David Bowie - Low (1977)

Een vd 1-e platen die ik kocht in 1978 als 14 jarig jochie.
En het moet naast Wire's 154 (en Talking Heads's Remain in Light) de plaat zijn die ik in mijn leven het vaakst gedraait heb, nu nog altijd.
Tijdloos en nog altijd uniek! Bedankt David Bowie!

Eerste album wat ik ooit kocht, enkele maanden na verschijnen in '77. Schafte de cassette aan, een platenspeler had ik nog niet, wél sinds kort een radio-cassettespeler.

Kant A vond ik meteen prachtig: single Sound and Vision kende ik van radio en tv, was instant-verliefd op de snaredrumsound en die klinkt zeven tracks vet en diep met zijn strakke echo.
Voeg daarbij de soms aparte synthesizergeluiden van ene Brian Eno (die naam zei me nog niets), de zeven korte tracks = veel variatie, de fraaie gitaarlijnen van Carlos Alomar én een meneer die op de vijf vocale tracks op de eerste helft bizar mooi zingt.
Het was genieten! Huiswerk maken werd erdoor verlicht, samen met een rode gaskachel verwarmde het mijn zolderkamer in de winter van '77-'78. Eindeloos draaide ik kant A. Okay, het was die maanden mijn enige album, maar toch...
Van de semi-instrumentale kant B met zijn langere tracks snapte ik niet veel, maar omdat iedere keer terugspoelen naar kant A zo lang duurde, draaide ik die steeds meer. Stukje bij beetje drongen deze vier tracks mijn hart binnen, Warszawa voorop met zijn bijna gregoriaanse melodie. Trots droeg ik een button met de mysterieuze coverfoto.

De recensies waren indertijd lovend, maar wat een klassieker was, wist ik nog niet. In '91 de cd met bonustracks aangeschaft, die me weinig deden en al helemaal niet de afschuwelijke remix van Sound and Vision.

Weer jaren later, lang na de val van de Muur, drong na een bezoek aan Berlijn eindelijk de betekenis van de titel Weeping Wall tot mij door. Verschrikkelijk en fascinerend stuk geschiedenis, waarbij dit lied een intrigerende minisoundtrack is.

Anno 2021 blijft dit één van mijn favoriete albums aller tijden, het beste wat ik van Bowie ken. Zelfs de eigenwijze klank van de snaredrum fascineert me zoals toen. Een album dat het jeugdsentiment zó glansrijk overleeft, dat is best bijzonder. Toch?

Vandaag het oude vinyl (dat met hoes aan de muur hangt achter een glasplaat ) vervangen door een nieuwe 180 gram versie tegen een schappelijke prijs. Die nieuwe vinylprijzen blijven maar stijgen trouwens, ik zag net ook albums liggen van ruim 40 en 50 euro. Niet normaal meer.
Low blijft een van mijn favoriete Bowie albums, die Berlijnse periode waar de grauwheid van de oude muur nadrukkelijk aanwezig is maar die geleid heeft tot een spannende trilogie. Hoewel Lodger wat minder is.

Low heb ik altijd een wat vreemde eend in de bijt gevonden, hoewel in Bowie's oeuvre deze plaat voor de Engelsman geen onlogische zet vormt. Geïnspireerd door de Duitse rockscene waarbij veel bands gebruik maakten van electronica en synthesizers verwerkte Bowie dergelijke elementen ook op deze plaat. Waar ik ooit Low afstandelijk vond en ik de insteek miste van zijn platen uit begin jaren 70 kan ik het inmiddels beter op waarde schatten. Speed of Life kan mij wel bekoren, Breaking Glass met zijn stuwende ritme verveelt mij nooit. Dat doet What in the World mij wel weer, de video game effecten in deze track ervaar ik als overbodig en irritant. Sound and Vision waaiert lekker uit, en de keyboard stukken geven het nummer de nodige sfeer. Een fraaie song waarbij een unheimische sfeer en warme klanken hand in hand gaan. Always Crashing in the Same Car vormt het prijsnummer wat mij betreft, zeer mooi gezongen door Jones. Be My Wife, ook weer degelijk, ook dit nummer steekt sterk in elkaar, mede ingegeven door het gitaarwerk. Het instrumentale A New Career voelt nooit helemaal aan als een volledige song. Warszawa is een ode aan de krautrock, waarbij de invloed van Eno niet te onderschatten valt. De sfeer en toonzetting van deze track ademt desolatie en gemis, alsof je een blik wordt gegund van de Poolse hoofdstad, waarbij een totalitair regime achterdocht en wantrouwen kweekt. Wat mij betreft zeer geslaagd. Art Decade gaat op dezelfde voet verder als zijn voorganger maar is net een slag minder. Weeping Wall is aardig maar Bowie gaat net even te lang door met zijn instrumentele passages, dat geldt ten dele ook voor afsluiter Subterraneans. Het muzikaal gebodene op Low is interessant te noemen, deze insteek werkt ook ten dele, maar voor mij vormen de laatste drie nummers op deze plaat net teveel opvulling in plaats van aanvulling. Het is jammer dat Some Are en All Saints, later toegevoegde bonustracks niet tot het reguliere materiaal behoren, wat mij betreft 2 prima songs. Waarbij het mij niet zou verbazen als filmmaker John Carpenter door de laatste track inspiratie heeft opgedaan voor zijn horrorfilm; Prince of Darkness, maar dat is een andere discussie. Low is een 'groeier' gebleken en heeft zijn geheimen pas laat vrij gegeven.

Tussenstand:

1. Aladdin Sane
2. Ziggy Stardust
3. Diamond Dogs
4. Low
5. Young Americans
6. The Man Who Sold the World
7. Space Oddity
8. Station to Station
9. Hunky Dory
10. Pinups
11. David Bowie

Over low gesproken.. Heb je Hunky Dory wel uit de binnenhoes gehaald voor je 'm ging draaien?
Je nummers 1 en 2 kan ik me prima in vinden, en ik ben de enige Bowie liefhebber die Diamond Dogs niet voelt.
Oh, en eens met "het prijsnummer".

Hunky Dory heb ik vaak geprobeerd mede onder het mom; elke Bowie liefhebber vindt dit een prachtschijf. Ik vind er echt weinig aan. Zo zie je maar weer; smaken verschillen.

Hunky Dory is niet echt een eenheid qua stijl, variërend van vaudeville/cabaretesk tot rock (Queen Bitch) en ballad Life on Mars en het - imo - prachtige Bewlay Brothers.

A-kant is hier pop/rock; B-kant synth met krautock-invloed. Kan je verzekeren dat als concert-opener Warszawa sereen en weergaloos was (Ahoy - anno toen)

Mooi Milesdavisjr. hoe je al de Bowie albums in korte tijd goed beluisterde en beschrijft. Leuke klus lijkt mij als je nog niet zo bekend bent met zijn werk!

In grote lijnen kan ik mij herkennen in jouw volgorde, echter Diamond Dogs is voor mij van absolute wereldklasse, evenals Station to Station. Aladin Sane was mijn eerste Bowie Lp en heeft dus ook wel een speciaal plaatsje in mijn muziekhart.

Benieuwd naar het vervolg!

Gisteren precies 45 jaar oud.

Allesbehalve een Low point in Bowie's oeuvre.

You're not feeling low, are you?

Pfff moeilijk en taai ding deze Low, ik vind Bowie's veelzijdigheid te gek en heb een aantal platen van de man in de kast staan. Met Low kan ik echter nog weinig. Ik snap wel dat mensen het tof vinden hoor, maar ik vind de sound niet zo fijn, de drums klinken me te rammelig en de liedjes op kant A te fragmentarisch. De instrumentale stukken zijn beter, maar ook niet denderend. Het geroemde Warszawa klinkt oké, maar ik luister dan toch liever naar de instrumentale stukken van Pink Floyd, die vind ik eigenlijk gewoon spannender. Ik vind Bowie op Low ook niet echt bezield klinken eerlijk gezegd. Dat hoeft ook niet altijd, maar het zorgt er wel voor dat ik weinig connectie voel met de plaat. Ik blijf Low wel proberen, maar vooralsnog zet ik liever Blackstar op met z'n beukende ritmesectie, Ziggy Stardust met z'n epische nummers, of Young Americans met z'n zwoele sexyness. Wie weet valt het kwartje ooit nog, want dat is het toffe van Bowie, het is voor ieder wat wils.

Grappig, ik vind dat je veel van Low kan zeggen, maar dat het bezieling mist of gebrek heeft aan één lijn dan kan ik daar echt niet in mee. Leuk hoe muziek toch heel anders wordt ervaren. Veelal hoor ik dat de B kant juist fragmentarisch klinkt vanwege de ambientstukken. Wat mij betreft echt een van zijn - al dan niet - allerbeste.

Op een bepaalde manier begrijp ik wat je bedoeld, maar ik vermoed dat dit ook komt doordat je het album hebt leren kennen ver na de release....

De fase waarin Bowie verkeerde bij het maken van Low was een bijzondere en zeer afstandelijke. Daar waar Young Americans nog stijf stond van de mooi en swingende ritmes en dito vocalen, kreeg dat voor een groot deel een vervolg op Station tot Station. Echter Bowie pleegde een gigantische roofbouw op zijn lichaam in deze Amerikaanse periode, hij was als TheThin White Duke vel over been en kon nog maar nauwelijks rechtop staan. Voor Low is hij weer afgereisd naar Europa (Berlijn, dit album is de eerste van de Berlijn trilogy, wat ook niet helemaal klopt aangezien nr. 3 Lodger grotendeels in Zwitserland is opgenomen) waar hij een "gezondere" levensfase in ging. Hij had ook net The man who fell to Earth gemaakt, de speelfilm met Nicolas Roeg. Waarin hij een uitermate afstandelijke rol als alien speelde. Low straalt ook beslist niet de warmte uit die nog wel valt te ervaren bij StS en YA. Het was een beslist revolutionaire overgang qua muziek en stijl, een die hem geen windeieren heeft gelegd, Sound and Vision werd een grote hit.
Het is een van zijn grote albums in een veelzijdige oeuvre. In een later stadium is Bowie wel weer meer tot zichzelf gekomen en straalde toen ook meer enthousiasme en levenslust uit...

Mooie uiteenzetting. En het klopt wat je zegt, in mijn bouwjaar 1983 zat Bowie weer in een totaal andere fase, die van 'gladde' makkelijk in het gehoor liggende popmuzikant. Ik kan me voorstellen dat wanneer Low uit was gekomen zo rond mijn 17e (wanneer ik serieus naar muziek ging luisteren) ik er totaal was weggeblazen. Dat is het mooie aan een muzikant als Bowie, hij heeft ons zóveel nagelaten, dat velen wel een speciale band met een of meerdere albums hebben. Zo is Black star voor mij heel erg verbonden aan een bepaalde periode.
Ik was zó overrompeld door die release en de macabere videoclip van Lazarus. Zijn overlijden en de schok die dat bij velen teweegbracht staat nog in mij geheugen gegrift. Ik kan me voorstellen dat voor veel mensen aan Low mooie herinneren kleven. Daardoor respecteer ik het album dus wel, maar echt raken doet het me (nog) niet.

En dat begrijp ik volkomen!!

Toen op die vroege maandagochtend in januari 2016 het overlijdensbericht van Bowie wereldnieuws werd, was ik ook echt gevloerd, wekenlang in een soort van rouw al zijn albums gedraaid en ook heel veel Blackstar.

Daardoor zal dart album voor mij -en ik vermoed vele anderen- altijd verbonden blijven aan zijn heengaan. Het is zijn "Piece de Resistance" waar vele popmusici enkel van kunnen dromen.

Low staat voor mij centraal voor de middan jaren zeventig, een decennium waarin Bowie meerdere malen stevige acties uithaalde om de vertrutting van de samenleving (internationaal) tegen te gaan.
Ik zie Low ook altijd als een 'zoeken' van hem naar een n nieuwe vorm en inhoud, die bij zijn 2e Berlijn-plaat Heroes het beste tot wasdom is gekomen. Het titelnummer Heroes was destijds ook een hommage aan al diegene die een vluchtpoging over de Berlijnse muur hadden gedaan, soms geslaagd maar meestal eindigend met een kogel in de rug.

Ook dat tijdperk lijkt nu al lang achter ons te liggen alhoewel de mondiale politieke fase nu zeker zoveel te wensen over laat....

In januari 1984 kocht ik Low bij de V&D in de uitverkoop. Ik kende David Bowie enkel via ChangesOneBowie, Stage en de hits vanaf Heroes. Maar als artiest fascineerde hij me enorm. Iemand die regelmatig van stijl wisselt en alles achter zich laat. Zo ook met Low. Bowie schudde New York en de heroïne van zich af en startte A New Career In A New Town, Berlijn. Aldaar raakte hij gefascineerd door Duitse bands als Neu! Met producer Brian Eno werd er gewerkt aan Low. Een album die voor de platenmaatschappij een absolute nachtmerrie moet zijn geweest om te promoten. Kant 1 bestaat uit fragmentarische nummers, bijna onaf. En voordat er op de single Sound And Vision gezongen wordt is er meer dan 1 minuut gepasseerd. Dan kant 2. Instrumentale nummers, lang uitgesponnen en bijna geen zang. Warszawa is kil, koud, dreigend en fascinerend tegelijkertijd. Een nummer waar ik iedere keer weer kippenvel van krijg!

Wat Low uniek maakt is de combinatie van fragmentarische nummers gecombineerd met instrumentale nummers in een sfeer die zich moeilijk laat omschrijven. Je moet het gehoord hebben en je wordt of niet goed of je zwelgt er in onder.

Low verkocht tegen de verwachtingen in erg goed en kreeg goede kritieken. Zo zie je maar weer dat hits niet zaligmakend zijn. Low is een volstrekt uniek album, een hoogtepunt in het oeuvre van David Bowie en al ruim 30 jaar een van mijn favoriete albums.

Naar aanleiding van dit topic beluisterde ik dit album.

Dit is weer een ander soort Bowie. Dit is een Bowie die meer van gitaren houdt. Aardig uitgevoerd allemaal, Bowie weet bijvoorbeeld veel sfeer te maken met zijn zanglijnen. Zelf vind ik Sound and Vision en Warszawa het beste werk op deze plaat. Ik denk wel dat de andere Bowie’s mij beter liggen.

Misschien moet je Always Crashing in the Same Car nog eens de kans geven? De live at the Beeb versie is nog beter.

Wat valt er nog over te zeggen. Ik denk dat alles gezegd is.
Je kunt het gemakkelijk omschrijven: masterpiece

Waar Bowie in voorgaande jaren bij elke plaat van stijl wisselt lijkt hij dat hier al te doen bij elke plaatkánt, want terwijl kant 1 een swing en een drive heeft die het geheel een bijna vrolijk karakter geven (en mij persoonlijk in ieder geval altijd in een opperbeste stemming brengen) is kant 2 stemmig en somber op een wijze die deprimerend zou kunnen werken als er niet zoveel inventiviteit en experimenteerdrift uit zou spreken. De grillige eerste kant blijft toch favoriet, met Bowie en Eno zó geïnspireerd dat het af en toe lijkt alsof ze háást hebben, want van Breaking glass had ik graag nog (veel) meer gehoord, en het intro van Sound and vision duurt zó lang (namelijk het halve nummer) dat er na het eerste couplet al een fade-out komt terwijl ik eigenlijk op een tweede couplet zit te wachten. En die grilligheid is tegelijk ook de charme van deze zeven nummers, want daardoor krijgt deze plaatkant een explosiviteit die gelinkt is aan het feit dat je gewoon nooit weet wat er in de volgende minuut allemaal kan gaan gebeuren.
        Het is nu misschien moeilijk om je voor te stellen hoe revolutionair dit in 1977 allemaal klonk, zeker omdat alle keyboard-texturen in talloze new-wave-bands zijn opgedoken (ik kan me in ieder geval niet voorstellen dat Japan, New Order en Duran Duran hier niet héél goed naar hebben geluisterd, en in het buitenland misschien ook het Yellow Magic Orchestra?), maar als die originaliteit nu niet meer zo vanzelf spreekt blijven de nummers toch makkelijk overeind dankzij de melodieën, de sound en de ritmesectie – ik las ergens dat Visconti ooit is gevraagd hoe hij dat drumgeluid toch zo heeft gekregen, maar daar schijnt hij nooit opheldering over te hebben gegeven, en na al die decennia klinkt het nog steeds fris en vooral swingend, als een soort "aarding" onder Eno's synthesizer-tapijten. En dat geeft deze plaat die vanwege het instrumentarium en de Berlijnse lokatie zo gedateerd zou kunnen aandoen toch een opmerkelijk tijdloze uitstraling.

Ook weer zo'n artiest waar ik stelselmatig wat van zijn oeuvre aan het verzamelen ben.
Alleszins leer ik Bowie hier weer op een andere manier kennen. Wist niet dat hij instrumentale nummers schreef. Even wennen, maar knap gedaan zeg !
Nu begrijp ik waarom Low zo een hoge score krijgt. Gewoon terecht !

Voor een muzikant die de volledige omgeving in zich opneemt en absorbeert, ventileerde Bowie zijn gevoelens op haast unheimische wijze.
De krautrock elementen op zijn 'Berlijnse trilogie'' moge bekend zijn, de haast ambient achtige stukken op de 2e helft van de schijf doen soms ijzingwekkend kil aan, en dat bedoel ik positief.
Alsof de beste man je een blik gunde over de Berlijnse muur en het desolate Oost-Berlijn met zijn strikte regime je haast naar binnen zoog.
Het is dan ook opmerkelijk dat de plaat eind september is opgenomen in een slaperig klein Frans stadje, ver weg van de onconventionele, kunstzinnige door drugs gedomineerde omgeving van Berlijn. De mix van Low vond trouwens wel plaats in die laatste stad.

Vreemd genoeg vind ik de b-kant van Low ook een stuk interessanter dan de a-kant. Niet dat de nummers op de eerste helft minder sterk zijn, integendeel, echter is mijn muzikale smaak met de jaren met vlagen wat avontuurlijker geworden. De instrumentale stukken van Low zijn niet te versmaden.
Van de trilogie vind ik Low veruit de meest intrigerende uitgave, zonder de andere twee tekort te doen.

Getypt in De album Top 100 van...:

Een grote Bowie-fan ben ik niet, maar zijn Berlijn-periode (of eigenlijk iets ruimer, de reeks van Station To Station tot en met Scary Monsters) draai ik graag en Low vind ik geweldig. Heerlijk geflipte plaat met die fragmentarische A-kant en statige, invloedrijke B-kant.

De liedjes op kant A zijn vaak kort, onaf of merkwaardig en daarom heb ik gek genoeg altijd Guided By Voices-associaties bij die nummers.
Speed Of Life zet de toon: deze muziek klinkt erg Europees. De Kraftwerk-invloed is evident, dit moet in 1977 behoorlijk edgy muziek zijn geweest. Ik was toen 4, dus ik weet het niet meer zo goed.
Breaking Glass zit ook weer vol met die lekker schurende synths en lijkt op random plekken te beginnen en te eindigen: voorbij dat je er erg in hebt, maar erg intrigerend. Hetzelfde geldt voor What in the World, waarop heel erg wordt uitgeleeft op de synth: het zit vol flipperkast-achtige bliepjes en bloepjes.
Sound and Vision is het nummer dat iedereen kent: ik vind het één van de beste Bowie-singles. Maar voor een single is het een merkwaardig nummer: de afstandelijke zang begint op de helft van het nummer. Die klink alsof Bowie alleen fysiek aanwezig was. Het nummer wordt dan ook gedragen door de melodieuze gitaarloopjes en bij vlagen disco-achtige bas.
Ook Always Crashing in the Same Car klinkt alsof het uit de vriezer komt en zonder eerst te ontdooien op tape is gekwakt: ijzingwekkend kil, maar toch prachtig.
Be My Wife is een vreemde eend in de bijt, door de bijna gezellige barroom-piano. De videoclip vind ik eng door het uiterlijk van Bowie. Dat ziet er niet best uit jongen! Gelukkig was hij hier al bezig uit een groot coke-dal te klimmen.
A New Career In a New Town sluit kant A af, en is een mooie brug naar de nummers op kant B. De koude oorlog-sfeer kruipt er hier in, om op Warszawa volop aanwezig te zijn, al is dat door de titels van de nummers ook voor een groot deel suggestie. Maar Warszawa klinkt voor mij als grauwe plattenbau in de mist.
Art Decade is een compositie die zo op een Eno-plaat had gepast. Die had dan ook een flinke vinger in de pap op deze plaat. De A is van Ambient, die maakt hij ook graag,
Weeping Wall is een solotrack van Bowie, dit nummer heeft door de percussie een beetje Reich-goes-Orient sfeer ware het niet voor de nerveuze synthesizer die een interessant contrast geeft met het rustieke getingel.
Subterraneans klinkt als een winterse wandeling door Tiergarten: de sneeuw geeft een mooi gedempt effect. Het saxwerk (van Bowie zelf) en de bijna psalm-achtige zang is prachtig.

Aangekruist als favoriet:
1. Always Crashing in the Same Car
2. Subterraneans
3. Sound and Vision

Mooi beschreven!

Tot en met Let`s dance vond ik alle LP`s van hem top .
Low is uit mijn Zundapp periode .
Paar keer per week draaien toen.
Hoe ouder ik ben, hoe meer bewondering voor hem.
Lp muziek Bowie kwam gelukkig niet op de radio toen .

Bowie was in de jaren '70 heel erg populair en was ook vaak op de radio te horen.
Naast de beide singles ( en dan vooral Sound and vision) werden ook albumtracks gedraaid door o.a. KRO en VPRO.
In de avond had je ook nog radioprogramma's die zich vooral met albums bezig hielden ( zoals Wim van Putten, Ad Visser).
Ad Visser had in oktober 1977 een groot deel van zijn uitzending aan Heroes besteed.

@ Rudi S ,
Je hebt zeker gelijk ,
Je had ook Meta deVries met LP muziek,
Heb net geteld dat ik van Low 8 nummers nooit 1 keer op een radio heb gehoord.
Overdag draaide men bijna 100% singles.
Dus op weekbasis moest alle LP muziek in een paar uurtjes geperst worden.
Snap jou redenering wel.
Ik luisterde s`avonds nooit .
Na de avondspits ging hij af.

Dus 3 stuks weleens ( overdag) , dat is nog niet eens zo slecht, bij groepen als Yes of Pink Floyd zou 3 nummers zomaar het hele album kunnen zijn