog steeds niet hoor. Zo vlot en catchy, zo emotioneel, ik kan nog steeds niet omschrijven wat dit nummer zo goed maakt, maar soms is muziek magie, en When Doves Cry had en heeft gewoon een magisch effect op mij sinds die dag. De wereld ging plots van zwart-wit naar kleur, mijn persoonlijke The Wizard Of Oz-momentje. Of zou dit zijn wat liefde is? Ik ging het vrijwel meteen bij elk nummer op deze plaat voelen.

Want snel daarna volgde uiteraard het hele album, zo uit mijn hoofd één van de eerste pakweg tien studioplaten die ik beluisterde, en 14 jaar later komt deze nog steeds met grote regelmaat langs hier. Ik ken Purple Rain ondertussen dus als mijn broekzak, eigenlijk zou hij de status ‘kapotgedraaid’ bij mij moeten wel bereikt moeten hebben, maar nee hoor, niks daarvan: nog steeds smelt ik bij de preacher-intro van Let’s Go Crazy, wentel ik me dolgraag in de sierlijkheid van Take Me With U, huil ik mee met The Beautiful Ones (BABY BABY BABY BABY I WANT U) en het titelnummer (HONEY I KNOW I KNOW I KNOW TIMES ARE CHANGING)… enfin, ik kan het hele album wel afgaan, maar wat ik echt wil zeggen is: wat een magistrale flow heeft deze plaat! Elk nummer is helemaal anders en toont een ander facet van het talent van deze grote kleine man, en toch vloeit alles zo geweldig in elkaar over, en dat op zo'n hoog compositorisch niveau. Prince laat het zo vanzelfsprekend lijken, maar dat is het allerminst. Is dit een alien uit een muzikaal Utopia waar alle stijlen hun evolutionaire eindpunt hebben bereikt, die nu op aarde een best of hiervan uitbrengt? Nee hoor, dit is gewoon Prince maar, één van de meest getalenteerd performers die ooit op aarde muziek heeft gemaakt. Hebben wij even geluk.

PS: Dan nog even over de bonustracks: HOLY SHIT, met deze restjes kan je zelfs de mensen van de Michelingids nog gelukkig maken. Niet dat Purple Rain een dubbelalbum had moeten worden, daar is het album zoals gezegd in zijn oorspronkelijke staat al te ‘af’ voor, maar had hij dit een paar maanden later als een aparte plaat uitgebracht, dan had ik ‘m ook minstens 4.5* gegeven. Zeker Our Destiny/Roadhouse Garden en Love And Sex vind ik geweldig, en ook b-kantjes 17 Days en Erotic City behoren tot mijn absolute Prince-favorieten. Verder wil ik nog even kwijt dat ik de 7” van Purple Rain één van de grootste muziekverkrachtingen ooit vind, maar de gewraakte 7” van Let’s Go Crazy verrassend tof, met dat door elkaar lopende intro. De lange versie van I Would Die 4 U is dan weer wel magistraal, maar niet beter dan de perfecte popsong-albumversie natuurlijk.

PPS: Oh ja, er kwam ook nog een film uit samen met dit plaatje. Leuk om eens gezien te hebben, maar je kan duidelijk zien voor welk medium Prince geboren is, en voor welk medium niet.

Prince weet hoe hij goede muziek kan maken. Dit album is een groot feest van begin tot eind.

Dit is de favoriete muzikant van mijn vader, maar ik heb hier nog nauwelijks in mijn leven naar beluisterd. En eerlijk gezegd is dit niet echt mijn ding. Het sterkste nummer is het openingsnummer, maar daarna zakt het wat mij betreft wat in, en doet het me wat denken aan een album met wat hits opgevuld met wat fillers. En ook op andere vlakken heb ik er een erg "Michael Jackson-achtig" gevoel bij dat me niet echt aanstaat. Zowel instrumenteel (op nummer 1 dan na) als vocaal niet echt mijn ding. Het slotnummer "Purple Rain" zal ik nu toch wel een paar keer gehoord hebben in mijn leven. Vallen doet het niet echt, dus op basis daarvan ga ik er nu toch (voorzichtig) van uit dat Prince niet echt voor mij is. Er is wel meer waar ik en mijn vader het niet over eens zijn of dat we niet gemeen hebben. Prince is daar dus niet echt een uitzondering op.

N.a.v dit topic beluisterde ik dit album.

Al heel veel beluisterd. De film waar het bij hoort trouwens maar één keer gezien.
Legendarische plaat van Prince en met recht. Moet zeggen dat ik in den beginnen nooit zo’n liefhebber van de muziek van Prince was, dat ik er echt naar heb leren luisteren. Nu moet ik zeggen dat ik het vaak er goed vind met dit album als één van de grotere voorbeelden daarin. Het swingt, het ontroerd en het zit muzikaal zo sterk in elkaar. Prince is toch wel één van de grootste muzikale genieën die deze wereldbol gekend heeft. When Doves Cry is hier het prijsnummer voor mij.

Eén van die platen die mij nooit teleurstelt, hoe vaak ik hem ook al heb gehoord en hoezeer ik elke seconde ook kan drómen. In tegenstelling tot de soms wat langdradige voorganger telt hierop elke seconde, met een perfecte mélange van zowel de nummers onderling (een heftige opener, daarna wat gas terugnemen, daarna weer voluit in de climax van The beautiful ones enz.) als in de nummers zelf met hun mix van funk, pop en rock en met een voller en veel organischer geluid dan op 1999. Mocht mijn album-top-10 20 titels herbergen, Purple rain stond erin, en in mijn nummer-top-10 is When doves cry een zekerheidje. In Amerika 24 weken op rij op nummer 1, in Nederland 7 weken, allebei geheel begrijpelijk, want dit was een plaat die iedereen had, en terecht.
        In de film Animal crackers zegt Captain Spaulding (Groucho Marx), een ontdekkingsreiziger die net terug is uit Afrika: "One morning I shot an elephant in my pajamas. How he got in my pajamas, I don't know." Die grap vloeit voort uit het gegeven dat de luisteraar door die eerste zin op het verkeerde been wordt gezet. Ik heb nu altijd gedacht dat in het eerste couplet van Darling Nikki
        I knew a girl called Nikki
        I guess u could say she was a sex fiend
        I met her in a hotel lobby
        Masturbating with a magazine
Nikki degene was die met een Playboy zat te spelen, en die suggestie wordt natuurlijk gewekt doordat ze in de tweede regel een "sex fiend" wordt genoemd. Maar waarom zou het niet Prince / de verteller zijn die...?

Wellicht heb ik e.e.a. niet goed verwoord. Dat Prince en David Bowie heel veel albums hebben uitgebracht staat niet ter discussie. Dat je als fan van Prince en/of Bowie al die albums wilt hebben snap ik. Dat je remasters van desbetreffende albums koopt begrijp ik ook. Maar waarom je een, zoals Lennon het verwoord, een saaie 4k dvd release van "Purple Rain" koopt snap ik dus echt niet.
Dat ik van zowel Bowie als Prince slechts één redelijk uitgebreide verzamelaar heb wil niet zeggen dat ik geen respect heb voor beide heren.