Michael Kiwanuka - Love & Hate (2016)

Volgens mij kunnen dat maar heel weinig albums in het genre

Gisteren weer eens gedraaid - ik wacht nog steeds op de lp - maar div songs, zoals de eerste, doen ook denken aan Isaac Hayes, wiens songs veelal wat 'voller' waren qua instrumentatie dan die van Marvin. Dat kan je duidelijk horen op de bonusdisk van Marvin Gaye - What's Going On (1971) die van een aantal songs de kale begeleidingstracks bevatten.

Het blijft een prettig en afwisselend album - ben geneigd te denken dat het album iets te vol, alsmede iets te vlak is geproduceerd, maar ik wacht op het vinyl voor het definitieve oordeel.

De gemeende digitale geluidskwaliteit is een direct gevolg van de zoektocht naar een authentiek Soul geluid dat zo veel mogelijk aansluit bij de grote voorbeelden van meer dan 40 jaar terug. Dat doel is fantastisch geslaagd. Maar een kwalitatief kopie van wat er al is, lijkt me onvoldoende om een moderne klassieker te maken. Dan ben ik op zoek naar een nieuwe muzikale kick.

Zou er een ander hoger doel zijn? Een nieuwe generatie, de klassieke onovertroffen Soul te laten leren kennen. Want dan zijn we alweer meer dan geslaagd. Een heel fijne nieuwe plaat, En luisterplezier voor nieuwe oren, van wat velen al ervaren hebben als bezielde muziek.

Op zoek naar een nieuwe invalshoek is de toevoeging van een snijdende blues gitaar, zoals in the Final Frame natuurlijk verrukkelijk.

Ja blur8 Eerst vele malen via Spotify beluistert nu de CD versie, waarbij de de geluidsmix van Dangermouse iets beter uit de verf komt en ik de aanpak ook beter begrijp. Dit zou wel eens een klassieker kunnen worden, de klank geeft al een voorzet.

Na 2 luisterbeurten is mijn mening dat dit album een klassieker is. De vergelijking met What's going on van Marvin Gaye begrijp ik wel qua sfeer en beleving. Afwisselend album met eigenlijk alleen maar goede nummers. Luister naar het laatste nummer The Final Frame, geweldig gitaarspel en stem. Zijn eerste album was al goed, maar deze is nog wat beter.

Schitterend. Is het echt 2016 of toch 1976?

Van het eerste album heb ik altijd wel kunnen genieten. In tegenstelling tot andere vind ik zijn eerste album dan weer niet een "meesterwerk" of "klassieker". Gewoon een genietbaar schijfje dat op het eind toch wat inkakt.

Maar dan...
Daar was de eerste single "Black Man In A White World" een paar maanden terug. Ok.. Klinkt best lekker, even in de gaten houden.
Daarna kwam Love & Hate uit als tweede wapenfeit van dit album. Hmmm.. Nu wordt die toch wel heel interessant. Geweldig nummer!

Na aanschaf van deze werd ik net als velen compleet uit mijn stoel geblazen door de fenomenale openingstrack. Wat een lied is dat zeg! Dat zet toch wel even de toon.
Nu krijg ik hem amper nog van repeat.
Dit album vind ik echt vele malen beter dan zijn toch al goede voorganger. Dit wordt een klassieker. Ik voel het. ?

De kritieken over de productie snap ik. Persoonlijk vind ik het juist een aanwinst aan dit album. De productie is naar mijn mening expres vlak gehouden om die 60's feel eraan te geven. Ik stoor me er geen moment aan. Soms zit de perfectie in de imperfectie.

We beginnen met 4,5 sterren. Al is het alleen al voor die geniale opener.

Voorlopig laat ik het bij een dikke 4 sterren. Jawellekes, ik werd ook van mijn sokken geblazen door het fantastische openingsnummer. Geweldig nummer om in repeat te cruisen op vakantie door een geweldig landschap. Zo Floydiaans heeft deze singer-songwriter nog nooit geklonken maar na een tijdje slaat de verveling bij mij wat toe. Maar we blijven proberen ... ?

Fenomenaal.

Inderdaad een verslavend lekker album. De opener Cold Little Hart is super. Hele album heeft me te pakken.

Michael Kiwanuka doet oude soultijden herleven. De prachtige sound van dit Love & Hate doet mij soms denken aan Isaac Hayes op zijn hoogtepunt en - ik zou haast zeggen: natuurlijk - ook aan Marvin Gaye uit de jaren '70. Wonderbaarlijk dat artiest en producers in 2016 nog tot zo'n fraaie soulklassieker komen. Natuurlijk wordt er ook nu nog goede soul gemaakt, maar dit is echt een bijzondere plaat.

Naast de verslavende sound staat het vol met erg mooie tot fantastische songs. Tot die laatste categorie horen zeker het verbluffend goede openingsnummer Cold Little Heart en de oh zo fraaie titelsong Love & Hate. Zelf vinkte ik snel het ontroerende Rule the World aan, ook vanwege het mooie gospelkoortje, en ook Black Man in a White World is erg sterk, maar elk nummer is in feite een prijsnummer.

Naast mooie koortjes valt bijvoorbeeld ook het ijzersterke gitaarspel van Michael Kiwanuku op: prettig dat er ook een paar fijne solo's op staan, zoals op het slotnummer The Final Frame. Daar tegenover staan dan weer fraaie strijkers, maar ook weer lekker droge drums. Die afwisseling, ook in tempo van de muziek, zorgt er mede voor dat de plaat geen seconde verveelt. Een juweeltje in de maand juli, een soulklassieker in 2016. Bedankt Michael Kiwanuka!

Volgens Michael Kiwanuka is Jimi Hendrix zijn grote voorbeeld en inspirator. Hij stak er bij een live-optreden een heel verhaal over af om vervolgens een Hendrix cover te spelen.

De namen Marvin Gaye en Isaac Hayes laat hij niet vallen.
Het feit ook dat Kiwanuka buitengewoon verdienstelijk gitaar speelt, dat ook veelvuldig op Love & Hate laat horen, waar gitaren bij Gaye en Hayes ver zijn te zoeken, maakt dat ik hem niet zo snel in die hoek wil plaatsen, eigenlijk.

Er kan op z'n minst worden gesteld dat Kiwanuka een behoorlijke dimensie toevoegt aan de oude soulklassiekers. Ik verdenk hem er van, dat hij met zijn band uiteindelijk ook verder richting Hendrix zal opschuiven.

Maar de positie waarin hij zich nu muzikaal lijkt te bevinden is wel buitengewoon uniek. Gecombineerd met sterke songs en een frisse aanpak maakt hem één dat van de meest bijzondere artiesten van dit moment.

???

Bij zo'n opmerking ga ik me afvragen hoe bekend je bent in het oeuvre van genoemde heren. Ze spelen weliswaar zelf geen gitaar, maar dat neemt niet weg dat het instrument echt wel genoeg te horen is binne hun oeuvre. Neem alleen al het fantastische gitaarspel in Hayes' bekendste nummers: Theme from Shaft en Walk on By.

Maar het is geen gitaarspel dat doet denken aan rockmuziek. Het is meer funk-gitaar. Funk is echter ook een genre waarin gitaar veel voorkomt.

Wou het toch even rechtzetten.

Waar je gelijk in hebt, maar Kiwanuka zet zijn gitaar in als rock gitaar.
Want laten we eerlijk zijn, hij speelt geen Shaft en Walk on by nummers.

Vind ik overigens ook prima songs maar, dat is ook mijn betoog, om die reden zal ik Kiwanuka ook niet in de hoek plaatsen van Gaye en Hayes.

Zoals Arrie al aangaf hoor je de gitaar zeker terug bij Isaac Hayes. Kiwanukuj speelt inderdaad geen blaxploitation 'Shaft nummers', maar ik doelde op de sound en ook de gitaar van bijvoorbeeld Walk On By en het fantastische album Hot Buttered Soul. Maar meer dan een referentie is het niet en een groot compliment natuurlijk.
Overigens hoor je bij Hayes ook gospel invloeden, die zijn ook op dit album soms terug te horen, zoals op het wonderschone Rule the World. En 'Walk on by' hoor je bijvoorbeeld wat terug op het einde van Father's Child, als hij grappig genoeg 'Walk with me' zingt, met gitaar en al.

In het verlengde van deze discussie ga ik wel voorstellen om de categorie 'folk' te wijzigen in 'rock'.

Kijk, die Mju heeft er hierboven ook al wat over geschreven. Geheel mee eens dus.

Ik ben er vooral voorstander van Kiwanuka gewoon Kiwanuka te laten zijn, de klassieke albums van Gaye en Hayes zijn ruimschoots voor zijn geboorte verschenen. Hij geeft z'n songs een mooie invulling en hij heeft recht op een eigen beoordeling gebaseerd op 2016. Dat hij mogelijk zelf een toekomstig klassiek album heeft geschreven is z'n eigen verdienste, staat verder los van anderen. Ik ben blij voor hem dat hij met zulk talent is geboren.

Ja, he he, dat vind ik natuurlijk ook.

Musician schreef; Dat hij mogelijk zelf een toekomstig klassiek album heeft geschreven is z'n EIGEN verdienste, staat verder los van anderen. Ik ben blij voor hem dat hij met zulk talent is geboren.............bonuspunten wat mij betreft, dat vergelijken en ( enigszins ) zeiken is soms voorbarig en doet te weinig recht aan de artiest zelf.

Dat neemt niet weg, dat hij What's going on goed beluisterd kan hebben. Ben daar zelfs van overtuigd, als ik het titelnummer hoor. Maar dat doet niks af aan de kwaliteit van het album, want dat is prachtig.

Nogmaals: ja, he he: dat vind ik natuurlijk ook. Of om eens iemand anders te citeren: dat is logisch!

Bij Michael Kiwanuka was ik vroeg op het feestje - volgens mij heb ik zijn eerste ep's nog hier op de site toegevoegd - maar een enigszins tegenvallend debuutalbum en een weinig inspirerend optreden op Lowlands hebben de interesse wat doen verwateren. Totdat ik recent Love & Hate op de radio hoorde. Wat een nummer! Ik kreeg ook gelijk, zoals hier al eerder aangehaald, associaties met What's Going On. Duidelijk dat Kiwanuka hier goed naar heeft geluisterd, maar ook goed zijn eigen draai aan heeft gegeven. Gehele album is trouwens een positieve verrassing. Zal nog regelmatig gedraaid worden deze zomer.

Waarom moet er sowieso worden vergeleken (met wie dan ook) en zou er daarnaast nooit meer wat van belang zijn verschenen, na Marvin Gaye's klassieker, waar Kiwanuka eventueel ook nog naar zou kunnen hebben geluisterd?

Het zegt eerder iets over de leeftijd van de besprekers van zijn platen dan over Kiwanuka zelf.

Ook al speelt Kiwanuka ijverig (en met talent) op rock gebaseerd gitaar, is zijn (volgens eigen zeggen) grote voorbeeld en inspiratie Jimi Hendrix, dan nog wordt, haast dwangmatig, vergeleken met What's going on.

De kwaliteiten van What's going on staan verder buiten kijf maar ik vind het veel te gemakkelijk om dergelijke vergelijkingen te maken en voorbij te gaan aan de inbreng van Kiwanuka zelf.

Het is te gemakzuchtig om alles langs de meet te halen van Gaye, het doet onrecht aan Kiwanuka, die aantoonbaar een andere weg is ingeslagen.
Dat hij wel eens naar Gaye heeft geluisterd, wie niet, kan nog niet concluderen dat Kiwanuka blijkbaar een kopie van Gaye als uitgangspunt van zijn laatste werk heeft bedacht.

O jee! Net mijn voorlopige top 10 van dit muzikaal prachtige jaar 2016 medegedeeld, staat er weer eentje ferm op de deur te bonzen. Oftie erin mag? Ja... hoor! Kom maar binnen. De 24-bits – 96.00 kHz high res klinkt prima. Niets op aan te merken!

Home Again is een echte ochtendplaat, echt gemaakt om naar te luisteren met een heerlijk bak koffie erbij, hangend in de zetel. Een aangenaam debuut, maar een plaat met een niet al te lange houdbaarheidsdatum. Love & Hate komt dan ook precies op het goede moment, vijf jaren hebben overduidelijk flink wat vruchten afgeworpen. Afgemeten liedjes maken plaats voor avonturen en vooral de opener van deze plaat is een statement van jewelste. Een tien minuten durende proggy soultrack met een vijf minuten durende instrumentale introductie die als een prachtig psychedelisch mixtuur van Maggot Brain (Funkadelic) en Shine On You Crazy Diamond Pt. 1 (Pink Floyd) door je speakers vloeit. Misschien is Hendrix wel de inspiratie, ik hoor meer Eddie Hazel (Parliament, Funkadelic) in Kiwanuka's effectieve gitaarspel.

De keuze voor Danger Mouse als producer is dan ook een goede, aangezien deze man voor de moderne touch op deze plaat zorgt, maar het zelden krampachtig modern probeert te maken. Het enige minpunt op deze plaat is One More Night. Dit is een moment waarop de producer net iets te dik zijn stempel erop drukt met grooves en baslijnen die we al eerder hoorden bij Gnarls Barkley (Crazy) en The Black Keys (Tighten Up). Een vreemde eend in de bijt op Love & Hate, en een die de flow van de plaat vrij genadeloos verziekt. Gelukkig wordt dat daarna weer ruimschoots goed gemaakt.

De warme tonen van de vorige plaat maken plaats voor melancholie en onzekerheid en de composities duiken veel dieper. Love & Hate is een plaat van een zelfverzekerde Kiwanuka die risico's durft te nemen, maar ook zijn soul eervol naar de grootmeesters weet te brengen en tegelijkertijd modern klinkt. Natuurlijk had Kiwanuka een plaat vol tracks als Home Again kunnen pennen en weer zo'n ochtendkoffieplaat kunnen afleveren, maar Love & Hate is het teken van een waar artiest op zoek naar avontuur waarbij ik benieuwd ben naar het pad dat hij gaat afleggen.

Soms schiet een ster als een komeet door de lucht. Dat is ook een beetje wat er met Michael Kiwanuka is gebeurd. Nog voor zijn debuutplaat uit 2012 was zijn naam al rond aan het gonzen. De verwachtingen waren dan ook onmetelijk hoog toen zijn eerste plaat uit kwam en hij wist deze verwachtingen waar te maken. Zelf concludeerde ik het met: “uur, warm, muzikaal, het zijn zomaar wat kernwoorden die dit album samenvatten. Het album vormt vooral één geheel. De sfeer die Kiwanuka te pakken heeft gekregen is bijna uniek te noemen. Deze muziek is simpelweg een kieteling voor de oorschelp. Laat je omarmen door de warmte.”

Nu is daar het vervolg dus en de eerste nummers die lekten deden mij niet meteen van vreugde overeind springen. Niet slecht ook, maar niet zo overtuigend leek het als Home Again wel was. Nu laat ik bij deze graag weten of dat echt zo is, of dat ik aan dit album moest wennen.
Wel kan ik in ieder geval meteen zeggen dat opener Cold Little Heart opvalt. Een lang nummer ten eerste (bijna 10 minuten), maar ook een nummer met een mooie opbouw. Strijkers, koortje, bluesy gitaartje, het zorgt voor een goede sfeersetting. Het wachten is op de stem van Michael Kiwanuka en die komt er zeker. Precies op een moment dat het allemaal wat meer tot rust lijkt gekomen. Het moet gezegd worden, de stem van Kiwanuka heeft nog helemaal niks aan warmte ingeboet. Daarnaast heeft zijn gevoel voor rijke instrumentatie dat toch zeker ook niet. Een prachtige, sfeervolle opener. Dat beloofd dan wellicht toch meer dan verwacht.
Als eerste single was er het door gospel doordrenkte Black Man in a White World. Een nummer dat toch wel anders is als de zojuist geprezen opener. Over de gehele linie wat subtieler, al zijn de strijkers weer zeer aanwezig. Het refrein klinkt als een soort mantra door het nummer heen. Het geeft aan dat Kiwanuka ook heel divers kan zijn in zijn muziek.
Falling is, wellicht op de gitaar na, een nummer dat ook zo op zijn debuutplaat had kunnen staan. De instrumentatie is rustig en warm, net als zijn stem. Zijn stem “hangt” lekker in het nummer en dat is de stijl die Michael goed aan kan en ook etaleerde op Home Again. Het bluesy gitaartje maakt het wel net even af moet ik zeggen.
In diezelfde sfeer zit Place I Belong. Gewoon een mooie song die misschien niet direct op zal vallen tijdens het beluisteren. Dat doet het uiteindelijk toch wel door de koortjes die zo van een Isaac Hayes plaat lijken te komen en aanverwant feeling in de instrumentatie. Kiwanuka maakt lange noten zonder te overdrijven en het past perfect in het plaatje.
De gospel uit Black Man in a White World horen we ook weer terug in de titeltrack. Love and Hate is een rustig opgebouwd nummer waarin ik de zang van Kiwanuka erg fijn helder vind doorklinken. Het doorgaande koortje op de achtergrond is een sfeerverhoger voor mij. De tempoversnelling rond drieënhalve minuut zorgt wel voor de gewenste afwisseling moet gezegd worden. En wat te denken van de gitaarriff aan het einde.
One More Night dan. Dat is een song die duidelijk uit een ander vaatje tapt. De inspiratie voor dit nummer lijkt gehaald te zijn uit Motown en ook wel een beetje Stax. Eigenlijk is het een hele direct soulsong die ook op een Daptone label uitgebracht had kunnen zijn.
Ondanks dat voorgaande song zeker niet slecht was hoor ik Kiwanuka toch liever in een nummer als I’ll Never Love. Precies zo’n nummer dat als een warme deken over je heen valt. Alles is warm aan dit nummer en weet de juiste snaar te raken. Prachtige, rustige, mooi song. Dat lijkt ook zo doorgezet worden op Rule The World, zo rustig als dat nummer begint. Totdat die koortjes (ik hoor Mayfield) invallen. De drums zijn dan redelijk standaard, maar het spel tussen de vocalen van Michael en zijn koortjes is prachtig. Ik moet zeggen dat ik bij elke luisterbeurt echt in het nummer blijf hangen. Erg mooi gedaan.
De vergelijking met oude soul kan nog even doorgaan in het gelaagde Father’s Child. Een vol nummer, zo komt het tenminste op mij over. Een nummer met aandacht voor strijkers en de gitaar die er weer lekker door heen schuurt. Kiwanuka lijkt tevens een nieuw soort intensiteit te hebben gevonden voor zijn zang. Een intensiteit die hij ook meeneemt in afluister Final Frame. Misschien ligt de intensiteit hier juist meer in die fijne gitaar. Dat is toch wel een extraatje op deze plaat hoor, die gitaar. Dat geeft het ook allemaal een wat andere sound. Zoals eigenlijk dit gehele album een stuk afwisselender klinkt dan het prachtige debuutalbum. Kiwanuka heeft duidelijk gekozen voor een andere aanpak, maar zonder zijn herkenbaarheid weg te gooien. Dus niet het volledige roer om, maar wel een beetje bijsturen. Het resulteert in ieder geval in wederom een parel van een plaat.

(bron: Opus de Soul)

Er is ook een 24bit versie van dit album, Broem, maar dat heb jij als audiofiel natuurlijk allang ontdekt.

Nope, nog niet ontdekt. Wil het album overigens wel op vinyl hebben. Vind 'm geweldig. 0,5* erbij.

Wow, wat een overtuigende plaat zeg. Zeker naar dat saaie zoetsappige debuut. Komt hoog in de jaarlijstjes!!!

Geweldig album waarbij het is gelukt het debuut kwalitatief te overtreffen. Zoals al genoemd veel soul invloeden (Marvin Gaye, Isaac Hayes) Wat mij vooral opvalt is de zang en productie die de plaat de kwaliteit geven. (Let op de achtergrond koortjes) Voldoende afwisseling, maar geen dansbare hit, wat mogelijk een echte doorbraak in de weg staat? Dit kan ook positief uitgelegd worden. Kortom een uitzonderlijke plaat die veel gedraaid gaat worden op zomeravonden om bij te komen.