Faith No More - Angel Dust (1992)

Holy moly, wat een herrie! Niet mijn ding

Een heerlijk hoopje melodieus lawaai Niek Ik leg deze nog eens op.

Smaller and smaller en Malpractice zoeken idd wel de grenzen op maar vind het erg geslaagde songs.

RV, Midnight Cowboy en Easy kun je er nog tussenuit vissen, en Everything's Ruined en A Small Victory zijn misschien ook wel te doen, Niek.

Nee, nee, duizend maal nee. Vooral RV is een hoogtepunt.

Tuurlijk, de hele plaat is 1 groot hoogtepunt, maar ik bedoelde dat Niek die nog zou kunnen verdragen omdat die tracks geen 'herrie' (niet mijn woordkeuze!) bevatten.

Misverstand, mea culpa!

luister eens naar de podcast : podcast croissant daar word elk nummer in een aparte aflevering behandeld, echt een aanrader als je dit een van de beste albums ooit vind ( zoals ik

Precies mijn gedachten, toen ik 'm voor het eerst beluisterde in de Free Record Shop . Hoewel Midlife Crisis wel een leuk hitje was destijds, dacht ik toch 'niet mijn kopje thee'. Mijn broertje dacht er anders over en kocht 'm wel en na een aantal keren geleend en meegeluisterd te hebben, wilde ik 'm ook hebben. De goeie oude cd-tijd.... wanneer je gewoon een ding moest hebben om muziek te luisteren, niet alleen maar een internetverbinding.
Maar goed, ik luisterde en luisterde en het groeide en groeide. Hij werd het tegenovergestelde van nummer 5.

Jizzlobber en Malpractice hebben er wel jaren over gedaan voordat ik ook die nummers kon waarderen. Vooral Malpractice was een lastige maar ook die skip ik niet meer.

Meesterlijk album. Helemaal als je nagaat wat voor technieken en truukjes ze toepassen, in die tijd. Het scratchen in een rock/metal song was volgens mij nog door niemand gedaan destijds.

Hoewel dit waarschijnlijk altijd wel een soort cult status zal houden en nooit à la Nevermind op een of ander alternatief albumlijstje op #1 zal komen, kan ik je toch aanraden om het nog een (paar) keer te proberen. Mijn inschatting is dat je er geen spijt van zal krijgen.

Ik kwam weer op deze pagina terecht omdat een vrij willekeurig gekozen Spotify-playlistje mij Epic voorschotelde van - zo heb ik inmiddels ontdekt - de voorgaande plaat. Ik wist niet dat ik weer Faith No More luisterde. Het eerste wat ik dacht: 'lijkt een beetje op de Peppers in hun BSSM-tijd, maar dan net lame'. Heiligschennis, ongetwijfeld. Bovendien zullen eerder de Peppers hun inspiratie bij deze mannen hebben opgedaan, gezien de chronologie (Epic is uit '89, BSSM uit '91). Ik wil er dus best aan dat Faith No More hun tijd vooruit was maar met de beste wil van de wereld kan ik er nauwelijks iets aardigs in ontdekken. Dat soort van rappen klinkt zo 'ik wil zo stoer mogelijk klinken' dat ik ervan in de lach schiet. Het pianootje op het einde was nog wel aardig.
Maargoed, dit gaat allemaal over 1 nummer van het voorgaande album. Ik zal deze ooit nog eens een serieuze kans geven. Hierbij bestaat natuurlijk wel het risico dat ik een heuse score ga uitdelen. Anders dan jouw verwachting, Hanszel, denk ik niet dat die score het gemiddelde omhoog gaat trekken .

Ik was vroeger een enorme RHCP fan en heb nooit de link gelegd tussen de 2 bands. Sterker nog, Faith No More staat nu vele malen hoger aangeschreven dan RHCP. Na hun optreden op Werchter 2006 denk ik was ik zelfs zo goed als geen fan meer. Toch wel een teleurstelling. Leerde Faith No More later kennen en kende enkel King for a day album. Toen zag ik ze live op Pukkelpop 2009
Omver geblazen is nog licht uitgedrukt. Wat een performance. Mike Patton was als een losgeslagen duivel met die stem die alle kanten uitschiet en eigenlijk alles aankan.

Land of Sunshine (ik kende het nummer niet) was fantastisch na het zeemzoete Reunited
Fan voor het leven. Leg RHCP nooit meer op maar houd vrij vaak een FNM marathon want van The Real Thing tot Album of the Year zijn ze niet minder dan geniaal.

Vanaf deze tot en met AotY, zou ik zeggen, en op KfaD staan ook wat mindere tracks.

Viel me laatst op hoe melodieus deze gemiddeld nog is, trouwens.

King for a Day is mijn favoriet dus je bent aan het verkeerde adres hier

Het adres is www.musicmeter.nl, volgens mij zit ik helemaal goed.

Wauw, apart dat ik dit nu pas ontdekt heb!
Een soort harde versie van RHCP
Om energie van te krijgen. I like what i hear.

Nee, ik weiger deze vergelijking te aanvaarden
Maar ook ik krijg hier zeker energie van, zeker op goed luid volume

Grappig, die vergelijking met RHCP.
Beide bands en dan vooral de vocalisten, hadden een enorme afkeer van elkaar.

Eens. FNM gaat hier alle kanten op en is volstrekt uniek bezig. Hebben de liefhebbers hier Mr. Bungles 'California' al eens geprobeerd?

Topplaat, al vind ik King for a day nog net een stukje beter.

Kun je hier het predikaat goed of fenomenaal aan meegeven. Ik ga inmiddels voor dat laatste. Goed vond ik Angel Dust altijd al maar de plaat heeft zijn geheimen met de jaren nog meer prijs gegeven.
Het non-conformistische karakter van de schijf heeft het succes nooit in de weg gezeten en dat spreekt mij dan weer erg aan.
Easy, een cover van The Commodores - en oorspronkelijk niet behorend tot de reguliere tracklist heeft ongetwijfeld flink mee geholpen aan de verkoopcijfers.

Er zijn een aantal zaken die mij intrigeren aan Angel Dust. Ten eerste zijn dat de vocalen van Patton. Op voorganger The Real Thing leek Mike wel aan de helium te zitten, het is niet altijd een plezier om aan te horen.
Op Angel Dust zingt hij een octaaf lager en dat bevalt uitsteken en levert hij simpelweg een wereldprestatie.

Ten tweede; hoewel het geheel meer is dan de som der delen levert elk bandlid een flink aandeel en is dat goed te horen aan de songs. Of het nu de keyboard partijen zijn van Roddy Bottum, de klanken die Martin uit zijn gitaar tovert of het stuwende drumwerk van Bordin, het dient allemaal tot 1 doel; het komen tot gevarieerde songs vol met tempowisselingen.

Tenslotte; de combinatie van onorthodoxe nummers die minimaal een onrustig en unheimisch gevoel bij je oproepen, staan zijn aan zij met tracks als Everything's Ruined en Kindergarten, nummers die voor Faith No More's doen een zeer toegankelijk karakter hebben. Daar komen niet veel bands mee weg.

Het is voor mij dan ook moeilijk favoriete nummers aan te wijzen; het zijn er zoveel. Of het nu Land of Sunshine is, het nummer doorspekt met tempowisselingen en Patton's capriolen, het sfeervolle RV, het weidse en dwarse Smaller and Smaller of ga ik toch voor melodieuze oorwurmen als Kindergarten en A Small Victory, het is lastig kiezen.

Maar bovenal, het is de hele plaat an sich dat indruk maakt. In retrospectief kunnen we stellen dat op Angel Dust alles samenkwam; het talent, de enorme diversiteit, de spannende transities en de wil om het uiterste eruit te halen. Angel Dust is een tijdloos document, een plaat waarmee de band op geheel eigen wijze zijn plek innam in een veranderend muzieklandschap.
De avontuurlijk ingestelde rockliefhebber die dit plaatje nog niet in bezit heeft, zou natuurlijk verplicht moeten worden tot aanschaf, wedden dat hij/zij hier geen weerstand tegen het muzikaal gebodene kan bieden.

Oh wow. Tot aan The real thing snap ik dit nog een beetje. Maar vanaf dit album hoor kk echt echt totaal geen overeenkomst tussen FNM en RHCP?

Voor mij is dit een van de meest geniale albums uit de 90's. En zeer invloedrijk, hiermee sloeg metal weer nieuwe wegen in, wat het genre weer breder en meer volwassen gemaakt heeft imo.
De band pleegde zo ongeveer commerciële zelfmoord door de stijl van the real thing achter zich te laten ( en Patton deed heel hard zijn best om geen meisjes idool te blijven) en te komen met deze best lastige plaat. Kost gemiddeld wel een paar rondjes om hele album te gaan waarderen denk ik. Maar muziek en teksten zijn uiteindelijk zo geniaal, en Patton laat hier mee dan voorheen horen hoe belachelijk veelzijdig hij is.