Mark Lanegan - Field Songs (2001)

Na Bubblegum, Marks beste!

One way street is mijn favoriet.

'Bubblegum' had een beter album kunnen zijn dan 'Field Songs' als er minder nummers op zouden staan. Nu doen beide albums niet voor elkaar onder. 'Bubblegum' is meer donker, avontuurlijker, terwijl 'Field Songs' een zomerse bries is.
Twee albums voor het hele jaar!

Bubblegum is mijn absolute favoriet van Mark Lanegan, maar nummer twee is voor mij toch echt "Scraps at Midnight"

Een ondergesneeuwd album. In principe zijn dat alle albums van Mark Lanegan buiten Whiskey for the Holy Ghost en Bubblegum. Field Songs is dan ook een stuk minder donker, maar weet toch te blijven boeien. Met Mike Johnson en Ben Shepherd zijn er dan ook 2 prima gitaristen ingehuurd. Voeg daar Mark's stem aan toe en veel kan er al niet misgaan.

One Way Street, No Easy Action en Resurrection Song zijn mijn favorieten, waarvan de laatste zomaar een left-over van Whiskey for the Holy Ghost kan zijn. One Way Street behoort zeker tot de beste nummers uit 2001. In zijn totaliteit haal deze plaat net niet het niveau van bovengenoemde 2 albums, maar gezien het aantal stemmen hoeft deze echt niet overgeslagen te worden door Mark Lanegan fans.

Ik vind One Way Street (naast sommige nummers van zijn project Soulsavers) zijn beste nummer.
Heerlijke stem. Sivert Hoyem kan overigens zijn stokje overnemen als hij met pensioen gaat

Het is wel een plaat met een iets minder ruwe sound dat de andere cds.

ik luister deze niet zo vaak meer, maar na het concert van gisteren heb ik hem weer herontdekt. Tijdens het concert prachtige uitvoeringen van don't forget me en one way street:
one way street

Vind hem zelfs beter dan Bubblegum . prachtige hypnotiserende desert blues zoals Kimoko's dream House bijvoorbeeld . It's a matter of time we 're always get lost doet me een beetje aan wijlen Chris Whitley denken

Het eerste nummer is meteen meer dan raak. De woorden :'And youcan't get, can't get it down without crying' gaan nog steeds door merg en been.

gek, had deze destijds overgeslagen en vind m nu prachtig!!

juist aangeschaft, ken onze mark enkel van bubblegum en zijn werk met queens of the stone age, ben benieuwd...

Wordt er alleen maar beter op.

One Way Street alleen al...

Een heel mooi album van Mark heb genoten Beste nummers voor mij One Way Street en Low.

Wat een ontdekking, wat een verduiveld knap nummer: One Way Street.
Kippenvel!

Om de een of andere reden heb ik Field Songs altijd wat onderschat. Daar waar ik bij de meeste Lanegan-albums met enige zekerheid specifieke gevoelens en thema's kan associëren, lukt dit bij Field Songs een stuk minder. Maar toen ik deze daarnet had herbeluisterd (naar aanleiding van het recent verschenen Houston) kreeg ik het idee dat deze plaat eerder de verschillende karakteristieken van de voorgaande albums combineert. Dat lijkt niet eens zo gek, aangezien Field Songs toch wel de bekroning was op Mark Lanegan's bluesfolk-werk.

Maar goed, alle gewauwel terzijde moet deze zeker niet onderdoen voor z'n voorgangers. Absolute aanrader, al was het maar om het magistrale 'One Way Street'.

In mijn ogen een van de beste albums van Lanegan. De sfeer, de rust, de mooie kruising tussen blues, folk en akoestisch maakt het tot een van de verteerbaardere albums van de beste man. Vergelijk deze schijf met Gargoyle, Blues Funeral of zijn debuut en je hoort dat dit album over het algemeen luchtiger van toon is, mede ingegeven door minder gebruik te maken van elektronica. One Way Street is het beste nummer van de schijf, echter Don't Forget Me, Field Song en She Done Too Much mogen wat mij betreft ook tot het betere werk van Mark gerekend worden. Op de een of andere manier maakt dit album op mij altijd de indruk dat het nooit volledig af was, alsof hij wat schetsen probeerde om te zetten tot complete nummers maar ook wel tevreden was met de 'ruwe' versies. Een aantal nummers klinken voor Lanegan's doen wat gewoontjes maar over de hele linie genomen is het een prima schijf. Het album Houston (2015) bevat demo's en ander materiaal opgenomen rond dezelfde periode als Field Songs, doet niet onder voor het reguliere album en is minstens zo interessant.

One Way Street, No Easy Action en Resurrection Song zijn mijn favoriete nummers op dit heerlijke album. Dit album is hypnotiserend.

Field Songs vormt een album met songs waar Lanegan jaren aan had gewerkt, soms bleken nummers grove schetsen te zijn, andere songs waren 'af' maar bleken vanwege diverse redenen niet op zijn voorgaande platen te belanden. Field Songs is gevarieerd, rijk aan kleuren en arrangementen en bevat bij vlagen weer wat peper zonder direct een geluidsmuur op te werpen. One Way Street vormt een weergaloze opener, wat een fenomenale song is dat toch. Het afwisselende No Easy Action bevat oriëntaalse invloeden, is afwisselend en ook sterk. Miracle lijkt dan wel weer een demo te zijn, een idee dat nooit tot volle wasdom komt. Pill Hill Serenade komt niet helemaal los en heeft mij nooit in mijn greep gekregen. Don't Forget Me dan weer wel, het dwingende ritme, de subtiele piano begeleiding, een heerlijke track. Kimiko's Dream House klinkt dan weer te alledaags voor Lanegan's doen. Resurrection Song waaiert uit, is ook fraai gearrangeerd, ook weer sterk. Field Song idem dito, de zanglijn waarbij Lanegan laag in de regionen gaat zitten laat mij voor de bijl gaan. De rek is er tegen het einde wat uit maar Field Songs vormt een sterk geheel waaruit blijkt je soms bepaalde ideeën voor songs/demo's of schetsen de ruimte moet geven om te kunnen groeien. Lanegan heeft dat gedaan en dat heeft een uitstekende plaat opgeleverd.

Tussenstand:

1. Whiskey for the Holy Ghost
2. Field Songs
3. The Winding Sheet
4. I'll Take Care of You
5. Scraps at Midnight

Mark Lanegan, de man met de wonderschone stem, levert hier toch een relatief saai album af. Helaas zet het openingsnummer niet de toon voor de rest van het album.

Ik vind dit zo’n juweeltje. Sowieso mooier dan Bubblegum. No easy action laat me denken aan aflevering van Star Trek. Eerste serie. Planeet met zingende sirenen. Nooit gedacht dat ML die associaties zou kunnen oproepen. Scotty hoeft me niet terug te beamen…