Michael Kiwanuka - Love & Hate (2016)

Nummer 7 in de top 100 van 2016 maar tot nu toe één van mijn favorieten (Eefje en Bon Iver niet meegerekend). Zeer aangename soulfulle verrassing, alleen het tweede nummer kan I nog niet veel mee.

Persoonlijk mijn nummer 1 van 2016, ondanks het feit dat het album niet altijd even mooi geproduceerd is. Cold Little Heart is echt een absoluut fenomenaal nummer, maar luister 'm veel liever in deze versie (https://www.youtube.com/watch?v=FngDSOuCNAA) dan zoals ie op 't album is neergezet.

Wat bedoel je met "niet altijd even mooi geproduceerd"?

Ik verhoog 'm naar vier en een halve ster. Dat verdient ie ook.
De openingstrack is een magnifieke song waar echt alles in zit. Het 2e nummer is helaas niet voor mij weggelegd, maar het melancholieke Falling maakt dat direct weer goed. Het vervolg blijft van een bijzonder hoog niveau met uiterst genietbare composities, prachtig gedragen door man's soulvolle stemgeluid.

Ik vind de plaat wel mooi geproduceerd, maar dit soort dingen heeft met peroonlijke voorkeur te maken. Zo is de zang licht overstuurd op de plaat gezet, maar dat geeft het album imo iets eigens en het past bij de muziek. Jammer dat dit op vinyl niet uit de verf komt. Aan de andere kant......hoef ik niet steeds te kijken of er stof op de naald zit. Heeft iemand de cd? En heeft dat meerwaarde? Bijvoorbeeld door de extra's in het boekje zoals songteksten....

Zitten geen songteksten bij de cd-versie, alleen een boekje met de credits.

Vooral op het titelnummer is een soort ouderwets geluid neergezet. Mijn voorkeur gaat uit naar het heldere geluid zoals Kiwanuka 'm op youtube heeft staan.
In iets mindere mate is dit ook met het openingsnummer gedaan. Ook hier gaat mijn voorkeur uit naar de live-versie. Desalniettemin blijft dit nummer voor mij hét nummer van het jaar en ook het album het beste van 2016.

Dan vraag ik me af of het meerwaarde heeft; hou het dan bij spotify. Ik vind het wel een mooi album!

'Cold Little Heart' staat de laatste weken vrij heftig te roteren op Radio 2, fijne bijdrage aan mijn werktijd

Enorme groeiplaat (voor mij toch), bij release eens vluchtig beluisterd met conclusie: de zoveelste pop/soul/mega uitverkoop plaat (terwijl ik het debuut best een aangename "schattige" retro plaat vond), andere en beter dan maar...

Boy was I wrong... naar aanleiding van z'n optreden morgen (07-07-2017) op Cactus te Brugge de plaat nog eens bovengehaald en volledig weggeblazen! Opening song alleen, op z'n Neil Young's à la Cortez The Killer meets Ennio Morricone 5 minuten opbouwen en uithalen met prachtig koor op de achtergrond.

De epische gitaren die beginnen vanaf minuut 5 in Love & Hate fenomenaal, of dat piano riedeltje in Father's Child....

One More Night & Black Man In A White World zijn wat meer conventionelere songs maar herbergen toch ook enkele weerhaken. Enkel Place I Belong mocht voor mij van dit album gelaten worden, geen slechte song maar het beklijft niet zoals de rest hierboven

Toch een blijvertje, opener is een klassieker en Falling blijft m'n favoriet

Halfje erbij, gaat nergens over, maar Micheal steekt toch echt wel ruim boven het 3,5-maaiveld uit

Kende deze beste man niet tot ik de opening track hoorde in de top2000 vanochtend. Ik heb de bijna 10min ademloos en in trance aangehoord. Nu de CD aan en wat geweldige soundscape zit in deze plaat zeg. De live versies ken ik niet dus daarover heb ik geen oordeel. De gewone studio versies klinken heerlijk over de full range audioset. Ik ga meer van deze man ontdekken! Thx Gerard Ekdom om de volledige versie te draaien. 4.5 ster bij eerste luisterbeurt

Inderdaad een groeiplaat. Tijdje niet meer geluisterd maar na de aandacht in de top 2000 voor Cold Little Heart weer eens aangezet. Het is allemaal veel beter dan ik in mijn herinnering heb zitten. Ga em nog niet gelijk met 1* verhogen. Voorlopig 4* met grote kans op stijging.

Dankzij een slip of the finger zat ik eerst op een 2 sterren voor dit album wat natuurlijk 4 sterren moeten zijn want dit is toch wel een vd betere soulvolle platen...

Met 9:57 minuten te openen, da's best gewaagd. Als dat maar goed gaat dacht ik nog. De man blijkt dan opeens ook nog aardig (Gilmour) achtig gitaar werk (Cold Little Heart) te kunnen produceren. Iets wat ik totaal niet terug kan horen op zijn debuut. Daar heeft de gitaar namelijk maar een zeer marginale rol. Op deze plaat heeft de gitaar dus een veel grotere rol gekregen. Soms met een lekkere solo (Love & Hate ), de andere keer lekker funky (Black Man in a White World) of zelfs een mooi wha wha pedaaltje in Place I Belong. Weliswaar op de achtergrond. Ik hoor zelfs Keith Richards achtig (terug trekkend) ritmische gitaar werk op I'll Never Love . De beste man pikt behoorlijk van andere muzikanten. Gooit daar een eigen sausje overheen. En dat daar is op zich niet eens wat mis mee. Maar de laatste twee nummers laten me wel erg denken aan een of ander Kravitz nummer. Die dat ongetwijfeld ook ergens gepikt heeft.
Al met al geeft dat gitaar werk deze plaat zeer zeker een extra rauw randje. En laat ik daar nu net van houden. Ik blijf natuurlijk een rocker van huis uit. En deze plaat is puur qua nummers ook nog eens pak sterker en evenwichtiger dan zijn debuut. Plus dat Kiwanuka ook nog eens puntiger is qua teksten. En dat met zijn lekkere soul voice. Meer dan sterke opvolger. Ben benieuwd naar zijn volgende plaat !

Een naam die ik regelmatig al tegen kwam laatste tijden en het leek me wel wat....

.....en ja, het is zeker wat ! Moet ‘m nog wat vaker luisteren , maar 4 sterren is nabij

Cold Little Heart en Love & Hate zijn echte meesterwerkjes. De andere nummers zijn helaas niet zo bijzonder, dus ik kom op 4 sterren uit.

Ondertussen dient Cold Little Heart als titelmuziek voor de TV serie Big Little Lies met Kravitz' dochter in een van de hoofdrollen ..........

Om deze reden twijfel ik ook, maar dan tussen 3,5* en 4*. Wat dat betreft duurt het album net even wat te lang.

Hij bouwt aan zijn carrière en zijn populariteit groeit langzaam naar de hoogte die het verdient. Michael Kiwanuka is een Engelse zanger, geboren op 3 mei 1987 Muswell Hill Londen en bracht in 2012 zijn eerste album uit.

Kiwanuka, die Oegandese roots heeft, bracht in 2012 zijn debuutalbum uit, "HOME AGAIN", waarvan het titelnummer in sommige landen een hit werd. In 2011 begeleidde hij Adele tijdens haar "ADELE LIVE" tour van dat jaar en kreeg van de BBC begin 2012 de titel "Sound Of 2012". Met deze kickstart kreeg zijn debuutalbum ook de verdiende impuls mee, waardoor het een succes werd. Het album werd positief ontvangen en met spanning werd er uitgekeken naar de opvolger.

Dat werd "LOVE & HATE", dat op 15 juli 2016 gereleased werd. Met de producers Danger Mouse, Inflo en Paul Butler kwam Kiwanuka met een geweldig album, waarin in 55 minuten alle facetten van zijn kunnen gepresenteerd worden. Indie, pop, rock, soul, het komt allemaal samen in de 10 liedjes die op het album staan. Het album gaat van start met een pop/rock klassieker, “COLD LITTLE HEART”. Het 10 minuten durende monumentale nummer stond in de jongste editie van de Radio 2 Top 2000 op 49 en staat er sinds 2017 in genoteerd. Het lied komt langzaam op gang, een intro met een fantastisch mooie melodie, een gitaarsolo, non-words koorzang, na zo’n 5 minuten start er een soulritme en begint Kiwanuka met zingen. Ook hier kun je in de refreinen genieten van gospelachtige koortjes, het rockdeel door het gitaarwerk, het nummer blijft je pakken. Van de eerste tot de laatste seconde is dit nummer van een ongekende schoonheid en de klasse druipt ervan af. De eerste single van het album was “BLACK MAN IN WHITE WORLD”, waarvan de boodschap niets aan de verbeelding over laat. Hij geeft hierin aan dat hij een vredelievend persoon is, getuige de prachtige zin “And I've Lost Everything I Had, And I'm Not Angry And I'm Not Mad”. Ondanks verlies, niet boos worden, mooi verwoord. Ik vind dit een nummer dat Marvin Gaye had kunnen maken, pakkende melodie, koortjes, heerlijk. Het tempo zakt in met “FALLING”, een beklemmende ballad met subtiel orgelwerk en een prachtige gitaarsolo. “PLACE I BELONG” begint met een apart ritme, emotionele zang van Kiwanuka, opnieuw de koortjes en de melodielijn is er één die in je kop kan blijven zitten. Het titelnummer, “LOVE & HATE” is één van de drie nummers die boven de zeven minuten klokt. Het begint met een repeterende zanglijn, is erg mooi gearrangeerd, het strijkersaandeel geeft het nummer iets extra’s. Het is midtempo, kabbelt heerlijk voort en de opleving én gitaarsolo die rond de 5 minuten begint, maakt het geheel weergaloos af. Wat een indrukwekkend nummer.

Heerlijke ritme begeleid “ONE MORE NIGHT”, fijne zanglijn, mooie arrangementen, gewoon een goed liedje. Het kortste nummer is “I’LL NEVER LOVE”, een klein gehouden ballad, waarvan ik de subtiele gitaarpartijen erg mooi vind. Richting de zes minuten gaat “RULE THE WORLD” en de tekst zou autobiografisch kunnen zijn, aangezien Kiwanuka al jaren kampt met angst- en paniekstoornissen. “Take Me Out Of Myself Again (Help Me), Help Me Lose Control (Show Me), Show Me Love, Show Me Happiness (Love Me), I Can't Do This On My Own”, geeft aan dat hij het niet alleen kan, dat hij hulp nodig heeft om het leven aan te kunnen. Prachtig verwoord en ook de muziek is erg passend, waarin de koortjes en het prachtige gitaarwerk een genot zijn om naar te luisteren. “FATHER’S CHILD” klokt ook boven de zeven minuten, heeft een pakkend, rustig ritme, weergaloos mooie strijkers arrangementen, heerlijk ritme en een mooie melodie lijn. Na drie minuten gaat het tempo naar beneden en volgen 4 minuten met klein gehouden zang en muziek. “THE FINAL FRAME” begint met prachtig gitaarwerk en is als slotakkoord prima gekozen. Midtempo, niet veel zanglijnen, vooral veel heerlijk solowerk op de gitaar, gespeeld door de maestro zelf, Michael Kiwanuka.

De opvolger van deze klassieker verscheen in 2019, “KIWANUKA” getiteld, en is ook weer een mooi album geworden. Persoonlijk vind ik hem wel wat minder dan “LOVE & HATE”, maar dat kan ook bijna niet anders. Op deze plaat staat zoveel moois, dat het wat mij betreft alleen maar “love” en absoluut geen “hate” is.

Een hele stap voorwaarts na het voor mij wat zwalkende debuut. De opener is een klassieker met dat koor. Perfecte opbouw en prachtig gitaarwerk. Eenvoudig maar doeltreffend. Hij weet nog twee keer die toon te raken op dit album. In de titeltrack en het mooie Father’s Child. Niet toevallig de langste tracks op dit album. Als hij de tijd neemt en de songs uitbouwt dan stijgt hij tot grote hoogten. Fijne plaat die steeds meer prijsgeeft voor mij. Bij de release had ik dat niet zo , maar naarmate de jaren volgen des te meer. 4 en halve ster.