Faith No More - Angel Dust (1992)

Nu voor de tweede maal helemaal gehoord, als album dat ik 'moest hebben'. Opmerkelijkst is toch wel de gigantische afwisseling, veel meer dan ik had gedacht en ook veel meer dan gebruikelijk bij het wat steverige repertoire. Zelfs "easy", wat me weerhield van heel Faith no More, omdat ik het een flauwe cover vond, ga ik in een ander perspectief zien.

Niet helemaal mijn muziek, en zeker niet altijd, maar mooi genoeg om nog vaker te spelen. Ik kan me goed voorstellen dat dit als een van de top-albums geldt bij menigeen.

Topalbum. Duidelijk dat Patton hier meer invloed had, want deze luistert wat minder gemakkelijk weg dan 'The Real Thing', maar als het kwartje eenmaal valt wil je niks anders meer. Wat een genot zijn nummers als RV, Malpractice, Be Aggressive en A Small Victory toch! En niet te vergeten de zeer verdienstelijke cover van 'Easy'

Easy moet je ook maar een beetje zien als extraatje, op de originele versie staat ie helemaal niet, zonder Easy is de plaat volgens mij veel beter, veel coherenter.....

Misschien heb ik deze band toch wel wat onderschat. Hier staan geweldige nummers op.
Hoor ik dat nu goed, verwijzen ze in 'Be Aggressive' naar de lyrics van 'Blackened' van Metallica? Vond ik wel geinig.

Anyway, de plaat opent zeer sterk met de eerste 4 nummers. Vooral 'RV' en 'Midlife Crisis' vind ik geweldig. Andere favorietjes zijn het eerder vernoemde 'Be Aggressive' en 'A Small Victory'. De Commodores-cover 'Easy' vind ik ook echt supermooi, jammer dat velen hier dit nummer niet kunnen waarderen. Je moet het maar durven als rockband, Lionel Richie coveren.

Ook even opmerken dat die achtergrondzang in 'Easy' mij zeer sterk doet denken aan de achtergrondzang in 'Hard Times' van The Scabs. De gelijkenis is zeer treffend, vind ik. Precies hetzelfde deuntje. Zouden de heren van FNM stiekem The Scabs hebben zitten luisteren?

'Crack Hitler' en 'Jizzlobber' moeten waarschijnlijk nog wat groeien bij me, want op dit moment kan ik ze nog niet echt appreciëren. Malpractice tenslotte vind ik de absolute draak van de plaat, en ik kan met zo'n 80% zekerheid zeggen dat dit nummer nooit zal gaan groeien bij mij. Al weet je nooit, met zo'n gek bandje.

Trouwens, dit album heeft toch wel één van de mooiste hoezen ooit hoor!

Beste, meest avontuurlijke album van deze geweldige band. Afwisseling troef, met een haast onafgebroken reeks krakers die nog steeds staan als een huis. Malpractice en Jizzlobber liggen behoorlijk zwaar op de maag en zijn wellicht te abstract en bizar, maar verder kent de plaat geen missers. Faith No More heeft hier haar perfecte geluid gevonden, gekoppeld aan uitstekend songmateriaal. Jammer dat men het heilige vuur hierna enigszins kwijtraakte.

Mike Patton zet hier schaak.
Op de vorige twee albums was hij nog een pion in het netwerk Faith No More genaamd.
Hier is hij duidelijk de koning.
Koning Midas.
Terwijl de gekte nu de overhand heeft, veranderd wel alles in goud.
Welkom in de gestoorde wereld van een overspannen jukebox, die allerlei ziekelijke plaatjes uitbraakt.
Patton is Heino, Lionel Richie, Anthony Kiedis en Tom Araya.
Hannibal Lecter die je uit nodigt voor een etentje.
Een schizofreen waarbij verschillende persoonlijkheden zich openbaren.
Faith No More op zijn best.

Je kunt een geniaal nummer als Jizzlobber onmogelijk een misser noemen. Kan niet! Mag niet!