Michael Kiwanuka - Love & Hate (2016)

Orkestrale soul en gospel. De productie van Danger Mouse stoort geenszins.

Hoewel het totaal mijn smaak niet is toch een poging ondernomen deze plaat te doorgronden.
Helaas is dit mislukt en na een viertal luisterbeurten kan ik enkel concluderen dat ik het een vervelende voorkabbelende plaat vind, het boeit geen moment, is eentonig en het koortje roept met enige regelmaat ergernis op.
Ik had het album van mijn broer te leen, gauw terugbrengen dus.

Zou ik niet doen, toch nog een paar keer proberen. Even laten bezinken e.d.

Sorry, als je dit een eentonig album vind, dan heb je volgens mij tijdens het luisteren zitten slapen.
Iedereen beleeft muziek gelukkig anders.

Ik vind er ook niet veel aan, Lura. Veel te vol geproduceerd en te zwaar van geluid.
Prefereer zijn eerste album.

Daar ging mijn opmerking niet over. Zoals ik al aangaf, ieder beleeft muziek gelukkig anders.

Dat is nogal een open deur, Lura, en je komt daar nogal eens mee aanzetten. Verschil van smaak vind ik veel bepalender. Vind zelf de productie niet mooi, en dat geeft bij mij de doorslag.
Een heel ander geluid dan What's Going On waarmee het door sommigen werd vergeleken.

Deze muziek is doodeenvoudig niet aan mij besteed, en nee Lura ik had tijdens het luisteren geen last van een wegtrekker. Zoals reeds gememoreerd heb ik het album 4 x van begin tot eind gehoord en heb ik 4 x niets opzienbarends gehoord.

Wat minder 'klein' dan zijn debuut, maar binnen deze volromige soularrangementen is gelukkig nog steeds alle ruimte voor intimiteit, melancholie, en natuurlijk voor die prachtige stem. Erg fijne plaat!

Mag ik mij hier volledig bij aansluiten? Vandaag zelfs zeer aandachtig op de koptelefoon gehad, omdat dit toch echt in mijn straatje zou moeten liggen, maar het raakt me geen moment. Ik vind het pretentieus en bedacht en ik hoor de oprechte emotie niet.... Toch jammer....

Blijf toch altijd benieuwd wat er bij beoordelen wordt bedoeld met "pretentieus bedacht" en "oprechte emotie".

Zijn dit te meten criteria en bovendien, kan alleen een plaat goed zijn die of niet pretentieus bedacht is of zou beschikken over "oprechte emotie"?

We zullen het Kiwanuka even laten weten, de volgende keer graag minder muziek en meer oprechte emotie.
Bij de vraag "wat bedoelt u precies" zullen we antwoorden dat hij best af en toe in tranen uit mag barsten op een volgend album.

Waar hoor jij dat pretentieuse in de muziek? Alle muziek is bedacht en hoezo is de emotie niet oprecht? Overigens kan een schrijver van een boek emoties beschrijven, een acteur acteren en een zanger musiceren: daar is toch helemaal niets mis mee? Anders zou je alleen iets moois kunnen maken als je daadwerkelijk / feitelijk emotioneel bent.

Sterke punten. Het klopt wat jullie opmerken. Laat ik zeggen dat de beste man bij mij geen emotie weet over te brengen. Ik krijg het niet warm van deze plaat. Daarnaast gebruikte ik het woord pretentieus omdat mij voortdurend het gevoel bekruipt dat er op deze plaat getracht wordt om zo groots mogelijk uit de hoek te komen, wat ik dan weer interpreteer als een gebrek aan de emotionele kant. Maar pretentieus hoeft op zich niet slecht te zijn....

Nadat ik vooral de 'live studio opnames' heb beluisterd op youtube, is het geen doen meer om de plaat zelf te horen. Ben geen audiofiel ofzo, maar dat klinkt ergens naar..

Ben ik de enige die Cold Little Heart het perfecte huwelijk tussen Pink Floyd en Bobby Womack vind?
Voorlopig nog geen score, want dat eerste nummer staat de hele tijd op repeat...

Prachtig album.
Onlangs op LP aangeschaft.
Klopt het dat er geen inlegvel of iets dergelijks bij zit en dus alleen de zeer beperkte informatie van de
hoes beschikbaar is?

Had dit heel graag live willen horen volgende week de 25e in Paradiso. Ondanks de 2 kaarten helaas toch verhinderd. Wie interesse heeft kan zich melden.

Ik heb genoten gisteren in Paradiso. Een fijne mix van warme ballads (vaak met enkel Kiwanuka akoestisch op gitaar beginnend) en wat steviger werk (wat deze plaat ook kenmerkt t.o.v. zijn debuut) met een flinke rol voor de geweldige band gitarist. Meest swingend was een lekker lange uitvoering van Black Man in a White World, met veel percussie. Hij leek het naar zijn zin te hebben, en wat een goede stem!
Afsluiter was Sometimes it snows in April, waarbij hij aan het eind de songtekst veranderde van Tracy naar Prince. Apart om zo'n uitvoering van hem te horen, maar toch was het een mooi eerbetoon.

Ik ben niet geweest (heb hem wel eens als voorprogramma van Adele in hetzelfde Paradiso gezien) maar was wel benieuwd natuurlijk. Mooi gedaan ja!

https://www.youtube.com/watch?v=aD0Fi87JF6Y

Black Man in a White World is wel duidelijk een song die alleen live goed werkt
Op het album voor mij een skipper.
Maar Live in Paradiso een topper die niet lang genoeg kon deuren.

Hmmm, beetje mixed feelings, de Pink Floyd opener is prachtig, maar gevolgd door een matig Black Man....zeker omdat het opgevolgd wordt door het heerlijk trieste Falling.

De rest is zeer genietbaar (ja, de Marvin G. associatie is goed hoorbaar), maar One More Night vind ik weer een niemendalletje. Rule The World is de tweede topper en compenseert de mindere nummers ruimschoots.

Heb het gevoel dat er meer in zit, zijn stem heeft het iig in zich.

Een vraag voor de vinyl bezitters: is de kwaliteit echt zo slecht als de Discogs commentaren doen geloven?

Ik weet niet wat die commentaren zijn.
Mijn vinylversie klinkt erg vlak.
Als ik de mp3-versie naar mijn installatie stream klinkt die beter, meer dynamiek.

Bedankt. Op Discogs wordt voornamelijk geklaagd over ruis en tikjes, maar volgens mij ook over geluidskwaliteit in het algemeen.

Nou vooruit, plek 10 op m'n jaarlijst. Blijf het een wisselvallig album vinden, maar de pieken zijn te mooi om hem niet te nomineren. Hij heeft het jaargetijde ook mee, Hertog Jan Grand Prestige erbij, meedeinen op de melancholie

Yep slechte kwaliteit vinyl. Flink veel ruis en pops. Ergens ook wel ironisch als je bedenkt dat Kiwanuka een plaat maakte geïnspireerd op de jaren 70. Toen was de kwaliteit van vinyl over het algemeen beter.

Ik heb uiteindelijk de Amerikaanse persing gekocht. Hoewel ik geen vergelijking kan maken met de Europese, kan ik zeggen dat deze me meevalt.

Ik heb dit eerlijk gezegd gemist, maar wat een beauty....... Ik snap de kritiek van overproductie, maar ik zit er lekker in. Voorlopig 4*

En hoe bevalt de vinyl versie Broem? Gezien de krtitische kanttekeningen hier en daar twijfel ik nog.

Gezien kritiek in bovenstaande posts maar even van afgezien.