Michael Kiwanuka - Love & Hate (2016)

Nagenoeg perfecte orkestrale soul/pop. Eindelijk weer eens een artiest die een dosis grootsheid durft toe te voegen, en dat zonder kitch.

One More Night vind ik een zeer radiovriendelijk en tevens lekker nummer. Kan zo op 3fm en wat niet al.

Volledig mee eens, zijn grote hit Home Again staat mij zelfs helemaal niet aan. Had bijna dit album aan mij voorbij laten gaan, maar op basis van de huidig score toch gaan luisteren en dat valt zeker niet tegen!

funk, Marvin Gay en Pink Floyd...het zit er allemaal in

Heel mooi album van Kiwanuka. Stuk volwassener dan zijn eerste album, maar ook wel iets meer een groeier denk ik. Voor nu 4* met potentie voor meer

Pink Floyd, ook dat was mijn eerste vergelijking die ik maakte toen ik het album draaide.

Dat komt natuurlijk door het eerste nummer, en dan zeker die intro. Niets mis mee trouwens.

100% mee eens. Vind Home Again vreselijk saai en braaf. Vandaar dat ik nu pas Love & Hate probeer, echt een schitterend nummer. Ga de rest nu ook snel beluisteren.

Niet slecht hoor.
Mooie ietwat bombastische productie zonder dat het echt cheesy wordt, en een mooie zangstem.
Soul met en randje rock en hier en daar nog wat gospel.
Gospel wordt vaak aangescherpt door een koor maar die gaat mij op het laatst wel wat vervelen.
Helaas zijn de gitaar-solo's mij wat te standaard, als je die clean zou horen, zouden ze bloed-vervelend zijn.
En dat geld eigenlijk voor de hele plaat; na een tijdje wordt het mij net allemaal iets te eentonig, veilig en voorspelbaar.

Muziek buiten mijn straatje, dat is lekker af en toe. Op het eerste gehoor kabbelde dit album voort en ging aan mij voorbij. Inmiddels een paar luisterbeurten verder en dan kom je erachter dat dit toch wel erg lekker is. Favorieten tot nu toe zijn Father's Child en Place I Belong.

Helemaal eens met Paddy. Met dien verstande dat ik nog een trapje lager wil oordelen, wegens een schrijnend gebrek aan originaliteit. Dit hoeft op zich geen probleem te zijn al de artiest een buitengewone prestatie weet neer te zetten maar mij is het allemaal wel erg vlakjes. Tegenvaller.

Ik kan me ook aardig vinden in de mening van Paddy. Na een zeer sterke opening met 'Cold little heart' zakt m'n broek echt van m'n kont met 'Black man in a white world'. Zowel de titel als het nummer zelf vind ik schrijnend en absoluut niet passen op het album. Verder luistert het album best lekker weg, maar weet het geen moment echt te boeien. Ik mis de opbouw en de echte emotie. Na 6 nummers gaat het zelfs een beetje vervelen wat jammer is, want daarna komen er juist best nog wat aardige nummers.

Ik zag eerder ergens de vergelijking met Marvin Gaye, maar dit vind ik echt Marvin Gaye onwaardig. Daar waar Marvin Gaye je na een 5-tal luisterbeurten niet meer loslaat, ben je bij Michael Kiwanuka na een 5-tal luisterbeurten eigenlijk wel klaar. Dit voelt als een gemiste kans, omdat het openingsnummer zoveel beter doet vermoeden. Dat dit album op dit moment een betere score heeft dan Marvin Gaye's 'Let get it on' en 'Here my dear' vind ik onacceptabel. Ik geef hem 3* voor het prettige stemgeluid.

Het titelnummer maakt van een vergelijkbaar koortje en percussie gebruik als Marvin Gaye op What's going on deed. Het blijft grappig, dat muziekbeleving voor iedereen anders is. De afgelopen tijd ben ik dit album steeds beter gaan waarderen en vind ik het album van hetzelfde niveau als What's going on. Het album is gevarieerder dan What's going on, waar de nummers toch wel erg eenvormig zijn.

Ik wel

Moeten albums uit totaal verschillende periodes met totaal verschillende muziek altijd absoluut met elkaar vergeleken worden? Ik vind dergelijke vergelijkingen nonsens.

Ik was razend benieuwd naar deze plaat. Enerzijds omdat ik Kiwanuka een interessante artiest vind. Home Again vond ik een heel mooie plaat nadat ik eerder al in de ban was van zijn EP's, zelfs de grijsgedraaide single lag me wel al bleef "Tell me a tale" mijn favoriet.

Ook bij deze plaat vind ik de single niet zo slecht. Ik kan snappen dat mensen het wat melig en eentonig vinden maar ik vind het wel verfrissend klinken. Twee andere gelekte tracks: cold little heart en de titeltrack bliezen me eerder al weg. Het zijn, net als bij zijn debuut, wel weer de sterkste tracks van het album en het is jammer dat de eerste track ook meteen het hoogtepunt van Love & Hate. Dat ligt echter wel eerder aan het niveau van cold little heart zelf dan aan het feit dat het album voor de rest zwak zou zijn.

Na een paar luisterbeurten zeg ik: chapeau, MK. De sound die hij hier laat horen is enorm divers en totaal anders dan op zijn nochtans goed ontvangen debuut. Tegelijk blijft het door de erg aangename stem van Kiwanuka erg herkenbaar.

Helemaal mee eens.

Er komt een moment, dat nieuwe jonge artiesten, begin twintig, zelfs nog nooit hebben gehoord van de oudere artiesten waarmee ze worden vergeleken, door uiteraard oudere recensenten. Vráág aan Kiwanuka wie zijn favoriete artiesten waren/zijn, dan weet je het.

Nu kent Kiwanuka toevallig wel zijn klassiekers en in de specifieke antwoorden die hij geeft grijpt hij ook terug op "oudjes". Opmerkelijk daarbij is, maar ik schreef dat eerder over zijn muziek, zijn gitaar en gitaarhelden vindt hij ogenschijnlijk belangrijker dan soul. Die clash, dat maakt dit album ook zo boeiend.

Dit is wat hij zich recent heeft laten ontvallen:

Which musicians inspired you early on and why?

Can you reveal your guitar heroes and which of their songs or albums you love?

What inspired the title track Love & Hate?

Your guitar playing is more prominent, was that a conscious aim?

Sterk gemusiceerd album. Ik merk alleen dat het gevoelsmatig een beetje doorkabbelt.
Hoogtepunt is het schitterende Cold Little Heart.
Ik kan me goed voorstellen dat ik mijn score over enkele luisterbeurten naar omhoog ga bijstellen.

Mijn gevoel zegt; hoogtepunt is nr. 10 : The Final Frame
Binnen de door Michael ingekleurde ijkpunten tussen Soul en Blues is dit het maximaal haalbare.
Zonder het gevoel van de copy-past-knop, die ik bij de andere hoogtepunten blijf houden.

Leuk dat deze oh zo mooie soulplaat bovenaan de rotatielijst van Musicmeter terecht is gekomen vandaag!

Leuk is in het Zweeds een ui; en die heeft precies hetzelfde effect als dit soort soort statements. Mij boeit het egt niet welke plaat de GGD hier draait. In het begin vond ik dit een alleraardigst album, maar de kritische houding van mijn lief en het regelmatig herdraaien van dit album na recreatieve absentie (vakantie) zorgden voor een herwaardering: het is goed gemaakt, maar het is zeker geen HC, of grand cru - afhankelijk van welke metafoor het beste landt.

De smaak van 'de massa' werkt voor mij eerder als een groot,rood en rond bord met een witte streep erop; alhoewel dat lijkt dan weer erg dogmatisch - doe dan maar dat vierkante blauwe bord, met een witte streep die door een rood, loodrecht eropstaand balkje wordt bgrensd.

Quality is not quantity aldus Robert Pirsig, in Zen and the Art of Motorcycle Maintenance.

Ik heb dan ook afgezien van de bestelling van de prijzige - ca 27 euro - vinilio

De smaak van de massa interesseert mij ook niet (meer), maar andersom werkt het bij mij ook niet.. Ik vind dit zelf wel degelijk een Grand Cru Soul plaat en dat in 2016 en vind het leuk (niet meer dan dat) dat deze soulplaat op deze meer op rock georiënteerde website toch het meest gedraaid is.

"Rockgeoriënteerd"? Ja, zo lust ik er nog wel één: met jouw gekende voorkeur voor zware rock ben je minimaal bi- of transmuzikaal
Ik heb er bewust nog géén sterren op geplakt, omdat ik benieuwd was naar de houdbaarheid. Voor mij lijkt ie tegen te vallen, maar het kan verkeren.

Zo draaide ik bij het debuut van Terence Trent d'Arby bij verschijning vrij vaak - ik dacht dat het *niet* houdbaar was, maar daarin ik vergiste ik me: plaat is nog steeds prima hout- en draaibaar. Ik vergis me overigens liever in positieve zin - dat een plaat beter pakt dan ik dacht - dan andersom, dat ik naar beneden moet bijstellen.

Soulplaat? In vergelijk met "degelijke" soulmuziek zoals dat (redelijk) is gedefinieerd, is Kiwanuka duidelijk de grenzen van het gedefinieerde overschreden.

En dat verklaart uiteraard zijn grote succes op deze op "rock georiënteerde site", waar ik zelf natuurlijk ook deel van uit maak.

Het is daarom des te interessanter de uitspraken van Kiwanuka te volgen, hij is zelf per slot van rekening de man die het allemaal brengt.

Zo'n grensoverschrijdend soul-album waarbij meer rock georiënteerde liefhebbers het album ook opeens omarmen is mooi en kent meer voorbeelden. Mjuman noemt Terence Trent d'Arby, mij valt de (prima) op rock-leest geschoeide muziek van Lenny Kravitz ook in.

Dat Kiwanuka schermt met Hendrix en David Gilmour doet de oude rockers natuurlijk meer dan goed.
Hoe dan ook, het blijft sowieso interessant om de ontwikkeling van Kiwanuka, hij staat nog aan het begin, te blijven volgen. Voorop staat, dat zijn composities en spel voorlopig niets te wensen over laten.

Ook dat is zeker waar musician. En deze combinatie van soul en rock kan mij zeker ook bekoren. Toch vind ik het allereerst een soulplaat met een "rocktwist".

Ja, uiteindelijk geef ik dit album dan toch de volle mep, waar ik 'm lang op 4,5 heb gehouden. Kwam vooral door het tweede nummer en omdat de fenomenale opener me in het begin wat tegenviel in verhouding tot de live-versie, maar daar ben ik inmiddels helemaal aan gewend; dit is voor mij dé song van 2016!
Daarnaast blijven de overige nummers ook nog altijd met de luisterbeurt groeien, terwijl ik ze al zo vaak gedraaid heb de afgelopen weken.
Ik kan wel een hele bladzijde volschrijven over al het moois wat er voorbijkomt op deze plaat, maar ik haal er maar even één ding uit die ik hier nog niet gelezen heb: wat een heerlijke drummer heeft Kiwanuka in zijn band! Viel me tijdens zijn optreden in Amsterdam al op en je hoort het onder andere weer terug op die fenomenale opener. Of op Rule the World, waar je zo heerlijk zit te wachten op het moment dat de drummer wordt ingezet na ruim twee minuten.
Fantastisch album gewoon!

Gelukkig dat dit soort statements ("ik ben sceptisch als velen het goed vinden") wel van toegevoegd waarde zijn...

Lezen, tekstverklaren, blijft lastig en ironie - zonder smiley - begrijpen is blijkbaar iets wat voor steeds minder mensen in het taaldomein is weggelegd.

Overigens is met een kritische attitude tegenover muzikaal succes imo helemaal niets mis (quality is not quantity); het feit dat zeer velen De Toppers waarderen geeft hun vooralsnog geen plaats in de Top100 van de Eeuwigheidswaarde.

Nog steeds vind ik dit een fijn album, het verdient imo, thans, geen kwalificatie "uitmuntend" - i.e. HC of 5 * - wat wel? Time will tell!

Gelukkig hebben we jou nog in deze duistere, sombere dagen.

Geen idee waar jouw woonstee zich bevindt, maar hier is het 26,4◦ - in da shade (the blinds are down, mind you) - weer voor THE BEAT - FRENCH TOAST - YouTube - a.k.a. Soleil trop chaud

Voorlopig een 3 waard vanwege Cold Little Heart & titelnummer Love & Hate, maar ik hoor hier veel potentie in. Kans bestaat dat deze nog vrij snel verhoogd wordt. Prachtig stemgeluid heeft deze man.