Sonny Rollins - Newk's Time (1959)

Wat wordt er nu eigenlijk bedoeld met 'HardBop' ?
Trouwens een zeer aangename plaat, net als coltrane gaat deze rollins erg vlot om met zijn sax wat tot zeer leuke ritmes leidt. Ook goed dat de andere muzikanten af en toe eens de ruimte krijgen om zelf eens de show te stelen, zo vind ik de pianosolo's uiterst aangenaam in het gehoor liggen.
Hij is niet te experimenteel maar ook niet al te rustig, een mooi evenwicht dus tussen de veschillende jazzsoorten en een album dat hier nog geregeld zal opstaan.
Stem volgt later nog maar zal zo rond de vier hangen.

Ieder zijn eigen smaak natuurlijk maar bij mij slaat het erg goed aan, echt het soort jazz waar ik van kan genieten. Ik denk wel dat er genoeg anderen zijn die dit ook wel zouden kunnen aprecieren, doet me bij momenten vaak denken aan coltrane en die vind ik (met vele anderen) geweldig. Dat onrustige vind ik ook een troef, er zit veel gevoel in, het krijgt intensiteit en zal niet snel gaan vervelen. Wat mij betreft een toppertje maar ieder zijn gading hé.

...zie aan de namen dat 'Hard-bop' voor mij dan ook niet de lading dekt vwb 'jazz-stroming' waar mijn voorkeur naar uitgaat (dacht dat 'hard-bop' niets voor mij was...): stuk voor stuk artiesten waar ik platen van heb en erg kan waarderen...maar zoals het bij Coltrane stopt voor mij bij 'Blue Train', houd het bij Sonny voor mij op bij 'Sax. Col'......ook Wayne Shorter wel eens geprobeerd maar ook die verteer ik maar moeilijk.....

Net als LeRoi heb ik deze aangetroffen in de Dulferbox, en ook ik ben er niet enthousiast over. Eigenlijk komt dat vooral door de drummer, die wel erg veel ruimte nodig heeft en af en toe het gevoel geeft in een circustent te staan. Dan heb ik toch tien keer liever Art Blakey. Rollins speelt uitermate soepel, maar dat alleen maakt nog geen lekkere plaat.

Ik heb deze van 't weekend even in de Fame op de kop getikt en ik moet zeggen dat hij me, in tegenstelling tot hier onderstaande berichten, prima bevalt.

Het is meestal zo met de jazzafdeling van de Fame, dat je pareltjes voor extreem lage prijzen kan halen en je er vrijwel nooit een bult aan valt. Ik las de LeRoi Solly Rollins ook kent vanwege de zalvende woorden die Hans Dulfer altijd voor hem over heeft en aangezien ik er niets van kende heb ik deze maar aangeschaft.

In vergelijking met andere jazz platen die ik thuis heb staan, is deze een absoluut middenmootje. Het is absoluut niet slecht te noemen (bestaat er slechte jazz uit de jaren '50-'60?), maar ook niet zo hoogstaand als we het wel kennen uit deze periode - dan doel ik voornamelijk op de platen die Davis en Coltrane in deze tijd uitbrachten.

Nu ik zie dat andere platen van deze man hogere gemiddeldes hebben, zal ik zeker nog wel eens een plaat van hem kopen.

Deze komt in ieder geval voorlopig op een 3.5*

Hmm apart, er zijn weinig mensen die Blakey verkiezen boven Jones. Ach ja smaken verschillen .

Wat is dat hier met dat hielen gelik van Hans Dulfer? Als er iemand in de Nederlandse jazz scene overschat wordt is hij dat wel. Slechte sound, time, feel, geen persoonlijkheid. Waarom laat de volkskrant geen blue note samestelling maken door iemand die zich echt in de geschiedenis en cultuur van de jazz verdiept heeft. Of er zelfs deel van uit heeft gemaakt? Dan kunnen ze misschien iets beters uitbrengen dan een compilatie van jazz albums waar elke leek al van gehoord heeft.

Newk's Time met Philly , Sonny en Wynton en Doug: Dikke 4.5 !

Te gek stuk Asiatic Raes een original van Dorham. Ook terug te vinden op Freddie Hubbard - Goin Up en op Kenny Dorham - Quiet Kenny als Lotus Blossum. Duke Ellinton heeft van dit Strayhorn stuk ook een mooie versie opgenomen.

Dit album was zowat het eerste serieuze jazz-album dat ik kocht, nu zo'n 10 jaar geleden. De 4,5* zijn, objectief gezien, misschien wat overdreven maar aangezien hij jarenlang een trouwe kompaan geweest is moet ik 'm nu eenmaal met respect behandelen. Machtige plaat overigens, keer op keer weer raak. Veel uitgeleend ook, en nooit gebuisd teruggekregen... en terecht!

Van mij krijgt ie ook 4,5 ster hoor, Sandokan-veld.

Geinspireerd door zijn briljante samenwerking met Max Roach en Clifford Brown kwam Rollins met Saxophone Colossus, okee dat is een van zijn grootste meesterwerken. Maar direct daarna is dit Newk's Time echt een van de betere Sonny Rollins platen uit de hele jaren '50 output. Ik snap de azijnpisserij van enkele mede gebruikers (lang geleden, maar toch...) hier dan ook echt niet. Dit is top bop!

Ik voel me bekeken.

Ja de laatste tijd komen de albums van Rollins geregeld hier voorbij, en deze steekt er toch wel bovenuit om een of andere reden. Met zo'n slanke bandopstelling krijgt Rollins lekker veel vrijheid, en de ritmesectie met Wynton Kelly, Doug Watkins en 'Philly' Joe Jones vormt precies de juiste voedingsbodem voor 'Newk' om perfect de balans te vinden tussen hart en hoofd, swingend en intelligent.
Ik heb het idee dat ik deze zelfs beter vind dan Saxophone Colossus, al heb ik die eerlijk gezegd al een tijd niet gehoord.

Ik vind je bijdragen dusdanig interessant dat ik dat zo heb ingesteld hier op de site. Ik kan me niet helemaal aan de indruk onttrekken dat dit wederzijds is en jij die functie ook allang geleden ontdekt hebt. En dit is virtueel, je hoeft dus niet over je schouder te kijken als je op straat loopt...

Hahaha jazeker Tony, dat was uiteraard geen serieus bezwaar van me.

Hup, van mij ook een 4,5*. Wat een heerlijke energie. Geweldige solo's. Precies hoe ik mijn muziek graag lust.

The Surrey with the Fringe on Top is echt een fenomenaal 'duet' tussrn Sonny en Philly Joe. Drums en sax, less is more. Prachtig en krachtig!

Ik heb vandaag weer een aantal Classic Blue Vinyls gekocht; Newk's Time, maar ook Art Blakey's Mosaic en Tina Brooks' True Blue. Dat wordt weer uitzinnig genieten van de betere hardbop de komende tijd.

Als je zo een plaat een keer hebt gestreamd, verdwijnt het weer uit je gezichtsveld. Als je je ze in de kast hebt staan, dan kom je ze altijd wel weer eens tegen. En ik kan er niets aan doen, maar ik 'beleef' van lp veel meer. Aldus sprak ik.